Oι ομιλίες της Κατερίνα Μάτσα και της Χρυσάνθης Ζαχάρωφ στη μεγάλη εκδήλωση στον κήπο των Αρχαιολόγων
Συγκλονιστική ήταν η εκδήλωση, το βράδυ της Τρίτης 18 Ιουνίου, για τις εκατοντάδες χαμένες ψυχές προσφύγων και μεταναστών στη θάλασσα, στα ανοιχτά της Πύλου. Εκατοντάδες κόσμου παρά τις συνθήκες καύσωνα, πλημμύρισαν τον Κήπο του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, στο Θησείο και τον πεζόδρομο της Ερμού.
Οργανωτές της εκδήλωσης ήταν το Δίκτυο Αλληλεγγύης Κοινωνικών Ιατρείων, οι Συλλογικές Δράσεις Αλληλεγγύης στο 18 Άνω, το Σωματείο Υποστήριξης στο Επιστημονικού και Κοινωνικό Έργο του 18 Άνω, με τη συνδρομή δικηγόρων, δημοσιογράφων, ακτιβιστών, καλλιτεχνών (ALEX&STEF, ο Φρανκ με τα αντισώματα, ο Γιάννης Μπιλίρης και τα Μεθυσμένα Ξωτικά, ο Βασίλης Ράλλης) και της ποδοσφαιρικής ομάδας Αστέρας Εξαρχείων!
Παρακάτω δημοσιεύουμε τις ομιλίες της Κατερίνας Μάτσα, ψυχής του Δικτύου Αλληλεγγύης Κοινωνικών Ιατρείων και της Χρυσάνθης Ζαχάρωφ, δικηγόρου στο Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες. Σε προηγούμενη ανάρτηση η νπ έχει δημοσιεύσει την ομιλία του Θόδωρου Συμεωνίδη, της Πρωτοβουλίας Δικηγόρων και Νομικών για το Ναύαγιο της Πύλου.
Κατερίνα Μάτσα: Θλίψη για την απώλεια, οργή για το έγκλημα!
Συγκεντρωθήκαμε σήμερα για να τιμήσουμε τους περίπου 750 νεκρούς του ναυαγίου της Πύλου και να καταγγείλουμε το έγκλημα, απαιτώντας Δικαιοσύνη. Γιατί ήταν ένα ναυάγιο που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, όπως γράφουν τα διεθνή μέσα ενημέρωσης (Washington Post, Gardian, BBC, κ.ά.), και αποκαλύπτουν τα βίντεο που υπάρχουν. Το ελληνικό λιμενικό και η ελληνική κυβέρνηση έχουν τεράστια ευθύνη. 750 άνθρωποι χάθηκαν άδικα. 750 πρόσφυγες που εγκατέλειψαν τις εστίες τους για να γλυτώσουν από τους πολέμους και τις καταστροφές.
Πενθούμε για τους συνανθρώπους μας.
Αυτό το πένθος γεννά σε όλους μας Θλίψη για την απώλεια και οργή για το έγκλημα.
Γεννά οργή για τον ρατσισμό, που σκοτώνει. Ας μην ξεχνάμε την άγρια δολοφονία της τρανς Κουβανής γυναίκας Άννας, πριν λίγες μέρες στο κέντρο της Αθήνας.
Οργή για τη ρατσιστική, αντιμεταναστευτική πολιτική τής κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την πολιτική της μη-διάσωσης ή της καθυστερημένης διάσωσης προσφύγων, την πολιτική των επαναπροωθήσεων (pushbacks), που έχει οδηγήσει στον πνιγμό χιλιάδες ανθρώπους.
Γεννά, επίσης, οργή για όσους σιωπούν, συγκαλύπτουν και γίνονται συνένοχοι στο έγκλημα.
Η προσφυγική κρίση είναι μια ανθρωπολογική κρίση, μια κρίση του πολιτισμού. Είναι προϊόν των ιμπεριαλιστικών πολιτικών των κατακτητικών πολέμων ολόκληρων λαών και στη συνέχεια, όταν αυτοί γίνονται πρόσφυγες για να γλυτώσουν τη ζωή τους, των αντιμεταναστευτικών πολιτικών που οδηγούν σε ένα ανελέητο κυνηγητό και τελικά στην εξόντωσή τους.
