του Πάνου Βλαχάκη
Η ένταση των πολεμικών επιχειρήσεων στην Ουκρανία με την εισβολή του Ρωσικού Στρατού και η σύγκρουση με τον Ουκρανικό, προκαλεί μια ανθρωπιστική τραγωδία. Εκατομμύρια Ουκρανοί, κυρίως γυναίκες και παιδιά, ξεσπιτώνονται από τις πόλεις και τις περιοχές που ζουν, και ακολουθούν το δρόμο της προσφυγιάς με πρώτη στάση, στην πλειοψηφία, τη γειτονική Πολωνία. Υπολογίζεται ότι ήδη 1.770.000 άνθρωποι από την Ουκρανία βρίσκονται ήδη στην Πολωνική επικράτεια. Στα ΜΜΕ υπάρχουν πλήθος ρεπορτάζ, εικόνες και βίντεο, που αποτυπώνουν όχι μόνο την τραγωδία αλλά και καταστάσεις αλληλεγγύης είτε από τον τοπικό πληθυσμό είτε από τις Πολωνικές αρχές. Όπως επίσης και αντίστοιχες συγκινητικές εκδηλώσεις αλληλεγγύης σε πολλές Δυτικές χώρες από πολιτικούς, celebrities μέχρι και απλούς καθημερινούς ανθρώπους.
Δεν υπάρχει πόλεμος που να μη φέρνει δυστυχία, καταστροφή και προσφυγιά. Και σαφώς τα θύματα των πολέμων υποφέρουν το ίδιο είτε είναι οι Ουκρανοί που φεύγουν για να γλυτώσουν από τους βομβαρδισμούς του Ρωσικού Στρατού (αλλά και του Ντονμπάς προς τη Ρωσία για να γλυτώσουν από τους βομβαρδισμούς του Ουκρανικού στρατού και των ναζιστικών ταγμάτων του) είτε νωρίτερα οι Σύριοι που έφευγαν κατά εκατομμύρια για να γλυτώσουν από τις συμμορίες του Isis (και όχι μόνο). Όμως, στην περίπτωση των Ουκρανών η λέξη αλληλεγγύη όπως την εννοεί ο Ιμπεριαλισμός και τα όργανα του στα ΜΜΕ, παίρνει μια άλλη έννοια που είναι καθαρά υποκριτική και δεν έχει καμία σχέση με τον ανθρωπισμό, την αλληλεγγύη και τη συμπαράσταση στους απόκληρους που είναι θύματα πολέμου (κάθε πολέμου). Και πιο συγκεκριμένα:
Πριν τα καραβάνια των προσφύγων από την Ουκρανία περάσουν τα σύνορα της Πολωνίας και μπουν στο έδαφος της ΕΕ, το Δεκέμβριο του 2021, χιλιάδες πρόσφυγες από τη Συρία, Κουρδιστάν και Αφγανιστάν προσπάθησαν να περάσουν τα σύνορα της Πολωνίας από τη Λευκορωσία. Θύματα και αυτοί των Ιμπεριαλιστικών πολέμων που διεξάγονται, π.χ. στο Αφγανιστάν από το 2001. Πολλοί από αυτούς τους πρόσφυγες είχαν ήδη συγγενείς στις χώρες της ΕΕ και απλά ήθελαν να ενωθούν με τις οικογένειες τους. Και γίναμε μάρτυρες μιας κτηνώδους καταστολής της Πολωνικής Αστυνομίας και του Στρατού. Είτε τους πυροβολούσαν εν ψυχρώ είτε τους άφηναν να πεθάνουν στα δάση από το κρύο και από την πείνα. Όπως ακριβώς συμπεριφέρεται εδώ και χρόνια το Ελληνικό κράτος στο Αιγαίο ή στα σύνορα στον Έβρο. Είτε τους πνίγουν στη θάλασσα, είτε τους πυροβολούν στον Έβρο. Και φυσικά όλες αυτές οι ενέργειες δικαιολογούνται από τις κυβερνήσεις και την «δημοκρατική» και «ανθρωπιστική» ΕΕ. Όλοι αυτοί οι κολασμένοι της γης, αποκαλούνται «λαθρομετανάστες» ή «παράτυποι». Αφού πρώτα ο Ιμπεριαλισμός, των ΗΠΑ και της ΕΕ, κατέστρεψε και ισοπέδωσε αυτές τις χώρες και ακόμα τις ρημάζει, έπειτα στήνει φράκτες και πυροβολεί είτε στον Έβρο, είτε σε χωριά στα Πολωνικό-Λευκορωσικά σύνορα, είτε τους πνίγει στα ανοιχτά του Αιγαίου ή της Μεσογείου. Και φυσικά, τα ΜΜΕ δείχνουν ελάχιστα ως καθόλου τα πραγματικά γεγονότα. Και υπάρχουν μάλιστα και δηλώσεις πολιτικών, όπως η χυδαία δήλωση του βουλευτή της ΝΔ Καιρίδη που είπε «Να κάθονται και να σφαγιάζονται στην καρδιά της Ευρώπης… και αν θέλετε να το πω και κυνικά, εδώ δε μιλάμε για μια σφαγή σε ένα μακρινό μέρος κάπου στα βάθη της Αφρικής με αλλόθρησκους, αλλά για -να το πω τελείως κυνικά, ξέρω ότι ακούγεται πολιτικά ανορθόδοξο, αλλά δυστυχώς και αυτό μετράει- χριστιανούς, λευκούς, Ευρωπαίους, που είναι από εμάς, προέρχονται από εμάς…». Ο Καιρίδης στην πραγματικότητα εξέφρασε την πολιτική της ΕΕ και δεν είναι απλά μια δήλωση ενός ρατσιστή. Και την ίδια στιγμή, άνθρωποι από την Αφρική και την Ασία που ζούσαν στην Ουκρανία και εγκαταλείπουν τη χώρα, λόγω πολέμου δέχονται επιθέσεις από φασιστικές συμμορίες μέσα στην Πολωνία. Η εφημερίδα Guardian αναφέρει 3 Ινδούς φοιτητές, που ξυλοκοπήθηκαν από 5 άτομα, στο σταθμό του τραίνου στην περιοχή Przemyśl. Δύο μέτρα και δυό σταθμά. Οι λευκοί χριστιανοί μέσα, ενώ οι μελαχρινοί αλλόθρησκοι έξω όπως θα έλεγε και ο Καιρίδης.
