Στο φως η φυλακισμένη μνήμη ύστερα από 85 χρόνια
Xειρόγραφα φυλακισμένων Tροτσκιστών
κάτω από τις σανίδες φυλακής του Στάλιν
Πώς εκτιμούσαν οι φυλακισμένοι Μπολσεβίκοι-Λενινιστές το Φασιστικό Πραξικόπημα στη Γερμανία την 1η Απριλίου 1933
των Βλαντιμίρ Βολκόφ και Κλάρας Βέις
Τον Φεβρουάριο του 2018, περίπου 30 χειρόγραφα ντοκουμέντα φυλακισμένων μελών της Τροτσκιστικής Αριστερής Αντιπολίτευσης από τα έτη 1932-1933 βρέθηκαν στη φυλακή Βέρχνεουράλσκ, στα νότια Ουράλια της Ρωσίας. Τα περισσότερα από αυτά γράφτηκαν σε σημειωματάρια. Τα έγγραφα ανακαλύφθηκαν κατά τις εργασίες συντήρησης κάτω από τις σανίδες του δαπέδου στο θάλαμο αρ. 312 της φυλακής.
Μόνο ένα πολύ μικρό μέρος της φιλολογίας της Τροτσκιστικής Αντιπολίτευσης που γράφτηκε στη Σοβιετική Ένωση σε αυτή την περίοδο ήταν γνωστό μέχρι τώρα. Η σταλινική μυστική αστυνομία, το OGPU-NKVD, έκανε ό,τι μπορούσε για να καταστρέψει τα έγγραφα που παρήγαγαν οι Τροτσκιστές. Μόνο μερικοί από αυτούς κατάφεραν να τα περάσουν πέρα από τα σύνορα, όπου θα μπορούσαν να δημοσιευθούν στο Δελτίο της Αντιπολίτευσης, το οποίο εξέδιδε ο Λεον Τρότσκυ, ο ηγέτης της Αριστερής Αντιπολίτευσης, και ο γιος του Λεβ Σεντόφ.
Η ανακάλυψη αυτών των εγγράφων έχει μεγάλη ιστορική και πολιτική σημασία. Τα περιεχόμενα των τριών εγγράφων που έχουν δημοσιευθεί μέχρι στιγμής αποτελούν ισχυρή δικαίωση της δεκαετούς πάλης του Τροτσκιστικού κινήματος, το οποίο ίδρυσε την Τέταρτη Διεθνή το 1938, εναντίον του αντεπαναστατικού σταλινισμού. Η δημοσίευσή τους αποτελεί σημαντικό πλήγμα για τις σταλινικές και τις μετασοβιετικές σχολές πλαστογραφίας, οι οποίες, εδώ και δεκαετίες, έχουν προσπαθήσει να συκοφαντήσουν, να μειώσουν και να αποσιωπήσουν το Τροτσκιστικό κίνημα.
Τα έγγραφα επιβεβαιώνουν ότι η Αριστερή Αντιπολίτευση, ακόμα και μετά την εκδίωξή της από το Κομμουνιστικό Κόμμα και την φυλάκιση των μελών της, παρέμεινε μια τεράστια δύναμη. Όπως σημείωσε ο ιστορικός Αλεξάντερ Φοκίν, ο οποίος διδάσκει στο κρατικό πανεπιστήμιο του Τσελιαμπίνσκ και είναι μεταξύ εκείνων που εργάζονται για τη δημοσίευση αυτών των εγγράφων :
«Στην ιστοριογραφία, έχει εδραιωθεί η άποψη ότι μετά το 1927, μετά την ήττα του Τρότσκι, η Αριστερή Αντιπολίτευση στη Ρωσία έπαυσε de facto να υπάρχει. Αλλά αυτή η ανακάλυψη αποδεικνύει ότι ακόμη και η σταλινική φυλακή δεν θα μπορούσε να σπάσει αυτούς τους ανθρώπους. Οργανώθηκαν και συνέχισαν τον αγώνα. Με βάση τα χειρόγραφα, είναι σαφές ότι προσπαθούσαν πράγματι να δημιουργήσουν ένα συγκεκριμένο εναλλακτικό πρόγραμμα για την ανάπτυξη της ΕΣΣΔ.»
