του Νίκου Λέκκα
Σύντροφοι, τα προσωπικά μας σκατά εμείς τα κρατήσαμε για τον εαυτό μας. Σύντροφοι πάσης φύσης, και ο ποιητής και πεζογράφος Παναγιώτης Μπούρας, είναι από τους πρώτους που το ενστερνίστηκε. Αλλά αυτό μπορεί να αποτελεί και ένα λίπασμα για τις μελλοντικές γενιές. Όσο κι αν δεν πιστεύει κανείς σ’ αυτές. Πάντα με λίγο λίπασμα μπορεί να βγάλει από τον οχετό και μια γαζία που να εφοδιάζει. Σαν το φως που είδαμε πληρωμένο από πολύ σκοτάδι.
Τι και αν εμείς δεν θέλαμε να μεταλαμπαδεύσουμε σκατά χρήσης στους φίλους μας. Και αν μας είπαν παρανοϊκούς. Και από μπούλιγκ χορτάσαμε. Με την οποιοδήποτε χρήση. Κυρίως από την χρήση της ζωής. Και πως φτάσαμε εδώ είναι χάρμα. Χωρίς ούτε μια ρυτίδα και χωρίς μουτζό να μας καθορίζει την ζωή. Κουβέντα σε κανέναν. Και με μοναχική πορεία. Υποσχέσεις και σχέσεις τιμής. Η αγάπη ως έχει. Τίποτα το πλασματικό. Τίποτα το πουλημένο. «Θα σε υπερασπίζομαι πάντα για ό,τι κάνεις εκτός από τα κολιτιλίκια με το κατάπτυστο σόι σου, που μακάρι να βγω ψεύτης αλλά θα σε σακατεύει»
Εγώ την έχω βρει την άκρη. Από το πρώτο σ’ αγαπώ που είπα στην ζωή μου. Το πιστωτικό το χρωστάω στο υπερπέραν και το χρεωστικό το φυσάω και δεν κρυώνει. Αλλά σύντροφοι εμείς την σεβαστήκαμε την φιλία, τον σεβαστήκαμε τον έρωτα. Που το ένα δεν αναιρούσε το άλλο. Και τα δυο μαζί ως ολότητα. Μια ολότητα για την έξω ζωή γιατί στο σπίτι άλλο θέμα. Που μπορείς να τα δοξάσεις και τα δύο μόνο σ’ ένα μόνο δωμάτιο. Κάτι τέτοιο είπε και η Βιρτζίνια Γουλφ. Που εύχομαι στον κόσμο να το ζήσει. Όχι από κακία αλλά να δει την ζωή στις πραγματικές της διαστάσεις. Μια διάσταση σαν να φεύγεις τύφλα μετά από σκυλάδικο, να έχεις κάνει τα πάντα εκεί και να έχεις εκτονωθεί. Μέχρι την επόμενη φορά. Που μπορεί να μην έρθει ποτέ. Μια στιγμή σηματοδοτεί την μετέπειτα ύπαρξή μας. Και δεν σημαίνει αυτοκτονία. Που τώρα πια ξέρω ότι η αυτοκτονία μόνο επισπεύδει την αγωνία του θανάτου. Και από αγωνίες χορτάσαμε. Αλλά θέλουμε και άλλες. Γιατί μόνο έτσι μετρά η ζωή. Καθόλου στον εφησυχασμό. Αν και με πόνο. Για τα καρντάσια. Που αρχίζω να τα φοβάμαι. Τι και αν γίνανε ένα μοντέρνο τραγούδι. Τόσο μοντέρνο που δεν ξέρω τα λόγια, που δεν ξέρω καν να τα ψιθυρίσω. Και οι ψίθυροι έχουν μεγαλύτερη αξία από τα ουρλιαχτά.
Το μόνο που ζητήσαμε από τους δικούς μας ανθρώπους είναι η τιμιότητα. Να μας λένε την αλήθεια, την απόλυτα στεγνή αλήθεια χωρίς την διαστρέβλωση από τα μουτζά της νόρμας που αυτοί πλασματικά την ονομάζουν έρωτα, έστω και υπό την επήρεια αλλά με νηφάλια κρίση.
Κορωπί
1/8/2021
