Διαδικτυακή Εκδήλωση
Με την Κάτια Γέρου και τον Κυριάκο Κατζουράκη
Σάββατο 30 Μαΐου, 8μμ
Στο τέλος του δημοσιεύματος θα βρείτε σύνδεσμο για να παρακολουθήσετε την εκδήλωση στο YouTube.
Την ταινία μπορείτε να την δείτε εδώ:
Το Δίκτυο Αλληλεγγύης Κοινωνικών Ιατρείων, μετά την εκδήλωση για την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, διοργανώνει εκδήλωση/συζήτηση με τον Κυριάκο Κατζουράκη και την Κάτια Γέρου με αφορμή την ταινία τους USSAK.
Η ταινία «Ussak» συμμετείχε στο Διεθνές Φεστιβάλ του Μόντρεαλ 2017 και στη συνέχεια στο 58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Επίσης προβλήθηκε στον κινηματογράφο Αλκυονίδα τον Δεκέμβριο του 2017 και σε δεκάδες αυτοδιαχειριζόμενους κοινωνικούς χώρους στην Αθήνα και σε όλη τη χώρα.
Στο σημείωμα του, ο σκηνοθέτης της ταινίας Κυριάκος Κατζουράκης αναφέρει:
«Η ταινία Ussak είναι δραματική, έχει βία, έχει συσσωρευμένη οργή για όσα συμβαίνουν στη χώρα τα τελευταία χρόνια κάτω από τον αστερισμό των μνημονίων, έχει αγωνία για το μέλλον. Σε κάποιες στιγμές έχει και χιούμορ γιατί είναι απελευθερωτικό να γελάμε με τα πάθη μας. Αν πρέπει να δώσω έναν ορισμό, θα έλεγα ότι είναι μια ταινία ποιητικού ρεαλισμού. Αυτό θέλω να πιστεύω. Είναι η φόρμα που αγαπώ στο σινεμά και εργάζομαι πάνω σ’ αυτήν πολλά χρόνια.
Με φόντο μια χώρα διαλυμένη και φοβισμένη, κάπου στο κοντινό μέλλον, παρακολουθούμε τις ζωές και τις ιστορίες μιας σειράς ετερόκλητων ανθρώπων: Μιας πρώην περφόρμερ του δρόμου που δουλεύει στην γκαρνταρόμπα ενός σκυλάδικου, ενός οκτάχρονου κοριτσιού που περιφέρεται στους επικίνδυνους δρόμους, μιας ομάδας περιθωριακών που προσπαθούν να αντισταθούν, ενός ντραγκ/σόουμαν που απαγγέλει Καρούζο, ενός θρυλικού πιανίστα, του αρχηγού μιας ακαθόριστης σκοτεινής εξουσίας, αγροτών που προσπαθούν να προστατέψουν τα χωράφια τους από τους μεταλλαγμένους σπόρους, αλλά και μελών μιας ιδιότυπης λέσχης που ανησυχούν «μην ξυπνήσουν αναρχικά ανακλαστικά», υποστηρίζοντας την ίδια ώρα πως «Κανείς δεν σηκώνει κεφάλι γιατί δεν έχει»!
Η ταινία εξερευνά την έννοια της κοινότητας και το νόημα της ουτοπίας. Μιας ουτοπίας όμως καθόλου ρομαντικής, καθώς, όπως ακούγεται στο φινάλε: «ο ουτοπιστής είναι σκληρός σαν ατσάλι. Ο απόλυτος υλιστής. Ο ουτοπιστής απαιτεί το γέλιο του πίσω και δίνει φωνή σε αυτούς που δεν έχουν».
Με την Κάτια Γέρου, μας πήρε πάνω από τρία χρόνια να ισορροπήσουμε μεταξύ της πραγματικότητας και της -ας πούμε- εικονικής πραγματικότητας του σεναρίου που έπαιρνε πολύ αργά, αλλά σταθερά, όψη και φόρμα. Ο αρχικός τίτλος ήταν “Η Ιωάννα του δρόμου”, έμεινε μόνο η έννοια της λέξης δρόμος: ο μουσικός δρόμος “ussak”.
Το ζήτημα που έπρεπε να διαχειριστούμε ήταν πώς θα χωρέσουμε σε δυο ώρες το πολύ, τις ιστορίες των ηρώων μας με φόντο την πολύχρονη κοινωνική κατάρρευση. Έτσι μεταφέραμε την ιστορία της ταινίας στο εγγύς μέλλον, όχι για να ξεφύγουμε αλλά για να ελευθερώσουμε τη σκέψη μας. Στην τέχνη πάντα υπάρχει η διαπάλη του “συγκεκριμένου” και της “αφηρημένης έννοιας”. Το αποτέλεσμα όμως πρέπει -και αυτό επιδιώξαμε- να ρέει με φυσικότητα και να μην χρειάζεται αποκωδικοποίηση, κάτι που μόνο στην ποίηση γίνεται. Αυτό που είπα στην αρχή για τον ποιητικό ρεαλισμό.»
