Σε δημοσιονομικό γκάουλαϊτερ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της κάθε μιας χώρας – μέλος της επιδιώκει να μετατραπεί το ΝΑΤΟ και πίσω από αυτό οι ΗΠΑ προκειμένου να εξοπλιστεί απέναντι στη Ρωσία.
Όχι μόνο το αμερικανοκίνητο ΝΑΤΟ απαιτεί από τις χώρες – μέλη του (οι οποίες είναι και μέλη της ΕΕ) να αυξήσουν στο 5% τις δαπάνες τους για εξοπλισμούς και αμυντικές υποδομές, αλλά ο ίδιος ο γενικός γραμματέας της στρατιωτικής ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας, Μαρκ Ρούτε έχει προτείνει ρητά και δημοσίως περικοπές σε υγεία και συντάξεις προκειμένου να χρηματοδοτηθεί η αύξηση των αμυντικών δαπανών.
Με αυτόν τον τρόπο το ΝΑΤΟ όχι μόνο απαιτεί τον υπερδιπλασιαμό των εν λόγω δαπανών στην ΕΕ (ο μέσος όρος ανέρχεται μόλις στο 1,9%), αλλά υποδεικνύει ωμά ποιες δαπάνες να κόψουν οι κυβερνήσεις.
Συγκεκριμένα, ζητά την οργάνωση ενός εσωτερικού, κοινωνικού, ταξικού πολέμου σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα προκειμένου να χρηματοδοτηθεί ένας εξωτερικός, ιμπεριαλιστικός πόλεμος κατά της Ρωσίας αλλά και ευρύτερα, π.χ. κατά του Ιράν.
Ο εσωτερικός πόλεμος αυτός δεν θα έχει μόνο τη διάσταση των περικοπών των δημοσίων δαπανών για υγειονομικό και συνταξιοδοτικό σύστημα, αλλά και τη διάσταση των περικοπών των εργασιακών δικαιωμάτων.
Ο επίτροπος της ΕΕ για θέματα άμυνας, Άντριους Κουμπίλιους, πρότεινε ευθέως την αναθεώρηση της κοινοτικής οδηγίας περί «οργάνωσης του χρόνου εργασίας» ή αλλιώς την επέκταση του χρόνου εργασίας προκειμένου να καλυφτούν και από πλευράς εργατικού δυναμικού η ανάγκη (των ιμπεριαλιστών της ΕΕ) για «αμυντική ετοιμότητα», ενώ ο Ρούτε του ΝΑΤΟ έχει -προηγούμενα- κάνει λόγο για συνεχείς βάρδιες στα εργοστάσια της ευρωπαϊκής πολεμικής βιομηχανίας…
Μάλιστα, το ΝΑΤΟ ζητά η αύξηση των αμυντικών δαπανών στο 5% να γίνει το αργότερο σε 5 χρόνια από σήμερα, δηλαδή έως το 2030.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, αυτό θα σήμαινε αύξηση των αμυντικών δαπανών κατά τουλάχιστον 5 δις ευρώ κάθε χρόνο κατά μέσο όρο την επόμενη 5ετία, καθώς σήμερα, δαπανά το 2,5% του ΑΕΠ για την άμυνα.
Ωστόσο, το νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα των 25 δισ. ευρώ, το οποίο εξήγγειλε προ λίγων μηνών η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει ορίζοντα έως το… 2037. Αυτό σημαίνει κατά μέσο όρο επιπλέον αμυντική δαπάνη 2 δισ. ευρώ ετησίως.
Δηλαδή, αν η Ελλάδα αποδεχτεί το νέο στόχο του ΝΑΤΟ για αμυντικές δαπάνες στο 5% του ΑΕΠ της έως το 2030 θα πρέπει να διπλασιάσει τις αμυντικές δαπάνες της τα επόμενα πέντε χρόνια.
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας, Κυριάκος Μητσοτάκης, έχει δηλώσει πως κάτι τέτοιο θα ήταν «πολύ δύσκολο».
Και λίγα λέει! Ακόμα και η ενεργοποίηση της ρήτρας διαφυγής για την εξαίρεση μέρους της αύξησης των αμυντικών δαπανών από το όριο δαπανών που προβλέπει το νέο ευρωπαϊκό Σύμφωνο Σταθερότητας δεν φτάνει για να καλύψει το στόχο του 5%! Η εν λόγω ρήτρα καλύπτει αύξηση έως 1,5% του ΑΕΠ. Το ΝΑΤΟ, στην περίπτωση της Ελλάδας, ζητά αύξηση 2,5%. Το υπόλοιπο 1% από που θα καλυφθεί; Με δύο τρόπους: Είτε με μειώσεις δαπανών – αυξήσεις φόρων, είτε με αύξηση του κρατικού δανεισμού.
Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας Γιάννης Στουρνάρας ήταν σαφής στην απάντησή του στο παραπάνω δίλημμα: «Εάν οι επιπλέον δαπάνες (σ.σ. για την άμυνα) δεν συνοδευθούν από μέτρα εξοικονόμησης δαπανών ή αύξησης εσόδων, θα οδηγήσουν σε υψηλότερα επίπεδα χρέους και αυξημένες δαπάνες για τόκους». Σε διαφορετική περίπτωση, «η χρηματοδότηση των αυξημένων αμυντικών δαπανών μέσω δανεισμού ενέχει σοβαρούς κινδύνους για τη βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους», τονίζει.
