του Θόδωρου Κουτσουμπού
Ο θάνατος απλώνει τα μαύρα του φτερά πάνω από τη Μέση Ανατολή. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις του Ισραήλ στο Ιράν, όπου δολοφόνησε τον πολιτικό ηγέτη της Χαμάς και διαπραγματευτή στις συνομιλίες για την ανταλλαγή των ομήρων Ισμαήλ Χανίγιε, οι επανειλημμένες επιθέσεις στο Λίβανο με τελευταίο θύμα τον στρατιωτικό ηγέτη της Χεζμπολάχ Φουάντ Σουκρ, αλλά και πριν λίγες ημέρες στο λιμάνι της Υεμένης, γίνονται το μεγάλο φυσερό ενός διευρυμένου “περιφερειακού” πολέμου.
Οι στοχευμένες δολοφονίες ηγετών συνδυάζονται με τη γενοκτονική επίθεση στη Γάζα που έχει προκαλέσει σχεδόν 40.000 νεκρούς, πάνω από 91.000 τραυματίες και 11.000 αγνοούμενους, θαμμένους στα ερείπια των βομβαρδισμένων κτηρίων. Οι θάνατοι από επιδημίες και λιμό έπονται και υπολογίζεται ότι θα ανέλθουν σε δεκάδες χιλιάδες.

Μαζί με τη γενοκτονική επίθεση στη Γάζα, με τη χρήση όλων των όπλων ξηράς, θαλάσσης και αέρος, στη Δυτική Όχθη το κράτος του Ισραήλ διεξάγει έναν χαμηλότερης έντασης πόλεμο, με “μόνο” 569 νεκρούς και περισσότερους από 9.500 φυλακισμένους, σε φυλακές – κολαστήρια, τα ισραηλινά “Αμπού Γκράιμπ”, με βασανιστήρια και βιασμούς Παλαιστινίων φυλακισμένων με ξύλα από σκούπες και σιδερένιους λοστούς! Η απανθρωπιά στην έσχατη κατάντια. Αλλά και τα ζώα των Παλαιστινίων αγροτών και τα δένδρα, ιδίως τα ελαιόδενδρα, δεν γλυτώνουν από την εσκεμμένη μανία των ισραηλινών εποίκων, που συνεπικουρούνται από τον στρατό. Στόχος των φασιστών εποίκων είναι να πουν ότι εκεί δεν υπήρχαν Παλαιστίνιοι, ούτε καλλιέργειες… ήταν χέρσα γη όπου μπορούν να κτίσουν τα -παράνομα- εποικιστικά τους συγκροτήματα.
Μια τρομακτική μαζική δολοφονία ανθρώπων, ένα ειδεχθές έγκλημα κατά της ανθρωπότητας συντελείται μπροστά στα μάτια όλων, χωρίς οι “ισχυροί” του κόσμου, να συγκινούνται. Αντίθετα, ΗΠΑ, Ε.Ε. και όλες οι δυτικές κυβερνήσεις (δεν μιλάμε για τον ανεκδιήγητο τζουτζέ Μικρό Μητσοτάκη στην Ελλάδα), πέρα από κάποια ειρηνευτικά ευχολόγια, συνεχίζουν να εξοπλίζουν το κράτος του Ισραήλ με όπλα, πυρομαχικά, χρήμα, παρέχοντας κάθε είδους στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτικής υποστήριξης. Χωρίς τη δική τους έμπρακτη βοήθεια, το Ισραήλ όχι 10 μήνες, αλλά ούτε 10 βδομάδες δεν θα ήταν ικανό να διεξάγει τον πόλεμο στη Γάζα.

Στην πραγματικότητα, οι 300 ημέρες πολέμου, απέδειξαν ότι το Ισραήλ, η πιο καλά εξοπλισμένη, εκπαιδευμένη και φονική δύναμη στη Μέση Ανατολή, μερικοί λένε στον κόσμο όλο, ΔΕΝ κατόρθωσε να νικήσει. Διαπράττει μαζικές δολοφονίες, όμως αδυνατεί να νικήσει ένα λαό που έχει επαναστατήσει εναντίον της μακρόχρονης κατοχής, των βίαιων εκτοπίσεων, μαζικών φυλακίσεων (υπολογίζεται ότι στα 75 χρόνια ύπαρξης του κράτους του Ισραήλ πάνω από 800.000 Παλαιστίνιοι έχουν περάσει από τις ισραηλινές φυλακές), βασανιστηρίων και ταπείνωσης. Όπως και με τις δυνάμεις των φενταγίν του Αραφάτ, το 1982 στο Λίβανο, έτσι και τώρα, στη Γάζα, το πανίσχυρο κράτος του Ισραήλ είναι ανίκανο να πετύχει μια συντριπτική νίκη. Η σιωνιστική ηγεσία, ο διεφθαρμένος Νετανιάχου και οι ρατσιστές και φασίστες σύμμαχοί του στην κυβέρνηση, μπορεί να περηφανεύονται για τις μαζικές δολοφονίες, στην πλειοψηφία παιδιών και γυναικών, όμως δεν έχουν μπορέσει να κάμψουν τη μαχητική αντίσταση των ένοπλων δυνάμεων της Αντίστασης. Γιατί αυτό που συμβαίνει στην Παλαιστίνη είναι η επανάσταση ενός περήφανου ιστορικού λαού, του λαού της Παλαιστίνης, που έχει γράψει μερικές από τις λαμπρότερες σελίδες στην ιστορία των εθνικοαπελευθερωτικών επαναστατικών κινημάτων.
