της Μαργαρίτας Κουτσανέλλου*
Χωρίς να έχουμε ακόμα το κείμενο της νομοθετικής πρωτοβουλίας Βρούτση στα χέρια μας για την αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου (το οποίο αναμένεται έως το τέλος Νοεμβρίου), ώστε να διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι το βάθος και την έκταση των επιχειρούμενων παρεμβάσεων του Κράτους στις συνδικαλιστικές ελευθερίες, είμαστε από τώρα προϊδεασμένοι για το τι επιδιώκει και πού αποβλέπει η αντιδραστική νεοδημοκρατική διακυβέρνηση, όσον αφορά τη συνδικαλιστική δράση και οργάνωση. Τα πάσης φύσεως δημοσιεύματα του έντυπου και ψηφιακού τύπου, έχουν φροντίσει γι αυτό από τώρα. Χορτάτα και καλομπουκωμένα, ψέλνουν τον εξάψαλμο εναντίον της συνδικαλιστικής δράσης στο ρυθμό που τους υπαγορεύει ο υπουργός εργασίας, συμπληρώνοντας με πληροφορίες για τα μέτρα που η κυβέρνηση ετοιμάζεται να νομοθετήσει.
Άλλωστε, εδώ και χρόνια, τα έχουμε δει και τα έχουμε ζήσει όλα, όσον αφορά την τακτική που ακολουθείται κάθε φορά που μπαίνει στο στόχαστρο των μνημονιακών κυβερνήσεων και των διεθνών και ημεδαπών εντολέων τους – ΕΕ, ΟΑΣΑ, ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΣΕΒ κ.ά.– κάθε θεσμός, δικαίωμα και κατάκτηση του εργατικού κινήματος και των εργατικών αγώνων.
Και όπως κάθε φορά, για την προετοιμασία του εδάφους στην αποδοχή των μέτρων, η επικοινωνιακή πρακτική απαιτεί την επιστράτευση «κομψών», με θετικό στην πρώτη ανάγνωση απόηχο λέξεων, όρων και εννοιών, των οποίων όμως η δήλωση απέχει παρασάγγας από τη βούληση. Αυτή την τακτική τη ζήσαμε και τη ζούμε πολλές δεκαετίες τώρα, ιδιαίτερα όμως τα τελευταία δέκα χρόνια. Με τέτοια «γλυκά και κομψά» λόγια που αντιστρέφουν την πραγματικότητα, με βερμπαλισμούς και βαρύγδουπες διακηρύξεις «για το καλό μας», σαν Δόκτωρ Τζέκυλ – Μίστερ Χάιντ, επικαλούνται αρχές και αξίες περί δημοκρατίας, ελευθεριών, ανθρωπισμού, ενώ προβαίνουν σε κάθε μέτρο για το αντίθετο. Έτσι, το 2010 μας πετσόκοψαν μισθούς και συντάξεις και μας τάραξαν στη φορολογία «για να σωθεί η χώρα», άσχετα που το δημόσιο χρέος σήμερα ανέρχεται σε πάνω από 200% του ΑΕΠ. Μας «επέστρεψαν στην κανονικότητα» καλά και σώνει και ερήμην μας το 2015, άσχετα που ο μισθός ακόμα κι όταν υπάρχει, τελείωνε και τελειώνει σε τρεις ημέρες από την ώρα που τον παίρναμε. Φωτογραφίζονταν ο πρωθυπουργός μετά της συμβίας του με αμπέχονο σε φωτογραφική έκθεση για τους πρόσφυγες και πυροβολούσαν την ίδια στιγμή στον Έβρο τους ξυπόλυτους ανέστιους. Νομοθέτησαν την απαγόρευση των διαδηλώσεων, στο όνομα της ομαλής λειτουργίας της κοινωνικοοικονομικής ζωής, λες και αυτή την έπληξαν οι πορείες και οι διαδηλώσεις και όχι η ανυποχώρητη ύφεση των αναποτελεσματικών πολιτικών τους. Σαν να μην είναι αυτοί που συμμετέχουν στις πορείες και τις διαδηλώσεις, πρώτοι απ’ όλους οι στερούμενοι και οι στερημένοι της δυνατότητας για ομαλή κοινωνικοοικονομική ζωή. Και είναι μάλιστα αυτή η αξιοπρεπής ζωή ο λόγος για τον οποίο αγωνίζονται, έχοντας όμως στο μυαλό τους – αντίθετα με την κυβέρνηση – όλους και όχι λίγους! Με τον ίδιο παραμορφωτικό φακό στις δηλώσεις και τις προθέσεις τους, σέρνουν στα κρατητήρια και τους εισαγγελείς τα παιδιά μας, κατηγορώντας τα ως εγκληματίες, γιατί διεκδικούν το δικαίωμα να μην δίνεται σε αυτά από την κοινωνία ως μόνη επιλογή επιβίωσης το έγκλημα!
