Εκδήλωση της Μαχόμενης Εργατικής Κίνησης
της Τρισεύγενης Βαρελά
Μία πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση – συζήτηση πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 7 Ιουνίου 2023 το απόγευμα, στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας (ΕΚΑ) με πρωτοβουλία της Μαχόμενης Εργατικής Κίνησης (ΜΕΚ), με θέμα τα συστήματα αξιολόγησης στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
Την εισήγηση για την έναρξη της συζήτησης έκανε η συνδικαλίστρια, μέλος της ΜΕΚ, Μαργαρίτα Κουτσανέλλου, Γ. Γραμματέας του Συλλόγου Εργαζόμενων ΕΛΓΟ ΔΗΜΗΤΡΑ, ΝΠΙΔ του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
Ο τίτλος της εισήγησης ήταν «Τα συστήματα ατομικής αξιολόγησης και ο ρόλος τους στην οικονομική της εργασίας» και αφορούσε την παρουσίαση σε αδρές γραμμές της σχέσης που έχουν τα ατομικά συστήματα αξιολόγησης με τη σύνδεση μισθού-παραγωγικότητας, την επιδίωξη απομάκρυνσης των εργαζόμενων από τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, τα σωματεία, τη συλλογική δράση και τη συλλογική συνείδηση.
Στο πλαίσιο της εισήγησής της, εξέθεσε την αντιδιαστολή μεταξύ των παραδοσιακών τμημάτων προσωπικού στις επιχειρήσεις και των σύγχρονων διευθύνσεων διαχείρισης ανθρώπινων πόρων (Human Resources Management). Τονίστηκε η πολιτική των επιχειρήσεων μέσω των διευθύνσεων αυτών, για εξατομίκευση των αμοιβών και η σύνδεσή τους με την ατομική αξιολόγηση του εργαζόμενου από τον άμεσο προϊστάμενο. Εξηγήθηκε επίσης, η ατομική αξιολόγηση ως εργαλείο για τη νομική άμυνα του εργοδότη με σκοπό τη διασφάλιση των απολύσεων. Για τη στρατηγική στόχευση της παραμέρισης των σωματείων και του ρόλου τους στη συλλογική διαπραγμάτευση για τη ρύθμιση των εργασιακών σχέσεων σε μία επιχείρηση (όροι αμοιβής και εργασίας). Για τη σχέση της ατομικής αξιολόγησης με την ευελικτοποίηση των συστημάτων αμοιβών, σε αντικατάσταση των σταθερών μισθολογίων που διαμορφώνονται με βάση αντικειμενικά κριτήρια, όπως τα τυπικά προσόντα του εργαζόμενου, τα χρόνια εμπειρίας και τις τυχόν εξειδικευμένες απαιτήσεις της θέσης εργασίας.
Η εισηγήτρια συνέχισε με αναφορές στα ευέλικτα συστήματα αμοιβών που κυριαρχούν στην Ευρώπη και τα οποία αποτελούν βασικό πυλώνα στην εργασιακή πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αποτελούν βασικό εργαλείο για τη διαμόρφωσή των ατομικών συστημάτων αξιολόγησης. Μίλησε για την πολιτική του ΟΟΣΑ και την εισαγωγή της επιχειρηματικής λογικής στις δημόσιες υπηρεσίες, την υιοθέτηση στο δημόσιο τομέα ατομικών συστημάτων αξιολόγησης με σκοπό τη σύνδεση μισθού-παραγωγικότητας. Αναφέρθηκε επίσης στην Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που υπογράφηκε το 1991, στην οποία για πρώτη φορά στην Ελλάδα, τα δύο μέρη, ΓΣΕΕ και ΣΕΒ συμφωνούσαν για την προώθηση της σύνδεσης μισθού – παραγωγικότητας, η οποία ήταν η βάση για την υιοθέτηση συστημάτων ατομικής αξιολόγησης, η οποία άρχισε να εφαρμόζεται συστηματικά από τους εργοδότες και πλέον έχει εξελιχθεί σε αυτό που όλοι γνωρίζουμε ως το δόγμα του κοινωνικού εταιρισμού, που έχει υιοθετηθεί από τη ΓΣΕΕ.
