Στις 31 Μαρτίου και μετά από πρόσκληση της ομάδας Rennaissance Ouvrière Révolutionnaire, ο γραμματέας του ΕΕΚ Σάββας Μιχαήλ μίλησε στο Παρίσι, στην Εκόλ Νορμάλ, για τις Προεδρικές Εκλογές στην Γαλλία
Παρακάτω δημοσιεύουμε αποσπάσματα από την ομιλία του Σάββα Μιχαήλ, μετά το πέρας της οποίας ακολούθησε πλούσια συζήτηση.
Οι Γαλλικές Προεδρικές Εκλογές του 2017 αποτελούν την συμπυκνωμένη, εκρηκτική πολιτική έκφραση της καπιταλιστικής κρίσης και συνάμα ενεργητικό παράγοντα παρόξυνσής της, όποιο τελικά κι αν είναι το αποτέλεσμα στον δεύτερο γύρο της 7ης Μαΐου.
Είναι ολοφάνερο ότι αυτές οι Προεδρικές Εκλογές εκδηλώνουν πρώτα-πρώτα μια χωρίς προηγούμενο καθεστωτική κρίση, κρίση του συνολικού αστικού πολιτικού συστήματος διακυβέρνησης, κρίση, τελικά, όχι του ενός ή του άλλου “κόμματος εξουσίας” αλλά της ίδιας της ταξικής εξουσίας.
Όλοι οι παραδοσιακοί πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής εξουσίας και μάλιστα τα φαβορί ανάμεσά τους σαρώθηκαν από την λαϊκή οργή των μέχρι τώρα υποστηρικτών τους, ο ένας μετά τον άλλο. Ο παταγωδώς αποτυχημένος Πρόεδρος Ολάντ δεν τόλμησε καν να κατέβει υποψήφιος, γεγονός πρωτοφανές μέχρι τώρα, καθώς όλοι οι Πρόεδροι δοκιμάζονταν στις κάλπες για δεύτερη φορά. Στην πτώση τον ακολούθησαν οι άλλοι “αστέρες” της Δεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας: ο Ζυπέ, ο Σαρκοζύ, ο Βαλς, ο Φιγιόν.
Το πιθανότερο είναι στον δεύτερο γύρο του Μαΐου, να μην βρεθούν στην τελική αναμέτρηση, για πρώτη φορά στη μεταπολεμική ιστορία της Γαλλίας, οι εκπρόσωποι των κομμάτων που εναλλάσσονταν στην εξουσία πάνω από μισό αιώνα. Αντ’ αυτών, οι ενδείξεις μιλούν για αναμέτρηση ενός χωρίς κόμμα νεαρού τραπεζίτη και νεοφιλελεύθερου υπουργού οικονομίας του Ολάντ, του Εμμανουέλ Μακρόν και μιας επίδοξης φυρερίνας, της Μαρίν Λεπέν του ακροδεξιού φασιστοειδούς Εθνικού Μετώπου.[…]
Ο Μακρόν, η προτιμητέα επιλογή για μεγάλο μέρος της γαλλικής αστικής τάξης αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που προβάλλεται μάλιστα σαν η μόνη “ρεαλιστική εναλλακτική” στη Λεπέν, δεν είναι παρά η “μετα-αλήθεια” του νεοφιλελευθερισμού και τα fake news του συστήματος, για να χρησιμοποιήσουμε τους όρους της παρακμιακής γλώσσας της περιόδου Τραμπ. Αποτελεί “μετα-αλήθεια” γιατί σβήνει τη διαφορά αλήθειας /ψεύδους, επιχειρώντας να δημιουργήσει εντυπώσεις του “νέου” και να κινητοποιήσει φόβους και φρούδες ελπίδες κυρίως της μικροαστικής τάξης. Είναι μια απόπειρα διάσωσης του χρεωκοπημένου νεοφιλελευθερισμού, ιδιαίτερα μετά την αντιλαϊκή λαίλαπα της σοσιαλφιλελεύθερης 5ετίας Ολάντ, κι αναζωογόνησης του ξέπνοου και κακόφημου πλέον “ευρωπαϊκού” προσανατολισμού στην υπό διάλυση ΕΕ.
Η ίδια η ΕΕ και ιδιαίτερα η γερμανική άρχουσα τάξη ποντάρει στον Μακρόν που προεκλογικά έκανε το απαραίτητο προσκύνημα στο Βερολίνο και την Μέρκελ, παίρνοντας και τα εύσημα από τον σοσιαλδημοκράτη Γκάμπριελ, χωρίς, όμως, να διαλύσει τους φόβους τους για το τί θα γίνει ακόμα κι αν εκλεγεί ο εκλεκτός τους.
