ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ… ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ!
Συνέντευξη με τον αντιπρόεδρο του σωματείου Νίκο Χαροκόπο
Η Νέα Προοπτική βρέθηκε στον χώρο της Ελληνικής Χαλυβουργίας, την ημέρα που το «ρολόι» του μεγάλου αγώνα «έγραφε» ήδη 92 ημέρες συνεχούς απεργίας. Εκεί, στο καμαράκι της περιφρουρημένης από απεργούς πύλης, οι χαλυβουργοί μας υποδέχτηκαν παραχωρώντας μας συνέντευξη. Συζητήσαμε με τον αντιπρόεδρο του σωματείου των εργατών.
Ν.Π.: Αρχικά να γνωριστούμε, λέγοντας μας το όνομα σου και πόσα χρόνια εργάζεσαι στο εργοστάσιο.
Χ.Ν.: Λέγομαι Χαροκόπος Νικόλαος, είμαι αντιπρόεδρος του σωματείου εργαζομένων στην Ελληνική Χαλυβουργία και δουλεύω 22 χρόνια εδώ.
Ν.Π.: 3 μήνες απεργία κι ο αγώνας σας είναι ήδη ορόσημο για ολόκληρη την εργατική τάξη. Οι ίδιοι οι εργάτες της Χαλυβουργίας πως αισθάνονται μετά από 92 ημέρες συνεχούς απεργίας;
Χ.Ν.: Νοιώθουμε δυνατοί και συνεχίζουμε τον αγώνα μας μέχρι να δικαιωθούμε.
Ν.Π.: Μέσα σε αυτούς τους τρεις μήνες είδαμε ένα τεράστιο δίκτυο αλληλεγγύης να συσπειρώνεται γύρω από τον αγώνα σας, είτε μιλάμε για οργανώσεις, είτε για σωματεία, είτε για λαϊκές συνελεύσεις από γειτονιές. Τι σημαίνει για εσάς αυτό το γεγονός;
Χ.Ν.: Κοιτάξτε, έχουμε συμπαράσταση από παντού. Από όλα τα ταξικά σωματεία, από τον συνταξιούχο, απ’ τον άνεργο, από το φοιτητή. Η συμπαράσταση προέρχεται από όλες τις πλευρές και είναι και δεκτή από όλες τις πλευρές.
Ν.Π.: Αυτό είναι το ένα κομμάτι της αλληλεγγύης που είναι πάρα πολύ σημαντικό και είναι σίγουρα πρότυπο και παρακαταθήκη για την εργατική τάξη, με όλη αυτή την υλική και ηθική βοήθεια να είναι απαραίτητη για να νικήσει ένας αγώνας. Από εκεί και πέρα, βλέπεις η αλληλεγγύη να μπορεί ή να πρέπει να πάρει πιο αγωνιστικές μορφές μέσα από την απεργιακή μας δράση; Ένα πρώτο βήμα έγινε με την Παναττική Απεργία στις 17 του μήνα. Αρκεί αυτό, ή για να θεμελιώσουμε πιο γερά τις βάσεις για τις νίκες της εργατικής τάξης χρειάζεται να διευρύνουμε την απεργιακή μας δράση μέσα από γενικευμένο αγώνα και χωροταξικά αλλά και σε διάρκεια;
Χ.Ν.: Εμείς έχουμε ξεκινήσει ήδη τις εξορμήσεις μας σε όλους τους εργασιακούς χώρους, κάτι που είναι η μετέπειτα συνέχεια μετά την Παναττική Απεργία. Από εκεί και πέρα έχουμε πάει στη Λάρκο, έχουμε πάει στην Πεσινέ, σήμερα ο Πρόεδρος έχει πάει στην Ιντρακόμ κι αύριο συνεχίζουμε σε εργασιακούς χώρους οι οποίοι αντιμετωπίζουνε προβλήματα και σε αυτούς που δεν έχουνε και ξεκινάνε τώρα τα προβλήματα. Από εκεί και πέρα πάμε για Πανελλαδική Απεργία. Θέλουμε να ξεσηκώσουμε την εργατική τάξη, να μην κάθεται και να μην ανέχεται τις μειώσεις μισθών.