Η Αριστερή Αντιπολίτευση εμφανίστηκε το φθινόπωρο του 1923, κατά την τελευταία περίοδο της ζωής του Λένιν και εν μέσω της αποτυχημένης Γερμανικής επανάστασης, όταν η ανάπτυξη της γραφειοκρατίας στο Σοβιετικό κράτος και το Κομμουνιστικό Κόμμα ξεσήκωνε ήδη αντιπολίτευση μέσα στο κόμμα και σε ολόκληρη την εργατική τάξη. Η καθυστέρηση της Ρωσικής οικονομίας, η κληρονομιά του τσαρισμού και η καθυστέρηση της διεθνούς και ιδιαίτερα της ευρωπαϊκής επανάστασης ενίσχυαν συντηρητικά, εθνικά προσανατολισμένα στρώματα στον κομματικό και στον κρατικό μηχανισμό. Αυτά βρήκαν την ιδεολογική τους δικαίωση στη θεωρία του «σοσιαλισμού σε μια χώρα», την οποία προώθησαν οι Μπουχάριν και Στάλιν στα τέλη του 1924, σε άμεση αντίθεση με το διεθνιστικό πνεύμα και την προοπτική της Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917.
Κατά την περίοδο της Νέας Οικονομικής Πολιτικής (ΝΕΠ) στα μέσα της δεκαετίας του 1920, η Αριστερή Αντιπολίτευση επέκρινε την κυρίαρχη τάση εντός της ηγεσίας του κόμματος, με επικεφαλής τον Στάλιν, συμπεριλαμβανομένων κεντρώων και δεξιών δυνάμεων, για προσαρμογή στα συμφέροντα των μικροαστών, των επίδοξων αστών Νέπμαν και των κουλάκων (πλούσιων αγροτών), καθώς και για την παρεμπόδιση των προτάσεων για επιτάχυνση της εκβιομηχάνισης και για καταστολή της εσωκομματικής δημοκρατίας. Στην εξωτερική πολιτική, οι Τροτσκιστές καταδίκαζαν την ολοένα και πιο οπορτουνιστική γραμμή της Κομιντέρν, η οποία οδήγησε σε μια σειρά καταστροφικών ήττων της εργατικής τάξης, συμπεριλαμβανομένης της Μεγάλης Βρετανίας και της Κίνας.
Το φθινόπωρο του 1928, η δεξιά πορεία της επίσημης ηγεσίας του μπολσεβίκικου κόμματος αντικαταστάθηκε από ένα υπερ-αριστερό ζιγκ ζαγκ. Ένας από τους λόγους για αυτό ήταν μια κρίση σιταριού που προκλήθηκε, όπως είχε προβλέψει η αντιπολίτευση, από την απροθυμία των κουλάκων να πουλήσουν σιτηρά στο κράτος σε δυσμενείς γι’ αυτούς τιμές. Μετά από μια περίοδο αργής εκβιομηχάνισης και αυξανόμενης εξάρτησης από τους μηχανισμούς της αγοράς, η σταλινική ηγεσία μετατοπίστηκε προς το άλλο άκρο – σε μια χαοτική και περιπετειώδη πολιτική υπερ-εκβιομηχάνισης και βίαιης κολεκτιβοποίησης της γεωργίας.
Ως αποτέλεσμα της ακραίας οξύνσης της εσωκομματικής διαπάλης, ο Τρότσκι και ο Ζινόβιεφ, μαζί με περίπου 8.000 αντιπολιτευόμενους, διαγράφηκαν από το Κόμμα στο 15ο Συνέδριο τον Δεκέμβριο του 1927. Από εκεί και πέρα, η καταστολή εναντίον των Αριστερών Αντιπολιτευόμενων αυξάνονταν σταθερά. Η ποινή της εξορίας αντικαταστάθηκε από ποινές φυλάκισης, ενώ οι συνθήκες φυλάκισης έγιναν όλο και πιο σκληρές. Ο ιστορικός και κοινωνιολόγος Βαντίμ Ρογκόβιν τόνισε:
«Τα θεμέλια του γραφειοκρατικού-κεντριστικού πολιτικού καθεστώτος, που αυτοπροστατεύονταν από κάθε προσπάθεια σοσιαλιστικής ανανέωσης, τίθεντο στον αγώνα της κυβερνώσας τάσης εναντίον της Αριστεράς Αντιπολίτευσης»
Μαζί με τις πολιτικές φυλακές στο Γιάροσλαβ και Σουζντάλ, η φυλακή Βέρκχνεουράλσκ, της οποίας το κτίριο είχε κατασκευαστεί τη δεκαετία του 1910, έγινε κέντρο φυλάκισης των διωκόμενων αντιφρονούντων, συμπεριλαμβανομένων των Μπολσεβίκων-Λενινιστών, όπως οι ίδιοι οι Τροτσκιστές Αντιπολιτευόμενοι αυτοαποκαλούνταν.
