ΛΕΟΝ ΤΡΟΤΣΚΙ
ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ1
Mετάφραση Σάββας Στρούμπος
Τα προβλήματα που συνδέονται με τη δημιουργία των ένοπλων δυνάμεων της επανάστασης είναι τεράστιας σημασίας για τα Κομμουνιστικά Κόμματα όλων των χωρών. Η παράβλεψη αυτών των προβλημάτων ή, ακόμα χειρότερα, μια αρνητική στάση απέναντί τους, κρυμμένη πίσω από μια ανθρωπιστική πασιφιστική φρασεολογία, είναι πραγματικά εγκληματική. Επιχειρήματα του τύπου: «κάθε μορφή βίας, συμπεριλαμβανομένης της επαναστατικής βίας, είναι κακή και γι’ αυτό οι Κομμουνιστές δεν πρέπει να μπαίνουν στη διαδικασία να “δοξάζουν” την ένοπλη πάλη και τον επαναστατικό στρατό», ισοδυναμούν με μια φιλοσοφία αντάξια των Κουακέρων και των νεανίδων του Στρατού της Σωτηρίας. Επιτρέποντας τέτοιου είδους προπαγάνδα σε ένα Κομμουνιστικό Κόμμα, είναι σαν να επιτρέπεται Τολστοϊκή προπαγάνδα στη φρουρά ενός πολιορκημένου οχυρού. Αυτός που επιθυμεί τον σκοπό, πρέπει να επιθυμεί και τα μέσα. Το μέσο για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης είναι η επαναστατική βία. Από τη στιγμή της κατάκτησης της εξουσίας, η επαναστατική βία παίρνει τη μορφή ενός οργανωμένου στρατού. Ο ηρωισμός του νεαρού εργάτη που πεθαίνει πάνω στο πρώτο οδόφραγμα της επανάστασης όταν αυτή βρίσκεται στην αρχή της, δεν διαφέρει κατά κανέναν τρόπο από τον ηρωισμό του Κόκκινου στρατιώτη που πεθαίνει στα μέτωπα της επανάστασης μετά την κατάκτηση της κρατικής εξουσίας. Μονάχα συναισθηματικά ηλίθιοι μπορούν να υποθέσουν ότι το προλεταριάτο των καπιταλιστικών χωρών κινδυνεύει να υπερβάλλει στο ρόλο της επαναστατικής βίας, δείχνοντας υπερβολικό θαυμασμό για τις μεθόδους της επαναστατικής τρομοκρατίας. Αντιθέτως, αυτό ακριβώς που λείπει από το προλεταριάτο είναι η κατανόηση του απελευθερωτικού ρόλου της επαναστατικής βίας. Ουσιαστικά αυτός είναι και ο λόγος που το προλεταριάτο παραμένει ακόμα σκλαβωμένο. Η πασιφιστική προπαγάνδα ανάμεσα στους εργάτες οδηγεί μόνο στην εξασθένιση της θέλησης του προλεταριάτου και βοηθάει την αντεπαναστατική βία να συνεχίσει, οπλισμένη μέχρι τα δόντια.
Πριν την επανάσταση, το Κόμμα μας διέθετε στρατιωτική οργάνωση. Ο σκοπός ήταν διπλός: να αναπτυχθεί η επαναστατική προπαγάνδα στις ένοπλες δυνάμεις και να δημιουργηθούν οι δυνάμεις εκείνες που θα προετοιμάζονταν για την κατάληψη της εξουσίας. Από τη στιγμή που ο επαναστατικός ενθουσιασμός διαπέρασε ολόκληρο το στράτευμα, ο καθαρά οργανωτικός ρόλος των Μπολσεβίκικων πυρήνων στα συντάγματα, δεν ήταν ιδιαίτερα αισθητός. Αλλά ήταν πολύ σημαντικός, δεδομένης της δυνατότητας που υπήρχε για επιλογή στοιχείων τα οποία, αν και μικρά σε αριθμούς, ήταν αποφασισμένα – στοιχεία των οποίων η αξία αποδείχτηκε στις πιο κρίσιμες ώρες της επανάστασης. Τη στιγμή της εξέγερσης του Οκτώβρη, αυτοί οι άντρες κράτησαν τους ρόλους των διοικητών, των κομισάριων κ.λπ. Αργότερα, συναντήσαμε πολλούς από αυτούς στο ρόλο της Κόκκινης Φρουράς και του Κόκκινου Στρατού2.
