Το ποδόσφαιρο σίγουρα δεν είναι ένα άθλημα όπως το τένις ή το γκoλφ. Σε αντίθεση με αυτά, το ποδόσφαιρο είναι ο αιωρούμενος πατέρας των παιδιών με τα φθηνά παπούτσια που παίζουν μπάλα με τέρμα δύο κάδους μετά το σχολείο και ίσως να είναι το μοναδικό πράγμα στη σημερινή ζωή στις μεγαλουπόλεις που θυμίζει κάτι από τον δεσμό της αλάνας. Και γι’ αυτό ίσως οι “Πράσινες Ταξιαρχίες” της Σέλτικ να γεννήθηκαν σε αυτό το άθλημα. Και καθόλου τυχαία στην Σέλτικ. Όπως σε κάθε τι μαζικό στην κοινωνία, έτσι και στους οπαδούς υπάρχει ποικίλη διαστρωμάτωση σε ιδέες και καταβολές. Οι πράσινες ταξιαρχίες στην Σέλτικ (μια σκοτσέζικη ομάδα που δημιουργήθηκε το 1887 μόνο και μόνο για να ασχοληθούν με τον αθλητισμό φτωχοί Ιρλανδοί και Σκοτσέζοι στα ανατολικά προάστια της Γλασκώβης) έχουν πρωτοστατήσει μεταξύ του οπαδικου κινήματος για την έκφρασή τους ενάντια στην ποινικοποίηση των διαδηλώσεων στη χώρα, τις αντιφασιστικές κερκίδες, την διαμαρτυρία «της παπαρούνας» για τον αντιιμπεριλισμό, το black’s lives matter, τον IRA και βεβαίως για την Παλαιστίνη. Πέρυσι όταν πέθανε η βασίλισσα Ελισάβετ πάλι είχαν πρωτοστατήσει τραγουδώντας εναντίον της στη διάρκεια ενός λεπτού σιγής. Για να μην μιλήσουμε και για τους ύμνους στον IRA και τον Bobby Sands. Τώρα οι πράσινες ταξιαρχίες απαγορεύτηκαν από την προεδρία του συλλόγου, επειδή συνεχώς σήκωναν σημαίες της Παλαιστίνης με αποτέλεσμα να επιβαρύνεται ο σύλλογος με πρόστιμα. Παρόλα αυτά την προηγούμενη βδομάδα πάλι στάθηκαν με την σωστή πλευρά της ιστορίας στον αγώνα με την Dortmund στο Champions League γράφοντας στα πανό τους “They can oppress you, they can imprison you, but they will never break your spirit. Gaza, Jenin, Tulkarm, Nablus. You’ll never walk alone” (Μπορούν να σε καταπιέζουν, μπορούν να σε φυλακίσουν, αλλά ποτέ δεν θα σου σπάσουν το πνεύμα. Γάζα, Τζενίν, Τουλκάρμ, Ναμπλούς. Δεν θα περπατήσετε ποτέ μοναχοί».
Fanis P.