Ανάμεσα στα πιο γνωστά πρόσωπα στη φυλακή πολιτικών κρατουμένων Βέρκχνεουράλσκ ήταν τα πρώην μέλη του Πολιτικού Γραφείου Γκριγκόρι Ζηνόβιεφ και Λεβ Κάμενεφ, ο πρώην επικεφαλής της Γκόσμπανκ (Κρατικής Τράπεζας) και αντιπρόεδρος της VSNKh (Ανώτατο Συμβούλιο Εθνικής Οικονομίας), Γκεόργκι Πιατακώφ, ο πρώην γραμματέας της Κομιντέρν, Καρλ Ράντεκ, ο πρώην αρχισυντάκτης της Komsomol’skaia pravda (Κομσομόλσκαγια Πράβντα – Εφημερίδα της νεολαίας του ΚΚΣΕ), Αλεξάντρ Σλεπκώφ και ο φίλος του, ο συγγραφέας Ντμίτρι Μαρέτσκι, αδελφός της Βέρα Μαρέτσκαϊα, διάσημης σταρ του Σοβιετικού κινηματογράφου στη δεκαετία του 1930. Στους κρατούμενους περιλαμβάνονταν επίσης μικρές ομάδες μενσεβίκων, σοσιαλ-επαναστάτες και εκπρόσωποι άλλων πολιτικών τάσεων.
Μια λίστα με 117 ονόματα φυλακισμένων Μπολσεβίκων-Λενινιστών, που δημοσιεύθηκε στο Δελτίο της Αντιπολίτευσης τον Μάρτιο του 1931, περιλάμβανε μερικούς από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του διεθνούς Τροτσκισμού τότε: Φεντόρ Ντιγκέλστεντ, κορυφαίος θεωρητικός της Αριστερής Αντιπολίτευσης. Βικτώρ Έλτσιν, συντάκτης των Απάντων του Τρότσκυ στα Ρωσικά. Μαν Νέβελσον, ο σύζυγος της μικρότερης κόρης του Λεον Τρότσκι, Νίνας Μπρονστάιν, ένας από τους κορυφαίους Αντιπολιτευόμενους, ο Μούσια Μαγκίντ, όπως και ο Ίγκορ Ποζνάντσκυ, ένας από τους πρώην γραμματείς του Τρότσκι και μεταξύ των στενότερων συνεργατών του.
Ίσως τη μεγαλύτερη σημασία από τα δημοσιευμένα έγγραφα έχουν οι θέσεις των Μπολσεβίκων-Λενινιστών για το «Φασιστικό Πραξικόπημα στη Γερμανία», της 1ης Απριλίου 1933. Γραμμένο μόλις δύο μήνες μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία μετά από συνωμοσία στα υψηλότερα κλιμάκια της Γερμανικής αστικής τάξης και του κράτους, προσφέρει μια οξεία ανάλυση της προέλευσης του γερμανικού φασισμού και των καθηκόντων που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη σε όλη την Ευρώπη. Το έγγραφο αρχίζει τοποθετώντας την άνοδο του ναζισμού στο πλαίσιο της κρίσης του παγκόσμιου καπιταλισμού:
«Το κρατικά οργανωμένο, αντεπαναστατικό πραξικόπημα που μόλις συνέβη στη Γερμανία, η αντεπανάσταση του Μαρτίου, είναι ένα γεγονός με τη μεγαλύτερη ιστορική σημασία. Ο ιμπεριαλιστικός παγκόσμιος πόλεμος δεν έχει λύσει καμία από τις αντιφάσεις της καπιταλιστικής κοινωνίας. Αντίθετα, τις ενέτεινε και τις βάθυνε εξαιρετικά, ανεβάζοντάς τες σε ένα υψηλότερο επίπεδο… Η παγκόσμια οικονομική κρίση κατέστρεψε βαθιά τα θεμέλια της καπιταλιστικής κοινωνίας. Ακόμη και ένας ιμπεριαλιστικός Λεβιάθαν όπως οι ΗΠΑ, τρέμει κάτω από τα χτυπήματα του.»