Η εισηγήτρια κατέληξε με αναφορές στο εγχειρίδιο «The complete guide to Performance Appraisal» του γκουρού των συστημάτων αξιολόγησης Grote, στο έργο του Μαρξ «Μισθός, Τιμή και Κέρδος», καθώς και σε αναφορές στο ζήτημα της σύνδεσης μισθού-παραγωγικότητας, στο έργο του «Προδομένη Επανάσταση», στο οποίο ο Τρότσκι καυτηριάζει με επίταση, τη στρέβλωση στη μισθολογική πολιτική του εκφυλισμένου εργατικού κράτους, το οποίο υιοθέτησε εκτεταμένα στα συστήματα αμοιβών των σοβιετικών εργατών, τη σύνδεση μισθού-παραγωγικότητας, περιγράφοντάς την χαρακτηριστικά, ως βαρβαρότητα που δεν έχει καμία σχέση με το σοσιαλιστικό ιδεώδες για την αμοιβή της εργασίας.
Ο Ηρακλής Γκότσης, εργαζόμενος, επιστημονικός υπεύθυνος συμβουλευτικού σταθμού της μονάδας απεξάρτησης του 18 ΑΝΩ στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αθηνών (Δαφνί) παρέθεσε την εμπειρία του ως εξής:
«Μέχρι το 2012 η αξιολόγηση ήταν ένα τυπικό χαρτί που καταθέταμε και μας βαθμολογούσαν, δεν είχε καμία επίπτωση. Μετά το 2012 με τους μνημονιακούς νόμους δημιουργήθηκε ένα κίνημα ενάντια στις αξιολογήσεις με απεργία – αποχή. Τότε ήταν υπουργός διοικητικής μεταρρύθμισης ο Μητσοτάκης. Στην αρχή δεν είχε επίπτωση. Επί ΣΥΡΙΖΑ, η Γεροβασίλη επανάφερε την αξιολόγηση. Είναι μια διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού. Πώς να πειθαρχήσεις τους εργαζόμενους. Στο χώρο της υγείας, τα 3/4 έχουν καταθέσει δικαιολογητικά και αυτοαξιολογούνται. Όποιος δεν αξιολογήσει, βγαίνει εκτός και με μειωμένες αποδοχές 300, 400 και 600 ευρώ αναλόγως της θέσης του. Επί ΣΥΡΙΖΑ στο χώρο της υγείας είχαμε 100 χιλιάδες εργαζόμενους γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό. Σήμερα είναι 84 χιλιάδες. Έχουν αλλάξει και οι σχέσεις εργασίας. Μόνιμοι, αορίστου χρόνου, επικουρικοί, εργαζόμενοι covid, πρακτικάριοι κ.λπ. είναι όλοι/ες ευάλωτοι/ες σε ό,τι γίνεται από την κρατική εξουσία. Σε όλο το Δαφνί σήμερα 60 άτομα δεν κάνουν αξιολόγηση. Η αξιολόγηση είναι ένας τρόπος ελέγχου, καθυπόταξης και πειθάρχησης των εργαζομένων. Η εξουσία θέλει να βγάλει τα σωματεία από τη μέση. Είναι μια άσχετη διαδικασία με το αντικείμενο εργασίας του καθενός στη συνείδηση των εργαζομένων, που έρχεται με μια κουλτούρα ευρωπαϊκή. Για την εξουσία είναι το Α και το Ω. Όμως από ποιους και γιατί; Η κεντρική εξουσία θέλει να μειώσει το κόστος και να πειθαρχήσει όλους τους εργαζόμενους (Διευθυντές, Τομεάρχες, Προϊσταμένους κ.λπ.) στην υγεία. Ο έλεγχος υπάρχει για όλους τους πολίτες και για τους εξαρτημένους.
