Προσυνεδριακός διάλογος για το 16ο συνέδριο του ΕΕΚ
Το άσυλο, η κατάληψη Libertatia και το φάντασμα του Δεκέμβρη
Ορθάνοιχτοι παραμένουν οι πολιτικοί λογαριασμοί της νεολαίας με το αστικό πολιτικό σύστημα και το κράτος, όπως αυτοί γεννήθηκαν με την εμβληματική εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008.
Το μόνο το οποίο κατόρθωσε η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και η έως τώρα παραμονή του στην κυβερνητική εξουσία είναι να δοθεί μία παράταση για την ”εξόφλησή” τους.
Η παράταση αυτή φαίνεται πως λήγει και, μάλιστα, πολύ γρήγορα, φέρνοντας ολοένα πιο κοντά μία νέα έκρηξη στις σχέσεις νεολαίας-κράτους.
Αυτό, τουλάχιστον, φαίνεται από τις κλιμακούμενες επιθέσεις κορυφαίων αστικών κύκλων ενάντια στο ακαδημαϊκό άσυλο στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (ΑΕΙ), αλλά και από τον πρόσφατο φασιστικό εμπρησμό της Κατάληψης Libertatia στη Θεσσαλονίκη – μίας κατάληψης η οποία ξεκίνησε το 2008, δηλαδή κατά το έτος της Δεκεμβριανής εξέγερσης.
Τις τάσεις αυτές έχει ήδη καταδείξει το Σχέδιο Προοπτικών για το 16ο Συνέδριο του ΕΕΚ. Συγκεκριμένα, αναφέρεται πως ”γι’ αυτό κι ετοιμάζονται (σ.σ. οι αστοί), στον πολύτιμο χρόνο που τους χαρίζει η παραλυτική για το κίνημα δράση της κυβερνητικής ψευτοαριστεράς. Ενισχύουν τις πιο αντεπαναστατικές κι αντικομμουνιστικές δυνάμεις, καθιστώντας τον Άδωνη πραγματικό ηγέτη στο κόμμα του “Κούλη” Μητσοτάκη, σκληραίνοντας τις δικαστικές αποφάσεις (π.χ. περίπτωση Ηριάννας και Περικλή) και το καθεστώς “έκτακτης ανάγκης” του κράτους, στο όνομα τάχα “της αναρχίας και της εγκληματικότητας”, καλύπτοντας προκλητικά τους φασίστες δολοφόνους, προετοιμάζοντας με ειδικές ασκήσεις τον ίδιο τον στρατό για επεμβάσεις στους κοινωνικούς αγώνες.
Η πιο πρόσφατη, ιδεολογική -αυτή τη φορά- επίθεση στα ΑΕΙ έγινε από τους ίδιους του Πρυτάνεις τους, οι οποίοι από το ”βήμα” της αντιδραστικής δεξιάς εφημερίδας ”Ελεύθερος Τύπος” (3/2/2018) πρότειναν την επέμβαση της ΕΛ.ΑΣ. για την καταστολή ”πράξεων ανομίας” εντός των σχολών.
Διόλου τυχαία, την εβδομάδα πριν το σχετικό δημοσίευμα (στις 31/1/2018), ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκος Μητσοτάκης, αναφερόμενος στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (τέως ΑΣΟΕΕ) μίλησε για την ”απαράδεκτη εικόνα κατάληψης του δημόσιου χώρου” , υποσχόμενος την ”αλλαγή του θεσμικού πλαισίου για το άσυλο”.
Την αρχή, πριν τον ”Ελεύθερο Τύπο” και το Μητσοτάκη, έκανε η «ναυαρχίδα» του αστικού τύπου, η εφημερίδα ”Καθημερινή” (η έντυπη ”αδελφή” του εμετικού ΣΚΑΪ), η οποία σε κυριακάτικο πρωτοσέλιδό της τον περασμένο Δεκέμβριο της αναφερόταν σε ”εικόνες-σοκ” για το Πολυτεχνείο. Πιο πριν, η ίδια εφημερίδα έγραφε πως τα δημόσια ΑΕΙ αποτελούν ”άσυλο παραβατικότητας”.
Ανταποκρινόμενο στις εκ δεξιών πιέσεις, το Υπουργείο Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑίου Γαβρόγλου συστήνει Επιτροπή για την αντιμετώπιση της ”ανομίας” στα Πανεπιστήμια.
Γιατί, όμως, ”καίγονται” δεξιά (δηλαδή στη ΝΔ και τα αντιδραστικά ΜΜΕ) και, τελευταία, και ”αριστερά” (δηλαδή στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ) για την ”ανομία” στα ΑΕΙ ;
Μήπως φοβούνται άμεσα κάποια νέα φοιτητική έκρηξη σε σχέση με κάποιο εκπαιδευτικό ζήτημα; Μάλλον, όχι. Τουλάχιστον, όχι άμεσα, δεδομένου πως -σύμφωνα με ό,τι είναι γνωστό έως τώρα- η κυβέρνηση δεν προτίθεται να λάβει καμία αποφασιστική πρωτοβουλία σε βάρος των φοιτητών.
Φυσικά, η υποχρηματοδότηση των ΑΕΙ-ΤΕΙ συνεχίζεται, δημιουργώντας απρόοπτες (όπως η προσωρινή μη διανομή των συγγραμμάτων) ή προβλεπόμενες αρνητικές καταστάσεις για τους φοιτητές (όπως οι συγχωνεύσεις τμημάτων ΤΕΙ).
Αυτές οι καταστάσεις έχουν προκαλέσει φοιτητικές αντιδράσεις, αλλά έως τώρα αυτές δεν ήταν ιδιαίτερα μαζικές, ούτε εκτεταμένες.