Το έγγραφο τονίζει ότι η απόφαση του γερμανικού καπιταλισμού να τοποθετήσει τον φασισμό στην εξουσία σημειώνει μια κλιμάκωση της αντεπανάστασης σε διεθνές επίπεδο. Οι Μπολσεβίκοι-Λενινιστές υποστηρίζουν ότι η Γερμανική αστική τάξη αποφάσισε να καταστρέψει τις παραχωρήσεις που είχε αναγκαστεί να κάνει μετά την προδομένη επανάσταση των Γερμανών εργατών και ναυτικών του 1918-1919.
Σημαντικό μέρος του εγγράφου ασχολείται με την προδοσία του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος (KPD) και τις ιστορικές της συνέπειες. Επιτίθεται έντονα στο KPD για το γεγονός ότι δημιούργησε ψευδαισθήσεις για τα υποτιθέμενα «σοσιαλιστικά» στοιχεία του προγράμματος του Εθνικοσοσιαλισμού, γιατί προσανατόλισε τους Γερμανούς εργάτες περισσότερο προς το ναζιστικό κόμμα, γιατί δόξασε την άνοδο του φασισμού ως «αριστερή ριζοσπαστικοποίηση των μαζών», την ίδια στιγμή που αντιτίθετο σε ένα ενιαίο μέτωπο με τους εργάτες από το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα. Σημειώνεται:
«Η έλλειψη αντιπολίτευσης της ηγεσίας του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος απέναντι στο φασιστικό πραξικόπημα είναι μόνο ο αποφασιστικός και τελικός κρίκος στην αλυσίδα των προδοσιών της παγκόσμιας επανάστασης που έχει διαπράξει ο διεθνής σταλινισμός κατά την παρατεταμένη περίοδο των προηγούμενων ετών. Αυτή η προδοσία της διεθνούς επανάστασης θα μείνει στην ιστορία μαζί με την ημερομηνία 4 Αυγούστου 1914 [όταν η Γερμανική Σοσιαλδημοκρατία ενέκρινε πολεμικές πιστώσεις για τη Γερμανική κυβέρνηση].
…Απορρίπτοντας τη διεθνή μόνιμη επανάσταση, [η γραφειοκρατία] τροφοδοτεί την αντεπανάσταση. Η γραφειοκρατία της ΕΣΣΔ έχει εκκαθαρίσει συνεχώς το δρόμο για την παγκόσμια αντίδραση να συντρίψει το κομμουνιστικό κίνημα. Η ΕΣΣΔ απομονώνεται από το παγκόσμιο προλεταριάτο ακριβώς όπως απομονώθηκε από το προλεταριάτο της ΕΣΣΔ.»
Οι Μπολσεβίκοι-Λενινιστές όχι μόνο επέκριναν το KPD για τις πολιτικές του. Συνοψίζουν την εναλλακτική λύση που παρέχεται εδώ και χρόνια μέσω των αναλύσεων και των δηλώσεων της Αριστερής Αντιπολίτευσης και ιδιαίτερα του Λέον Τρότσκυ, για την κατάσταση στη Γερμανία. Στη συνέχεια, έθεσαν ξεκάθαρα τη μόνη σωστή πολιτική που θα ήταν σε θέση, εάν εφαρμοζόταν από την Κομιντέρν διεθνώς, να μετατοπίσει την κατάσταση και την ισορροπία δυνάμεων υπέρ της εργατικής τάξης:
«Υπό το φως του αυξανόμενου κινδύνου ενός φασιστικού πραξικοπήματος, η επαναστατική ηγεσία των κομμουνιστών ήταν υποχρεωμένη:
– Να ενδυναμώνει σε καθημερινή βάση το αντιφασιστικό μέτωπο της εργατικής τάξης.
– Να προετοιμάσει προσεκτικά μια γενική απεργία, για άμεση πραγματοποίησή της ως απάντηση σε οποιαδήποτε απόπειρα φασιστικού πραξικοπήματος.