Ο συνδικαλιστής Γιώργος Ρόδης, εργαζόμενος στην ΑΑΔΕ, Γεν. Γραμματέας του Σωματείου εργαζομένων στις ΔΟΥ Αττικής και Κυκλάδων και μέλος της διοίκησης της ομοσπονδίας Εφοριακών, ανέφερε τα εξής:
«Στον τομέα της είσπραξης των δημοσίων εσόδων τα πράγματα είναι ιδιαιτέρως απογοητευτικά. Μπαίνουν οι ιδιώτες ολοταχώς. Οι ιδιωτικές εταιρείες ανοίγουν παντού γραφεία ορκωτών λογιστών, κάτι που παλαιότερα δεν υπήρχε λόγος να γίνεται.
Για το σύστημα αξιολόγησης τώρα, πρέπει να καταλάβουμε ότι είναι ένα κομμάτι του τρόπου διοίκησης της υπηρεσίας. Εδώ και αρκετά χρόνια αρχίζει να στήνεται λίγο – λίγο, αρχίζοντας από τα Περιγράμματα Θέσεων Εργασίας. Κάποιος αξιολογείται, είτε για να διατηρήσει τη θέση, είτε όταν αιτείται να καταλάβει μία θέση με καλύτερα αμειβόμενο περίγραμμα. Πρέπει για δύο συνεχόμενα έτη να πιάσει το 95% των στόχων. Έτσι γίνεται και υποχείριο του προϊστάμενου του. Καταργείται και το 8ωρο και το πενθήμερο. Οι εργαζόμενοι πειθαρχούν με το φόβο τής αξιολόγησης. Αν οι εργαζόμενοι καταλάβουν τι συμβαίνει… θα εξεγερθούν. Από το 2017, φωνάζαμε αλλά μας έλεγαν υπερβολικούς. Μετά ήλθε η μεγάλη απεργία – αποχή από την αξιολόγηση, όπως η αντίστοιχη της ΑΔΕΔΥ. Γιατί είχαμε δική μας αξιολόγηση. Για δύο χρόνια είχαμε συμμετοχή πάνω από 90%. Σήμερα οι εργαζόμενοι είναι σαφώς κατά της αξιολόγησης. Υπήρξαν ολόκληρες ΔΟΥ που πήραν χαμηλό βαθμό. Υπάρχουν έντονες αντιδράσεις, γίνονται ενστάσεις και επικρατεί αναστάτωση. Χάλασαν οι σχέσεις πολλών με τους προϊστάμενους αλλά και μεταξύ των συναδέλφων. Βιωματικά γίνεται αισθητό ότι το σύστημα διασπά τα σωματεία. Αυτό για το οποίο νομίζω πρέπει να παλέψουμε είναι να υπογραφούν συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Προέρχομαι από την Ολυμπιακή Αεροπορία. Είχαν καλές συλλογικές συμβάσεις τότε. Οι αεροσυνοδοί ήταν ιπτάμενοι εργάτες. Ήταν κοντά στα συνδικάτα τους. Ήξεραν ότι με το σωματείο τους μαζί θα παλεύανε και θα καταφέρνανε πράγματα. Το Δημόσιο είναι κι αυτό σαν ένα εργοστάσιο. Οι εργαζόμενοι πιέζονται όλο και περισσότερο. Πρέπει να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας.»
