ΤΙ ΕΧΟΥΜΕ
Η απόφαση ενός ανθρώπου να ασχοληθεί επαγγελματικά με την υποκριτική, οδηγεί σε μια πορεία ατέρμονης εκμετάλλευσης, η οποία ξεκινάει από τις εισαγωγικές εξετάσεις των δραματικών σχολών. Οι σπουδαστές, προκειμένου να εισαχθούν στην εκάστοτε σχολή, περνούν από εξετάσεις, των οποίων η διαφάνεια και η αξιοκρατία αμφισβητείται κατά κοινή ομολογία. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που έχουν σημειωθεί σεξιστικές ή/και ομοφοβικές συμπεριφορές από τις επιτροπές των σχολών προς τους εξεταζόμενους. Η διαδικασία εισαγωγής διενεργείται μέσα σ’ ένα περιβάλλον ανταγωνιστικό, που προκαλεί τεράστιο άγχος και ένα οικονομικό βάρος για την προετοιμασία του υποψηφίου, που δεν είναι καθόλου αμελητέο.
Στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια των σπουδών, ο ιδρυματισμός μεταξύ σπουδαστών, αλλά και καθηγητών έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας «καλλιτεχνικής» μικρο-κοινωνίας, η οποία δε συμβαδίζει με την πραγματικότητα. Έτσι, καλλιεργείται η έπαρση και ο ανταγωνισμός, που δεν έχουν καμία σχέση με το περιεχόμενο των σπουδών μας και τα οράματά μας για την τέχνη. Ευθύνη γι’ αυτό έχει και η, πολλές φορές, ανεπαρκής εκπαιδευτική κατάρτιση των καθηγητών-δασκάλων μας, που η καταλληλότητά τους δεν ελέγχεται από πουθενά. Καλούμαστε, μέσα σ’ ένα σύντομο και πολύ εντατικό πρόγραμμα με τη μορφή αγώνα δρόμου, να παράγουμε έργο και να κατοχυρωθούμε ως ηθοποιοί μέσα από μια ψυχοφθόρα διαδικασία με ελάχιστα παιδαγωγικό χαρακτήρα. Πράγμα που είναι ιδιαίτερα προβληματικό, καθώς διαμορφώνονται ήθη, που στην κρίσιμη ηλικία των 18-24 είναι καθοριστικής σημασίας για την προσωπικότητα των σπουδαστών και, κατ’ επέκταση, των μετέπειτα εργαζομένων.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια καλλιεργείται η αντίληψη του «ατομικού δρόμου» στην εκάστοτε σπουδάστρια και στον εκάστοτε σπουδαστή. Αναπαράγοντας αυτόματα, οι ίδιες οι σχολές, το θεμιτό μοντέλο εργαζομένου που τείνει προς τον ανταγωνισμό και την προσωπική ανέλιξη, διαπλάθουν έναν ηθοποιό πλήρως αποκομμένο από οποιαδήποτε συλλογική διαδικασία, σκέψη και διεκδίκηση, αφενός στο κομμάτι της τέχνης και αφετέρου στο κομμάτι των εργασιακών διεκδικήσεων.
Καθώς δεν υπάρχει πρόνοια για ένα ενιαίο πρόγραμμα σπουδών των σχολών που θα καλύπτει τις σύγχρονες ανάγκες, η καθεμία ορίζει αυθαίρετα και όπως κρίνει αναγκαίο τα μαθήματα τα οποία θα παρακολουθούν οι σπουδαστές. Γεγονός το οποίο καθιστά την κατάρτιση των σπουδαστών ελλιπή και άνιση μεταξύ των διαφορετικών σχολών. Αυτό φυσικά οφείλεται στο γεγονός πως οι σχολές αποτελούν επιχειρήσεις, από τις οποίες οι καλύτερες και πιο εδραιωμένες στο ιδιωτικό στερέωμα παρέχουν καλύτερες υπηρεσίες και απευθύνονται σε μια άλλη οικονομική τάξη, εφόσον το να εργάζεσαι και να σπουδάζεις παράλληλα σε μια δραματική σχολή καθίσταται αδύνατο. Στις περιπτώσεις που αυτό συμβαίνει -και δεν είναι λίγες- οι σπουδαστές αναγκάζονται να στερούνται μέρος της φοίτησής τους, εφόσον συχνά χάνουν μαθήματα και ώρες από το εκπαιδευτικό πρόγραμμα, το οποίο απαιτεί και εξωσχολικές ώρες προβών και έρευνας. Τα υψηλά δίδακτρα είναι ένα γεγονός που από μόνο του στερεί τη δυνατότητα σπουδής σε μεγάλο αριθμό ανθρώπων οι οποίοι δεν είναι σε θέση να καταβάλλουν τα ποσά αυτά. Πόσο μάλλον γνωρίζοντας ότι καταβάλλουν τα πόσα αυτά σε ένα κορεσμένο επάγγελμα με ιδιαίτερα χαμηλή επαγγελματική αποκατάσταση.
