της Μαργαρίτας Κουτσανέλλου
Ας ξεκινήσουμε με τη λιτή ανακοίνωση που εξέδωσε στις 17/3/2025 το Εργατικό Κέντρο Φωκίδας, σχετικά με το θάνατο ηλικιωμένου οικοδόμου, ο οποίος έπεσε από τις σκαλωσιές στις οποίες εργαζόταν, παρά το γεγονός ότι είχε βγει στη σύνταξη, όπως πληροφορούν τα ειδησεογραφικά σάιτ. Η ανακοίνωση δεν υπεισέρχεται σε λεπτομέρειες όπως η ηλικία και η κατάσταση του εργασιακού βίου του θανόντος, πράγμα που παρεμπιπτόντως είναι άξιο απορίας:
«Σήμερα σε οικοδομή στον Πάνορμο συνέβη εργατικό ατύχημα με αποτέλεσμα να χάσει την ζωή του ένας οικοδόμος κάτοικος της περιοχής. Η Διοίκηση του Εργατικού Κέντρου Φωκίδας εκφράζει τα συλλυπητήριά της στην οικογένεια του συναδέλφου και δηλώνει ότι θα σταθεί στο πλάι τους για οτιδήποτε χρειαστεί.
Πρέπει άμεσα να διαλευκανθούν πλήρως οι συνθήκες του θανατηφόρου συμβάντος και να αποδοθούν ευθύνες.
Το σημερινό συμβάν επιβεβαιώνει πόσο κοντά μας είναι το “πάμε κι όπου βγει”, επιβεβαιώνει την ανάγκη για συνεχή αγώνα προκειμένου να προστατευτεί η ζωή και το εισόδημα όλων των ανθρώπων του μόχθου.»
Όταν ζούμε για να δουλεύουμε, μέχρι να πάψουμε να ζούμε, όπως στην περίπτωση του αδικοχαμένου συνανθρώπου μας, αυτό λέγεται έγκλημα και βέβαια κρατικό, εκτός από εργοδοτικό. Τα εργατικά δικαιώματα οπισθοχωρούν ολοταχώς, όχι μόνο ως προς το ειδικό κάθε φορά περιεχόμενό τους, όποτε καταργείται το ένα ή το άλλο. Τα εργατικά δικαιώματα οπισθοδρομούν ακόμα και ως ιστορική, νομική έννοια. Οπισθοδρομούν ως ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε την εργασία θεσμικά και πολιτισμικά. Μαζί τους οπισθοδρομεί συμπαρασυρόμενη ακόμα και η έννοια των ανθρώπινων δικαιωμάτων, αν σκεφτεί κανείς ότι τα εργασιακά δικαιώματα δεν μπορεί παρά να είναι μέρος των ανθρώπινων. Γίνεται απολύτως κατανοητό ότι οι εργοδότες με την ασυδοσία τους δεν είναι αρκετοί να διαμορφώσουν αυτή την κόλαση επί της γης για τους εργαζόμενους. Χρειάζεται και έχουν εξασφαλίσει τη σύμπραξη και συνενοχή του αστικού κράτους σε αυτόν τον απροκάλυπτα αντιανθρώπινο σκοπό τους. Το αστικό, νεοφιλελεύθερο κράτος βαφτίζει όλες τις πολιτικές οπισθοδρόμησης στη ρύθμιση της εργασίας, «ελευθερία επιλογής». Μία τέτοια ελευθερία κατ’ ευφημισμό δόθηκε στους συνταξιούχους πένητες, να μπορούν να συνεχίσουν να εργάζονται και μετά τη συνταξιοδότησή τους. Παραλείπει βέβαια η κρατική και κυβερνητική προπαγάνδα να διευκρινίσει ότι η ψευδής «ελευθερία» να συνεχίσουν να εργάζονται δόθηκε στους ηλικιωμένους, αφού τους στερήθηκε η δυνατότητα πραγματικής απελευθέρωσής τους, που θα ήταν να έχουν ελεύθερο το χρόνο στον υπόλοιπο βίο τους, έχοντας τη δυνατότητα να καλύπτουν με αξιοπρέπεια τις ανάγκες τους με τη σύνταξή τους.
Τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει. Το αντίθετο. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι «επιλέγουν» -στην πραγματικότητα αναγκάζονται– να συνεχίσουν στην εργασία, παρά τη συνταξιοδότησή τους, γιατί απλούστατα ό,τι παίρνουν για σύνταξη δεν μπορεί να καλύψει σε καμία περίπτωση τις ανάγκες τους.
Το ερώτημα είναι μέχρι ποιου σημείου θα επιτρέψουμε αυτή την ιλιγγιώδη οπισθοδρόμηση των εργασιακών και ανθρώπινων δικαιωμάτων, στην οποία μας σπρώχνει η αξεπέραστη παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην κόλαση επί της γης. Ο αδικοχαμένος 70χρονος οικοδόμος μας θυμίζει τη μοίρα που μας επιφυλάσσεται, εάν δεν κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Ο θρήνος και το πένθος μας στοιχειώνουν κάθε στιγμή σε κάθε θέμα. Είτε θα περιμένουμε μοιρολατρικά να μας πλήξει προσωπικά ως άτομα, είτε θα στοιχηθούμε οργανωμένα στον πόλεμο για να νικήσει η ζωή και όχι ο θάνατος, όπως καθημερινά διαπιστώνουμε, ανατρέποντας ένα σύστημα που μας ρουφάει το αίμα από την πρώτη στιγμή που θα γεννηθούμε μέχρι τη στιγμή που εγκαταλείψουμε τον κόσμο των ζωντανών άδικα και με βία, σε μία προδιαγεγραμμένη πορεία ανάλωσής μας στη μηχανή τού κέρδους και της εκμετάλλευσης.