Ειδικά μετά το 2016 και τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, η Ελλάδα ανέλαβε το ρόλο του χωροφύλακα της ΕΕ για να κρατήσει τα κύματα των προσφύγων-θυμάτων των ιμπεριαλιστικών πολέμων στη Μ. Ανατολή έξω από την Ευρώπη-Φρούριο.
Η ελληνική κυβέρνηση ανέλαβε –με τα κονδύλια της ΕΕ- να κάνει κόλαση τη ζωή των προσφύγων, όσων κατάφεραν να διασωθούν από τα ναυάγια και να μη βρεθούν στο βυθό του Αιγαίου. Τους χαρακτήρισε «εισβολείς» στην ελληνική επικράτεια, ύψωσε το «φράκτη» του Έβρου, ψήφισε τον ένα ρατσιστικό νόμο μετά τον άλλο.
Από τα hotspots στα νησιά μέχρι τα στρατόπεδα στην ενδοχώρα οι πρόσφυγες υποχρεώθηκαν να ζουν σε άθλιες συνθήκες. Υπερσυγκέντρωση πληθυσμών, τεράστιες καθυστερήσεις στην εξέταση του αιτήματος ασύλου, ελλείψεις διερμηνέων, υποτυπώδης ή και ανύπαρκτη, κάποιες φορές, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, διάλυση των ελάχιστων στρατοπέδων που βρίσκονταν μέσα στον αστικό ιστό -όπως αυτό του Ελαιώνα- και επέτρεπαν στα παιδιά τους να φοιτούν στα γειτονικά σχολεία και στους ίδιους τους πρόσφυγες να εργάζονται στις γύρω περιοχές. Το σχέδιο είναι να τους συγκεντρώσουν όλους, κατά χιλιάδες, σε περίκλειστους χώρους, με συρματοπλέγματα γύρω-γύρω, καταπατώντας και τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα προσφύγων και μεταναστών. Έχουν ποινικοποιήσει την κοινωνική αλληλεγγύη, έχουν διώξει ΜΚΟ για πρόσφυγες -στο όνομα ατασθαλιών που κάποιες έκαναν- καταδικάζουν ως «διακινητές» χιλιάδες πρόσφυγες, 2.500 βρίσκονται σήμερα στις ελληνικές φυλακές.
Ως Δίκτυο Αλληλεγγύης Κοινωνικών Ιατρείων, που αναπτύσσει τις δράσεις του μέσα στην κοινωνία ενάντια στην εμπορευματοποίηση της Υγείας και του ανθρώπινου πόνου, συμπαραστεκόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις στους πρόσφυγες. Μαζί με τον Φρανκ και τα Αντισώματα και μαζί με τις Συλλογικές Δράσεις Κοινωνικής Αλληλεγγύης για το 18Άνω έχουμε οργανώσει πολλές δράσεις συμπαράστασης μέχρι τώρα μέσα και έξω από τα στρατόπεδα.
Στη σημερινή εκδήλωση σάς καλέσαμε για να κάνουμε όλοι μαζί το συλλογικό μας πένθος για τους νεκρούς του ναυαγίου της Πύλου και για όλους τους νεκρούς πρόσφυγες, για να μην περάσουν τα σχέδια συγκάλυψης του εγκλήματος. Για να σφυρηλατήσουμε δεσμούς κοινής δράσης
Γιατί, το πένθος είναι μια συλλογική διαδικασία, μια διαδικασία του πολιτισμού. Αφορά τον ίδιο τον κοινωνικό δεσμό, που διαρρηγνύεται μέσα στην παρούσα δομική και ιστορική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, όσο μεγαλώνει η εξατομίκευση και ενισχύεται ο ατομικισμός, ως στάση ζωής και ως ιδεολογία που καλλιεργείται συστηματικά από τους κρατούντες.
