του Θόδωρου Κουτσουμπού
Ξανά, για 52η χρονιά, η διαδήλωση για την εξέγερση του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέβρη 1973 –και τη βάρβαρη σφαγή της από τη χούντα- υπήρξε μαζική και μαχητική. Δεκάδες χιλιάδες πλημμύρισαν τους δρόμους της Αθήνας, σχηματίζοντας ανθρώπινα ποτάμια σε μια μεγάλη αντιιμπεριαλιστική διαδήλωση προς την αμερικανική πρεσβεία.
“Το άντρο των τρομοκρατών είναι η πρεσβεία των αμερικανών” ήταν ένα από τα συνθήματα, καθώς κανείς δεν ξεχνά ότι ήταν ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός αυτός που ενορχήστρωσε και στήριξε το στρατιωτικό πραξικόπημα της χούντας των συνταγματαρχών – ο δικτάτορας και σφαγέας του Πολυτεχνείου Γεώργιος Παπαδόπουλος ήταν έμμισθος υπάλληλος της CIA!
Ένα άλλο σύνθημα που κυριαρχούσε ήταν το “Λευτεριά στην Παλαιστίνη” – υποστήριξη στον μαχόμενο παλαιστινιακό λαό που υφίσταται τη γενοκτονική επίθεση του σιωνιστικού αποικιοκρατικού κράτους του Ισραήλ– που στηρίζεται, χρηματοδοτείται, εξοπλίζεται από τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, της ΕΕ και του υποτακτικού τους, “κούλη” της Δεξιάς, Κυρ. Μητσοτάκη.
Η αστυνομία για τη διαδήλωση στην Αθήνα έδωσε τον αριθμό 23.000, αλλά ως γνωστόν ο αριθμός πρέπει να πολλαπλαστεί τουλάχιστον επί 2… Αντίστοιχες διαδηλώσεις έγιναν στη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, τα Γιάννενα και σε πολλές πόλεις όλης της Ελλάδας.
Ξανά, η κυβέρνηση Μητσοτάκη και ο Χρυσοχουντίδης της Δημόσιας Τάξης κινητοποίησαν χιλιάδες πάνοπλους αστυνομικούς των ΜΑΤ και άλλων ομάδων. Στην Αθήνα κινητοποίησαν 5.000 ενάντια στον εχθρό – λαό. Συνολικά στο τριήμερο των εκδηλώσεων για το Πολυτεχνείο πραγματοποιήθηκαν 1.072 ελέγχοι, 48 προσαγωγές, εκ των οποίων οι 13 μετατράπηκαν σε συλλήψεις.
Παράλληλα είχαν κλείσει όλους τους κεντρικούς σταθμούς του Μετρό, θέλοντας να αποτρέψουν την προσέλευση του κόσμου. Εις μάτην! Ο κόσμος προσήλθε κατά χιλιάδες. Όπως επίσης χιλιάδες ήταν αυτοί που προσήλθαν στο Πολυτεχνείο, γυναίκες και άνδρες, παλαίμαχοι αγωνιστές του Πολυτεχνείου και της δουλειάς, νέοι γονείς με τα μικρά παιδιά και τα εγγόνια τους που άφησαν ένα κόκκινο λουλούδι στο μνημείο του Πολυτεχνείου – άλλοι, συνδικάτα, οργανώσεις, κόμματα, σύλλογοι εναπόθεσαν ένα στεφάνι. (Το στεφάνι του κυρίου Τασούλα, που το κατάθεσε πρωί πρωί της Δευτέρας, δεν το υπολογίζουμε καθώς είναι εντελώς υποκριτικό από αυτήν την εξουσία που οργανώνει την καταστολή των διαδηλωτών του Πολυτεχνείου και την αναθεώρηση της ιστορίας των γεγονότων και γενεσιουργών αιτιών – και πάνω απ’ όλα αρνείται τα βασικά αιτήματα του Πολυτεχνείου, “Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία” – το έξω αι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ το έχει μετατρέψει σε στενότερη σύνδεση με τον ιμπεριαλισμό και το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ.)
Επίσης, μέσα στο Πολυτεχνείο οργανώθηκαν πλήθος εκδηλώσεων για διάφορα ζητήματα. Ανάμεσα στις εκδηλώσεις ήταν η διαδήλωση – διαμαρτυρία ενάντια στην έλευση του Ζελένσκι στην Αθήνα – για να υπογράψουν τις συμφωνίες με τον Μητσοτάκη για τον διάδρομο εφοδιασμού της Ουκρανίας με αμερικανικό LNG, αλλά και όπλα. Τελικά, η Ελλάδα 2.0 του Μητσοτάκη καταντά ένας διάδρομος περάσματος πολεμοφοδίων για τον πόλεμο στην ανατολική Ευρώπη – και η Ελλάδα, χωρίς κανείς να ερωτηθεί, ούτε καν η Βουλή, αναδεικνύεται εμπόλεμο μέλος στον πόλεμο των Μπαντερικών φασιστών της Ουκρανίας, των Γερμανών ιμπεριαλιστών και της ΕΕ, κατά της Ρωσίας. Για την αντιιπεριαλιστική εκδήλωση κατά του Ζελένσκι στο Πολυτεχνείο βλέπε στην ηλεκτρονική διεύθυνση:
Το ΕΕΚ συμμετείχε στην εκδήλωση, ενώ και στο τραπεζάκι του έξω από το Πολυτεχνείο είχε σχετικό πανό.