– Να κάνει με προσοχή ό,τι είναι δυνατόν για τον εξοπλισμό των εργαζόμενων κατά τη στιγμή της επίθεσης της αντεπανάστασης.
– Να κινητοποιήσει τις καλύτερες δυνάμεις του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος για να βοηθήσει το γερμανικό προλεταριάτο.
– Να κινητοποιήσει τον Κόκκινο Στρατό της ΕΣΣΔ ως ενεργό υποστήριξη μιας αντιφασιστικής επίθεσης της γερμανικής εργατικής τάξης.
– Να δηλώσει ανοιχτά και θαρραλέα, απευθυνόμενη στην προλεταριακή κοινή γνώμη της Γερμανίας, ότι δεν είναι μόνη στην ηρωική πάλη απέναντι στον φασισμό, ότι το προλεταριάτο της ΕΣΣΔ θα βοηθήσει στη συντριβή της αντεπανάστασης με όλα τα αποθέματα που η χώρα έχει στη διάθεσή της, συμπεριλαμβανομένων των ενόπλων δυνάμεων, που περιμένουν αυτή την ιστορική στιγμή σε πλήρη κινητοποίηση, ότι το Ρωσικό προλεταριάτο θα εκπληρώσει το καθήκον του προς τους Γερμανούς αδελφούς του με την ίδια αποφασιστικότητα με την οποία το τελευταίο εκπλήρωσε τη δική του απέναντι στη Ρωσία το 1918.»
Μη υλοποιώντας αυτές τις «στοιχειώδεις διεθνείς επαναστατικές ευθύνες», δήλωναν οι Μπολσεβίκοι-Λενινιστές, «ο διεθνής σταλινισμός έχει προετοιμάσει και οργανώσει αυτήν την γιγαντιαία παγκόσμια ήττα του προλεταριάτου. Με αυτόν τον τρόπο, έχει ολοκληρώσει τη δική του προδοσία της επανάστασης. Με αυτόν τον τρόπο, η Κομιντέρν έχει ξεπεραστεί από τον κατάλογο των επαναστατικών παραγόντων, έχοντας γίνει η αριστερή πτέρυγα της σοσιαλδημοκρατίας ».
Το έγγραφο συνοψίζει τους κινδύνους που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη.
«Οι εσωτερικές και εξωτερικές αντιφάσεις θα ωθήσουν την κυβέρνηση της φασιστικής Γερμανίας στην πορεία προς την εξωτερική επιθετικότητα και σε ιστορικό επίπεδο εναντίον της ΕΣΣΔ, γιατί υπάρχει ένας τρόπος και δεν μπορεί να υπάρξει άλλος για την παρατεταμένη εδραίωση της αντεπανάστασης, παρά μόνο μέσω του πολέμου.» Ωστόσο, το ναζιστικό καθεστώς θα διαρκέσει όχι δεκαετίες, αλλά χρόνια, όπως προέβλεψαν οι Μπολσεβίκοι-Λενινιστές και η εργατική τάξη θα εισέλθει σε επαναστατικούς αγώνες, συμπεριλαμβανομένης της ίδιας της Γερμανίας:
«Η γερμανική εργατική τάξη αποτελεί το ήμισυ της χώρας. Ζούμε σε μια εποχή πολέμων και επαναστάσεων, όταν η πολιτική εμπειρία των μαζών μεγαλώνει γρήγορα, όταν όλες οι διαδικασίες της κοινωνικής ζωής κινούνται με επταπλάσια ταχύτητα, όταν οι τάξεις δεν μπορούν να παραμείνουν για μεγάλο χρονικό διάστημα σε κατάσταση σύγχυσης ή παθητικότητας, ανεξάρτητα από το πόσο σκληρές είναι οι ήττες που έχουν υποφέρει.»
