του Άρη Μαραβά
Στη Γάζα, εκεί όπου άλλοτε παιδικά γέλια αντηχούσαν μέσα στα στενά σοκάκια και τα σχολεία, σήμερα επικρατεί μια σιωπή πιο φρικτή από τον πόλεμο. Είναι η σιωπή των ορφανών. Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της Παλαιστινιακής Κεντρικής Στατιστικής Υπηρεσίας, περισσότεροι από 39.000 Παλαιστίνιοι ανήλικοι έχουν χάσει έναν ή και τους δύο γονείς τους από τον Οκτώβριο του 2023 – ένα μαύρο ορόσημο που σημαδεύει τη μεγαλύτερη κρίση ορφανών παιδιών στην ιστορία της σύγχρονης ανθρωπότητας. Αυτά τα παιδιά δεν είναι απλώς αριθμοί. Είναι σώματα που τρέμουν κάτω από μουσαμάδες. Είναι μάτια που δεν βλέπουν πια παιδικά όνειρα αλλά ερείπια. Είναι στόματα που δεν λένε πια “μαμά” και “μπαμπά” αλλά μόνο “πεινάω” και “πονάω”.
Ορφάνια ως πολιτική πράξη
Περίπου 17.000 παιδιά έχουν χάσει και τους δύο γονείς τους μέσα σε 534 μέρες ανελέητης στρατιωτικής βαρβαρότητας (οι ημέρες πολέμου ήταν 552 στις 10 Απριλίου 2025). Ο αριθμός είναι σχεδόν υπερρεαλιστικός – όχι μόνο λόγω του μεγέθους του, αλλά επειδή μας φέρνει αντιμέτωπους με μια πραγματικότητα που τα κυρίαρχα μέσα αποφεύγουν να κατονομάσουν: η μαζική ορφάνια δεν είναι απλώς συνέπεια του πολέμου· είναι το ίδιο το πρόσωπο του γενοκτονικού πολέμου. Η Ιστορία έχει διδάξει πως κάθε γενοκτονία ξεκινά από τη διάλυση του μέλλοντος. Και δεν υπάρχει πιο ισχυρό πλήγμα στο μέλλον ενός λαού από τη στοχευμένη καταστροφή των παιδιών.
Παιδιά στα στρατόπεδα θανάτου
Περισσότερα από 17.954 παιδιά έχουν δολοφονηθεί, εκ των οποίων 274 ήταν νεογέννητα και 876 δεν είχαν συμπληρώσει καν τον πρώτο τους χρόνο. Σε στρατόπεδα προσφύγων που θυμίζουν νεκροταφεία ελπίδας, 17 παιδιά πέθαναν από το κρύο, ενώ 52 υπέκυψαν από ακραίο υποσιτισμό. Παιδιά με σπασμένα κορμιά και άδεια στομάχια, ξεχασμένα από τη διεθνή κοινότητα, αόρατα για τους «πολιτισμένους» ηγέτες του κόσμου.
Σήμερα, τουλάχιστον 60.000 παιδιά βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο να πεθάνουν από την πείνα, καθώς το Ισραήλ διατηρεί και εντείνει τον αποκλεισμό της Γάζας, διακόπτοντας ακόμα και τη στοιχειώδη ανθρωπιστική βοήθεια. Τα σύνορα είναι κλειστά, το αλεύρι σπανίζει, οι φούρνοι σταματούν. Και μαζί τους, σταματά και η παιδική ζωή.
Η γενιά που μεγαλώνει με νεκρολογίες
Σε έναν πληθυσμό όπου το 43% είναι κάτω των 18 ετών, η γενοκτονία δεν είναι απλώς εθνοκάθαρση – είναι γενεαλογική εξαφάνιση. Είναι η αποσύνθεση μιας ολόκληρης κουλτούρας πριν καν προλάβει να ανθίσει. Η Γάζα δεν είναι μόνο τόπος μαρτυρίου. Είναι ένα εργαστήριο όπου δοκιμάζεται η ανοχή της διεθνούς κοινότητας απέναντι στο απόλυτο κακό. Και αυτή η κοινότητα σιωπά. Ή, χειρότερα, εξισώνει θύτες και θύματα με κυνικές ουδετερότητες, όταν δεν συμμετέχει άμεσα στο έγκλημα, εξοπλίζοντας, χρηματοδοτώντας, υποστηρίζοντας το κράτος του Ισραήλ και την ακροδεξιά κυβέρνηση του διεφθαρμένου Νετανιάχου, όπως κάνουν οι ΗΠΑ, η Γερμανία, άλλες ευρωπαϊκές χώρες – και η κυβέρνηση Μητσοτάκη που βάζει τον Νετανιάχου ενδιάμεσο για τη διευθέτηση των σχέσεων με τον Τραμπ και συστήνει οικονομικό και πολεμικό άξονα με το Ισραήλ.
Όχι άλλα “ουδέτερα” δάκρυα
Δεν υπάρχουν ουδέτεροι όταν πεθαίνουν παιδιά. Δεν υπάρχουν “δύο πλευρές” όταν μια πλευρά στοχεύει συστηματικά τα θεμέλια της παιδικής ύπαρξης. Η απώλεια των γονιών δεν είναι μια “παράπλευρη συνέπεια” του πολέμου. Είναι το επίκεντρο ενός εγκλήματος που στοχεύει όχι μόνο στη σωματική εξόντωση, αλλά και στην ψυχική υποδούλωση της επόμενης γενιάς.
Αν η ιστορία μάς ζητήσει λόγο, τι θα απαντήσουμε για το αίμα των παιδιών της Γάζας;
Πόσες παιδικές φωνές πρέπει να σιγήσουν για να αναγνωρίσουμε την γενοκτονία;
Και πόσα ορφανά χρειάζεται η ανθρωπότητα για να πει “ως εδώ”;
Η Γάζα αιμορραγεί. Η παιδική της ηλικία δολοφονείται.
Δεν είναι ώρα για σιωπή.