Τα Κοινωνικά Ιατρεία, ως τόποι συνάντησης του ατομικού με το συλλογικό, τόποι κοινής δράσης μαζί με όλα τα θύματα έμφυλης και ταξικής βίας, μαζί με όλους τους κατατρεγμένους αποτελούν εστίες αντίστασης στη θανατοπολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ, τόπους αντίστασης σε όλες τις ανθρωποκτόνες, ξενοφοβικές, εθνοκεντρικές, ρατσιστικές στάσεις και συμπεριφορές. Με το έργο τους αγωνίζονται για την ανασύσταση του κοινωνικού δεσμού. Αντίβαρο στον ατομικισμό, την παθητικότητα και την παραίτηση γίνεται η συλλογικότητα και η κοινωνική αλληλεγγύη. Όλοι οι ξένοι, όλοι οι διαφορετικοί είναι αδέλφια μας. Αυτή η αδελφοσύνη θεμελιώνεται πολιτισμικά και αποτελεί επαναστατική αξία, γιατί εκφράζει τη βαθειά ανθρώπινη, τη ζωτική ανάγκη κοινοτικών δεσμών και αλληλέγγυων σχέσεων.
Επιτελούμε, λοιπόν, το πένθος μας δίνοντας τα χέρια σε όσους αγωνίζονται ενάντια στη βιοπολιτική του Κεφαλαίου, για τη συνολική ρήξη με το καπιταλιστικό κοινωνικό σύστημα και την ανατροπή του. Σε όσους δίνουν το συλλογικό αγώνα για το δικαίωμα όλων στη ζωή και την αξιοπρέπεια, για να ριχτεί άπλετο φως στις συνθήκες και τους υπεύθυνους του εγκλήματος και να αποδοθεί, επιτέλους, Δικαιοσύνη.
Για το Δίκτυο Αλληλεγγύης Κοινωνικών Ιατρείων
Κατερίνα Μάτσα 18/7/2023
Χρυσάνθη Ζαχάρωφ: “Το έγκλημα της Πύλου πρέπει να εξιχνιαστεί”!
18/07/2023
Τα εγκλήματα πρέπει να απαντηθούν.
Αγαπημένες/οι/α
Ας μη γίνουν οι απώλειες συνήθειές μας.
Ας μην γίνει ο θάνατος κανονικότητα.
Το πένθος στο οποίο αναφέρθηκε η κ. Μάτσα η αλήθεια είναι ότι δεν το είχα σκεφτεί πόσο ανάγκη το έχουμε.
Σας ευχαριστούμε που μας καλέσατε σε αυτήν την συνάντηση.
Συναντιόμαστε σε μία δύσκολη χρονική συγκυρία, με τις φωτιές να καίνε και ζωές να χάνονται.
14.06.2023 Ανοιχτά της Πύλου, ένα αεροσκάφος βυθίζεται.
Αρχικά μαθαίνουμε για ορισμένους αγνοούμενους και διασωθέντες.
Η σοβαρότητα της κατάστασης ωστόσο δεν είναι απόλυτα ξεκάθαρη.
Ο αριθμός των θυμάτων όσο η ώρα περνάει αυξάνεται.
Μιλάμε λοιπόν για περίπου 750 άτομα, όχι για 500 ούτε για 600 αλλά για περίπου 750 άτομα. Όλες οι μαρτυρίες αυτό λένε.
104 άτομα διασώθηκαν, νέοι οι περισσότεροι σε ηλικία, με τους περισσότερους σε ηλικίες 19 με 25 ετών. Ανάμεσα σε εκείνους και ασυνόδευτα ανήλικα.
Εθνικότητες Πακιστάν, Συρία και Αίγυπτος.
Τα ΜΜΕ μιλούν για ανείπωτη τραγωδία, ενώ οι πρώτες δηλώσεις εμφανίζουν το λιμενικό που προθυμοποιήθηκε να διασώσει, αλλά οι ίδιοι επιβαίνοντες στο σκάφος αρνήθηκαν, περί τις 750 ψυχές αρνήθηκαν, 750 αρνήσεις.
Αόριστες πληροφορίες.
Ωστόσο οι διασωθέντες αρχίζουν και μιλούν, μιλούν για ελληνικό πλοίο, μιλούν για σκοινί δεμένο, μιλούν, μιλούν… ψιθυριστά, αλλά μιλούν.
18/06/2023 Κυριακή, ομάδα δικηγόρων από το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες, το RSA και τους Foinix, επισκέπτεται το ΚΥΤ Μαλακάσας, που μια μεγάλη ομάδα από τους 104 διασωθέντες έχει φθάσει.