Στη συνέχεια τον λόγο πήρε ο Σωτήρης Παπαδημητρίου, Γεν.Γραμματέας του Εργατικού Κέντρου Λιβαδειάς, επίσης, μέλος της ΜΕΚ και εργαζόμενος στο Αλουμίνιο της Ελλάδας. Ο ομιλητής εξήγησε ότι στο εργοστάσιο που εργάζεται τα συστήματα ατομικής αξιολόγησης και η σύνδεση μισθού-παραγωγικότητας εφαρμόζονται από τη δεκαετία του ’70 όταν το εργοστάσιο ήταν ιδιοκτησία της γαλλικής Πεσινέ. Ο συνδικαλιστής αναφέρει: «Τον Αύγουστο του 1984 όταν προσλήφθηκα στο εργοστάσιο, βρήκα την ατομική αξιολόγηση με κάποια ατομική αύξηση. Το 1985 ο Αντρέας Παπανδρέου έκανε πάγωμα μισθών για 2 χρόνια. Όταν ξεπάγωσαν υπήρχε μια άλλη πολιτική. Οι εργάτες έπαιρναν ένα βασικό πιο πάνω από τη ΓΣΕΕ. Μας έδιναν 2 και 3 μισθούς επιπλέον συνδεδεμένους με τα κέρδη της επιχείρησης αλλά ούτε 1% αύξηση στο βασικό. Τότε δόθηκε μεγάλος συνδικαλιστικός αγώνας, 45 μέρες απεργίας το 1989 με κατάληξη να δοθεί το 1% στο βασικό μισθό που ήταν πάνω από την ΑΤΑ (αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή), μια κατάκτηση από το 1981 που την διεκδικούσαμε. Αν συγκρίνουμε αυτά που παίρναμε εκείνη την εποχή, δεν υπάρχει σχέση με την κατάσταση που ζήσαμε μετά το 2008. Από τότε όμως ο μισθός συνδεόταν με την παραγωγικότητα. Από την περίοδο των μνημονίων και μετά το 2012 μας έκαναν τις περικοπές. Αυτό που τους ενδιαφέρει πλέον, είναι η σύνδεση των μισθών με τα κέρδη τους. Ό,τι πήρε το σωματείο μετά το 2012 δεν έχει ξεπεράσει το 9%. Γίνονται πιέσεις από το σωματείο για αυξήσεις στο βασικό. Η αξιολόγηση στο σύστημα του καπιταλισμού ιδιαίτερα τώρα (δάσκαλοι, υγειονομικοί) είναι πολύ πιο προχωρημένη από ό,τι το νιώθουμε εμείς στο Αλουμίνιο. Στο Αλουμίνιο υπάρχει σύστημα αξιολόγησης, το οποίο όμως είναι εντελώς τυπικό και στην πράξη δεν έχει καμία σχέση με αυτούς που παίρνουν τα πριμ. Πριμ δίνονται σε όποιον θέλει η Διοίκηση. Στον ΟΤΕ που είναι ιδιωτικός μετά από 2 με 3 αρνητικές οι εργαζόμενοι είναι για απόλυση. Στο συνδικαλιστικό κομμάτι το ‘87 δόθηκαν μάχες για να μη συνδεθεί ο μισθός με την παραγωγικότητα, αλλά χάθηκαν. Είχε γίνει ταμπού να το συζητάμε πλέον. Οι 45 μέρες απεργίας έκαναν ήρωες τους συνδικαλιστές εκείνους. Κάναμε πολλά τότε. Το εργοστάσιο δεν μπορεί να σταματά. Είναι ζωντανό. Παίρναμε το ρεύμα με συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ, όταν έκλεισε το διακόπτη η διεύθυνση. Η ΔΕΗ είχε κόψει το ρεύμα. Ποιος θα μας έστελνε ρεύμα; Και όμως, τα σωματεία το έκαναν αυτό.
Υπό κατάληψη, λειτουργούσε το εργοστάσιο, πετώντας το μέταλλο σε ένα χωράφι. Αν σταματούσε ο κύκλος της παραγωγής πώς θα διεκδικούσαμε; Δεν ήταν επαναστάτες οι άνθρωποι, αλλά γίνονταν στην πράξη. Οι οκτώ έδρες δεν είχαν έλθει στην τύχη. ΄Ήλθανε γιατί υπήρχε αποτέλεσμα. Αλλά σιγά-σιγά άφηναν και πέρναγαν όλα αυτά τα μέτρα με την ατομική αξιολόγηση και τη σύνδεση μισθού-παραγωγικότητας ελαφρά τη συνειδήσει. Πέρασαν στην επόμενη γενιά, πλέον δεν κάνει έκπληξη αν δεν βγάλει τα κέρδη, να πέσει ο μισθός του εργάτη.