Ν.Π.: Είχατε πει στις ανακοινώσεις σας από την αρχή και πολύ σωστά πως «ο Μάνεσης είναι ο λαγός των βιομηχάνων», με την έννοια ότι αυτές τις εργασιακές αλλαγές που πάνε να περάσουν σε εσάς θα προσπαθήσουν να τις περάσουνε σε όλα τα εργοστάσια και στους μεγάλους εργασιακούς χώρους. Κι όντως αυτό είναι κάτι που έχει ήδη αρχίσει να γίνεται. Ανέφερες κι εσύ την Λάρκο στην οποία ήδη ανακοινώσανε περικοπές μισθών της τάξης του 25%…
Χ.Ν.: …τους ζητάνε 25% μείωση μισθού για φέτος και 10 του χρόνου.
Ν.Π.: …και στο βάθος ιδιωτικοποίηση, αλλά και στην πρώην Πεσινέ όπως είπες καταργούνε οργανικές θέσεις που είναι και νευραλγικής σημασίας για την ασφάλεια των εργαζομένων, ενώ από την άλλη βλέπουμε πως θέλουνε να καταργήσουνε τις συλλογικές συμβάσεις. Όταν βλέπουμε πως κλιμακώνεται η αντεργατική επίθεση, πάνω σε ποια βάση θεωρείς πως μπορεί να γίνει ο συντονισμός της εργατικής τάξης για να κλιμακώσουμε κι εμείς την δική μας ταξική δράση;
Χ.Ν.: Κοιτάξτε, πρέπει οι εργαζόμενοι να καταλάβουν ότι πρέπει να πετάξουνε τις συμβιβασμένες ηγεσίες, τις συνδικαλιστικές ηγεσίες μέσα από τα σωματεία τους. Όσο υπάρχουνε συμβιβασμένοι ακόμα μέσα στα σωματεία οι εργαζόμενοι είναι τρομοκρατημένοι και φοβούνται ν’ αντιδράσουνε. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει, πρέπει ο κόσμος να καταλάβει ότι αυτοί οι συγκεκριμένοι δεν κάνουνε για τα σωματεία τους. Αποδέχονται πάντα τις μειώσεις μισθών, τρομοκρατούν τον κόσμο από μόνοι τους κι όπως καταλαβαίνετε και να θέλουν να βγούνε κάποιοι έξω το σκέφτονται. Αυτοί είναι οι πρώτοι που πρέπει να φύγουνε από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις μέσα από τα εργοστάσια. Κι αυτό πρέπει να το κάνει μόνο ο κόσμος στους χώρους που ανήκει.
Ν.Π.: Μου «πήρες» την ερώτηση, ήθελα κι εγώ να σε ρωτήσω για τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες και για την ανεξαρτησία της εργατικής τάξης, για τη στάση ΑΔΕΔΥ που δεν στήριξε καν την Παναττική απεργία και για τη ΓΣΕΕ…
Χ.Ν.: Η στάση της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, τα βλέπετε πολύ απλά, αυτή τη στιγμή κοιτάνε τι θα χάσουμε…
Ν.Π.: …βρίσκονται στο «τραπέζι των διαπραγματεύσεων»…
Χ.Ν: …βρίσκονται στο «τραπέζι των διαπραγματεύσεων», κι όπου ακούς τη λέξη διαβούλευση είναι χασούρα για τον εργαζόμενο, δεν υπάρχει καμία ελπίδα πλέον, τίποτα.
Ν.Π.: Μιλήσαμε ήδη για την επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων από το κεφάλαιο, η οποία και κλιμακώνεται, κι η οποία βέβαια γίνεται και σε ένα πλαίσιο κρίσης, με μια χρεοκοπημένη Ελλάδα και μια παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία που καταρρέει, κι όλα δείχνουν πως και για τους ίδιους τους καπιταλιστές είναι ανάγκη να προσπαθήσουν να τσακίσουν την εργατική τάξη, διαλύοντας εργασιακές σχέσεις κοκ. Εμείς τι μπορούμε ν’ αντιτάξουμε σαν εργατική τάξη συνολικά; Μπορούμε να παλεύουμε αποκλειστικά μέσα από συνδικαλιστικούς αγώνες ή πρέπει να αναπτύξουμε τη δράση μας δίνοντας της μια πολιτική διάσταση και περιεχόμενο; Γιατί το δίλημμα πλέον τίθεται «ή αυτοί ή εμείς», ή το κεφάλαιο ή η εργατική τάξη.