Αξίζει να σημειωθεί ότι -με ελάχιστες εξαιρέσεις- οι κτιριακές δομές στις οποίες εκπονούνται τα μαθήματά μας, τα οποία συμπεριλαμβάνουν χορό, κίνηση, ψυχική και σωματική εξάντληση, είναι άκρως ακατάλληλες. Παλιά κτίρια, ως επί το πλείστον χωρίς κατάλληλες υποδομές για να υποστηρίξουν το περιεχόμενο των μαθημάτων μας. Το γεγονός αυτό εντείνεται ως πρόβλημα και στη σημερινή εποχή, αυτή του κορονοϊού, θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία μας, καθώς δεν είναι δυνατό να κρατάμε αποστάσεις σε σχολές που, στην πλειοψηφία τους, ρίχνουν σ’ εμάς την ατομική ευθύνη χωρίς να μας παρέχουν μάσκες, αντισηπτικά και γάντια. Το Υπουργείο Πολιτισμού πήρε την απόφαση, μετά το προηγούμενο Lockdown, να ανοίξουν οι σχολές μας χωρίς κανένα απολύτως σχέδιο και πρόληψη για την συλλογική μας υγεία, αρνούμενο να καταλάβει ότι οι καλλιτεχνικές σχολές ουδεμία σχέση έχουν με τα μαθήματα που γίνονται σε θρανία και έδρανα. Στη συνέχεια, πήρε την απόφαση να κλείσουν οι σχολές, αφήνοντας το ποσό καταβολής των διδάκτρων να είναι στην ευχέρεια της κάθε σχολής, χωρίς να ξέρουμε αν θα καταβάλουμε το συνολικό ποσό του μήνα ή μόνο των ωρών και των μαθημάτων που διδαχθήκαμε.
Τέλος, να προσθέσουμε την ψυχική εξάντληση στην οποία οδηγεί αυτός ο αγώνας δρόμου. Οι σπουδαστές ολοκληρώνουν τις σπουδές έχοντας περάσει ένα μαραθώνιο σωματικά, ψυχικά, οικονομικά και το έπαθλο, εάν καταφέρουν να ολοκληρώσουν τις σπουδές, είναι ένα μη αναγνωρισμένο πτυχίο που εισάγει τον εργαζόμενο σε ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας.
Στις μέρες μας, που η παιδεία -και ιδιαίτερα η καλλιτεχνική παιδεία- υποβαθμίζεται πιο πολύ από ποτέ, είναι καιρός να διεκδικήσουμε πρώτα απ’ όλα το αναφαίρετο δικαίωμα στη δημόσια και δωρεάν παιδεία.
Η ιδιωτικοποιημένη και εμπορευματοποιημένη εκπαίδευση που κυριαρχεί στον κλάδο μας, άμεσα συνυφασμένη με τους νόμους της αγοράς και του ατομικισμού, είναι ικανή να παράγει μόνο ανέργους. Τα ιδιωτικά ιδρύματα παρέχουν εκπαίδευση πολλών και διαφορετικών ταχυτήτων, παράγοντας αποφοίτους χωρίς ενιαίο μορφωτικό υπόβαθρο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην έχουμε όλα τα άτομα ίσες ευκαιρίες και δυνατότητες κοινωνικής ένταξης σε μια καπιταλιστική αγορά εργασίας βασισμένη στον ατομικισμό και τον ανταγωνισμό.