Η συνδικαλίστρια, εκπαιδευτικός στην Α’ βάθμια εκπαίδευση, μέλος της διοίκησης της ΔΟΕ συν. Ντίνα Ρέππα μας είπε: «Μεσούσης της νέας προεκλογικής περιόδου, σε πείσμα της συνήθους τακτικής που θέλει την προεκλογική περίοδο να υποστέλλονται οι σημαίες των κινητοποιήσεων, το εκπαιδευτικό κίνημα συνεχίζει τον αγώνα ενάντια στην αξιολόγηση με δεκάδες χιλιάδες να υπογράφουν απεργία-αποχή από τις διαδικασίες της ατομικής αξιολόγησης και να μπλοκάρουν με στάσεις εργασίας την παρουσία των αξιολογητών στις σχολικές μονάδες. Το κίνημα των δασκάλων εμποδίζει με την δράση του τους επιθεωρητές να μπουν στην τάξη. Από τους πάνω από 200 νεοδιόριστους δασκάλους, στους οποίους είναι υποχρεωτική η αξιολόγηση, στο σύλλογο Αριστοτέλης, μόνο σε 10 έχει μπει ο επιθεωρητής.
Η αξιολόγηση είναι η καταστροφή του δημόσιου σχολείου που κράτος και κεφάλαιο στοχεύει μέσα από αυτήν την παράδοση πλευρών της δημόσιας εκπαίδευσης απευθείας στο ιδιωτικό κεφάλαιο και λειτουργία της με τα κριτήρια της αγοράς, κατηγοριοποίηση, ανταγωνισμός, χτύπημα των μορφωτικών δικαιωμάτων των παιδιών των πιο φτωχών και πληττόμενων στρωμάτων, υποταγή και χειραγώγηση, υποδούλωση της ζωντανής εκπαίδευσης, δεσποτισμός και ολοκληρωτισμός.»
Η συνδικαλίστρια εξήγησε επίσης τις επιπτώσεις της αξιολόγησης των σχολικών μονάδων. Πέρα από την ατομική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, η οποία ταξικοποιεί ακόμα πιο βαθιά την εκπαίδευση, τα σχολεία κατηγοριοποιούνται σε πρώτης και δεύτερης κατηγορίας, εγκαταλείποντας αβοήθητα στη μοίρα τους τα παιδιά των λιγότερο προνομιούχων τάξεων, τα οποία οδηγούνται ολοταχώς στην πρόωρη εγκατάλειψη του σχολείου και την κοινωνική περιθωριοποίησή τους.
Ο συνταξιούχος εκπαιδευτικός επί 40 χρόνια στη Β΄ βάθμια εκπαίδευση, Γρηγόρης Δαφνής, μέλος της ΜΕΚ, πρόσθεσε: «Η αξιολόγηση στην εκπαίδευση είναι το εργαλείο για να πειθαρχήσουν τον εκπαιδευτικό και να υποτάξουν την νεολαία. Είναι ο στόχος τους εδώ και 35 χρόνια, κυρίως στο Γυμνάσιο και το Λύκειο, όπως είναι εύλογο».
Ο συνδικαλιστής Γιάννης Χατζηγιάννης, μέλος της ΜΕΚ και μέλος του Δ.Σ. εργαζομένων ΕΦΚΑ Ν. Μαγνησίας, μίλησε για την αξιολόγηση-στοχοθεσία και τις ιδιωτικοποιήσεις στον ΕΦΚΑ. Συγκεκριμένα ανέφερε:
«Οι παλαιότερες μορφές αξιολόγησης δεν επέφεραν κανένα θετικό ή αρνητικό αποτέλεσμα στην υπηρεσιακή εξέλιξη των υπαλλήλων ή τη μισθοδοσία τους, αφού σπάνια ακόμα και όταν υποβάλλονταν, το προσωπικό του ανθρώπινου δυναμικού δεν είχε τη δυνατότητα να τις επεξεργαστεί και να τις ελέγξει.