Η συνειδητή και μεθοδευμένη προσπάθεια της σιωνιστικής ηγεσίας να υποτιμήσει, να απανθρωποποιήσει την παλαιστινιακή αντίσταση, με τη συνδρομή των κυβερνώντων της Δύσης, και των αργυρώνητων εξαχρειωμένων ΜΜΕ, συμπεριλαμβανομένης της ελληνικής κρατικής τηλεόρασης, δεν μπορεί να πείσει. Η συντριπτική πλειοψηφία των λαών και των κινημάτων, από τη Νέα Υόρκη, το Παρίσι και το Λονδίνο, μέχρι την Αθήνα και την Άγκυρα, είναι με το μέρος της παλαιστινιακής αντίστασης όπως αδιαμφισβήτητα φαίνεται από τις μαζικές και μαχητικές εκδηλώσεις αλληλεγγύης. Μαζί τους είναι, συχνά πρωτοπόροι, οι γενναίοι και δίκαιοι Εβραίοι της Νέας Υόρκης, του Παρισιού και της Βρετανίας, που παλεύουν για το σταμάτημα της σιωνιστικής επίθεσης. “Όχι στο όνομά μας”, “εκεχειρία τώρα”, “ο Νετανιάχου στη φυλακή”, είναι μερικά απ’ τα συνθήματά τους.

Πριν τις πρόσφατες δολοφονικές “επιτυχίες” του Ισραήλ, για τις οποίες περηφανεύεται ο Νετανιάχου, πριν η ωμή βαρβαρότητα ανέλθει στο πιο ψηλό βάθρο της φονικής επιτυχίας της, είχε προηγηθεί το ταξίδι του ισραηλινού πρωθυπουργού στην Ουάσιγκτον (24 Ιουλίου 2024). Ήταν προσκεκλημένος της ρεπουμπλικανικής πλειοψηφίας για να μιλήσει σε κοινή συνεδρίαση των δύο νομοθετικών σωμάτων. Ενώ έξω μαζικές διαδηλώσεις εκατοντάδων χιλιάδων καταδίκαζαν την πρόσκληση Νετανιάχου, και οι μισοί περίπου αντιπρόσωποι των Δημοκρατικών απείχαν επιδεικτικά, μέσα στην αίθουσα του Κογκρέσου Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί έκαναν “standing ovetion” στο χασάπη πρωθυπουργό του Ισραήλ χειροκροτώντας τον, λέει, κάθε 30 δευτερόλεπτα! Ο Νετανιάχου, από μεριάς του, είπε ό,τι επιθυμούσε να ακούσει κάθε εκπρόσωπος του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ. Το Ισραήλ τοποθετημένο “στην καρδιά της Μέσης Ανατολής” μάχεται για τις ΗΠΑ εναντίον του “κακού” (του Ιράν και των συμμάχων του) και οι ΗΠΑ μάχονται για την προστασία του Ισραήλ, τοποτηρητή των συμφερόντων τους στη Μέση Ανατολή – αυτό είναι το μέτωπο του “καλού”. Και μην ξεχνάτε, σημείωσε με νόημα ο κυνικός Νετανιάχου “βοηθάμε επίσης να κρατήσουμε τις αμερικανικές μπότες [τις αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις] εκτός πεδίου, ενώ προστατεύουμε τα κοινά μας συμφέροντα στη Μέση Ανατολή.» Μια καθαρή υπόμνηση του λόγου για τον οποίο οι αντισημίτες Βρετανοί αρχικά, στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και οι ΗΠΑ μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, το 1947-48 επέλεξαν να ιδρύσουν το σιωνιστικό κράτος στην καρδιά της Αραβίας. Γιατί δεν έλυναν διόλου το πρόβλημα του αντισημιτισμού, κυρίαρχο στην Ευρώπη, που στην περίπτωση του ναζισμού πήρε τις πιο αποκρουστικές μορφές των στρατοπέδων θανατικής εξόντωσης. Διαιώνιζαν τον αντισημιτισμό, με τον οποίο οι ίδιοι ήταν εμποτισμένοι, απαλλάσσονταν από τους Εβραίους των χωρών τους υποστηρίζοντας ότι παρέχουν εθνική εστία στους μάρτυρες του Ολοκαυτώματος, ενώ ταυτόχρονα εγκαθίδρυαν ένα προκεχωρημένο οχυρό της Δύσης στην καρδιά της πετρελαιοφόρου και στρατηγικής σημασίας Μέσης Ανατολής. Ο ιμπεριαλισμός του 19ου και αρχών του 20ού αιώνα, σε νέα ύψη, και μάλιστα με την συνυπογραφή του “πατερούλη των λαών” Στάλιν! Η Παλαιστίνη δεν ήταν “μια χώρα χωρίς λαό” που την παραχωρούσαν “σε ένα λαό χωρίς χώρα”, κατά το -ψευδές- απόφθεγμα της σιωνίστριας Γκόλντα Μέιρ. Ήταν μια απόφαση εκτοπισμού ενός ιστορικού λαού με αναφαίρετα εθνικά δικαιώματα, απόφαση Καταστροφής του Παλαιστινιακού λαού – Νάκμπα στα αραβικά.