Οι δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές είπαν καθαρά ΟΧΙ στις πολιτικές του Μητσοτάκη, διεκδικώντας “ψωμί – παιδεία – ελευθερία” όπως πριν 52 χρόνια, προσθέτοντας και το δημόσια, δωρεάν και καλού επιπέδου υγεία, το κλείσιμο των ιμπεριαλιστικών βάσεων και των σχέσεων με το Ισραήλ, και για την ήττα του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία.
Το Πολυτεχνείο για περισσότερο από μισό αιώνα παραμένει βαθιά χαραγμένο στην ιστορική συνείδηση και μνήμη του λαού. Είναι όχι απλά ένα κορυφαίο γεγονός δίπλα σε άλλα, είναι ένα συμβάν της νεότερης ελληνικής ιστορίας που φωτίζει ως αστερισμός τους ταξικούς κοινωνικούς αγώνες. Η εθνικο απελευθερωτική επανάσταση του 1821, μαζί με την αντιφασιστική εργατο-αγροτική επανάσταση του 1941 – 49, και την εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτελούν τη συναστρία των επαναστατικών φωτεινών σημείων για την απελευθέρωση από κάθε είδους σκλαβιά. Θα μπορούσαμε ίσως να προσθέσουμε εδώ και την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008. Σε κάθε περίπτωση το Πολυτεχνείο φωτίζει τις αντιστάσεις του παρόντος και τις εξεγέρσεις του μέλλοντος λειτουργώντας ως εφαλτήριο και πηγή έμπνευσης για τους νέους αγώνες – για να δικαιωθεί το αίμα το αδικαίωτο των νεκρών και των τραυματιών του Νοέμβρη του 1973, κι όλων των θυμάτων της χούντας και της κρατικής και ταξικής βίας, για να ολοκληρώσουμε ό,τι αφήσαμε ημιτελές!
Άθλια επίθεση
Αλλά στο Πολυτεχνείο είχαμε και μια αλγεινή και αχαρακτήριστη πλευρά. Την πρώτη ημέρα του τριημέρου, οργανώθηκε ένα δολοφονικό πογκρόμ της οργάνωσης ΑΡΑΣ (φοιτητικό τμήμα της ΛΑΕ και μέσω της ΛΑΕ τμήμα του ΜΕΡΑ25) εναντίον συντρόφων του αναρχικού χώρου, που επιχείρησαν την ανάρτηση ενός πανό για εκδήλωσή τους. Συγκεκριμένα, το πρωί της 15ης Νοεμβρίου, δυνάμεις της ΑΡΑΣ με ρόπαλα εισέβαλαν στο Μηχανουργείο ξυλοκοπώντας αναρχικούς άνδρες και γυναίκες. Τραυμάτισαν σοβαρά ανθρώπους, ενώ μέλη τους φώναζαν χυδαία «σας γαμάμε», κι έσπρωχαν ανθρώπους από τα παράθυρα του μηχανουργείου. Μια άλλη ομάδα κρανοφόρων με τον εξοπλισμό περιφρούρησης καθόταν απέξω φωνάζοντας «Πηδήξτε από τα παράθυρα» και τους πέταγαν παλούκια. Τρεις άνθρωποι χρειάστηκε να μεταφερθούν στο νοσοκομείο.
Την άθλια επίθεση της ΑΡΑΣ καταδίκασε ο γραμματέας του ΕΕΚ Σάββας Μιχαήλ, ενώ και ο επικεφαλής του ΜΕΡΑ25 Γ. Βαρουφάκης δήλωσε ότι θα αποκλείσει την ΑΡΑΣ από τις γραμμές του. Στην πορεία της 17ης Νοέμβρη τα υπόλοιπα τμήματα των φοιτητικών και πολιτικών οργανώσεων της αριστεράς και του αναρχοκομμουνισμού αρνήθηκαν να συμπορευτούν με την ΑΡΑΣ και κράτησαν απόσταση εκατοντάδων μέτρων.
Η “επίλυση” των οποιωνδήποτε πολιτικο-ιδεολογικών διαφορών στο εσωτερικό του κινήματος με τη βία είναι μια αντιδραστική πράξη που δεν έχει τίποτα το επαναστατικό. Αντίθετα, είναι μια πράξη που χαροποιεί -και έτσι έγινε- τις αστυνομικές και κρατικές αρχές και τα αστικά ΜΜΕ.
Η ενδοκινηματική βία πάντα στρέφεται ενάντια στο ίδιο το κίνημα. Η επίθεση της ΑΡΑΣ δεν ήταν “ταξική πάλη”, αλλά αντιδραστική χρήση μεθόδων της εξουσιαστικής καταστολής για αντιμετώπιση των όποιων πολιτικο-ιδεολογικών αντιθέσεων.
Ασκήστε τη βία ενάντια στον ταξικό εχθρό, το κράτος, τους φασίστες και τα αφεντικά – όχι εναντίον συντρόφων μιας διαφορετικής πολιτικής και θεωρητικής άποψης.
φωτο Θόδωρος Κουτσουμπός