Ο πάλαι ποτέ γαλλογερμανικός άξονας της ΕΕ έχει διαρραγεί από την παγκόσμια κρίση του 2007 που διεύρυνε αφάνταστα τις δομικές ανισορροπίες. Η αποβιομηχανιζόμενη Γαλλία, με δημόσιο χρέος στο 96% του ΑΕΠ, βουλιάζει στα δημοσιονομικά και εμπορικά ελλείμματα, σε αντίθεση με τα μεγάλα πλεονάσματα που συσσωρεύει η πιστώτρια, εξαγωγική, βιομηχανική Γερμανία. Η ανεργία των νέων στη Γαλλία είναι 24% ενώ στη Γερμανία μόλις 7%. Το κοινωνικό ηφάιστειο στη Γαλλία γνωρίζει αλλεπάλληλες εκρήξεις στα δραματικά υποβαθμισμένα προάστια και στα κέντρα του εργατικού κινήματος (2005, 2006, 2016, 2017…). Η καπιταλιστική Γερμανία, ιδιαίτερα μετά την αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ, έχει ανάγκη όσο ποτέ από τη στήριξη της Γαλλίας, η οποία, όμως, αδυνατεί να την δώσει, έστω κι αν το ήθελε…
Ο Μακρόν είναι τα fake news του συστήματος:
- παριστάνει τον εκτός κομμάτων, νέο και πετυχημένο “αντισυστημικό”, ενώ συνδέεται στενά με τον υπαρκτό καπιταλισμό και την ιμπεριαλιστική ΕΕ.
- παριστάνει την φιλελεύθερη “μόνη εναλλακτική στην ακροδεξιά πανούκλα”, ενώ, είναι σάρκα από την σάρκα του ίδιου παρηκμασμένου καπιταλιστικού συστήματος που η σήψη του τρέφει τον φασισμό. Με ένα πρόγραμμα μαζικών απολύσεων στο δημόσιο που λίγο διαφέρει από εκείνο στου Φιγιόν, περικοπές στα επιδόματα των συντάξεων, φοροαπαλλαγές στους καπιταλιστές, μικρότερο “κράτος πρόνοιας” για τους πολλούς και σκληρότερο Κράτος ενάντιά τους με επέκταση των φυλακών, αύξηση της αστυνομοκρατίας και των στρατιωτικών δαπανών, υπόσχεται μια αντιλαϊκή πολιτική που θα συνεχίσει και θα κλιμακώσει την ίδια εκείνη της περιόδου Ολάντ, κι η οποία παρέδωσε την εκλογική πρωτιά στην Λεπέν. […]
Η απειλή της πανούκλας μπλε Μαρίν δεν μπορεί ούτε πρέπει να υποτιμηθεί. Δεν πρέπει να πέσουμε στη διπλή παγίδα είτε της πλαστής “απο-δαιμονοποίησης” του Εθνικού Μετώπου που σκαρώνει η λεπενική στρατηγική είτε ενός εξίσου πλαστού “δημοκρατικού αντιφασισμού”, στο όνομα τάχα του “μικρότερου κακού” -που ανοίγει το δρόμο στο χειρότερο κακό- ή σαν τον υποκριτή Βαλς που από πολιτικάντικη σκοπιμότητα κι ενάντια σε κάθε έννοια εντιμότητας, στηρίζει τώρα τον Μακρόν ενάντια στον υποψήφιο του δικού του Κόμματος.
Δεν αγνοούμε καθόλου ότι μια πιθανή νίκη της Λεπέν θα δώσει το έναυσμα ταξικού πολέμου στη Γαλλία και ισχυρή ώθηση σε όλες τις δυνάμεις της μαύρης αντίδρασης σε όλη την Ευρώπη για μια προληπτική κοινωνική αντεπανάσταση. Οι προλεταριακές δυνάμεις δεν έχουν ακόμα νικηθεί κι οι συνθήκες δεν είναι εκείνες της δεκαετίας του 1930. Η Λεπέν έχει ψηφοφόρους πολλούς αλλά όχι τις κινητοποιημένες στους δρομους μάζες και τα τάγματα εφόδου του Χίτλερ.
Η πανούκλα του ανερχόμενου “μετώπου” των σκοταδιστών, καιροσκόπων, σωβινιστών, ρατσιστών και πρώην βασανιστών της Αλγερίας μπορεί να πολεμηθεί και να νικηθεί με την μαζική εργατική-λαϊκή κινητοποίηση στους δρόμους και κόβοντας τις κοινωνικές ρίζες της ακροδεξιάς, με ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα ανατροπής των καπιταλιστικών όρων που την στηρίζουν.