Ας περιηγηθούμε λίγο λοιπόν, στο τι ανακοινώνεται στα ΜΜΕ, ως επιχειρούμενη μεταρρύθμιση στα συνδικαλιστικά θέματα, πάντα με «αγαθές προθέσεις», για να πατάξουν δήθεν το ένα και δήθεν το άλλο (τα σωματεία-φαντάσματα, την αδιαφανή χρηματοδότηση, τη ζημία από τις απεργίες στην περιβόητη… κοινωνικοοικονομική ζωή, μέχρι και εμπλοκή σε τρομοκρατικές οργανώσεις επικαλούνται οι αθεόφοβοι) και θα επανέλθουμε επί των γεγραμμένων, όταν θα ανακοινωθούν τα νομοσχέδια.
Πρώτα απ’ όλα με το περιλάλητο Μητρώο Συνδικαλιστικών Οργανώσεων, επιχειρείται μία οργουελικής κλίμακας παρακολούθηση της συνδικαλιστικής δράσης από το Κράτος. Ένα φακέλωμα άνευ προηγουμένου των συνδικαλιστών, ακόμα και των απλών μελών των σωματείων, φακέλωμα το οποίο λόγω και της ψηφιακής του μορφής αποφέρει στο διαχειριστή του (Κράτος) υπέρμετρες δυνατότητες (εξουσίες), οι οποίες διεισδύουν αλλοιώνοντας θα μπορούσε άνετα να τεκμηριώσει κάποιος, ακόμα και τον πυρήνα της (αστικής) δημοκρατικής πολιτείας. (Όπως έχει προαναγγείλει ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων Γιάννης Βρούτσης αναμένεται να δημιουργηθούν γενικά ηλεκτρονικά Μητρώα Συνδικαλιστικών Οργανώσεων Εργαζομένων και Εργοδοτών που θα τηρούνται στο πληροφοριακό σύστημα ΕΡΓΑΝΗ με την καταγραφή των μελών τους αλλά και όλων των απαιτούμενων στοιχείων.)
«Πυλώνας δημοκρατίας», ο συνδικαλισμός, από τη μια για τον υπουργό εργασίας, στο γύψο οι συνδικαλιστές και συνδικαλιζόμενοι από την άλλη. Με ποινολόγιο απόλυσης, με μείωση της δυνατότητας δικαιολογημένης απουσίας, που μάλιστα δήθεν και τάχα όπως διακινείται στα ΜΜΕ, είναι 7 ημέρες το μήνα! Με κίνδυνο απόλυσης κατόπιν μήνυσης στους συνδικαλιστές, με προστασία της απεργοσπασίας. Με διαστρεβλωτικά συνθήματα υπεράσπισης της εργασίας, εχθρός της οποίας εμφανίζεται η απεργία!
