του Νίκου Τζιρή
Μια δυσκολία με το λοκντάουν είναι ότι δεν βλέπεις τους φίλους σου. Ειδικά όταν μας χωρίζουν τα σύνορα διαφορετικών νομών τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα. Ήταν ανέλπιστη χαρά, λοιπόν, όταν υποδέχτηκα σπίτι ένα «φίλο» μες στις γιορτές. Πρόκειται για τη δεύτερη ποιητική συλλογή του Δημήτρη Γκιούλου «Αστικά Δύστυχα» που κυκλοφόρησε το Δεκέμβρη του 2020 από τις εκδόσεις «θίνες» και αποτελεί τη δεύτερη ποιητική του συλλογή μετά το «Αντάρτικο²» (το οποίο είχε συνυπογράψει με τον Κωνσταντίνο Παπαπριλή-Πανάτσα).
Στο βιβλίο -με το ασυνήθιστο μακρόστενο σχήμα- αναζήτησα το υπέροχο απόφθεγμα «από γενιά της κρίσης γίναμε γενιά της κρίσης πανικού». Η αναζήτησή μου υπήρξε άκαρπη και βρέθηκα να αναρωτιέμαι αν όντως ο Δημήτρης το είχε γράψει σε κάποιο ποίημα ή αν το μυαλό μου παίζει παιχνίδια και φαντάστηκα ότι είναι κάποια ατάκα που είπε ενώ πίναμε καφέ. Μια ανάγνωση όμως των ποιημάτων του, με έπεισε πως ήταν όλα εκεί: και οι κρίσεις πανικού, και η γενιά μας, και η απώλεια, και η ανεργία, και ο έρωτας, και οι απογοητεύσεις, και η ελπίδα.
Τα «Αστικά Δύστυχα» μιλάνε για μια γενιά που δεν βρήκε τίποτα από όσα της είχαν τάξει και για τις γκρίζες της μέρες· μια γενιά που δεν εγκαταλείπει εύκολα την παιδικότητά της ή δυσκολεύεται να βρει το δρόμο της ενηλικίωσης. Μιλάνε ευθαρσώς πολιτικά χωρίς να φιλοδοξούν να αποτελέσουν μανιφέστο· αν και το «Να σε καίω· και να σε γεννάω ξανά και ξανά μέχρι να μου κάνεις κόσμε» ίσως το δούμε σε κάποιο πανό όπως είδαμε, τα προηγούμενα χρόνια, από το «Αντάρτικο²» λέξεις να ξεπηδάνε από το χαρτί και να βάφουν λινάτσες και τοίχους.
Τα «Αστικά Δύστυχα» μιλάνε, ακόμα, για την απώλεια και το πένθος που είναι παρόντα για να ξορκίσουν το θάνατο και για να προβάλουν το αίτημα της Ζωής. Είναι δύσκολο άλλωστε να μιλήσεις για τη μέλλουσα ζωή σε μια γενιά που η ζωή της ήταν πάντα μέλλουσα – για να παραφράσουμε λίγο τον Μπέκετ. Ο θάνατος είναι παρών με όλη τη σκληρότητα του και ο Δημήτρης Γκιούλος δεν διστάζει να εκφράσει τον πόνο.
Στον Δημήτρη φαίνεται πως δεν αρέσουν οι συμβολισμοί, όταν γράφει «αν θες να μιλήσουμε για τέχνη/ αν θες σώνει και ντε συμβολισμούς». Πολλοί και πολλές όμως, θα βρουν συμβολισμούς στη σύμπτωση της κυκλοφορίας των «Αστικών Δυστύχων» αυτές τις μέρες που έχουν γεμίσει τον κόσμο μοναξιά και θάνατο, γιατί στις λίγες του σελίδες θα συναντήσουν το πένθος μαζί με τη συντροφικότητα, την τρυφερότητα, την εγγύτητα – όσα λείπουν τις μέρες αυτές.
Πρώτες σκέψεις και εντυπώσεις από τη νέα ποιητική συλλογή του Δημήτρη Γκιούλου, μαζί με μια πρόσκληση να διαβάσετε τα «Αστικά Δύστυχα» για μια γερή δόση από την ευαισθησία μιας γενιάς που κρύβεται σε κοινή θέα πίσω απ’ το χιούμορ της – θα βρείτε και αρκετό χιούμορ στα «Αστικά Δύστυχα» στα πιο ανύποπτα σημεία.
Το «από γενιά της κρίσης γίναμε γενιά της κρίσης πανικού» θα το «ζήσετε» ξεφυλλίζοντας τις σελίδες στα «Αστικά Δύστυχα», αλλά θα το βρείτε τυπωμένο, σαν φράση, στην επόμενη συλλογή του Δημήτρη.