Το έγγραφο καταλήγει:
«Η παγκόσμια επανάσταση εισέρχεται σε μία από τις πιο δραματικές φάσεις της. Αυτό πρέπει να εξηγήσουμε στους εργάτες του κόσμου, πρέπει να κινητοποιήσουμε τους εργάτες, να διασφαλίσουμε ότι η εργατική τάξη καταλαβαίνει τα αίτια που οδήγησαν σε αυτή τη φάση, ότι καταλαβαίνει πως η νίκη του προλεταριάτου είναι αδύνατη κάτω από το σταλινικό καθεστώς, όχι απλώς εδώ [στη Σοβιετική Ένωση], αλλά ότι γίνεται ακόμα πιο δύσκολο στην Ευρώπη, ότι ο διεθνής σταλινισμός είναι ένα από τα αποφασιστικά εμπόδια που η εργατική τάξη πρέπει να συντρίψει για να ξεπεράσει το γιγαντιαίο κύμα της παγκόσμιας αντίδρασης – αυτό είναι το βασικό μας καθήκον. Και είμαστε υποχρεωμένοι να το εκπληρώσουμε με όλες τις δυνατότητες και με όλες τις μορφές που έχουμε στη διάθεσή μας.»
Οι θέσεις αυτές υπογράφτηκαν από 30 φυλακισμένους Τροτσκιστές, συμπεριλαμβανομένων των: Ντίνγκελστεντ Φ., Καριάκιν Μ., Πάπιρμάιστερ Π., Σίνμπεργκ Β., Νοβικώφ Π., Αμπράμσκι Α., Πορτνόι Μ., Πάπιρμάιστερ Γ., Φέλντμαν, Νέβελσον Μ., Κέσσελ, Μπορζένκο, Μπολ, Κουγκέλεφ, Κοζέβνικοφ Ν., Ζαράικιν, Πάπιρμάιστερ Σ., Έλτσιν Β., Ντανίλοβιτς Λ., Κουγκάεφ Κ., Μπρόντμαν, Βασακίτζε, Γκογκελασβίλι, Τοπούρια, Εφρέμοφ, Σιπτάλνικ, Σασόρωφ, Κχολμένκιν, Σβίρωφ.
Το έγγραφο είναι, από κάθε άποψη, εξαιρετικό. Αποκομμένοι από τη Διεθνή Αριστερή Αντιπολίτευση και φυλακισμένοι, οι Σοβιετικοί Τροτσκιστές προσέφεραν μια ανάλυση η οποία σε όλα τα κρίσιμα σημεία συμπίπτει τελείως με εκείνη του Τρότσκι, προσθέτοντας πτυχές και επισημάνσεις που είναι σημαντικές για μια εκτενή ιστορική εκτίμηση του 1933. Ενώ δεν καλούν ακόμα για την Τέταρτη Διεθνή – μια έκκληση που ο ίδιος ο Τρότσκι θα εξέδιδε μόνο αργότερα εκείνο το έτος – δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, κρίνοντας από αυτό το έγγραφο, οι ηγετικοί Σοβιετικοί Τροτσκιστές θα υποστήριζαν και θα συνεισέφεραν στην οικοδόμηση της Τέταρτης Διεθνούς. Επιπλέον, η διανομή τέτοιων εγγράφων στην Ευρώπη και ειδικά στη Γερμανία, εν μέσω της ολικής κατάρρευσης των παλαιών ηγεσιών, θα είχε τεράστιο αντίκτυπο στη συνείδηση χιλιάδων αν όχι εκατομμυρίων εργαζομένων. Τα δημοσιευμένα έγγραφα μέχρι στιγμής είναι μόνο το ένα δέκατο απ’ ό,τι έχει βρεθεί. Μεταξύ των ανακαλυφθέντων χειρογράφων υπάρχουν διάφορα σημειωματάρια με τον κοινό τίτλο: «Η κρίση της επανάστασης και τα καθήκοντα του προλεταριάτου». Άλλα έγγραφα φέρουν τίτλους όπως: «Μια ενοποιημένη ή διφορούμενη επανάσταση;» «Σχετικά με τα αποτελέσματα της συζήτησης για τη διαρκή επανάσταση», «Η θεωρία της διαρκούς επανάστασης και η θεωρία του σοσιαλισμού σε μία χώρα», «Σχετικά με τη θεωρητική θεμελίωση της λενινιστικής αντιπολίτευσης και του σταλινικού εθνικοσοσιαλισμού», «Βασικά ζητήματα της οικονομίας και της πολιτικής της μεταβατικής περιόδου», «Θέματα οικονομικής πολιτικής (για γενική και συλλογική συζήτηση).»
