Η έξαρση της κρατικής καταστολής, παγκόσμιο σύγχρονο φαινόμενο – Τι μπορεί να σηματοδοτεί
της Μαργαρίτας Κουτσανέλλου
Μαζί με τις άλυτες αντιφάσεις και το βάθεμα της κρίσης και των αδιεξόδων που ο νεκροζώντανος παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός έχει προκαλέσει σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης σε εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές, είναι αναμενόμενο να επέλθει και η ανάλογη αντίδραση από τις φτωχοποιημένες και καταπιεσμένες μάζες.
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, αποτελεί κοινή διαπίστωση ότι το ένα μετά το άλλο τα αστικά κράτη παγκόσμια, με εντυπωσιακές ομοιότητες και αναλογίες εγκαταλείπουν τα προσχήματα του κράτους δικαίου και μεταλλάσσονται απροσχημάτιστα σε αστυνομικά κράτη, τα οποία ασκούν ανενδοίαστη και ωμή βία εναντίον των πολιτών τους, αποκαλύπτοντας το αληθινό αποκρουστικό πρόσωπό τους. Η έξαρση της κρατικής καταστολής αποτελεί φαινόμενο που όχι μόνο προκαλεί ανησυχία σε εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη για τον τρόπο που ασκούν την εξουσία οι κυβερνήσεις στις αστικές δημοκρατίες, αλλά τους βγάζει στους δρόμους επίσης κατά εκατομμύρια, προκειμένου να υπερασπιστούν θεμελιώδεις ατομικές, πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες και δικαιώματα, τα οποία γίνονται παρανάλωμα από αδίστακτους εξουσιαστές, πολιτικούς και κρατικά όργανα. Από τις ΗΠΑ, τη Χιλή, τη Βολιβία, ολόκληρη τη Λατινική Αμερική, ως τη Γαλλία, την Πολωνία, τη Λευκορωσία, αλλά και το Ισραήλ και την Ταϊλάνδη οι καταγγελίες για υπέρμετρη αστυνομική βία βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη, μέχρι του σημείου να βγάζει ανακοινώσεις η Διεθνής Αμνηστία, κάτι που συνέβη και για την Ελλάδα, όπου τα πράγματα φαίνεται να είναι συντονισμένα ακριβώς στο ίδιο μοτίβο.
Η Νέα Δημοκρατία στον ούτε ενάμιση καλά – καλά χρόνο που βρίσκεται στην εξουσία από τις τελευταίες εκλογές έχει επιδείξει ασυγκράτητη και διαστροφική έφεση στην καταστρατήγηση όλων των αρχών που στοιχειοθετούν τη λειτουργία του κράτους δικαίου, όσον αφορά τη μεταχείριση των πολιτών από τα αστυνομικά όργανα, τα οποία με ολοφάνερη την κάλυψη του αίσχιστου υπουργού «προστασίας του πολίτη», Χρυσοχοΐδη, επιδίδονται σε όργιο αυθαιρεσίας, καταχρήσεων και δολοφονικής βίας (υπόθεση Βασίλη Μάγγου), έχοντας καταστεί σε πραγματικά τυραννικό μηχανισμό, ο οποίος πολλαπλασιάζει τη γενική κοινωνική δυσαρέσκεια με γεωμετρική πρόοδο. Πόσο προετοιμασμένοι υπήρξαν γι αυτό μας το θυμίζουν τα λόγια του τσεκουροφόρου Βορίδη, όταν φρόντισε να δηλώσει πριν ένα χρόνο περίπου στη Βουλή, ότι θα πέσει «γλυκό ξύλο», μια και αυτή είναι η δουλειά του Κράτους. Από την υπόθεση Ινδαρέ πριν ένα χρόνο μέχρι τον εσμό ΜΑΤ που έχουν αναλάβει να εξοντώσουν τον κορονοϊό εξοντώνοντας το λαό, με το όργιο απαγορεύσεων στις επετείους της 17/11 και 6/12 και το σκληρό λοκντάουν με τη συνδρομή των ενόπλων δυνάμεων στη Δυτική Αττική ένα χρόνο μετά, με την πρωτοφανή δήλωση ότι θα εισβάλλουν ακόμα και στα σπίτια μας, το μητσοτακικό κράτος παίζει τα ρέστα του με απροκάλυπτη κατάχρηση βίας.
Δεν υπάρχει πολίτης και κάτοικος σε αυτή τη χώρα που να μην αισθάνεται πλέον να ασφυκτιά από αυτήν την προϊούσα απώλεια της αξιοπρέπειας που προσδίδει στο άτομο ο σεβασμός από τα αστυνομικά όργανα των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων του. Η ανασφάλεια που προκαλεί σε καθέναν η αστυνομική αυθαιρεσία και η κρατική κατάχρηση εξουσίας είναι πολλαπλάσια σε βάρος από την «ασφάλεια» που υποτίθεται ανέλαβε να εξασφαλίσει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με το δόγμα του νόμου και της τάξης που προπαγάνδισε. Ακόμα πιο κρίσιμο είναι το γεγονός ότι ανέλαβε την εξουσία υποσχόμενη καλύτερες ημέρες για το βιοτικό επίπεδο όλων μετά από δέκα χρόνια σκληρής λιτότητας και το μόνο που έχει να επιδείξει ενάμιση χρόνο μετά είναι όχι μόνο ερεβώδης ύφεση, αλλά και το ξήλωμα ακόμα κι αυτού του δημοκρατικού κράτους με τις ατομικές ελευθερίες που το καθιστούσαν ελκυστικό.
Τα λόγια του Τζωρτζ Φλόιντ και του Σεντρίκ Σουβιά «Δεν μπορώ να αναπνεύσω», βρίσκονται στα χείλη όλων και είναι θέμα χρόνου να ξεχυθούν σαν χείμαρρος που θα παρασύρει στο διάβα του όλους αυτούς τους τυραννίσκους και ως νέα πραγματικότητα θα θέσει τους δικούς της κανόνες.
