του Salah Musa
Τα παιδιά μας στη Γάζα…
Ονειρεύονται μια μάνα που έχασαν κι έναν πατέρα που δεν θα ξαναδούν ποτέ. Τα παιδιά μας στη Γάζα τη νύχτα δεν κοιμούνται με νανουρίσματα και παραμύθια για νεράιδες και ιππότες.
Κοιμούνται αγκαλιά με το φόβο και τα δάκρυά τους…
Τα παιδιά μας δεν καταλαβαίνουν τίποτα και δεν συνειδητοποιούν τι συμβαίνει.
Ξαφνικά εκτοπίστηκαν από τα σπίτια τους και ξαφνικά γύρω τους υπάρχουν άνθρωποι που δεν τους γνωρίζουν. Αναγκάζονται να ζήσουν με έλλειψη νερού, φαγητού και παιχνιδιών. Πολλά από αυτά έχασαν τις οικογένειές τους ή κάποια μέλη των οικογενειών τους. Το μόνο που μπορούμε να τους πούμε, με νευρικό τρόπο, είναι: «παίξε» ή «παίξε λίγο» ή «έλα μέσα». Δεν ξέρω αν αυτό κατευνάζει τους φόβους τους τη στιγμή του βομβαρδισμού ή αν αυξάνει τον τρόμο τους.
Πολλές φορές τα παιδιά ρωτούν: “Γιατί θέλουν οι άνθρωποι να μας σκοτώσουν; Γιατί βομβαρδίζουν τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τα τζαμιά;” Ρωτούν επίσης πού είναι όλοι αυτοί που σκοτώθηκαν και έφυγαν τόσο απότομα και βίαια. «Πήγε στον Παππού», απαντάμε, στον Παππού που πέθανε πριν από ένα χρόνο…
Έτσι, για να ξορκίσουμε λίγο το κακό στο παιδικό τους μυαλό.
Τους λείπει να πηγαίνουν σπίτι, να κοιμούνται την ώρα που θέλουν…
Τους λείπει η ασφάλεια του αδερφού, της οικογένειας και των φίλων.
Τους λείπει το διάβασμα, η απασχόληση, τα όνειρα.
Τους λείπει η μουσική στο δωμάτιο, ενώ βιώνουν τη φρίκη των βομβαρδισμών.
Στα παιδιά λείπουν τα πάντα.
Ο φόβος σε κάνει να είσαι ευγνώμων για όλα όσα χρειάζεται η ζωή, όπως το νερό και το ρεύμα. Προσκολλημένος σε μια συντριπτική επιθυμία για ζωή, και προσκολλημένος στα πράγματα που αγαπάς και στους ανθρώπους που αγαπάς.
Ποιος είπε ότι αγαπάμε τον θάνατο; Αγαπάμε τη ζωή. Αλλά ακόμα κι αν είναι αναπόφευκτο, ούτε ο θάνατος δεν μας νικάει.