Η επανάσταση αναπτύχθηκε μέσα από τον πόλεμο και ένα από τα πιο σημαντικά της συνθήματα ήταν ο τερματισμός του, το οποίο ανταποκρίνονταν στα φαινόμενα κόπωσης και σιχασιάς από τον ίδιο τον πόλεμο. Ωστόσο, η επανάσταση έφερε στην επιφάνεια νέους κινδύνους για πόλεμο, οι οποίοι συνέχισαν να αυξάνονται. Από αυτό προκύπτει και η εξαιρετική αδυναμία της επανάστασης την πρώτη περίοδο. Η σχεδόν καθολική έλλειψη άμυνας από την πλευρά της επανάστασης, αποκαλύφθηκε τη στιγμή των διαπραγματεύσεων στο Μπρεστ-Λιτόφσκ. Θεωρώντας ότι ο πόλεμος ανήκε πλέον στο παρελθόν, οι άντρες δεν ήθελαν να πολεμήσουν: οι αγρότες έπαιρναν τη γη, οι εργάτες έχτιζαν τις οργανώσεις τους και έλεγχαν τη βιομηχανία.
Από εκεί προέκυψε και το κολοσσιαίο πείραμα στον πασιφισμό την περίοδο του Μπρεστ-Λιτόφσκ. Η Σοβιετική Δημοκρατία δήλωσε ότι δεν θα μπορούσε να υπογράψει την επιβεβλημένη συνθήκη, αλλά ούτε θα πολεμούσε και εξέδωσε διαταγή για διάλυση του Στρατού. Αυτό ήταν ένα πολύ επικίνδυνο βήμα, ήταν όμως συνέπεια των συνθηκών της περιόδου. Οι Γερμανοί ξανάρχισαν την επίθεση και αυτό ήταν το σημείο εκκίνησης για μια βαθιά στροφή στη συνείδηση των μαζών: άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι ήταν σημαντικό να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας με όπλα. Η πασιφιστική μας δήλωση δημιούργησε προϋποθέσεις αποσύνθεσης στον στρατό του Χοεντσόλερν. Η επίθεση του Στρατηγού Χόφμαν μας βοήθησε να ξεκινήσουμε να εργαζόμαστε σοβαρά για τη δημιουργία του Κόκκινου Στρατού.
Μόσχα,21 Μαΐου 1922
συνεχίζεται
Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο ετήσιο περιοδικό της Κομιντέρν, τον Μάιο του 1922. Eίχε ήδη κυκλοφορήσει στην εφημερίδα της Διεύθυνσης των Στρατιωτικών Σχολών.
Η Στρατιωτική Οργάνωση του Κόμματός μας, ξεκίνησε τη δράση της το 1905 και έπαιξε αξιοσημείωτο στην ανάπτυξη του επαναστατικού κινήματος στον στρατό. Η πρώτη προσπάθεια ενοποίησης της δουλειάς των πυρήνων του Κόμματος στο στρατό έγινε στο τέλος Μάρτη του 1906, όταν ένα συνέδριο «στρατιωτικών οργανώσεων» έλαβε χώρα στη Μόσχα. Μετά τη σύλληψη όσων πήραν μέρος, το συνέδριο μεταφέρθηκε στο Τάμεφορς τον χειμώνα του 1906. Το 1917, μετά την επανάσταση του Φλεβάρη, η Στρατιωτική Οργάνωση ανέπτυξε την επιρροή της πρώτα στην Πετρούπολη και αργότερα στο μέτωπο (ειδικά στον βόρειο τομέα και στον στόλο της Βαλτικής). Στις 15 Απριλίου εμφανίστηκε το πρώτο τεύχος της εφημερίδας «Στρατιωτική αλήθεια» (правду солдата), το κεντρικό όργανο της οργάνωσης. Στο συνέδριο της Στρατιωτικής Οργάνωσης στην Πετρούπολη, στις 16 Ιουλίου, περισσότερες από 500 μονάδες εκπροσωπούνταν, με συνολικό αριθμό όχι μικρότερο από 30.000 Μπολσεβίκους. Η Στρατιωτική Οργάνωση ξεκίνησε την προετοιμασία για την εξέγερση και έστειλε κάποιους από τους πιο δραστήριους συντρόφους στη Στρατιωτική Επαναστατική Επιτροπή της Πετρούπολης και αργότερα στο Τμήμα Πολέμου.