Χ.Ν.: Αυτό λέμε κι εμείς, «ή αυτοί ή εμείς», το θέμα είναι πλέον πολιτικό, κι η πολιτική αυτή έχει ξεκινήσει από το ΠΑΣΟΚ, τη Νέα Δημοκρατία και το ΛΑΟΣ, το μαύρο μέτωπο που λέμε. Τώρα από εκεί και πέρα οι υπόλοιπες δυνάμεις που έχουνε αντιταχθεί είναι αυτές που θέλουν να παλέψουνε να καταρριφθεί αυτό το σύστημα. Από την πρώτη στιγμή είναι εδώ μαζί μας το ΠΑΜΕ βέβαια, και μας βοηθάει. Βέβαια τις αποφάσεις τις παίρνει το σωματείο, δεν τις παίρνει το ΠΑΜΕ, αυτό το έχουμε πει από την πρώτη στιγμή. Αλλά μας βοηθάει σε άλλα θέματα, όπως έχουμε και βοήθεια αλληλεγγύης μεγάλη από εκεί, τα μεγάλα τα σωματεία τα ταξικά, και μας δίνουνε τη δύναμη να συνεχίσουμε, να μην κάνουμε πίσω. Κλιμάκωση του αγώνα χρειάζεται όσο μπορούμε. Το φαινόμενο έχει γίνει και πανευρωπαϊκό τώρα πλέον, βλέπουμε και σε άλλη κράτη χαλυβουργοί που έχουνε βγει στο δρόμο γιατί είναι απλήρωτοι. Εμείς δεν ήμασταν απλήρωτοι, αλλά μας ζητάει «κούρεμα» 50%. Δηλαδή με 700, 600 και 500 ευρώ δεν ζει άνθρωπος εδώ πέρα με τα μέτρα που έχουνε πάρει έξω και πρέπει να παλέψουμε για να μην περάσουνε αυτά τα μέτρα.
Ν.Π.: Πάνω σε αυτή τη κατεύθυνση που βάζεις, για την κλιμάκωση της πάλης συνολικά της εργατικής τάξης, εργαζόμενων κι ανέργων, δεν πρέπει να παλέψουμε για την ανατροπή του μαύρου μετώπου όπως είπες, για την ανατροπή της κυβέρνησης με μια γενική πολιτική απεργία διαρκείας;
Χ.Ν.: Όλοι πρέπει να βγούμε στους δρόμους να ανατρέψουμε αυτά τα μέτρα που έρχονται, κι άμα έχετε παρατηρήσει τώρα τελευταία δεν δείχνουνε στις τηλεοράσεις τον αγώνα των χαλυβουργών, εκτός από τον 902 που είναι από την πρώτη στιγμή εδώ. Έχουνε βγάλει τα άλλα κανάλια τα συσσίτια στους δρόμους. Δηλαδή τι κάνουνε, επιδεικνύουν τη κατάσταση των ελλήνων, το χάλι που έχουμε εδώ στην Ελλάδα. Έχουμε ένα εκατομμύριο ανέργους και τους δείχνουνε που πάνε και παίρνουν συσσίτιο. Αυτοί οι άνεργοι που πάνε εκεί πέρα είναι αυτοί οι άνεργοι που πρέπει να ξεσηκωθούνε πρώτα όλοι τους. Αυτό το ένα εκατομμύριο πρέπει να είναι εδώ, να τους πάρουμε φαλάγγι να τελειώνει το θέμα. Όπως είναι αυτοί ενωμένοι, οι βιομήχανοι, οι κεφαλαιοκράτες, κι έχουνε κάτσει σ’ ένα τραπέζι, πρέπει κι εμείς όλοι οι εργαζόμενοι να κάτσουμε κάτω για να τους βάλουμε κάτω, να ανατραπεί αυτή η πολιτική.
Ν.Π.: Να ευχηθούμε καλή συνέχεια και δύναμη, είμαστε στο πλευρό σας και έχετε κάνει ήδη όλη την εργατική τάξη περήφανη…
Χ.Ν.: Εμείς έχουμε πει πως είμαστε όλοι απολυμένοι, συνεχίζουμε τον αγώνα μας και πρέπει να δικαιωθούμε.
Ν.Π.: Ευχαριστούμε πάρα πολύ.