Παρόλο που τώρα υπόσχεται την κατάργηση του αντεργατικού νόμου Ελ Κομρί, η Μαρίν Λεπέν πέρσι την Άνοιξη κατήγγειλε την εργατική κινητοποίηση σαν “ένοπλη εξέγερση”. Είδε τον αληθινό κίνδυνο που αντιπροσωπεύει για το καπιταλιστικό σύστημα μια εργατική τάξη κινητοποιημένη που χρησιμοποιεί το όπλο της Γενικής Απεργίας, παρά το σαμποτάζ της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, τις καταλήψεις, την άμεση δράση ενάντια στα σώματα της κρατικής καταστολής.
Ταυτόχρονα, όμως, είδε και την πολιτική αδυναμία του ταξικού αντιπάλου της: την απουσία μιας πολιτικής εναλλακτικής προοπτικής, την έλλειψη επαναστατικής οργάνωσης και προγράμματος σε συνθήκες που κρίση καθεστωτική σημαίνει κρίση εξουσίας. Η πολιτική διέξοδος παραπέμπονταν στις Προεδρικές εκλογές του 2017 – δηλαδή στο τωρινό αδιέξοδο.
Η Λεπέν επιχειρεί να το εκμεταλλευτεί για να προωθήσει μια πολιτειακή ρήξη με ένα πρόγραμμα κρατικού ρατσισμού, ισχυροποίησης ενός αστυνομικού και στρατιωτικοποιημένου Κράτους σε κατάσταση μόνιμης πια “έκτακτης ανάγκης”και οικονομικού εθνικισμού με μπόλικη αντι-ΕΕ και αντι-ευρώ δημαγωγία.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το MEDEF (το αντίστοιχο του ελληνικού ΣΕΒ) κάλεσε και την Μαρίν Λεπέν μαζί με τον Μακρόν και τον Φιγιόν στην παρουσίαση των προγραμματικών προτάσεών τους για διέξοδο από την κρίση. Μπορεί κάτι τέτοιο να δείχνει την ολοένα και πιο ανοικτή αποδοχή της Λεπέν από την άρχουσα τάξη σαν θεμιτή “λύση” στην κρίση εξουσίας αλλά έτσι κι αλλιώς ο εντελώς παρωχημένος οικονομικός εθνικισμός της σε συνθήκες καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης σε κρίση, έστω και νερωμένος αργότερα, δεν μπορεί να δώσει καμιά λύση – όπως εξάλλου κι ο χρεοκοπημένος νεοφιλελευθερισμός του “ευρωπαϊστή” Μακρόν ή του “υπέρμαχου της εθνικής κυριαρχίας” Φιγιόν.
Η επιδείνωση της παγκόσμιας κρίσης μετά την αποτυχία όλων των έκτακτων μέσων και μέτρων που πάρθηκαν από κράτη και κρατικές τράπεζες μετά το 2008, η εκλογή Τραμπ τώρα με πρώτο στόχο της πολιτικής “America first” την ΕΕ (μαζί με την Κίνα), η άνοδος των αμερικανικών επιτοκίων με τα ευρωπαϊκά επιτόκια να παραμένουν ιστορικά χαμηλά, η κρίση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος και της ευρωζώνης, οι φυγόκεντρες τάσεις μετά το Brexit, το τσουνάμι των προσφύγων κ.λπ. δημιουργούν ένα εκρηκτικό μίγμα διεθνών και εθνικών αντιφάσεων που κανένας οικονομικός εθνικισμός μιας βαθιά παρακμασμένης Γαλλίας δεν μπορεί να κουμαντάρει με ή χωρίς την Λεπέν.
Η κρίση εξουσίας στη Γαλλία (και όχι μόνο) συνδυάζει πολλαπλά αδιέξοδα: το οικονομικό αδιέξοδο του καπιταλισμού, το πολιτικό αδιέξοδο της ψυχορραγούσας φιλελεύθερης δημοκρατίας και την παρατεταμένη κρίση ηγεσίας στην οποία βρίσκεται το ίδιο το εργατικό κίνημα μετά τις χρεοκοπίες του σταλινισμού και της σοσιαλδημοκρατίας σε Ανατολή και Δύση. […]
Δεν μπορύμε να πολεμήσουμε τον ξέφρενο πολιτικό και οικονομικό εθνικισμό της άκρας Δεξιάς και του αστικού “ευρωσκεπτικισμού” με έναν “αριστερό” εθνικισμό τύπου Μελανσόν, με άξονα προσωποκεντρικό γύρω από έναν “υπέρτατο σωτήρα” πάνω από κόμματα, υποψήφιο Βοναπάρτη ή Ντε Γκωλ της αριστεράς.
