Ο καταυλισμός προσφύγων στο Aερινό Mαγνησίας
Bόλος, ανταπόκριση
Η αντιμετώπιση των προσφύγων-μεταναστών ως ανθρώπων β’ κατηγορίας φαίνεται τουλάχιστον από την προχειρότητα με την οποία στοιβάζονται σε προσωρινούς καταυλισμούς παραπλεύρως της εθνικής οδού, όπως είναι αυτός κοντά στο χωριό Αερινό-Μαγνησίας, σε τόπους εκτός των πόλεων, στο περιθώριο της κανονικότητας, μην τυχόν και διαταραχθεί η ομαλή ροή αυτής της στρεβλής κανονικότητας. Έχει ξανασυμβεί άλλωστε στο παρελθόν κατά τη μετεγκατάσταση των ξεριζωμένων του ’22. Αυτοί οι πρόχειροι καταυλισμοί λειτουργούν ως ψυχολογικό ανάχωμα ενάντια σε όσους θα ήθελαν να παραμείνουν στη χώρα αιτούμενοι πολιτικό άσυλο, του οποίου η διαδικασία είναι χρονοβόρα γιατί τα γρανάζια της κρατικής γραφειοκρατίας είναι εσκεμμένα δυσκίνητα.
Έτσι, οι ξεριζωμένοι αυτοί άνθρωποι αφήνονται στο έλεος, κυριολεκτικά στοιβάζονται σε στρατιωτικές σκηνές και κοιμούνται πάνω σε χαρτόνια, χωρίς πόσιμο νερό, χωρίς ρεύμα, και φυσικά χωρίς καμία πρόσβαση στον κόσμο έξω από τον καταυλισμό μιας και δεν γνωρίζουν ούτε πού βρίσκονται ούτε προς τα πού πέφτει ο «πολιτισμός». Το κράτος σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης μεριμνά για τη σίτισή τους και την πρόχειρη στέγασή τους κι αυτό -κατ’ αυτούς- είναι αρκετό. Ανθρωπιστική βοήθεια δίνεται με όρους φιλανθρωπίας. Κι αυτές οι «παροχές» ως ένα βαθμό και ως πρώτο στάδιο μέχρι να παρέλθει ο ένας μήνας περιθώριο που δίνεται από την καταγραφή αυτών των ανθρώπων με το που πατήσουν το πόδι τους στη χώρα.
Γιατί με την πάροδο αυτού του χρονικού διαστήματος και με δεδομένο ότι τα σύνορα θα παραμείνουν κλειστά για όλους -πόσο μάλλον για όσους δεν προέρχονται από την εμπόλεμη Συρία- ο εγκλεισμός σε «κέντρα φιλοξενίας» τύπου «Αμυγδαλέζα» είναι σίγουρος μέχρι την «επαναπροώθηση» στην «ασφαλή» Τουρκία ή την απέλαση. Τους μετακινούν από καταυλισμό σε καταυλισμό, χωρίς να τους δίνεται η δυνατότητα πρόσβασης στις πόλεις όπου θα μπορούσαν να επικοινωνήσουν με τους δικούς τους ή να ενημερωθούν για την τύχη τους. Μόνη αχτίδα φωτός στο σκοτεινό τούνελ που τους οδηγούν, οι αλληλέγγυοι, οι οποίοι με την παρέμβασή τους διαρρηγνύουν το σκοτάδι.
Αερινό.
Τόπος – άτοπος, εκτός.
Ου-Τόπος.
Τόπος όπου ο αόριστος, αφηρημένος Άλλος γίνεται συγκεκριμένος, απτός με πρόσωπο, όνομα, φωνή και άγγιγμα.
Τόπος όπου αυτός ο ξένος, ο «άλλος» γίνεται η Φεριστέ, η Ρεχάνα, ο Μοχάμετ από το Αφγανιστάν.
Τόπος όπου αυτός ο άλλος, βρίσκεται εγκαταλελειμμένος χωρίς ενημέρωση στη μέση του πουθενά, χωρίς τα στοιχειώδη, χωρίς πόσιμο νερό, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, χωρίς στεγνό και ζεστό χώρο να στεγάσει τον εαυτό του και την οικογένειά του.
Τόπος όπου η Φεριστέ, η Ρεχάνα, ο Μωχάμετ σε ρωτούν πότε θ’ ανοίξουν τα σύνορα για να πάνε στον άλλο τόπο που δεν είναι σαν τον δικό τους τόπο αλλά ούτε σαν κι αυτόν τον τόπο.
Τόπος όπου θέλουν να ανταλλάξουν κουβέντες μαζί σου, να μοιραστούν εμπειρίες για το παρελθόν και αγωνίες για το μέλλον.
Τόπος όπου συναντάς τον Άνθρωπο.
Nάνσυ Σ., από παρέμβαση στο Αερινό στις 25/3 και 27/3/2016
