Αντιμέτωπη με μια τριπλή επίθεση στα εργασιακά δικαιώματάα της βρίσκεται η εργατική τάξη.
Μετά την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, έφτασε η ώρα του περιορισμού του δικαιώματος στην απεργία, ενώ εκκρεμεί ακόμα η συρρίκνωση της δυνατότητας υπογραφής συλλογικών συμβάσεων εργασίας.
Τον περασμένο Μάιο, στα πλαίσια της β΄ αξιολόγησης του Μνημονίου, η ψευτο-αριστερή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κατήργησε το υπουργικό βέτο στις ομαδικές απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα.
Τώρα, στα πλαίσια της γ΄ αξιολόγησης, η ίδια κυβέρνηση ετοιμάζεται να θεσπίσει κατώτατο «πλαφόν» 50% στην απαρτία των μελών ενός πρωτοβαθμίου σωματείου προκειμένου να αποφασισθεί απεργία.
Αμέσως μετά, στα πλαίσια της δ΄ και τελευταίας αξιολόγησης του Μνημονίου, η κυβέρνηση πρέπει θεσπίσει ένα διοικητικό σύστημα το οποίο θα διασφαλίζει την «άντιπροσωπευτικότητα» των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, προκειμένου να είναι υποχρεωτικές και για τα μη μέλη των κλαδικών εργοδοτικών ενώσεων.
Μ’ άλλα λόγια, με το τριπλό αυτό πακέτο μέτρων το οποίο έχουν υπογορεύσει οι δυναστές, η κυβέρνηση επιχειρεί να πετύχει αντίστοιχα τρεις στόχους :
1) Την άρση κάθε εμποδίου που είχαν τα αφεντικά να απολύουν ομαδικά εργαζομένους.
2) τη δημιουργία εμποδίων στην απεργία των εργαζομένων.
3) την δημιουργία εμποδίων στην επεκτασιμότητα των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας.
Έτσι,η κυβέρνηση για άλλη μια φορά λειτουργεί ως πολιτικός πράκτορας των καπιταλιστών. Και όλα αυτά τη στιγμή που στην αγορά εργασίας κυριαρχούν πλέον τα εξής χαρακτηριστικά :
* Η συνεχής υποκατάσταση των συμβάσεων πλήρους απασχόλησης από συμβάσεις μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης. Ήδη το 60% των νέων συμβάσεων είναι ελαστικής εργασίας.
* Η ασταμάτητη πτώση του μέσου μισθού στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Το εντυπωσιακό είναι πως η μείωση αυτή δεν οφείλεται μόνο στην υποκατάσταση των συμβάσεων πλήρους απασχόλησης από συμβάσεις ελαστικής απασχόλησης, αλλά και στη μείωση των αμοιβών και στους ελαστικά απασχολούμενους.
* Οι μακροχρόνια άνεργοι αποτελούν την πλειοψηφία των ανέργων.
Δ.Κ.