Στις συναντήσεις μαζί μας σε αυτό το αποξενωμένο μέρος στην Μαλακάσα, οι διασωθέντες, εμφανώς ταλαιπωρημένοι, ψυχικά και σωματικά, βρίσκονται σε σοκ, νιώθουν φόβο, μιλούν για εφιάλτες.
Νιώθουν φόβο αλλά θέλουν να μιλήσουν.
Δεσμευόμαστε ότι τα ειπωμένα τους δεν θα καταγραφούν πουθενά με τα στοιχεία τους.
Και αρχίζει η καταγραφή των ιστοριών, πάντα με ένα φόβο για τις ελληνικές αρχές.
Μας μιλούν για την διάταξη του πλοίου, πόσοι επέβαιναν, σε ποιο σημείο του πλοίου βρίσκονταν, μιλούν για γυναικόπαιδα και τους πολίτες του Πακιστάν που βρίσκονται στο αμπάρι καθιστοί.
Μιλούν για ένα πλοίο ελληνικό που έδεσε το σκοινί του στο αλιευτικό σκάφος, μιλούν για τον τρόπο που κινήθηκε το ελληνικό πλοίο που αναγκάζουν το αλιευτικό σκάφος να κινείται αριστερά και δεξιά.
Οι άνθρωποι που χάθηκαν βιώσαν έναν οδυνηρό θάνατο, έναν ασφυκτικό θάνατο μπορεί να πάλευαν ώρες στο αμπάρι για να σωθούν. Το αναφέρω αυτό όχι για να προκαλέσω πόνο, ούτε ρίγη αλλά για να αντιληφθούμε το συναίσθημα πέραν των λέξεων, ώστε να μπορέσουμε να το μεταφέρουμε.
Δεν θέλουμε τους πρόσφυγες;
Σημαίνει ότι τους πνίγουμε;
Η ιστορία ενός διασωθέντα δείχνει το μέγεθος της τραγωδίας, την δύναμη της ζωής, απέναντι στο θάνατο.
Εμείς τον λέμε Μαγκάιβερ, διότι την ώρα της βύθισης πήρε ένα από τα ελάχιστα μπουκάλια νερού που ήταν στο σκάφος το άδειασε και το χρησιμοποίησε σαν αναπνευστήρα.
Την πρώτη φορά δεν βυθίζεται, την δεύτερη όμως…
Εδώ να μιλήσουμε για όλα, να μιλήσουμε και για τους διακινητές αλλά όχι μόνο για αυτούς, να μιλήσουμε και για τις ευθύνες των ελληνικών αρχών, πρόκληση ναυαγίου; αν όχι, σίγουρα παράλειψη λύτρωσης ζωής και άλλα αδικήματα.
Αν δεν υπάρξουν ασφαλή και νόμιμα περάσματα πώς θα καταπολεμήσουμε το φαινόμενο των διακινητών;
Πρέπει να υπάρξουν νόμιμες και επαρκείς διαδικασίες ασύλου, με πρόσβαση στις υπηρεσίες των δικαιούχων αλλά και των δικηγόρων τους.
Ζούμε σε μία εποχή όπου η διαδικασία του ασύλου, συνεχώς τροποποιείται προς το χείριστο, με περιορισμό στην πρόσβαση και στα δικαιώματα, με καταγραφές επαναπροωθήσεων καθημερινά, με στοχοποίηση της αλληλεγγύης, των δικηγόρων και των οργανώσεων.
Σας προσκαλώ να ανατρέξετε στην ιστοσελίδα του GCR, όπου ο Πρόεδρος της οργάνωσής μας με την Δανάη Αγγελή τοποθετούνται για το διεθνές δίκαιο και την υποχρέωση του κράτους σε ένα πλοίο σε κίνδυνο.
Ας μην αφήσουμε το έγκλημα αναπάντητο.
Εμείς από την πλευρά μας θα πράξουμε ό,τι μπορούμε, ώστε το έγκλημα της Πύλου να εξιχνιαστεί.
Να μην ξεχάσουμε το Ναυάγιο της Πύλου.
Τα μάτια των πνιγμένων να μην μας κοιτούν σαν εχθρούς.
Παραπομπές:
