του Γιάννη Αγγέλη

“Εκτιμούμε ότι τα εμβόλια και οι αποτελεσματικές θεραπείες θα είναι ευρέως διαθέσιμα κατά τα μέσα του 2022…”.

Στην πρόταση αυτή καταγράφεται η βασική εκτίμηση της Κεντρικής Τράπεζας του Καναδά, μιας από τις μεγαλύτερες στο διεθνές νομισματικό σύστημα, αλλά και τις ακριβέστερες, ως προς τις εκτιμήσεις της για την κρίση του 2008 και εντεύθεν, Κεντρικές Τράπεζες.

Η έδρα της Κεντρικής Τράπεζας του Καναδά στην πρωτεύουσα Οττάβα,
φωτογραφία του Wladyslaw. Αναδημοσιεύεται βάσει της αδείας GFDL.

Η φράση αυτή αποτελεί κεντρικό σημείο “εκκίνησης” των εκτιμήσεων στην τακτική Έκθεση Νομισματικής Πολιτικής που δημοσιεύθηκε στις 28 Οκτωβρίου.

Με βάση την “θέση” αυτή, προβλέπει ότι αν και θα γίνει προσπάθεια να περιορισθούν τα lockdown, η οικονομία με δυσκολία θα καταφέρει να επανέλθει το Δ’ τρίμηνο (του 2020) σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, για να βελτιωθεί το 2021 και 2022 με την προϋπόθεση ότι θα γίνει δυνατό να ελεγχθούν οι “υποτροπές” της πανδημίας.

Το κείμενο αυτό είναι γραμμένο πριν από την εκδήλωση της υποτροπής διεθνώς…

Αν αυτή η εκτίμηση ισχύει για τον Καναδά, που εξακολουθεί να διαθέτει ένα δημόσιο σύστημα Υγείας “χιλιόμετρα μπροστά” από αυτό των χωρών της Νότιας Ευρώπης και μία οικονομία ασφαλώς με μεγαλύτερες αντοχές από εκείνες που στηρίζονται σε πολύ μεγάλο βαθμό σε τομείς όπως ο τουρισμός, είναι προφανές ότι τα συμπεράσματα και οι προβλέψεις για την Ελλάδα, μπορούν να οδηγήσουν σε μία εκτίμηση, πολύ λιγότερο… αισιόδοξη.

Πολύ περισσότερο μάλιστα από την στιγμή που “εδώ”, η προσφυγή στο ολοκληρωτικό lockdown, έχει ήδη ανακοινωθεί και μπαίνει σε ισχύ από το Σάββατο 7 Νοεμβρίου.

Το ερώτημα βέβαια που προκύπτει και παραμένει αναπάντητο είναι το “τί έρχεται μετά ;”.

Και σ’ αυτό το ερώτημα ο Μητσοτάκης και ο θίασος των υπουργών του, που έδωσε την παράσταση μετά το πολλοστό “διάγγελμα”, όχι μόνο δεν δίνουν απάντηση, αλλά πολύ περισσότερο διαστρέφουν την αλήθεια δημιουργώντας ψευδείς προσδοκίες για εμβόλια, υποσχέσεις και… καταστολή.

Αυτό που όλοι αποφεύγουν να απαντήσουν είναι το τι ακριβώς θα συμβεί μετά το τέλος του νέου lockdown, μετά το εκ νέου άνοιγμα της οικονομικής δραστηριότητας και των σχολείων, μετά την επόμενη “υποτροπή” της πανδημίας σε ένα υπό κατάρρευση εθνικό σύστημα Υγείας, μετά το επόμενο νέο–νέο lockdown… και ούτω καθ’ εξής.

Από την στιγμή που μια “σοβαρή” εκτίμηση όσον αφορά την διαθεσιμότητα του εμβολίου και των αποτελεσματικών θεραπειών για τον Covid-19 μετακινούνται για τα μέσα του 2022, δηλαδή για περίπου ενάμιση χρόνο ακόμα και κάτι περισσότερο, είναι απολύτως εύλογο το ερώτημα, “τί θα κάνουμε ;”, κάτι που καμμία κυβέρνηση από τις υπάρχουσες στην Ευρώπη δεν είναι σε θέση να απαντήσει μέσα στην δίνη της βαθύτερης κρίσης που γνώρισε ο καπιταλισμός μέχρι σήμερα.

Το αδιέξοδο φαίνεται ήδη στην “καθυστέρηση” του περιβόητου Ταμείου Ανάκαμψης, το οποίο θα έπρεπε σύμφωνα με την Σύνοδο Κορυφής που το αποφάσισε, να είναι σε φάση εκκίνησης από την 01/01/2021, για “να λειτουργήσει σαν εφαλτήριο ανάκαμψης της ευρω-οικονομίας…”.

Αντί αυτού, αυτό που έχει ακολουθήσει, είναι μια νέα φάση καραντίνας -όχι της τελευταίας- σχεδόν σ’ ολόκληρη την Ευρωζώνη, αναθεώρηση των προβλέψεων για την ύφεση σε εφιαλτικά επίπεδα, μαύρες εκτιμήσεις για την ανεργία και οριζόντια πολιτική και οικονομική αδυναμία να “υποσχεθούν” φως στο τούνελ, ούτε για το 2021.

Οι Κεντρικοί Τραπεζίτες επειδή δεν είναι άμεσα “πολιτικοί” και είναι υποχρεωμένοι να δώσουν μία σχετικά ακριβή εικόνα προοπτικών για το κεφάλαιο, εγκατέλειψαν τις προσδοκίες για έξοδο από την κρίση και σπρώχνουν το μπαλάκι των προσδοκιών για το 2023.

Και στο μεταξύ, τί γίνεται; Η απάντηση σίγουρα δεν είναι της δικαιοδοσίας… Μητσοτάκη!