Εβδομήντα έξι χρόνια αργότερα, ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ σε κρίση και παρακμή, η καταβυθιζόμενη Βρετανία σκιά της παλιάς Μεγάλης αυτοκρατορίας, και μια Ευρώπη σε αποσύνθεση, σύρονται πίσω από έναν κυνικό, υπόδικο Νετανιάχου, αμφισβητούμενο απ’ τον λαό του, με ένα στρατό διασπασμένο και με τους φασίστες να επιχειρούν να επιβάλουν τη δική τους φασιστική αντίληψη των βασανιστηρίων με πρωκτικούς βιασμούς φυλακισμένων – αυτός είναι ο πολιτισμός της “μόνης δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή”, αλλά και της “συλλογικής” ιμπεριαλιστικής Δύσης.
Αντί να επιβάλουν την ανταλλαγή των ομήρων και συνθήκες ειρήνευσης, για να σταματήσει η τραγωδία, παρακολουθούν τον Νετανιάχου, στη θέση του σύγχρονου Νέρωνα, να επιχειρεί να εξαπλώσει τις φλόγες του πολέμου σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή για να διασωθεί ο ίδιος. Και μάλιστα, για να εμποδίσουν τις αναπόφευκτες αντιδράσεις του “άξονα της αντίστασης”, στέλνουν προειδοποιητικά – απειλητικά μηνύματα ότι θα σταθούν στο πλευρό του συμμάχου τους Ισραήλ, ενώ ταυτόχρονα στέλνουν επιπρόσθετες πολεμικές δυνάμεις στην Ανατολική Μεσόγειο και την Ερυθρά θάλασσα (μαζί τους και η κυβέρνηση του Μητσοτάκη).

Για τον διεφθαρμένο δεξιό υπόδικο Νετανιάχου, η εξάπλωση της πολεμικής πυρκαγιάς είναι μέσο πολιτικής επιβίωσης, για να αποφύγει την φυλακή. Για τους φασίστες υπουργούς του, τους ακραίους υπερθρησκευόμενους σιωνιστές του Ισραήλ και τους Ευαγγελιστές ακροδεξιούς συμμάχους τους των ΗΠΑ, είναι βιβλική προσδοκία για την δημιουργία των όρων της έλευσης του Μεσσία ή της Δευτέρας Παρουσίας…
Αλλά με αυτόν τον τρόπο η ανθρωπότητα βουλιάζει στο βάραθρο ενός τρίτου παγκόσμιου πολέμου, θερμοπυρηνικού αυτή τη φορά, καθώς οι δύο μεγάλοι πόλεμοι που βρίσκονται σε εξέλιξη στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή αλληλεπιδρούν με την άλυτη από το 2008 παγκόσμια κρίση του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού σε ιστορική παρακμή.
Η εργατική τάξη, οι λαοί, δεν έχουν να περιμένουν παρά μόνο καταστροφές από τον σήποντα καπιταλισμό στην προχωρημένη ιμπεριαλιστική του παρακμή. Τα κινήματα όλου του κόσμου, από τις ΗΠΑ μέχρι την Ευρώπη, την Ασία, την Αφρική, πρέπει να συνενωθούν ενάντια στον ιμπεριαλισμό, για τη λευτεριά των λαών και εν προκειμένω για τη λευτεριά της Παλαιστίνης σε όλο το ιστορικό της έδαφος από τον Ιορδάνη μέχρι τη θάλασσα, και για τη χειραφέτηση των εργατών. Μια επαναστατική Διεθνής των εργατών -η Τέταρτη Διεθνής- είναι αναγκαία όσο ποτέ και μαζί της επαναστατικά κόμματα σε κάθε χώρα!