Το 2008, μόνο το ΙΚΑ είχε περίπου 12.000 εργαζόμενους, όταν σήμερα μετά τη δημιουργία του ΕΦΚΑ και τη συγχώνευση δεκάδων ταμείων, το σύνολο του προσωπικού δεν ξεπερνά τις 7.000, διαρκώς μειούμενο από χρόνο σε χρόνο λόγω της συνταξιοδότησης εργαζομένων και της μη πρόσληψης νέων υπαλλήλων που θα επανδρώσουν τα μεγάλα κενά του ΕΦΚΑ.
Από την προκήρυξη της απεργίας-αποχής της ΑΔΕΔΥ κατά του νέου πλαισίου αξιολόγησης που θέσπισε ο Κουρουμπλής του ΣΥΡΙΖΑ (Ν.4369/2016), ένας μεγάλος αριθμός υπαλλήλων του ΕΦΚΑ συμμετείχε αντιδρώντας στο νέο μηχανισμό αξιολόγησης, όπου σε αυτό το νόμο για πρώτη φορά γινόταν λόγος για την ατομική στοχοθεσία, χωρίς όμως να αναφέρονται άλλα μέτρα ή κίνητρα για την επίτευξη των στόχων που έτσι κι αλλιώς καταρτίζονται χωρίς τη συμμετοχή των εργαζομένων αφού το σύνολο των πολιτικών καθορίζονται από τον εκάστοτε Υπουργό.
Η απεργία-αποχή των εργαζομένων του ΕΦΚΑ συνεχίστηκε με μεγάλη συμμετοχή τόσο κατά την έναρξη της αξιολογικής περιόδου που αφορούσε το έτος 2022 με εφαρμογή του Ν.4369/2016, όσο και κατά την έναρξη της εφαρμογής το νέου πλαισίου αξιολόγησης που θεσπίστηκε από τον Βορίδη της ΝΔ (Ν.4940/2022), ο οποίος πλέον συνδέει ευθέως την αξιολόγηση με την στοχοθεσία και χρηματικές αμοιβές των “άξιων” υπαλλήλων.
Όπως είναι γνωστό η απεργία-αποχή της ΑΔΕΔΥ κηρύχτηκε παράνομη με αποτέλεσμα Ομοσπονδίες να επαναπροκηρύξουν την απεργία, μαζί και η ομοσπονδία ΠΟΣΕ-ΕΦΚΑ.
Η μεγάλη συμμετοχή των εργαζομένων του ΕΦΚΑ στην απεργία-αποχή οφείλεται στη διαρκή υποβάθμιση των εργασιακών συνθηκών αλλά και στο γεγονός ότι για πρώτη φορά ο κατά το νόμο προϊστάμενος του ΕΦΚΑ με συστηματικό τρόπο λοιδορούσε τους εργαζόμενους για τις τραγικές ελλείψεις για τις όποιες αποκλειστικά υπεύθυνη ήταν η άρον-άρον πολιτική συγχώνευσης των δεκάδων ταμείων, χωρίς κανένα προγραμματισμό και κατ’ εντολή των μνημονιακών υποχρεώσεων.
Η πραγματική μάχη στον ΕΦΚΑ για το ζήτημα της αξιολόγησης δεν έχει ακόμα αρχίσει, αν και καταρχήν είναι θετικό το γεγονός της μαζικής συμμετοχής των εργαζομένων στην απεργία/αποχή από την αξιολόγηση-στοχοθεσία.
Σημαντικότερο, αλλά επίσης συνδεδεμένο με την ατομική στοχοθεσία και αξιολόγηση, τη σύνδεση της επίτευξης των στόχων με μελλοντικά πριμ παραγωγικότητας, είναι η ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών του ΕΦΚΑ.
