ΚΑΜΙΑ “ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ” ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ
ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΤΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕ ΝΕΕΣ ΜΕΙΩΣΕΙΣ ΜΙΣΘΩΝ
ΕΝΙΑΙΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥΣ
Η επικείμενη “μεταρρύθμιση” του Εργασιακού πρέπει να αποτελέσει το επίκεντρο της εργατικής και λαϊκής επίθεσης στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ και των διεθνών τοκοφλύφων, καθώς η κυβέρνηση επιδιώκει να κλείσει το μέτωπο αυτό στα πλαίσια της “επιτυχούς” ολοκλήρωσης της 2ης αξιολόγησης μέχρι τις 5 Δεκεμβρίου.
Πέντε χρόνια μετά τη μείωση του κατώτατου μισθού κατά 22% με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου (2012) και τέσσερα χρόνια μετά την κατάργηση της δυνατότητας των κοινωνικών εταίρων να αποφασίζουν για το ύψος του μισθού αυτού (2013), έρχεται ηώρα για νέες ανατροπές στο θεσμικό πλαίσιο με βάση το οποίο καθορίζονται οι εργατικές αμοιβές.
Και αυτό παρά το γεγονός ότι από το 2013 μέχρι και σήμερα ο μέσος μισθός των μισθωτών έχει πέσει κατά 15%, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΙΚΑ.
Η συνέχιση της ύφεσης καθόλη σχεδόν τη μετέπειτα περίοδο (2013-2016) λόγω της λιτότητας και της μείωσης των επενδύσεων και η εκτίναξη του Ιδιωτικού Χρέους προς εφορία, ταμεία, τράπεζες στα 230 δισ. ευρώ (ή στο 131% του ΑΕΠ!) την ίδια ώρα που το Δημόσιο Χρέος της χώρας παραπένει σε ύψη πάνω από 350 δισ. ευρώ (170-180% του ΑΕΠ) καθιστά αδύνατο οποιαδήποτε φιλεργατικό μέτρο στα πλαίσια αυτού του συστήματος και της κηδεμονίας από ΕΕ-ΔΝΤ.
Αν το 2012 οι δανειστές απαίτησαν να κοπεί ο κατώτατος μισθός με πραξικοπηματικό τρόπο (δηλ. μέσω μιας Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου) προκειμένου να “κουρευτεί” το Δημόσιο Χρέος (PSI), είναι ανοησία ή συνειδητό ψεύδος να πιστεύει κανείς πως οι δανειστές και οι Έλληνες καπιταλιστές -σε συνθήκες ενός διπλού μη βιώσιμου χρέους (Δημόσιου αλλά, πλέον και Ιδιωτικού)- μπορεί να δεχτούν να μην μειωθούν άλλο οι μισθοί.
Δεν πρόκειται για “άλλη μία” επίθεση !
Ας γίνει ξεκάθαρο : Οποιοδήποτε νέο “κούρεμα” του Δημοσίου και Ιδιωτικού Χρέους σε συνθήκες καπιταλισμού θα γίνει και πάλι στις πλάτες των μισθών και των ζωών των εργατών.
Το κόστος το οποίο θα επωμιστούν οι εργάτες θα είναι ουσιαστικά διπλό, δηλαδή μεγαλύτερο από εκείνο το οποίο υπέστησαν το 2012, ακριβώς γιατί είναι διπλό το μη βιώσιμο Καπιταλιστικό Χρέος (Δημόσιο και Ιδιωτικό).
Γι’ αυτό η επικείμενη επίθεση στους εργάτες δεν είναι “άλλη μία επίθεση” που απλώς θα μειώσει “λίγο ακόμα” τις αμοιβές και τα δικαιώματά τους. Για του λόγου το αληθές, εκτός από το Εργασιακό, μέρος της διαπραγμάτευσης κυβέρνησης – θεσμών στα πλαίσια της 2ης αξιολόγησης είναι οι περικοπές των Προνοιακών Επιδομάτων (τα οποία παίρνουν επίσης οι εργαζομένοι και ανέργοι), αλλά και η διαχείριση των “κόκκινων δανείων” (τα οποία όχι μόνο ανήκουν και σε εργαζομένους /ανέργους αλλά η εξόφλησή τους από ορισμένους “εργοδότες” θα σηματοδοτήσει νέες πιέσεις σε βάρος των εργαζομένων).
