του Γιάννη Πευκιώτη

Περισσότεροι από 200 διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στο Βόλο την Τρίτη 2 Φλεβάρη και πραγματοποίησαν πορεία μέσα στη πόλη για να στηρίξουν το αίτημα του απεργού πείνας και δίψας Δ. Κουφοντίνα.

Η πορεία, υπό το άγρυπνο (αν και διακριτικό) βλέμμα της αστυνομίας κινήθηκε σε ένα μεγάλο μέρος της πόλης για να προβάλλει τη κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ζωή του ένα σκαλί πριν το θάνατο.

Η προσπάθεια της ΝΔ να συνδεθεί η αριστερά με την ατομική τρομοκρατία αναβιώνει όλους τους εφιάλτες της άρχουσας τάξης, τον εμφύλιο πόλεμο, το Πολυτεχνείο, το Δεκέμβρη 2008.

Με μια πλήρως αποτυχημένη κυβέρνηση της δεξιάς, με άρωμα ακροδεξιάς σε υπουργεία κι ένα ακροατήριο της φυλακισμένης Χρυσής Αυγής, η επιχείρηση διάσωσής της περνά μέσα από τη δολοφονία του Κουφοντίνα, δημιουργώντας ένα καθεστώς εξαίρεσης για ένα μόνο άτομο, προορισμένο για όλους.

Όσο περισσότερο πλησιάζει το τέλος του Κουφοντίνα, τόσο περισσότερο η αποτυχημένη πολιτική κατά της πανδημίας, των εμβολιασμών, της διαρκούς καραντίνας και της υπάρχουσας γιγαντιαίας οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής θα γίνονται εργαλεία της άλυτης καπιταλιστικής κρίσης. 

Όσο περισσότερο διατηρούμε τη μνήμη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, τόσο περισσότερο οι απαγορεύσεις διαδηλώσεων θα έρχονται κατευθείαν από τον Αρχηγό της Αστυνομίας, το γραφείο του παρασημοφορεμένου από το FBI  Χρυσοχοΐδη και της Αμερικάνικης Πρεσβείας.

Όσο περισσότερο αδύναμη γίνεται αυτή η κυβέρνηση, τόσο περισσότερο επικίνδυνη γίνεται με τα σώματα ασφαλείας που δημιουργεί, τον εξοπλισμό που αγοράζει, το μεγάλο Ψέμα που διαδίδει.

Όσο περισσότερο ενοχλητικοί γίνεται η δικηγόρος του κρατούμενου, τόσο περισσότερο τα ΜΜΕ θα της επιτίθενται για να «αποδείξουν» την αναξιοπιστία της.

Όσο περισσότερο ενοχλούνται με το πανό της διαδήλωσης “ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ”, τόσο περισσότερο θα τους λέμε ότι κι εμείς γεννηθήκαμε τότε. Πολιτικοποιήθηκαμε, οργανωθήκαμε και αγωνιζόμαστε μέχρι σήμερα. Η μητέρα μου με μάζευε από το δρόμο λόγω του στρατιωτικού νόμου το 1973 κι έβαζε το ραδιοφωνικό σταθμό του Πολυτεχνείου. Οι δολοφονίες των Κουμή, Κανελλοπούλου του 1980 ήταν οι δυο σημαντικότεροι λόγοι της δικιάς μου ένταξης στην επαναστατική αριστερά.

Αν είναι οφθαλμοφανές ότι η εξώθηση σε απεργία πείνας του Κουφοντίνα, ως μόνο μέσο για να υπερασπιστεί τον εαυτό του, είναι μια προμελετημένη δολοφονία για να ξεκόψουμε οριστικά και αμετάκλητα από τις επαναστάσεις και τις εξεγέρσεις, είναι εξίσου πρόδηλο ότι το ρόλο τον ανέλαβε πρόθυμα αυτή η κυβέρνηση με τις οδηγίες των εμπλεκόμενων μυστικών υπηρεσιών, γεγονός που δεν μπορεί να αγνοηθεί από το μαχόμενο κίνημα.

Δεν γνωρίζω προσωπικά τον Κουφοντίνα όπως και αυτούς που έσπρωξαν χιλιάδες στην αυτοκτονία με τα μνημόνια, δολοφόνησαν αγωνιστές, ανύποπτους πολίτες ή εκατοντάδες στην πανδημία.

Αν ποτέ συναντιόμασταν με τον Κουφοντίνα, σε αυτόν ή τον άλλο κόσμο, σίγουρα θα του έλεγα ότι κι εγώ γεννήθηκα 17 Νοέμβρη.

Η Λευκή Τρομοκρατία εναντίον του λαού θα ηττηθεί..

4/3/2021