Η επιτυχία της διαδήλωσης της 18 Μαρτίου και η δημοσκοπική άνοδος του Μελανσόν εκφράζουν σίγουρα βαθύτερες, ισχυρές αριστερές τάσεις μέσα στις λαϊκές μάζες κι αναζητήσεις μιας ριζοσπαστικής αριστερής λύσης. Δεν μένουμε τυφλοί ή σεχταριστές απέναντι στις τάσεις αυτές. Δεν πρέπει, όμως, να μένουμε στις εντυπώσεις και την σύγχυση: η χειραφέτηση δεν θα έρθει από μια γαλλική εκδοχή “αριστερού περονισμού” που απαγορεύει στις προεκλογικές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις ακόμα και τις σημαίες του γαλλικού ΚΚ, συμμάχου παρά ταύτα του Μελανσόν και χωρίς δικό του ανεξάρτητο υποψήφιο.
Το πρόγραμμα του Μελανσόν για “αναδιανομή του πλούτου”, μέσα στα πλαίσια του κλυδωνιζόμενου από την κρίση καπιταλισμού, δεν θίγει την κυριαρχία των καπιταλιστικών σχέσεων εκμετάλλευσης, ούτε καν τις τράπεζες και φυσικά το Κράτος.[…]
Δεν είναι μια “6η Δημοκρατία”, η οποία δεν διακρίνεται ταξικά από τις προηγούμενες πέντε, που θα λύσει την κρίση εξουσίας. Η λύση απαιτεί ανατροπή των ίδιων των κοινωνικών βάσεων ταξικής κυριαρχίας: μια αληθινή νέα Κομμούνα στη Γαλλία, αφετηρία για την σοσιαλιστική ενοποίηση της Ευρώπης πάνω στα ερείπια της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, για την καθολική ανθρώπινη χειραφέτηση, τον πανανθρώπινο ελευθεριακό κομμουνισμό. […]
Υπάρχει εναλλακτική προοπτική; ΝΑΙ – κι αυτή είναι εργατική, επαναστατική, κομμουνιστική, διεθνιστική
Προοπτική εργατική: η προοπτική διεξόδου από την κρίση απαιτεί να βασιστεί σε μια πρωτοπόρα κοινωνική δύναμη, στην εργατική τάξη και στην επαναστατική της οργάνωση σε εθνική και διεθνή κλίμακα.
Στις σημερινές συνθήκες αυτό σημαίνει την πάλη για την άρση των διαχωρισμών μέσα στην εργατική τάξη, πολιτική ενοποίηση του νομαδικού προλεταριάτου που συγκροτούν “ντόπιοι” και πρόσφυγες, οι νομάδες της περιφερόμενης “ελαστικής” σκλαβιάς, οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι, οι κολασμένοι των “προαστίων” και οι εκμεταλλευόμενοι της πόλης, πέρα από “εθνοτική καταγωγή”, θρησκεία, έμφυλη ταυτότητα ή σεξουαλικό προσανατολισμό.
Προοπτική επαναστατική και κομμουνιστική: με την εγκαθίδρυση της Κομμούνας, την απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών μεγαλοκεφαλαιοκρατών σε Γαλλία και Ευρώπη και την αναδιοργάνωση της οικονομίας σε νέες σοσιαλιστικές βάσεις.
Προοπτική διεθνιστική: όχι επιστροφή στη φυλακή του αστικού κράτους-έθνους ούτε στο ιμπεριαλιστικό “Φρούριο-Ευρώπη” της ΕΕ αλλά γκρεμίζοντας σύνορα και ταξικούς φραγμούς για την σοσιαλιστική ενοποίηση της Ευρώπης κάτω από την σημαία μιας νέας επαναστατικής Διεθνούς.
Στη βάση αυτής της προοπτικής, και για μια εργατική επαναστατική αναγέννηση και την Τέταρτη Διεθνή, καλούμε να μαυρίστε όλους τους υποψήφιους του κεφαλαίου και στους δύο γύρους και να ψηφίσετε τους τροτσκιστές υποψήφιους, την Ναταλί Αρτώ της Lutte Ouvrière ή τον Νικολά Πουτού του NPA, τους μοναδικούς εκπροσώπους της εργατικής τάξης, του διεθνισμού και του κομμουνισμού που προβάλλουν ένα πρόγραμμα απαγόρευσης των απολύσεων, αυξήσεων σε μισθούς και συντάξεις, εθνικοποιήσεων τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων, εργατικού ελέγχου και, στην πιο προωθημένη θέση της Αρτώ, τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης.