Πρόκειται για μία ριζικά νέα και χειρότερη (από την πρηγούμενη) επίθεση σε συνθήκες μάλιστα πολιτικής χρεοκοπίας της εναλλακτικής κυβέρνησης που οι ίδιες οι λαϊκές μάζες προκειμένου να τη σταματήσουν. Η επίθεση αυτή συνδυάζεται με γενικότερες γεωπολιτικές πιέσεις του αμερικανικού ιμπεριαλισμού με στόχο την εργατική τάξη της ευρύτερης περιοχής στη ΝΑ Μεσόγειο και το πρώην ανατολικό μπλοκ, όπως δείχνει η επίσκεψη Ομπάμα στις 15/11.
Έτσι είναι άρρηκτα δεμένα τα καθήκοντα της άμεσης αναχαίτισης της νέας καπιταλιστικής επίθεσης από τους εργάτες με τα καθήκοντα της ανάδειξης μίας εργατικής εναλλακτικής στο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πολιτικής λύσης. Η λύση αυτή, είτε θα είναι επαναστατική και διεθνιστική η οποία θα έλθει με την κατάκτηση της εξουσίας από τους εργάτες, τη διαγραφή όλου του χρέους και την αποτίναξη της καπιταλιστικής σκλαβιάς και της κηδεμονίας των ΕΕ -ΔΝΤ ή δεν θα υπάρξει.
Τι ζητάνε οι δανειστές
Πώς αλλιώς θα παλέψει η εργατική τάξη τις διεθνείς πιέσεις για παραπέρα κανιβαλισμό των εργασιακών σχέσεων ;
Το ΔΝΤ πιέζει για παραπέρα μείωση του κατώτατου μισθού. Συγκεκριμένα, εδώ και 1 1/2 χρόνο μιλά ανοιχτά για την ύπαρξη ενός “υψηλού κατώτατου μισθού” στην Ελλάδα και για την ανάγκη μείωσης του δείκτη μισθών κατά 2% στις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου. Εξάλλου οι διεθνείς εμπειρογνώμονες που υπέγραψαν το πόρισμα του νέου Εργασιακού (κατά παραγγελία των θεσμών και της ελληνικής πλευράς) ζητούν να θεσπιστούν “ρήτρες” για αμοιβές κάτω από τον κατώτατο μισθό. Από την πλευρά της, η αριστεροδεξιά ελληνική κυβέρνηση υποστηρίζει ότι δεν θα περάσει κανένα μέτρο που θα επιδεινώνει τη θέση των εργαζομένων, θεωρεί το πόρισμα των ειδικών ως “βάση” της διαπραγμάτευσης.
Οι δανειστές, όμως, που κρατούν ακόμα “ζωντανό” τον ελληνικό καπιταλισμό δίνοντάς τους χαμηλότοκα δάνεια (με αντίτιμο τη διαρκή λιτότητα), τη στιγμή που η χώρα δεν μπορεί να δανειστεί από τις αγορές, δεν δέχονται καμία επιστροφή στο θεσμικό πλαίσιο που ίσχυε πριν από την περίοδο 2010-2013.
Δηλαδή, ΔΝΤ και ΕΕ, υποστηρίζουν πως ο κατώτατος μισθός πρέπει να καθορίζεται από το αστικό κράτος, ενώ οι επιχειρησιακές συμβάσεις μπορούν να αποκλίνουν από τις κλαδικές συμβάσεις. Επίσης, ζητούν ακόμα περισσότερες αντεργατικές ανατροπές και προπαντός την αύξηση του μέγιστου επιτρεπόμενου ορίου ομαδικών απολύσεων στις επιχειρήσεις στις οποίες απασχολούνται από 100 έως 300 εργαζομένοι και ταυτόχρονα την απεμπλοκή του κράτους από κάθε σχετική απόφαση.
