Όποιος κι αν άφησε τον εκρηκτικό (;) μηχανισμό μέσα στο βαγόνι του μετρό, το Σάββατο 25 Φλεβάρη, δε μπορεί να έχει σχέση με κάποιο από τα προτάγματα, τις παραδόσεις και τις μεθόδους του επαναστατικού κινήματος. Η στάση του κράτους και των ΜΜΕ τις επόμενες μέρες ωστόσο, με την επιβλητική παρουσία των μπάτσων στους σταθμούς του Μετρό και τους προληπτικούς ελέγχους στο κέντρο της Αθήνας και τις μαζικές προσαγωγές στη ΓΑΔΑ, ήταν κατεξοχήν άθλια.
Είναι γνωστό ότι όπου υπάρχει τόση θολούρα και βρωμιά -όσο στην υπόθεση αυτή- υπάρχει… κράτος. Δύο μέρες μετά το γεγονός ο υπουργός Παπουτσής παραιτήθηκε από τον θώκο του για να διεκδικήσει την προεδρία του δυσφημισμένου και διαλυόμενου πια κόμματός του. Η πολιτική κρίση πλέον επιδεινώνει την κρίση του κράτους υπονομεύοντας την ίδια την λειτουργία του αστικού κρατικού μηχανισμού εξουσίας. Μέχρι τώρα το υπουργείο καταστολής είναι ακέφαλο, ενώ γίνονται συζητήσεις για την τοποθέτηση διάφορων… μαργαριταριών εκεί. Και όλα αυτά μετά την διαδήλωση της 12ης Φλεβάρη με τα μαζικά εξεγερσιακά χαρακτηριστικά, που θύμιζαν Δεκέμβρη του 2008 και προκάλεσαν τρόμο στην άρχουσα τάξη.
Όποια και αν είναι η αλήθεια για τη βόμβα (ή τη «βόμβα»;) στο Μετρό ένα είναι σαφές: Κάθε εργατική οργάνωση και συλλογικότητα, όλοι οι αγωνιστές του εργατικού κινήματος, πρέπει να είναι σε επαγρύπνηση. Ο εχθρός στην κρίση του επιστρατεύει το άνθος της αντεπαναστατικής του προβοκάτσιας. Πρέπει να ανατραπεί το γρηγορότερο, για να μη θρηνήσουμε θύματα.