Υπενθυμίζεται πως η Ελλάδα έχει το υψηλότερο δημόσιο χρέος στην ευρωζώνη, σε επίπεδο πάνω από το 150% του ΑΕΠ, παρά το μπαράζ των πρόωρων αποπληρωμών στο οποίο έχει επιδοθεί η κυβέρνηση…
Και η κυβέρνηση έχει εξαγγείλει πως θα το μειώσει ακόμα περισσότερο έως το 2031, ενώ δεν θα είναι η υπερχρεωμένη χώρα στην ΕΕ έως τότε.
Αυτές οι… αισιόδοξες προβλέψεις, φυσικά, δεν έχουν ενσωματώσει το στόχο του ΝΑΤΟ για αμυντικές δαπάνες στο 5% του ΑΕΠ έως το 2030 αντί του 2,5% που έχει η Ελλάδα σήμερα.
Ακόμα και αν δεν δανειστεί η Ελλάδα ούτε σεντς από τις διεθνείς αγορές τα επόμενα 5 χρόνια (πράγμα μάλλον αδύνατο), η λήψη περιοριστικών δημοσιονομικών μέτρων, δηλαδή η αύξηση φόρων και η μείωση δαπανών, θα φέρουν μείωση του ΑΕΠ (πρώτα – πρώτα για εξοικονομηθεί το 1% του ΑΕΠ το οποίο αντιστοιχεί σε κοντά 2,5 δισ. ευρώ ετησίως και δεν καλύπτεται από τη ρήτρα διαφυγής) και, έτσι, αύξηση του χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ…
Την ίδια ώρα το ελληνικό ΑΕΠ απειλείται άμεσα από τις επιπτώσεις του παγκόσμιου δασμολογικού πολέμου, ενώ η αύξηση των τιμών ενέργειας λόγω της πολεμικής κρίσης στη Μέση Ανατολή διώχνει το μοναδικό σημαντικό αναπτυξιακό «όπλο» (δηλαδή τις μέχρι πρότινος σχετικά χαμηλές τιμές ενέργειας) που είχε στα χέρια του ο ελληνικός και ευρύτερα ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός…
Παράλληλα, οι αμυντικές επενδύσεις που έχει εξαγγείλει η Ελληνική κυβέρνηση, πολλώ δε μάλλον που πρέπει να γίνουν ταχύτερα από όσο έχει προγραμματιστεί (λόγω του 5% που βάζει το ΝΑΤΟ έως το 2030) ενισχύει το σενάριο πως ακόμα περισσότερες εξ αυτών θα πάνε σε αμερικανικές και ευρωπαϊκές πολεμικές βιομηχανίας και έτσι, θα έχουν ελάχιστες έως μηδαμινές αναπτυξιακές επιδράσεις στην Ελλάδα.
Αξίζει να σημειωθεί και το εξής: Όπως διέρρευσε πρόσφατα το Bloomberg, το 5% του ΑΕΠ για αμυντικές δαπάνες ισχύει αν μείνουν ως… έχουν οι Αμερικάνοι στην Ευρώπη. Αν οι Αμερικάνοι αρχίσουν να αποσύρονται, ο λογαριασμός θα ανέβει πάνω από το 5%.
Υπό αυτές τις συνθήκες το δημοσιονομικό success story της Ελλάδας (το οποίο είναι γραμμένο στις πλάτες των μισθωτών και των συνταξιούχων κατά τη διάρκεια των Μνημονίων) βαίνει προς το τέλος του, ανοίγοντας το δρόμο για νέα -πολεμικά- αυτή τη φορά «Μνημόνια». Μόνο που τα επερχόμενα «Μνημόνια» της πιθανής νέας καπιταλιστικής χρεοκοπίας της Ελλάδας δεν θα βρουν άλλο «λίπος» να φάνε από το λαό, καθώς το τελευταίο ίχνος του το έχουν ρουφήξει τα μέτρα κατά της «φοροδιαφυγής» (και πιο πριν, φυσικά, τα τρία Μνημόνια κλπ.).
Έτσι τα πολεμικά Μνημόνια θα βαρέσουν… κόκκαλο. Από αυτήν την άποψη, η στροφή -και- του ελληνικού καπιταλισμού στην «πολεμική οικονομία» με τον ταχύτατο επανεξοπλισμό του κράτους δεν θα αφορά μόνο τους «εξωτερικούς εχθρούς» (π.χ. την Τουρκία, το Ιράν κ.λπ.), αλλά και τους εσωτερικούς, δηλαδή την εργατική τάξη αυτής της χώρας. Στον πόλεμο, μέσα και έξω, της αστικής τάξης, η απάντηση της εργατικής τάξης δεν μπορεί να είναι άλλη από τον ταξικό πόλεμο για την για την ανατροπή του καπιταλισμού και την εργατική εξουσία – το μόνο δρόμο για την αποτροπή της κλιμάκωσης του πολεμικού σφαγείου, το οποίο έχει ξεκινήσει.
Θα απαντήσουμε με «δύναμη», «σοβαρότητα», αλλά και… «καμία αυτοσυγκράτηση» (!) όπως δήλωσε πρόσφατα ο Αλί Μπαχρεϊνί, πρεσβευτής της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν στα Ηνωμένα Έθνη στη Γενεύη ενάντια στους σιωνιστές και τους ιμπεριαλιστές.
Δ.Κ.