Ενδεικτικά αναφέρω, το τηλεφωνικό κέντρο 1555 το οποίο έχει εκχωρηθεί σε ιδιωτική εταιρεία. Την ανάθεση έκδοσης συντάξεων σε δικηγορικά και λογιστικά γραφεία, για τα οποία ο θόρυβος σταμάτησε καθώς το μέτρο απέτυχε και το σύνολο των συντάξεων εκδίδεται αποκλειστικά από το λειψό σε δυναμικότητα προσωπικό του ΕΦΚΑ, το οποίο βρίσκεται σε κατάσταση burn-out, για να λάβει ένα πενιχρό επιπλέον έσοδο μέσω της δημιουργίας των ομάδων κλιμακίων για τις συντάξεις.
Πέρυσι συστάθηκε μονομετοχική ανώνυμη εταιρεία του ΕΦΚΑ στην οποία ανατίθεται η αξιοποίηση όλης της ακίνητης περιουσίας του χωρίς καμιά πρόβλεψη για το ειδικό επιστημονικό και τεχνικό προσωπικό του φορέα.
Τελευταίο αλλά όχι έσχατο, θεσπίστηκε για τον ΕΦΚΑ και προφανώς έπεται και για τον υπόλοιπο δημόσιο τομέα (νοσοκομεία, πανεπιστήμια, σχολεία κ.λπ.), η δυνατότητα κάλυψης θέσεων ευθύνης από τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας (Ν.4892/2022) με σκανδαλώδεις αμοιβές.
Σε πρώτη φάση έχουν ήδη προκηρυχθεί και καλυφθεί οι θέσεις σε επίπεδο γενικών διευθύνσεων και περιφερειακών υπηρεσιών συντονισμού, ενώ αναμένεται μέχρι τον Σεπτέμβριο 2023 η προκήρυξη για την κάλυψη των διευθυντών στο επίπεδο των τοπικών διευθύνσεων.
Η επιχειρούμενη σαλαμοποίηση του ΕΦΚΑ θυμίζει τον ΟΣΕ για ταχύτερα και ασφαλέστερα τρένα ή τη ΔΕΗ για φθηνότερη ηλεκτρική ενέργεια. Δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση της ΝΔ επιχείρησε να εκμεταλλευτεί το έγκλημα των Τεμπών για να στραφεί, ανεπιτυχώς, κατά των δημοσίων υπαλλήλων που απέχουν από την αξιολόγηση όταν η ίδια διαμέλισε ένα ενιαίο μεταφορικό έργο σε δεκάδες εργολάβους και υπερ- υπο-εργολάβους και διόρισε τον σταθμάρχη της τραγωδίας.
Το γεγονός ότι από τις εκλογές των οργάνων της Ομοσπονδίας μας (11/2022), ο Διοικητής του ΕΦΚΑ δεν έχει δεχτεί τα συλλογικά όργανα των εργαζομένων για να συζητήσει τα προβλήματα των εργαζομένων, δείχνει ότι το πολυδιαφημιζόμενο επιτελικό κράτος είναι το κράτος των ιδιωτικοποιήσεων, της ατομικής ευθύνης (όπως έλεγαν την εποχή του covid19), της ατομικής αξιολόγησης και των διοικητικών εντολών για τις οποίες οι εργαζόμενοι και τα συλλογικά τους όργανα δεν έχουν κανένα ρόλο παρά μόνο διακοσμητικό ή ρόλο συναίνεσης στις πολιτικές της διαχείρισης της φτώχειας και μέσω αυτής της καθυπόταξης των εργαζομένων στις κυβερνητικές επιλογές.