Για κάποιο λόγο δε, ο οποίος δεν εξηγείται ευθέως, τα μέτρα κατά του συνδικαλισμού, κατά τους ισχυρισμούς τους, θα συντελέσουν στη δημιουργία περισσότερων και καλύτερα αμειβόμενων θέσεων εργασίας! Είναι το ίδιο που ακουγόταν από τους μπράβους Χρυσαυγίτες στη ζώνη του Περάματος, όταν επιχειρούσαν τη διάλυση της οργανωμένης εργατικής πάλης με τρομοκρατία και δολοφονικά χτυπήματα στους συνδικαλιστές. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, θα κάνει συνδικαλισμό λοιπόν ο κύριος Βρούτσης και η κυβέρνησή του με το νομοσχέδιο που έχουν στα σκαριά, μια και οι συνδικαλιστές μάλλον δεν τα καταφέρνουν να υποστηρίξουν την προστασία των θέσεων εργασίας και την βελτίωση των αμοιβών. Και μάλλον επίσης, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν, ποιος είναι ικανός πράγματι να υποστηρίξει τα συμφέροντά τους, αλλιώς θα ανέθεταν απευθείας στον κύριο Υπουργό που ξέρει καλύτερα. Γιατί έχει καταλάβει, αυτό που οι εργαζόμενοι δεν κατανοούν. Ότι ο συνδικαλισμός λειτουργεί ανασταλτικά στην εργασία και γι αυτό λοιπόν θα τον περιορίσει! Θα τους το εξηγήσει με το ζόρι εν ολίγοις!
Σε αυτά τα παράδοξα καταλήγουν οι επικοινωνιακοί ισχυρισμοί των οργάνων του Κράτους, που το μόνο που επιθυμεί διακαώς είναι να εξαφανίσει το συνδικαλισμό από προσώπου γης. Δηλαδή, να εξαφανίσει την οργανωμένη παρουσία των εργαζόμενων ως συλλογικό υποκείμενο απέναντι στους εργοδότες, να τους καταστήσει ανίσχυρες μονάδες, ανίκανες για οποιαδήποτε άμυνα, για οποιαδήποτε αντίδραση. Όσον αφορά την είσοδο της τεχνολογίας και στο συνδικαλισμό, με τη θεσμοθέτηση ηλεκτρονικής ψηφοφορίας για παράδειγμα, χρειάζεται να επανέλθουμε ιδιαιτέρως, καθώς κατά την αντίληψή μου, η τεχνολογία γενικά, σε καμία περίπτωση δε συνιστά εχθρό αφ εαυτής και δεν θα μπορούσε να αποτελέσει αυτό εξαίρεση στην οργάνωση του συνδικαλισμού. Είναι ο τρόπος που αυτή χρησιμοποιείται που γεννά τα θέματα πολεμικής. Ως πρώτο σχόλιο θα περιοριζόμουν να αναφέρω ότι σε όποιο σημείο αυτής της διεργασίας, παρεμβαίνει και αναλαμβάνει ρόλο το Κράτος, υπάρχει πρόβλημα καθώς η ανεξαρτησία του συνδικαλισμού από το κράτος και την εργοδοσία είναι ακρογωνιαίος λίθος για την προοπτική επιτυχίας του. Ακόμα και το γεγονός, για να αναφερθώ στα σήμερα ισχύοντα, ότι στα σωματεία η παρακράτηση της συνδρομής στο σωματείο γίνεται μέσω των μηχανισμών (τμήματα μισθοδοσίας, λογιστήρια) που ελέγχει ο εργοδότης είναι προβληματικό. Όλα αυτά αφορούν μια συζήτηση που πρέπει να γίνει συνολικά.
Τα τερατώδη που απεργάζονται τα αφεντικά μαζί με τους πολιτικούς εκπροσώπους τους για τη διάλυση της οργανωμένης εργασίας δεν έχουν όριο. Το εργατικό κίνημα βρίσκεται μπροστά σε βαριά και ιστορικά καθήκοντα!
- Η Μαργαρίτα Κουτσανέλλου είναι Γ. Γραμματέας του Συλλόγου Εργαζόμενων ΕΛΓΟ ΔΗΜΗΤΡΑ
- Φωτογραφίες: Αρχείο Νέας Προοπτικής
