της Κατερίνα Μάτσας
«Αυτό που γίνεται αυτές τις μέρες στη Γιάφα δεν είναι “συγκρούσεις” ούτε “ταραχές”. Είναι οι σπίθες της Επανάστασης», έγραφε η ισραηλινή εφημερίδα Haaretz στις 25 Μάη 2021.
Η Γιάφα είναι μία από τις λεγόμενες «παράκτιες» πόλεις με παλαιστινιακό πληθυσμό. (Και) εκεί, δόθηκε, από την δημόσια στεγαστική εταιρεία Amidar, εντολή έξωσης 300 παλαιστινιακών οικογενειών, με τον ισχυρισμό ότι αυτό επιβλήθηκε από τις «δυνάμεις της αγοράς».
Στην πραγματικότητα, τα σπίτια αυτά προορίζεται να δοθούν σε Εβραίους εποίκους, στο πλαίσιο «εξεβραϊσμού» του πληθυσμού.
Η πρώτη αντίδραση σε αυτό ήταν μια ειρηνική διαδήλωση γυναικών και παιδιών, που χτυπήθηκε άγρια από την αστυνομία.
Από τότε η αστυνομική βία κλιμακώνεται. Δεν υπάρχει οικογένεια στη Γιάφα που να μην έχει συλληφθεί ή τραυματισθεί, τουλάχιστον ένα μέλος της. Η αστυνομία συνεργάζεται στενά με ακροδεξιές ομάδες, κάνει επιθέσεις σε τζαμιά, σε σχολεία, σε σπίτια, χρησιμοποιεί τρομερή βία για να τρομοκρατήσει την παλαιστινιακή κοινότητα και ιδιαίτερα τη νεολαία.
Το πρώτο, βέβαια, σπίρτο που άναψε τη φωτιά στη Μέση Ανατολή ήταν η επίθεση της ισραηλινής αστυνομίας, τις μέρες του Ραμαζανιού στους Παλαιστίνιους προσκυνητές που προσέρχονταν να προσευχηθούν στο τζαμί Αλ Ακσα της Ιερουσαλήμ, τον τρίτο ιερότερο χώρο των Μουσουλμάνων. Το δεύτερο το έριξε, στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, με τις αναγκαστικές και εντελώς παράνομες εξώσεις παλαιστινιακών οικογενειών από τις εστίες τους. Η τελεσίδικη δικαστική απόφαση εκκρεμεί στο Ανώτατο Δικαστήριο στις αρχές Ιουνίου.
Η λαϊκή εξέγερση δεν τερματίστηκε με την κατάπαυση του πυρός στον τέταρτο πόλεμο της Γάζας, της “μεγαλύτερης υπαίθριας φυλακής του κόσμου” Ο ξεσηκωμός απλώθηκες κυριολεκτικά from the River to the Sea, από τον Ιορδάνη Ποταμό στην Μεσόγειο, με κορυφαίο σημείο την Γενική Απεργία της 18ης Μαΐου και την εξέγερση των Παλαιστινίων που ζουν μέσα στο Ισραήλ. Το σημαντικότερο όμως στοιχείο της νέας κατάστασης που ανατρέπει το στάτους κβο σε όλη την Μέση Ανατολή, σύμφωνα με τους Φαϊνάσιαλ Τάιμς, είναι μια νέα γενιά Παλαιστινίων που γεννήθηκε και μεγάλωσε μέσα σε καθεστώς Κατοχής και απαρτχάιντ που δεν ελέγχονται ούτε από τη Φατάχ, ούτε από τη Χαμάς. Έχουν βγει σήμερα στους δρόμους επικεφαλής της εξέγερσης, τόσο στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, όσο και στα Κατεχόμενα, αναζητώντας μια νέα προοπτική στο αδιέξοδο.
Στην Ανατολική Ιερουσαλήμ κατοικούν 380.000 Παλαιστίνιοι, που αποτελούν το 1\3 του αστικού πληθυσμού. Η νέα γενιά των Παλαιστινίων, σε αντίθεση με την προηγούμενη, παίρνει θέσεις σε νοσοκομεία, φαρμακεία, πανεπιστήμια, γνωρίζει καλά και μιλά την εβραϊκή γλώσσα, έχει ψηλό κοινωνικό επίπεδο, που αναγνωρίζεται και από τα ΜΜΕ. Όμως, δεν υπάρχει ούτε ένα πανεπιστήμιο στην αραβική γλώσσα, ενώ υπάρχει στην εβραϊκή.
Δεν έχουν το δικαίωμα να ενωθούν με τους συγγενείς τους -ακόμα και πρώτου βαθμού- που ζουν σε στρατόπεδα προσφύγων στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα.
Οι συλλήψεις κι οι φυλακίσεις, μετά τις τελευταίες συγκρούσεις συνεχίζονται σε μαζική κλίμακα
Η αδικία, η ανισότητα, η άγρια καταστολή τροφοδοτεί την εξέγερση. Από την άλλη μεριά, μετά από τέσσερις εκλογές σε δύο χρόνια το Ισραήλ παραμένει χωρίς κυβέρνηση, με την άλλοτε παντοδυναμία του Νετανιάχου να καταρρέει. Η οργή συσσωρεύεται και μέσα στις ίδιες τις ισραηλινές εβραϊκές μάζες που υποφέρουν από την οικονομική κρίση, την διαφθορά των κρατούντων και την ανασφάλεια. Το ελπιδοφόρο σημείο είναι η έστω και μειοψηφική ακόμα συνεύρεση στον αγώνα και τις διαδηλώσεις Παλαιστινίων Αράβων και Ισραηλινών Εβραίων, ακόμα και οι κοινές επιτροπές κατοίκων στις λεγόμενες “μικτές” πόλεις, όπως η Γιάφφα που περιπολούν ενάντια στην βία της αστυνομίας, των εγκληματιών και των φασιστικών συμμοριών.
Η διέξοδος βρίσκεται μόνο στον δύσκολο αλλά απελευθερωτικό δρόμο του διεθνισμού και του σοσιαλισμού. Για μια λεύτερη Παλαιστίνη σε μια Σοσιαλιστική Ομοσπονδία της Μέσης Ανατολής.
