Στον Αθάν και στον Γιάννη. Ποιητές αμφότεροι.
του Νίκου Λέκκα
Φωτογραφία: Βασίλης Δ. Γόνης
Ήταν φευγάτος, το είχε πονέσει το πράγμα, ήθελε την κάνει… Για πού άραγε; για το υπερπέραν, ή για των ενοχικών το κονέ. Των άδοξων. Των ρημαγμένων, των καταραμένων… Αυτών που πυρπόλησαν την ψυχή τους. Το είναι τους όλο. Που τα έδωσαν όλα στην Τέχνη τους. Και δεν τους έμεινε τίποτα. Μοναχά σκόρπια χειρόγραφα και μια καψούρα για το παραπέρα. Όλα στον κόσμο σκυθρωπά. Περιπάτους στην πόλη. Βιτρίνες και καφέ αδιάφορα. Τρελόχαπα και κάβες. Μπάρες και ξύδια. Αυτά μόνο. Βιβλιοπωλεία… Ηλίας Λάγιος. Χλωμός με βλέμμα απλανές. Η απόλυτη εγκεφαλική διαύγεια. Αξιοπρέπεια, στη Μέγα Τέχνη, σαν ιδρώτας της ψυχής. Δηλητηριασμένος, τοξικός… Θεραπεία και λύτρωση παράλληλα. Τα όρια της αντοχής άψογα μπαλατζαρισμένα. Σαν τις φόρμες των δημιουργημάτων του. Κάθε χρόνο και από μια συλλογή. Κάθε συλλογή και ένα ξέρασμα αλήθειας. Της απόλυτα προσωπικής. Του ίδιου βεληνεκούς με τις αυστηρά πεποιθήσεις του Βαν Γκογκ. Αυτός και ο εαυτός του. Που τείνει να γίνει ο Άλλος. Αυτός ήταν ο δρόμος. Και για αυτό δημιουργός. Άκλητο το εγώ. Ανύπαρχτο το εμείς. Τετελεσμένος ο χρόνος. Κυνηγός και κυνηγημένος. Να τα προλάβει όλα. Στον σωστό χρόνο. Να τα δώσει όλα. Όλα για όλα. Με οποιοδήποτε κόστος. Χωρίς να ασφαλιστεί πουθενά. Χωρίς στεγανά. Τζογαδόρος ήταν. Το έστησε καλά το παιχνίδι. Χωρίς τσόχα, σηματοδότης των ορίων, για να κάνει τα βήματά του ανώδυνα. Τσιμέντο και χώμα. Καρφιά. Ισορροπία ακροβάτη… Σιωπηλό ντελίριο το νταλαβέρι του με τους ανθρώπους. Το τσίπουρο συνοδοιπόρος. Ό,τι ονειρεύτηκε το βρήκε στο πάτο της μπουκάλας. Το σύμπαν. Τις ίσες και αντίρροπες δυνάμεις. Το έτοιμο καλό και το υπό κατασκευή κακό. Στην μαγεία της αρρώστιας. Τα ηρεμιστικά όχι σφουγγάρια του ψυχισμού. Κουμπιά για κυριλέ ταξίδια. Σαν Ικεσίες. Γυρνάει συνέχεια. Εξάρχεια, Κολωνάκι, Κυψέλη τα λημέρια του. Επισκέψεις στα βιβλιοπωλεία της Σόλωνος και των κάθετων δρόμων της. Μεθυσμένος. Χαρμάνης στο εγώ του. Φευγάτος από θέση. Μεταφυσικός. Αναζητά μόνο την αλήθεια – Θεό. Στο τελευταίο του βιβλίο φλερτάρει με τον Θεάνθρωπο. Αλτρουιστής στο δημόσιο βίο του. Συνεργασίες με περιοδικά και εφημερίδες (κυρίως με την Αυγή). Τελειομανής στην δοκιμιογραφία του. Ανοιχτός στο να διορθώνει και να επιμελείται κείμενα συνεργατών για όσο το δυνατόν καλύτερο αισθητικό (τουλάχιστον) αποτέλεσμα. Ο μεγαλύτερος ποιητής της γενιάς του διάβασα μετά το ταξίδι του. Κάθε περιπέτεια – Έρωτας, γοητεία του απρόσμενου, και ένα ακόμα βιβλίο. Ζωή μοιρασμένη σε δέκα έξι πράξεις και πέντε συμπράξεις, που τώρα πια κυκλοφορούν σε τόμο από τον οίκο των νομπελιστών Ίκαρος. Για το πώς έζησε. Για το τί ένιωσε. Από την αρχή της λογοτεχνικής του πορείας, για τα κανάλια που μπήκε. Από το καθένα και μια σφραγίδα. Για τις αλητείες του, για τους δρόμους που το σημάδεψαν. Για τους φίλους που συμπορεύτηκε, για τις γκόμενες που ερωτεύτηκε. Για όλα όσα τον «κατέστρεψαν» – καθόλου λίγα. Ακόμα για τους ψυχρούς θαλάμους του Ψυχιατρείου. Όχι, ο Λάγιος δεν χαρίστηκε σε κανέναν. Ούτε σε φίλους, Ούτε σε κυκλώματα, Ούτε σε γκόμενες, Ούτε στον εαυτό του. Έπεσε από μπαλκόνι ορόφου – ατύχημα. Και άσε τους άλλους να λένε ότι ήταν κωλόφαρδος. Άξιος ήταν. Αυτό ήταν και το δώρο του. Έσκασε σαν κομήτης στην γη. Μια λάμψη ήταν. Ανεξίτηλα χαραγμένη στο Πάνθεον των ομοίων του. Έφυγε στα 46 του χρόνια. Υπεραρκετά για να καταγράψει τα υπόγεια συναισθήματα και να τα αποτυπώσει στο χαρτί.
Κορωπί
12/08/21