Με “όπλα” του αντιπάλου “πολεμά” η κυβέρνηση
Η κυβέρνηση επιχειρεί να αντιμετωπίσει τις απαιτήσεις με τα ακόλουθα “όπλα”:
Έχει ζητήσει παράταση στη συζήτηση με τους δανειστές σε σχέση με το θέμα των ομαδικών απολύσεων έως ότου εκδοθεί η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για την υπόθεση των απολύσεων στην ΑΓΕΤ -Lafarge το 2012. Η ίδια έχει δεσμευτεί να σεβαστεί την απόφαση αυτή -όποια και αν είναι (δηλαδή ακόμα και αν προβλέπει ότι πρέπει να αυξηθεί το μέγιστο ποσοστό των απολύσεων)- και να τις χρησιμοποιήσει ως “πιλότο” για την αλλαγή του ισχύοντος θεσμικού πλαισίου.
Έχει προτείνει την επιστροφή της Ελλάδας στην “ευρωπαϊκή κανονικότητα”, την ίδια στιγμή που αυτή η “κανονικότητα” σε ό,τι αφορά γενικότερα στις συνθήκες ζωής και εργασίας στην ΕΕ ανατρέπεται επί τα χείρω για τους εργάτες (βλέπε πρόσφατο αντεργατικό νόμο στη Γαλλία, σύγχρονων στρατοπέδων συγκέντρωσης για τους πρόσφυγες) έχει συγκροτήσει ένα “εθνικό μέτωπο” με τους κοινωνικούς εταίρους υπέρ της επαναφοράς της δυνατότητας των τελευταίων να αποφασίζουν για τον ύψος του κατώτατου μισθού. Ωστόσο αυτή η συμφωνία με τους κοινωνικούς εταίρους δεν είναι ούτε “εθνική”, ούτε “μετωπική”. Ο ίδιος ο ΣΕΒ έχει διαχωρίσει επανελημμένως τη θέση του σε όλα τα ζητήματα από τη ΓΣΕΕ, την ΓΣΕΒΕΕ και την ΕΣΕΕ. Από την άλλη μεριά, η ΓΣΕΕ βρίσκεται σε οξεία κόντρα με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ειδικά μετά το κάλεσμα των “εκπροσώπων” των εργαζομένων υπέρ του “Ναι” στο Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015.
H κυβέρνηση προτάσσει το πόρισμα της διεθνούς επιτροπής ειδικών, το οποίο όμως προβλέπει πλήθος ανοιχτά αντεργατικών μέτρων, όπως η θέσπιση νέου υποκατώτατου μισθού για τους εργασιακά “άπειρους” , ρήτρα απόκλισης των αμοιβών ακόμα και από τον εθνικό κατώτατο μισθό, αλλά και διευκόλυνση εφαρμογής μειωμένου ωραρίου.
Η εργατική τάξη χρειάζεται τη δική εναλλακτική πολιτική πρόταση
Μ’ άλλα λόγια, η κυβέρνηση επιχειρεί να “πολεμήσει” τους δανειστές με τα… δικά τους “όπλα”. Έτσι οδεύει, φυσικά, σε μία ακόμα πολιτική αυτοκτονία και “δολοφονία” των εργασιακών δικαιωμάτων. Γι’ αυτό, η εργατική τάξη χρειάζεται :
– Το δικό της Ταξικό Μέτωπο και κανενός είδους “Εθνικού Μετώπου” με τους εργοδότες. Το μέτωπο αυτό πρέπει να φτιαχθεί από όλες τις μαχόμενες πολιτικές, συνδικαλιστικές και διεκδικητικές δυνάμεις των εργαζομένων. Ένα πανελλαδικό συνέδριο αυτών των δυνάμεων είναι όσο ποτέ αναγκαίο για τη διαμόρφωση ενός σχεδίου δράσης ενάντια στα νέα μέτρα, την κυβέρνηση και τους δανειστές.
– τη διεθνή υποστήριξη των εργατών τις άλλες χώρες της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής και όχι από τους εμπειρογνώμονες που επιλέγουν οι δανειστές ή τον Διεθνή Οργανισμό Εργασίας (ILO).
Ένα διεθνές επαναστατικό σχέδιο διάλυσης της ΕΕ με στόχο την ενοποίηση της ευρωπαϊκής ηπείρου σε σοσιαλιστική βάση.
Τη δική της εξουσία για να επιβάλλει τα συμφέροντα της στη χρεοκοπημένη, αλλά ταυτόχρονα και λυσσασμένη αστική τάξη χωρίς… “συλλογικές διαπραγματεύσεις” .
Δ.K.