Επιπλέον, όσον αφορά τη μετανάστευση και την προσφυγιά του Ουκρανικού λαού, αυτή δεν άρχισε τώρα, όπως τα καθεστωτικά ΜΜΕ υποκριτικά ισχυρίζονται. Στην πραγματικότητα, αυτή άρχισε από το 2014, μετά τα γεγονότα του Μαϊντάν, την ανατροπή του Γιανουκόβιτς και την άνοδο των ναζί στην εξουσία με την απροκάλυπτη υποστήριξη των ΗΠΑ και της ΕΕ. Τότε άρχισε και ο πόλεμος. Ως αποτέλεσμα, εκατομμύρια άνθρωποι πήραν το δρόμο της προσφυγιάς από την περιοχή του Ντόνμπας και έως τώρα 14.000 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί στην πλειοψηφία τους κάτοικοι του Ντονιέτσκ και Λουγκάνσκ, από τους βομβαρδισμούς του Ουκρανικού Στρατού αλλά κυρίως από τις θηριωδίες των ναζιστικού Δεξιού Τομέα και του «τάγματος Αζόφ». Επίσης χιλιάδες, Ουκρανοί, Ρωσόφωνοι ή Αριστεροί ακτιβιστές εγκατέλειψαν το Κίεβο ή την Οδησσό και ζήτησαν πολιτικό άσυλο στη Ρωσία αλλά και σε άλλες χώρες για να γλυτώσουν από τα πογκρόμ και την εθνοκάθαρση του Ουκρανικού κράτους. Και εδώ δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον για αυτούς από τη Δύση ή τα καθεστωτικά ΜΜΕ.
Μια άλλη παράμετρος, σχεδόν άγνωστη, είναι εκτός από τους πρόσφυγες, μετά το 2014, εκατομμύρια Ουκρανοί μετανάστευσαν σε χώρες της ΕΕ για μια καλύτερη και αξιοπρεπή εργασία. Υπολογίζεται ότι μόνο το 2018, η Πολωνική κυβέρνηση έδωσε τουλάχιστον 1,8 εκατομμύρια άδειες εργασίας σε Ουκρανούς μετανάστες. Μόνο που οι συνθήκες διαβίωσης και εργασίας είναι ακριβώς όπως των μεταναστών από την Ανατολική Ευρώπη τη δεκαετία του 90 στην Ελλάδα. Άθλιες συνθήκες εργασίας, κακοπληρωμένοι, πολλοί εργάζονται χωρίς χαρτιά και αντιμετωπίζουν το ρατσισμό του Πολωνικού κράτους και της Πολωνικής κοινωνίας, ειδικότερα, μετά την άνοδο στην εξουσία, το 2015 του ακροδεξιού και ξενοφοβικού PiS (Νόμος και Τάξη). Η πολιτική του PiS είναι από τότε το «Πρώτα οι Πολωνοί». Οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν καταμετρήσει τουλάχιστον 44.000 εγκλήματα μίσους, κυρίως κατά Ουκρανών μεταναστών σε μια μόνο περιοχή της Πολωνίας, σύμφωνα με ένα ρεπορτάζ του ιστότοπου politico (https://www.politico.eu/article/ukrainian-migrants-in-poland-xenophobia-fear-abuse-harassment/). Αλήθεια, πόσο λοιπόν είναι γνήσιο το ενδιαφέρον του Πολωνικού κράτους για τους Ουκρανούς πρόσφυγες πολέμου; Μάλλον υποκριτικό και κυρίως για τις κάμερες των ΜΜΕ
Η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και τα θύματα πολέμου πρέπει να είναι δεδομένη και σαφώς επιβάλλεται. Και σαφώς δεν υπάρχουν «καλοί» και «κακοί» πρόσφυγες ούτε «όμορφοι» ή «άσχημοι» ούτε «ομόθρησκοι» και «αλλόδοξοι». Αλλά πρέπει να τονίσουμε ότι ο ένοχος είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, που ιδιαίτερα στη σημερινή φάση του, της παρακμής και σήψης, προκαλεί πολέμους. Όπως τον πόλεμο της Ουκρανίας που μαίνεται από το 2014, με αποκλειστικά υπεύθυνο το ΝΑΤΟ και την προσπάθεια αποικιοποίησης του πρώην Σοβιετικού χώρου. Με αποτέλεσμα την τραγωδία της Ουκρανίας.