Ευθύνη έχει και το Υπουργείο Πολιτισμού: έχοντας συνήθως πλήρη άγνοια, όσον αφορά τον οδηγό σπουδών της κάθε σχολής, δεν παρέχει ενιαία παιδεία και μόρφωση στους σπουδαστές των σχολών με αποτέλεσμα οι τελευταίοι να πρέπει συχνά να μετρήσουν επιπλέον ώρες σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα και παραστάσεις, με το αζημίωτο φυσικά. Αυτό επί της ουσίας δημιουργεί ταξικούς και οικονομικούς φραγμούς στους αποφοίτους στην αγορά εργασίας. Η σφαιρική γνώση του αντικειμένου και οι δυνατότητες της κάθε σπουδάστριας και του κάθε σπουδαστή οφείλουν να είναι ισότιμο δικαίωμα για όλες και όλους. Το πτυχίο μας, ένα μεταδευτεροβάθμιο, μη πανεπιστημιακό πτυχίο, μας αποκλείει από τη συμμετοχή μας στην ακαδημαϊκή κοινότητα, στη φοιτητική μέριμνα, σ’ ερευνητικές εργασίες, σε μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές, την αναγνώριση των σπουδών μας στο εξωτερικό. Παράλληλα, το Υπουργείο Πολιτισμού, δεν προβλέπει καθόλου και σε καμία σχολή, ούτε στις κρατικές σχολές υποκριτικής, μαθήματα διδακτικής επάρκειας έτσι ώστε, σε συνδυασμό με την πανεπιστημιοποίηση, να μπορούν οι σπουδαστές να εργαστούν σε σχολεία διδάσκοντας θεατρική αγωγή ή και άλλα μαθήματα καλλιτεχνικού ενδιαφέροντος. Πράγμα το οποίο θα δημιουργούσε περισσότερες θέσεις εργασίας.
ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ
- Διεκδικούμε δημόσια ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα που να μην αποκλείουν τα πιο πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας, με ίδιες ευκαιρίες για όλους και όλες, ώστε να αποκτήσουν ισότιμη επαφή με τη γνώση.
- Διεκδικούμε να έχουμε όλοι και όλες ίσες ευκαιρίες στην αγορά εργασίας και να έχουμε τη δυνατότητα να εργαστούμε στην πρωτοβάθμια και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Να μπορούμε να έχουμε τη δυνατότητα να διαπαιδαγωγήσουμε και να παρέχουμε ερεθίσματα στους μαθητές μέσω του πολιτισμού.
- Διεκδικούμε την παροχή περισσότερων και πιο κατάλληλων χώρων είτε πρόκειται για τα μαθήματά μας, είτε για τη δημιουργία δημόσιων χώρων που θα στεγάσουν την καλλιτεχνική έκφραση των εργαζόμενων και φοιτητών στον κλάδο μας.
- Διεκδικούμε τη δημιουργία μιας δημόσιας ακαδημίας τεχνών στην οποία, πέρα από την συνολική και συλλογική γνώση που θα παρέχεται σε όλους και όλες ισάξια, θα μπορούμε να επιλέξουμε παράλληλα και τη δική μας κατεύθυνση, μια σχολή τεχνών όπου θα μπορούμε να ερευνήσουμε οι ίδιοι νέα πεδία γνώσης, θα διαμορφώνουμε νέους καλλιτεχνικούς και επιστημονικούς ορίζοντες που θα σπάνε την αγοραία αντίληψη των ιδιωτικών ιδρυμάτων.
– Θέλουμε από κάθε σχολή να ακούγεται η φωνή των σπουδαστών. Να συνδεθεί μέσα από συνελεύσεις με τις υπόλοιπες καλλιτεχνικές σχολές, ωδεία, σχολές σκηνοθεσίας, σχολές χορού, κλπ.
– Θέλουμε το Υπουργείο Πολιτισμού να αναλάβει τις ευθύνες του και να βάλει ένα φρένο στην αυθαιρεσία των δραματικών σχολών.
– Θέλουμε αναγνώριση των πτυχίων μας.
Η Συνέλευση αγωνιζόμενων ηθοποιών είναι εδώ για όλα τα άτομα που φοιτούν σε δραματικές σχολές.
Συνέλευση αγωνιζομένων ηθοποιών