Η Ομοσπονδία μας δεν έχει κινητοποιήσει μέχρι σήμερα το σύνολο των εργαζομένων όπως θα έπρεπε, ούτε έχει καταφέρει να φέρει δίπλα της το αξιόμαχο εργατικό δυναμικό του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα για να υπερασπιστεί τον κοινωνικό ρόλο του ΕΦΚΑ. Τα σωματεία των εργαζομένων πρέπει να συζητήσουν διεξοδικότερα τα μέτρα που υλοποιούνται σε σύνδεση με τις αθρόες πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων που αγγίζουν όλους τους φορείς του δημοσίου και πλήττουν τον κοινωνικό τους ρόλο.
Τον κύκλο τοποθετήσεων, έκλεισε ο συνδικαλιστής Παναγιώτης Βλαχάκης, διοικητικός Υπάλληλος στο Πανεπιστημίο Αθηνών, ο οποίος ανέφερε μεταξύ άλλων.
«Από το 2017, που πέρασε ο νόμος Γεροβασίλη, επί ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αποτελούσε μνημονιακή υποχρέωση, αρκετοί εργαζόμενοι συμμετείχαν στην απεργία-αποχή της ΑΔΕΔΥ ενάντια στην αξιολόγηση. Στην πραγματικότητα, η περιβόητη αξιολόγηση των Δημοσίων Υπαλλήλων, δεν έχει καμία σχέση με την “αξιοκρατία” που επικαλούνται όλα τα αστικά κόμματα δεξιά ή ψευτοαριστερά, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που ενδιαφέρει το κράτος και τους δανειστές, είναι να φτιάξουν ένα μικρό και ευέλικτο δημόσιο, το οποίο θα εξυπηρετεί αποκλειστικά τον (κρατικοδίαιτο) ιδιωτικό τομέα. Από κει και πέρα, ψάχνουν άτομα για να κάνουν τη βρόμικη δουλειά. Ειδικότερα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, τίποτα δεν άλλαξε προς το καλύτερο με την εφαρμογή της “αξιολόγησης”. Οι θέσεις ευθύνης και των διευθυντών είναι πάλι αποτέλεσμα διαφθοράς και διαπλοκής των κομμάτων εξουσίας, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, και του διεφθαρμένου καθηγητικού κατεστημένου και των Πρυτανικών Αρχών.
Η συμμετοχή των εργαζομένων στην απεργία-αποχή είναι αρκετά μικρή και πολύ κατώτερη των προσδοκιών. Και εδώ αποκλειστικά υπεύθυνη είναι η συνδικαλιστή γραφειοκρατία που μόνο στα λόγια στηρίζει την αποχή-απεργία και στην πράξη την προωθεί σε άριστη συνεργασία με τις εκάστοτε πρυτανικές αρχές. Οι προκλήσεις είναι μπροστά και ο αγώνας συνεχίζεται».
Στο κλείσιμο της εκδήλωσης η συν. Μαργαρίτα Κουτσανέλλου ανέφερε εύστοχα ότι υπάρχει στρατηγική σαλαμοποίησης των εργαζόμενων για να χαθεί κάθε είδος συλλογικής δράσης. Πρέπει να γίνει αγώνας στα σωματεία, τα οποία πρέπει να διεκδικήσουν συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η συσπείρωση των εργαζόμενων σ’ αυτά, ώστε με επίμονη δουλειά να βρίσκουμε τι ενώνει τους εργαζόμενους.
Συμμετέχουμε στα σωματεία ο καθένας/μια στο χώρο του, υπερασπιζόμενοι την κουλτούρα της συλλογικότητας και της συλλογικής δράσης, ενάντια στην εξατομίκευση που θέλουν να μας επιβάλλουν οι καπιταλιστές.
“Με την λέξη Αξιολόγηση εννοούν πειθάρχηση στην εξουσία, και επιβολή των επιλογών και την θέληση του κράτους και των αφεντικών καθώς και τον χαφιεδισμό και την διάσπαση των εργαζόμενων. (ΜΕΚ)”.
Ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την επόμενη συνάντηση για συζήτηση με θέμα τις ιδιωτικοποιήσεις στο δημόσιο τομέα.
