Το ΕΕΚ παρευρέθηκε, μετά από πρόσκληση στη γιορτή της Lutte Ouvriere στις 19, 20, 21 Μαϊου. Η γιορτή γίνεται κάθε Μάη, τις τελευταίες 4 δεκαετίες σε ένα κάστρο έξω από το Παρίσι. Πρόκειται για ένα μεγάλο γεγονός της γαλλικής αριστεράς που προσελκύει δεκάδες χιλιάδες κόσμου, κυρίως εργατών και εργαζομένων.
Στη μεγάλη έκταση στήνονται εκατοντάδες περίπτερα από πολιτικές οργανώσεις από όλο το κόσμο αλλά και με πολιτιστικό περιεχόμενο. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι και τις τρεις μέρες της γιορτής υπάρχουν ανά μία ώρα 2-3 πολιτικές εκδηλώσεις. Επίσης όλη την ημέρα εκτυλίσσονται και πολιτιστικές εκδηλώσεις και δραστηριότητες για όλες τις ηλικίες.
Η παρέμβαση στη γιορτή μαζί με συντρόφους από το DIP και από τη Γαλλία περιελάμβανε και τη συμβολή μας στις συζητήσεις σχετικά με τον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό στο Αιγαίο και τον κίνδυνο ενός πολέμου ανάμεσα στις δύο χώρες.
Για το ίδιο θέμα συμμετείχαμε επίσης σε εκδήλωση που οργάνωσαν στο Παρίσι σύντροφοι του DIP που ζουν εκεί. Η εκδήλωση με θέμα την ελληνοτουρκική φιλία προσέλκυσε 15 άτομα κυρίως Τούρκους και έναν Έλληνα φοιτητή. Το ενδιαφέρον των παρευρισκομένων σχετικά με τα γεγονότα σε Ελλάδα και Τουρκία ήταν έντονο αν σκεφτεί κανείς πως η εκδήλωση κράτησε πάνω από 2 ώρες, μια πραγματικά διεθνιστική συγκέντρωση, αφού ακούγονταν 3 διαφορετικές γλώσσες, γαλλικά, ελληνικά και τουρκικά. Το κλίμα της εκδήλωσης ήταν πολύ συγκινητικό και έδειξε πως οι λαοί είναι ταξικά αδέρφια και μοναδικός τους εχθρός είναι αυτοί που προσπαθούν να τους οδηγήσουν στον πόλεμο και τους σκοτωμούς, οι ιμπεριαλιστές και οι καπιταλιστές για να αυξήσουν τα κέρδη τους.
Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να αναφέρουμε πως ενώ ταξιδέψαμε στη χώρα του Μάη του 1968 , η γιορτή στην οποία παρευρεθήκαμε δεν τη διαπερνούσε αυτό το πνεύμα. Μπορεί οργανώσεις της αριστεράς να θεωρούν το Μάη ως κάτι τετελεσμένο που ανήκει στο παρελθόν αλλά η απεργία των σιδηροδρομικών στις 22 του Μάη έδειξε κάτι άλλο. Η απεργία αυτή στηρίχτηκε από πολλά σωματεία και δεκάδες χιλιάδες εργατών μεταξύ τους και φοιτητές, η πορεία ξεκίνησε από τη Place de Republique και κατέληξε στη Place de la Nation. Με το που έφτασε στο προορισμό της τα μπλοκ των εργατών δέχτηκαν άγρια επίθεση από την αστυνομία με κρότου-λαμψης, χημικά, γκλοπς και μάνικες νερού ενώ συνελήφθησαν 60 απεργοί.
Απεργίες σαν αυτές μας δείχνουν πως η εξέγερση του Μάη δεν έχει μπει ακόμα στα συρτάρια της ιστορίας. Το ίδιο μας δείχνει και η αστική τάξη που συνεχίζει μέχρι και σήμερα να επιτίθενται στο Μάη, για παράδειγμα στο μεγαλύτερο αστυνομικό τμήμα του Παρισιού έγινε έκθεση με περιεχόμενο την “ηρωική” προσπάθεια της αστυνομίας να διατηρήσει τη τάξη και την ειρήνη σε αυτό το “μικροαστικό κίνημα” όπως το καταδικάζουν διάφοροι αριστεροί.
Στους χυδαίους επικριτές του Μάη του ’68 δεν έχουμε παρά να παραθέσουμε τα λόγια του Albert Camus που έγραψε 15 χρόνια πριν από τη Μάη για τους επικριτές της Οκτωβριανής επανάστασης: “μόνο μια επανάσταση μπορεί να θέσει ερωτήματα σε μια εξέγερση, όπως και μόνο μια εξέγερση μπορεί να κάνει διάλογο με μια επανάσταση”.
Γ. Φ.
