ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΔOΛOΦONΕΙ ΠAΛAIΣTINIΟΥΣ
[Ακόμη τέσσερις νεκροί έρχονται να προστεθούν στη μεγάλη λίστα των θυμάτων του Ισραήλ. Από τις 30 Μαρτίου αυτού του έτους που έχουν αρχίσει οι διαδηλώσεις για την πορεία της Μεγάλης Eπιστροφής εχουν δολοφονηθεί 187 Παλαιστίνιοι, μόνο στη Λωρίδα της Γάζας, ενώ εχουν τραυματισθεί 18.000.
Οι τρεις εξ αυτών δολοφονήθηκαν την Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου, 25η Παρασκευή της Πορείας της Μεγάλης Eπιστροφής. Ο ένας από τους τρεις ήταν ο Μουσταφά Αμπέντ Ράμπο, ένα αγόρι 14 ετών που πυροβολήθηκε από τους Ισραηλινούς στρατιώτες στη Τζαμπάλια, στη βόρεια Λωρίδα της Γάζας. Οι τραυματίες εκείνη την ημέρα ήταν 30.
Ο τέταρτος ήταν ο Μοχάμεντ Αμπού Σαντεκ· πυροβολήθηκε στο κεφάλι από ελεύθερο σκοπευτή τη Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου και ήταν μόλις 21 ετών. Οι τραυματίες ήταν 90.
Και στις δύο περιπτώσεις η εκπρόσωπος του ισραηλινού στρατού έβγαλε δύο ανακοινώσεις τελείως πανομοιότυπες: οι χιλιάδες διαδηλωτές έκαιγαν λάστιχα, πετούσαν πέτρες και μπουκάλια. Η πραγματικότητα μας δείχνει πως για το κράτος-δολοφόνο οι πέτρες είναι το ίδιο με τις σφαίρες. Xιλιάδες είναι οι Παλαιστίνιοι που έχουν δολοφονηθεί γιατί εδώ και 70 χρόνια ζητούν ειρήνη και δικαιοσύνη και ξέρουν πως δεν θα μπορέσουν ποτέ να έχουν το ένα χωρίς το άλλο.
Γιαν. Φ.]
Σφαγή στην Παλαιστίνη
από το Iσραήλ
“Μας εκτελούνε με σφαίρες ντούμ ντούμ
σφαίρες ντούμ ντούμ, σφαίρες ντούμ ντούμ
κι εμείς ξεπουλιώμαστε στο γιουσουρούμ
ταρατατατζούμ για ένα κουστούμ…”
Νικόλας Άσιμος
Γράφει η Ιωάννα Παπαθεοδώρου
Από τις 30 Mάρτη πάνω από 180 Παλαιστίνιοι έχουν εκτελεστεί στα σύνορα με τη Γάζα. Πρόκειται για μια μεγάλη σφαγή Παλαιστινίων από τον Ισραηλινό στρατό, την ίδια στιγμή που η Ευρώπη και η Αμερική αγρόν αγοράζουν.
Όταν γίνεται μια δολοφονία στην Ευρώπη ξεκινούν μονομιάς κινήματα και όλοι δηλώνουν την αλληλεγγύη τους (και δικαίως_ – ας θυμηθούμε για παράδειγμα το je suis Charlie… Κανείς όμως δεν κοιτάζει τι γίνεται στην αντιπέρα όχθη… Τόσα χρόνια μαίνεται πόλεμος στη λωρίδα της Γάζας και οι δυτικές αρχές με τους Ισραηλινούς συνομιλούν μεταξύ τους σε συναντήσεις και συνέδρια ή διοργανώνουν διαγωνισμούς τραγουδιού όπως η Eurovision. (Όσο για την ελληνική κυβέρνηση Tσίπρα έχει συνάψει σύμφωνο με το Iσραήλ, την Aίγυπτο και την Kύπρο για την εξόρυξη και μεταφορά φυσικού αερίου, ένα μέρος του οποίου θα αντληθεί από τα κοιτάσματα που βρίσκονται στη θάλασσα της Γάζας και ανήκουν στους Παλαιστίνιους). Tην ίδια ώρα Παλαιστίνιοι δολοφονούνται άγρια με ντούμ ντούμ ή με άλλους τρόπους από Ισραηλινούς ελεύθερους σκοπευτές. Στα θύματα υπάρχουν και αρκετά γυναικόπαιδα. Στην καφκική αυτή ατμόσφαιρα τα θύματα χωρίζονται σε δύο μέρη, του στρατού και των αμάχων.
Τα Μέσα παίζουν μικρό ρόλο σε αυτές τις σφαγές, οι Ισραηλινοί μπορούσαν εδώ και χρόνια να βάζουν κάμερες στις βόμβες τους ωστόσο όταν η βόμβα σκάει δεν υποστηρίζεται από φίλμ, που σημαίνει ότι την ώρα που σκοτώνονται ουσιαστικά οι άνθρωποι, αυτό δεν μπορούμε να το δούμε.
Οι Παλαιστίνιοι παλεύουν ακόμη με πιο “αγαθά” μέσα όπως οι σφεντόνες και οι πέτρες, και φορώντας την τιμημένη παλαιστινιακή καφίγιε τους. Οι πολεμικοί ανταποκριτές που βρίσκονται εκεί πρέπει να είναι σύμμαχοι αφού και αυτοί κινδυνεύουν στον ίδιο βαθμό και πράττουν ένα βιβλικό έργο.
Παρ’ όλες τις συγκρούσεις έχουμε δει μια τόσο ρομαντική και αντιπολεμική φωτογραφία να κυκλοφορεί στο διαδίκτυο με έναν Παλαιστίνιο και μία Ισραηλινή να φιλιούνται πάνω από τα τείχη γιατί και εδώ οι άμαχοι των δύο χωρών δεν έχουν να χωρίσουν πολλά αναμεταξύ τους.
Και από ένα τραγούδι : “Ποια καλοσύνη ; Για καλοσύνη ρώτα να σου πουν αυτούς που διώξαν από την Σμύρνη.
Ποια καλοσύνη; Για καλοσύνη ρώτα όσους μένουμε μέσα στην Παλαιστίνη.
Ποια καλοσύνη; Για καλοσύνη ρώτα όσους είχαν σπίτι στην Ερζεγοβίνη.
Ποια καλοσύνη; Την καλοσύνη μάλλον την πήρε κάποιος μαζί του προς τη Σελήνη…”
Γιατί και οι Έλληνες πρέπει να θορυβηθούν με αυτές τις σφαγές γιατί και οι ίδιοι στην ιστορία τους είχαν ζήσει τέτοιες σφαγές όπως στην Μικρασιατική καταστροφή και δεν θα πρέπει να ξεχνούν τους προγόνους τους, τους πρόσφυγες, τώρα που άλλοι λαοί γίνονται πρόσφυγες για τους ίδιους ακριβώς λόγους, για την παράνοια και το ζοφερό ενός πολέμου…
Ας σκεφτούμε όλες αυτές τις μητέρες των αδικοσκοτωμένων παιδιών…
“Παρέα θέλω στη μανούλα μου να κάνεις
στη μάνα που ‘χε το κουράγιο να μου πει
ή να γυρίσεις νικητής ή να πεθάνεις
κι ας είμαι η μόνη της χαρά μες στη ζωή…”