Αυτά τα έγγραφα υπογραμμίζουν, απεικονίζουν και, κατά κάποιο τρόπο, υλοποιούν την κλίμακα του ιστορικού εγκλήματος που διέπραξε η σταλινική γραφειοκρατία στην πρώτη απομόνωση αυτών των στελεχών από το σοβιετικό και διεθνές προλεταριάτο και στη συνέχεια τη δολοφονία τους στην πολιτική γενοκτονία της Μεγάλης Τρομοκρατίας. Ακριβώς επειδή η σταλινική γραφειοκρατία αναγνώριζε ότι η πολιτική γραμμή τους αντηχούσε τις ζωντανές εμπειρίες της εργατικής τάξης σε διεθνές επίπεδο και σαφώς διατύπωνε τα ιστορικά και πολιτικά καθήκοντά της, είναι που υπέστησαν την καταπίεση με ιστορικά πρωτοφανή αγριότητα.
Από το 1933, οι αντιπολιτευόμενοι μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα εργασίας και μέχρι το τέλος του 1936 ήταν σχεδόν όλοι στα δύο πιο τρομερά μέρη – τα στρατόπεδα του Κολυμά στην Ανατολική Σιβηρία και τα στρατόπεδα του Βορκούτα κοντά στον πολικό κύκλο, στο βορρά των Ουραλίων.
Εδώ πολλοί πέθαναν από πείνα, ασθένειες ή καταναγκαστική εργασία ή εκτελέστηκαν. Φοβούμενη ότι μια εξέγερση της εργατικής τάξης διεθνώς θα ωφελούσε το Τροτσκιστικό κίνημα, η σταλινική γραφειοκρατία προχώρησε στην κλιμάκωση της καταστολή και ξεκίνησε τη Μεγάλη Τρομοκρατία στην οποία τουλάχιστον 20.000 έως 30.000 Σοβιετικοί Τροτσκιστές και εκατοντάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια κομμουνιστές και σοσιαλιστές διανοητές εκτελέστηκαν. Σχεδόν όλοι αυτοί από την πολιτική απομόνωση του Βέρκχνεουράλσκ ήταν μεταξύ αυτών που δολοφονήθηκαν.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το προσωπικό που καταστράφηκε από τον Στάλιν θα έπαιζε κεντρικό ρόλο στην καθοδήγηση των επαναστατικών κινημάτων κατά του φασισμού που ξέσπασε στην ευρωπαϊκή εργατική τάξη, τόσο την παραμονή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όσο και στις αρχές της δεκαετίας του 1940. Η μαζική τρομοκρατία του σταλινισμού εναντίον του Τροτσκιστικού και κομμουνιστικού κινήματος, που σύντομα προκάλεσε τη φρικτή δολοφονία του ναζισμού, παρείχε τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες τα κινήματα αυτά θα μπορούσαν να χειραγωγηθούν πολιτικά και να τεθούν υπό τον έλεγχο του σταλινισμού.
Αυτά τα έγγραφα δικαιολογούν ισχυρά τον Τροτσκιστικό αγώνα ενάντια στην αντεπαναστατική σταλινική γραφειοκρατία. Κάθε στοιχείο της ανάλυσής τους επιβεβαιώθηκε από γεγονότα. Κανείς, έχοντας διαβάσει αυτά τα έγγραφα, δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι η Αριστερή Αντιπολίτευση ήταν ασήμαντη πολιτική δύναμη στη Σοβιετική Ένωση. Κάθε γραμμή σε αυτά τα έγγραφα είναι γεμάτη με επαναστατική αισιοδοξία, αντοχή και προνοητικότητα, και υπερήφανο, γερό αγωνιστικό πνεύμα. Το Τροτσκιστικό κίνημα ήταν και είναι πάντοτε, όπως τόνιζαν οι Μπολσεβίκοι-Λενινιστές, πρωτίστως μια διεθνής τάση. Αυτός είναι ο λόγος που, ανεξάρτητα από τα τρομερά εγκλήματα του Στάλιν και ανεξάρτητα από τις εξαιρετικές απώλειες που έπρεπε να υποφέρει, δεν θα μπορούσε ούτε να νικηθεί ούτε να καταστραφεί ως πολιτική τάση.
27 Αυγούστου 2018
Μετάφραση: Σάββας Στρούμπος