Η αστική τάξη, τα κόμματα, τα ΜΜΕ και κάθε λογής μηχανισμοί της δεν φοβούνται εκείνο που αυτή την περίοδο εξελίσσεται στα ΑΕΙ-ΤΕΙ, αλλά εκείνο που κυοφορείται σε συνθήκες παρατεταμένης χρεοκοπίας του ελληνικού καπιταλισμού, μείωσης της κρατικής χρηματοδότησης στην εκπαίδευση και ολοένα και μεγαλύτερης αποσύνδεσης μεταξύ παιδείας-εργασίας.
Τα ΑΕΙ -ΤΕΙ «φιλοξενούν» ένα διπλό κίνδυνο για την αστική εξουσία.
Ο ένας κίνδυνος προέρχεται από τους ίδιους τους φοιτητές των δημοσίων πανεπιστημίων και τεχνολογικών ιδρυμάτων, οι οποίοι στοιβάζονται κατά εκατοντάδες χιλιάδες στα ασφυκτικά, ανιαρά και παρωχημένα αμφιθέατρα που λειτουργούν ως προθάλαμοι της ανεργίας, της ελαστικής απασχόλησης και της ατελείωτης εργασιακής περιπλάνησης των νέων. Η πρώτη εμφάνιση αυτού του κινδύνου σημειώθηκε στο πρωτοφανές στα ιστορικά κίνημα των φοιτητικών καταλήψεων του 2006 – 2007 ενάντια στο νέο νόμο-πλαίσιο και την αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος.
Ο άλλος κίνδυνος προέρχεται από την ύπαρξη του ακαδημαϊκού ασύλου, η οποία επιτρέπει να γίνονται τα πανεπιστήμια κέντρα αγώνα όχι μόνο για τους φοιτητές αλλά για όλη την μαχόμενη εκμεταλλευόμενη και καταπιεσμένη νεολαία (όπως έγινε στην εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008).
Όπως σημειώθηκε παραπάνω, τα γεγονότα της τριετίας του 2006 – 2008, επί δεξιάς κυβέρνησης Καραμανλή (φοιτητικό κίνημα καταλήψεων, εξέγερση Δεκέμβρη) επιβεβαίωσε την ύπαρξη αυτού του διπλού κίνδυνου.
Το νεολαιίστικο δυναμικό το οποίο εισήλθε βίαια στο προσκήνιο της ταξικής πάλης την τριετία εκείνη, εμφανίστηκε ξανά το Σεπτέμβρη του 2013 με αφορμή τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από την Χρυσή Αυγή (επί δεξιάς κυβέρνησης Σαμαρά). Υποχώρησε, μετά την παρέμβαση του ”επίσημου” κράτους και τη φυλάκιση της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής.
Επανεμφανίστηκε ξανά, όμως, το δυναμικό αυτό το Δεκέμβρη του 2014 με αφορμή την απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού και τον παραλίγο θάνατό του με ευθύνη του ”επίσημου” Κράτους (πάλι επί δεξιάς κυβέρνησης Σαμαρά).
Το εκρηκτικό και ανεξέλεγκτο (από την αστική εξουσία, τα κόμματά της και την καθεστωτική αριστερά) αυτό δυναμικό υποχώρησε όχι μόνο λόγω της λήξης της απεργίας και της επιβίωσης του Νίκου Ρωμανού, αλλά προπαντός λόγω της αναρρίχησης του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία, δηλαδή αμέσως μετά τον Γενάρη του 2015. Είχε προηγηθεί η αδυναμία της Νέας Δημοκρατίας του Σαμαρά να εκλέξει νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Που βρισκόμαστε σήμερα ; Η αναπόδραστη παρακμή της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ σε συνδυασμό με την αναζωπυρούμενη -από την υπόθεση του ”Μακεδονικού” – δεξιά αντίδραση, δημιουργεί τους όρους για μία, ανώτερη απ’ όλες τις προηγούμενες αναμετρήσεις της νεολαίας με την αστική εξουσία, σε συνθήκες πολύ βαθύτερης κρίσης της σε σχέση τόσο με την περίοδο 2006 – 2008, όσο επίσης με την περίοδο 2013 – 2014.
Οι δράσεις ενάντια στα εθνικιστικά συλλαλητήρια δείχνουν την επανεμφάνιση αυτού του δυναμικού.
Όπως επισημαίνεται στο Σχέδιο Προοπτικών για το 16ο Συνέδριο του ΕΕΚ ”η σημερινή κρίση αστικής εξουσίας εξελίσσεται σε μια πλήρη κρίση “διακυβερνησιμότητας” (“gouvernementabilité”)”. Η κρίση φαίνεται από τις εξής εξελίξεις, σύμφωνα με το ίδιο Σχέδιο:
-
” Η εξουσία με όλους τους θεσμούς, διαδικασίες κ.λπ. χάνει ολοένα πιο συχνά τον έλεγχο σε ολόκληρους “περιθωριοποιημένους”, άνεργους , νεολαιΐστικους (σ.σ. Όπως π.χ. εκείνους που πάλεψαν στις αναμετρήσεις του 2006 – 2008 και του 2013 – 14), εθνοτικά καταπιεσμένους πληθυσμούς κυρίως σε υποβαθμισμένες περιοχές, προάστεια, ζώνες των μητροπόλεων
-
Οι μηχανισμοί αστυνόμευσης και καταστολής γνωρίζουν τερατώδη ανάπτυξη σε διεθνικό και εθνικό επίπεδο, ενώ επιβάλλεται ένα διαρκές καθεστώς “έκτακτης ανάγκης”
Η διέξοδος από αυτήν την κρίση είτε θα είναι εργατική, επαναστατική και διεθνιστική, είτε δεν θα υπάρξει.
Γ.Γ.
