της Κατερίνας Μάτσα
Εκατοντάδες χιλιάδες γιατροί, νοσηλευτές και άλλο υγειονομικό προσωπικό στην πρώτη γραμμή της μάχης ενάντια στον κορονοϊό , έχουν προσβληθεί , έχουν τεθεί σε καραντίνα, ή έχουν νοσηλευθεί και πολλοί έχουν χάσει τη ζωή τους σε όλες τις χώρες του κόσμου.
Στις περισσότερες περιπτώσεις ρίχτηκαν στη μάχη χωρίς καν τα αναγκαία μέτρα ατομικής προστασίας, μάσκες, ειδικές στολές , χωρίς αναπνευστήρες, χωρίς αρκετά κρεβάτια σε ΜΕΘ. Όλη την προηγούμενη περίοδο οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές πού εφαρμόστηκαν στην Υγεία προώθησαν ιδιωτικοποιήσεις, συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, περικοπές δαπανών για την Υγεία, δρακόντεια “ λιτότητα”, μαζικές απολύσεις, οδηγώντας τα συστήματα υγείας στο χείλος της κατάρρευσης.
Η επέλαση της πανδημίας οδήγησε αναπόφευκτα στην υπερφόρτωσή τους. Αν άντεξαν αυτό οφείλεται αποκλειστικά στην αυτοθυσία των λειτουργών τους. Σε κάποιες χώρες, όπως η Ιταλία και η Ισπανία, οι δραματικές ελλείψεις στα νοσοκομεία είχαν σαν συνέπεια το θάνατο δεκάδων χιλιάδων ασθενών και πάμπολλων υγειονομικών. Στην Αμερική, όπου δεν υπάρχει δημόσιο σύστημα Υγείας, οι νεκροί από τον κορονοϊό έχουν ξεπεράσει τον αριθμό των νεκρών Αμερικανών στρατιωτών στον πόλεμο του Βιετνάμ, του Αφγανιστάν και του Ιράκ και σύντομα προβλέπεται ότι θα ξεπεράσει τον αριθμό των νεκρών Αμερικανών στρατιωτών και στους δύο παγκόσμιους πολέμους…
Οι κυβερνήσεις όλων των χωρών, σε όλο το διάστημα της πανδημίας καλούν τον κόσμο να χειροκροτεί τους ήρωες. Δεν κάνουν όμως τίποτα για να λύσουν τα βαθειά δομικά προβλήματα, των συστημάτων Υγείας και του προσωπικού τους. Η αγανάκτηση ξεχειλίζε.
Τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι στις συνθήκες της πανδημίας το υγειονομικό προσωπικό έχει 6 φορές περισσότερες πιθανότητες μόλυνσης από τον ιό σε σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό. Το ακούν αυτό το στοιχείο οι κυβερνώντες; Δεν χρειάζονται χειροκροτήματα, λύσεις στα προβλήματα χρειάζονται.
Στην Ελλάδα οι γιατροί μαζί με το υπόλοιπο προσωπικό, αντιμέτωποι με τις τρομακτικές ελλείψεις του συστήματος, λίγοι σε σχέση με τις ανάγκες, κακοπληρωμένοι και απαξιωμένοι από την εξουσία σε όλη την προηγούμενη περίοδο, έδωσαν και κέρδισαν τη μάχη. Βγαίνουν εξοντωμένοι και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τί θα γίνει σε μια ενδεχόμενη αναζωπύρωση της επιδημίας, μετά την άρση των μέτρων καραντίνας.
Από τα στοιχεία που έδωσε η ΠΟΕΔΗΝ, μέχρι σήμερα έχουν προσβληθεί από τον κορονοϊό 204 υγειονομικοί, τέθηκαν σε καραντίνα 2000, νοσούν 104 και έχει πεθάνει ένας γιατρός. Το προσωπικό του ΕΣΥ έχει σταθεί επάξια και με αξιοπρέπεια στο ύψος της ανθρωπιστικής αποστολής του.
Αντίθετα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη φάνηκε, για πολλοστή φορά, πολύ κατώτερη των περιστάσεων. Οι θλιβεροί της εκπρόσωποι δεν προλάβαιναν να διαψεύδουν τις καταγγελίες των νοσοκομειακων γιατρών για τις δραματικές ελλείψεις που υπήρχαν. Όχι μόνο δεν προχώρησε στην κάλυψη των χιλιάδων κενών θέσεων προσωπικού του ΕΣΥ, αλλά βγήκε με θράσος στον ελληνικό λαό για να τον διαβεβαιώσει ότι το σημερινό ΕΣΥ είναι κλάσεις πιο ψηλά από το προηγούμενο. Και ευχαρίστησε θερμά τους… εφοπλιστές που προσέφεραν μια επιταγή 100 ευρώ σε κάθε νοσηλευτή των νοσοκομείων πρώτης γραμμής για τον κορονοϊό!
Το θλιβερό, βέβαια, σε σχέση με το τελευταίο, είναι ότι η διοικητική ιεραρχία της νοσηλευτικής υπηρεσίας , πιστή στη γραμμή του διαίρει και βασίλευε, εξαίρεσε το μεγαλύτερο κομμάτι, τους νοσηλευτές ΔΕ, δηλαδή αυτούς πού δεν πήγαν σε ΤΕΙ ή Πανεπιστήμιο, αλλά τελείωσαν νοσηλευτικές σχολές, στελέχωσαν όλα τα τμήματα του νοσοκομείου και αποτελούν τη ραχοκοκκαλιά του συστήματος. Δίπλα στον ασθενή, μέρα και νύχτα, σε εξοντωτικές βάρδιες, φροντίζοντας με αγάπη τους πάσχοντες, με το χαμόγελο της ανθρωπιάς που σκορπά αισιοδοξία, ακόμα και αν στο δικό τους σπίτι τα προβλήματα περισσεύουν.
Δεν γνωρίζουμε αυτή τη στιγμή αν αυτή η απάνθρωπη απόφαση πού πάρθηκε στο Θριάσιο νοσοκομείο, ισχύει και για τα άλλα νοσοκομεία. Πάντως στο Θριάσιο η Διεύθυνση Νοσηλευτικής υπηρεσίας απέρριψε ακόμα και την πρόταση του σωματείου των εργαζομένων του νοσοκομείου να γίνει κλήρωση για τα 100 ευρώπουλα -πολύ λιγότερα από μια σαμπάνια- των δισεκατομμυριούχων εφοπλιστών.
Βαρύ, λοιπόν, το τίμημα που πληρώνει το προσωπικό των νοσοκομείων. Τεράστια η απουσία έμπρακτης αναγνώρισης της προσφοράς του, τεράστιες και οι ευθύνες των κρατούντων.
Ο αγώνας για μια άλλη Υγεία σε μια άλλη κοινωνία δικαιοσύνης και ισότητας, σοσιαλιστική, είναι μπροστά μας και όσο ποτέ επίκαιρος.
15\5\20
