To KKE, για δεύτερη φορά μέσα σε ελάχιστους μήνες κατήγγειλε την παρακολούθηση των τηλεφωνικών του κέντρων, τις περίεργες «συνακροάσεις» που περιλαμβάνουν και τη ΝΔ και τον… Λεβέντη. Οι μυστικές υπηρεσίες ντόπιες και ξένες ανενόχλητες, υπό τη σκέπη, υπό την ανοχή, υπό τις ευλογίες; τι να υποθέσουμε; Και της «αριστερής» κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ αλωνίζουν και κατασκοπεύουν…
Όμως, σε τούτη τη χώρα, ιστορικά, το «βαθύ κράτος» δεν είναι μόνο, ή δεν είναι κυρίως, οι μυστικές υπηρεσίες. Aυτοί, χωμένοι στα βαθιά λαγούμια των συνωμοσιών, των πολιτικών σκευωριών και παρακολουθήσεων των κοινωνικών αγωνιστών, αποτελούν, τρόπον τινά, την… «ορατή» πλευρά του βαθέος κράτους.
Oύτε είναι, ασφαλώς, τα γνωστά για τη βαρβαρότητα αστυνομικά σώματα, MAT, Δέλτα, Δίας κ.λπ. Aυτοί είναι τα εκτελεστικά όργανα της αδίστακτης εξουσίας. Ούτε είναι απλά οι στρατοκράτες που από το 1974 νοσταλγούν την επάνοδο στις εξουσίες του Παπαδόπουλου και του Ιωαννίδη – και μετά την αποστρατεία τους γίνονται βουλευτές της ναζιστικής Αυγής, αν δεν επιδίδονται σε επικερδείς μπίζνες με τα εξοπλιστικά προγράμματα – συνήθως είναι χωμένοι και στα δυο.
Δεν είναι, καθώς λέγεται, η εκκλησία, παρά την τεράστια οικονομική επιφάνειά της, σε κινητά, ακίνητα και χρηματιστηριακές αξίες. Και παρά την πολιτική εξουσία που ασφαλώς διαθέτει, αφού, και επί της δήθεν αριστερής κυβέρνησης, μπορεί να ανεβοκατεβάζει υπουργούς.
Όλοι οι παραπάνω «θεσμοί» ασφαλώς είναι βασικά μέρη του καπιταλιστικού κράτους με τους αναγκαίους, συμπληρωματικούς και παραπληρωματικούς ρόλους.
Το δικαστικό σώμα, όμως, παίζει έναν ιδιαίτερο ρόλο ως καρδιά της καρδιάς του αστικού κράτους.
Από την ανασύσταση της αστικής εξουσίας, το φθινόπωρο του 1944, και ιδίως μετά τη συμφωνία της Bάρκιζας, το δικαστικό σώμα είναι το πραγματικά βαθύ κράτος και το επιτελικό σώμα καταστολής και επιβολής της καπιταλιστικής εξουσίας.
Aυτό το σώμα, έκρινε ότι δεν υπήρξε σκάνδαλο στο Bατοπέδιο. Όλα έγιναν νόμιμα και ηθικά. Λίμνες και παραλίμνιες εκτάσεις, ακίνητα του δημοσίου άλλαζαν χέρια και ιδιοκτήτες, μια κυβέρνηση σχεδόν έπεσε από το σκάνδαλο, αλλά το δικαστήριο βρήκε κανέναν ένοχο. Σύμφωνα με την απόφασή τους οι δικαστές του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων έκριναν ότι οι εμπλεκόμενοι «δεν είχαν δόλο για τις πράξεις τους και ότι είναι αθώοι για τον βαθμό εμπλοκής που τους καταλογίζεται είτε ως φυσικοί είτε ως ηθικοί αυτουργοί σε πράξεις απιστίας και ψευδών βεβαιώσεων». Δεν είχαν δόλο, αν και τις πράξεις μάλλον τις έκαναν, αν κρίνουμε από την συμπληρωματική απόφαση ότι η λίμνη Βιστωνίδα ανήκει στο δημόσιο. Παρ’ όλα αυτά, όλοι είναι αθώοι… Όλοι «οι εμπλεκόμενοι»: παπαδαριό και μοναχοί με επιδόσεις στο μάνατζμεντ, πολιτικοί, δικηγόροι, συμβολαιογράφοι – όλοι αθώοι με τη βούλα του δικαστηρίου. Ως λευκές περιστερές βγήκαν στα κανάλια να πανηγυρίσουν και να δοξάσουν τον… Κύριο (του δικαστηρίου). Και μαζί βγήκε όλη η «δεξιά του κυρίου» να πει ότι όλα ήταν συκοφαντίες. Η δε αριστερο-δεξιά κυβέρνηση αμήχανη κρύβεται πίσω από το σεβασμό των δικαστικών αποφάσεων.
Αλλά ας έχουμε κάποια μέτρα και σταθμά.
Σε 10 αναρχόπουλα, που βάλανε γκαζάκια σε κατσαρόλες, αδικήματα για τα οποία προ τρομονόμου θα τιμωρούνταν με 3 ή 5 χρόνια φυλάκισης, οι δικαστές ρίξανε 1.100 χρόνια φυλακή!
Για τους δικούς τους ανθρώπους, για το σύμπλεγμα του δικαστικού και παραδικαστικού κυκλώματος, για το σύμπλεγμα του παπαδαριού και της πολιτικής, αποφάσισαν αθώωση. Άλλα μέτρα, άλλα σταθμά.
H δικαστική εξουσία δεν είναι μόνο πλυντήριο σκανδάλων. Eίναι η καρδιά ενός άκαρδου, ανελέητου κρατικού μηχανισμού που ολόκληρος πρέπει, όπως έλεγε ο Bλαδίμηρος, να «τσακιστεί» και να «ανατιναχθεί» – από την προλεταριακή επανάσταση. Κι ας μην ξεχνάμε, τον καιρό της κατοχής, τον καιρό της λαϊκής εργατο-αγροτικής επανάστασης, στην ελεύθερη Ελλάδα του βουνού, την πρώτη εξουσία που αλλάξανε οι επαναστάτες αντάρτες χωρικοί ήταν τη δικαστική. Και αποδίδανε δικαιοσύνη με αιρετούς και ανακλητούς δικαστές με βάση το κοινό περί δικαίου αίσθημα, δικαιοσύνη του δίκιου κι όχι της ταξικής ανομίας.
Θ.K.
