1. Η επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στην Προεδρία των ΗΠΑ δεν είναι επανάληψη της πρώτης θητείας του στον Λευκό Οίκο. Σημαδεύει ένα ποιοτικό άλμα στις παγκόσμιες πολιτικές, γεωπολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές αναστατώσεις των καιρών μας, της άλυτης από το κραχ του 2008 παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού και της προχωρημένης ιμπεριαλιστικής παρακμής του.
Από την πρώτη στιγμή της ενθρόνισης του Τραμπ στην κορυφή της εξουσίας, με μια καταιγίδα έκτακτων προεδρικών διαταγμάτων και μέτρων κήρυξε τον πόλεμο κατά πάντων, τόσο των μέχρι τώρα “συμμάχων” της Αμερικής όσο και των παλιών και νέων εχθρών της, σε όλες τις ηπείρους και μέσα στο εσωτερικό τής χώρας, σαν τον μονόδρομο για να ξεπεραστεί η παρακμή της αμερικανικής παγκόσμιας ηγεμονίας και να επιβληθεί μια νέα δια πυρός, σιδήρου και γκανγκστερικών εκβιασμών Pax Americana υποτελών και αποικιακών δούλων.
Αυτή τη νέα Pax Americana στην υφήλιο κι όχι τον περιορισμό και το κλείσιμο στον στενό εθνικό απομονωτισμό υπηρετούν η απόσυρση από διεθνείς συμφωνίες, όπως για το κλίμα, και οργανισμούς, όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, το μποϋκοτάρισμα του ΟΗΕ, οι κυρώσεις στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την απόφαση που πήρε κατά του Νετανιάχου και κατά της γενοκτονίας στην Γάζα, οι απειλές και οι τραμπουκισμοί κατά πάντων σαν να ήταν ο υπόλοιπος κόσμος ένα Φαρ Γουέστ. Όπως είπε κι ένας στενότατος συνεργάτης του Τραμπ “πρώτα πυροβολείς και μετά ρωτάς”.
Ενώ συνεχίζεται η κατολίσθηση προς ένα τρίτο παγκόσμιο πολεμικό Αρμαγεδδώνα ξεκίνησε κι ένας παγκόσμιος πόλεμος εξοντωτικών δασμών πρώτα κατά του Καναδά, του Μεξικού, της Κίνας, για να ακολουθήσει αμέσως η Ευρωπαϊκή Ένωση, ο μεγάλος οικονομικός – εμπορικός εταίρος των ΗΠΑ και σύμμαχος στο ΝΑΤΟ. Στο στόχαστρο ήδη έχουν μπει, επίσης, οι χώρες της Λατινικής Αμερικής αλλά και των BRICS, εφόσον δεν υποταχτούν στις ανάγκες και τις απαιτήσεις της πολιτικής “Πρώτα η Αμερική”. Ο οικονομικός πόλεμος συνοδεύεται με την ανοικτή απειλή “θερμού” πολέμου, στρατιωτικής επέμβασης μαζί με τερατώδεις διεκδικήσεις εδαφικής προσάρτησης σε όλα τα σημεία του πλανήτη: από την αρκτική Γροιλανδία και τον Καναδά που θα απορροφηθεί σαν “51η αμερικανική Πολιτεία” έως την διώρυγα του Παναμά.
Η Ύβρις έφτασε στα άκρα της τερατωδίας, της βλακείας και της χυδαιότητας όταν ο Αμερικανός Πρόεδρος των δισεκατομμυριούχων ζήτησε να δοθεί σαν real estate σε “μακροπρόθεσμη αμερικανική ιδιοκτησία” η μαρτυρική και ηρωική Γάζα, ο ισοπεδωμένος από τους σιωνιστές τόπος γενοκτονίας του παλαιστινιακού λαού, μετά την εθνοκάθαρση και με ξεριζωμένους τους Παλαιστίνιους από τη γη τους, για να γίνει… “Ριβιέρα της Μεσογείου”!
Ο “ειρηνοποιός” που κοκορεύονταν προεκλογικά ότι θα τερμάτιζε τους “ατελείωτους πολέμους” του αμερικανικού ιμπεριαλισμού με τους τοπικούς πληρεξουσίους του σε Μέση Ανατολή και Ουκρανία σπέρνει τώρα τον όλεθρο παντού για να θερίσει πολέμους, εξεγέρσεις και επαναστάσεις.
2. Η δυστοπική “πολιτική Τραμπ 2.0” -με μη εκλεγμένο “συμπρόεδρο” τον Ίλον Μασκ, τον πλουσιότερο κεφαλαιοκράτη του πλανήτη, και την στήριξη όλης της ολιγαρχίας των τεχνολογικών κολοσσών της Silicon Valley- δεν περιορίζεται στο να σπέρνει το χάος σε ένα κόσμο που βρίσκεται ήδη στις φλόγες. Σπέρνει το χάος και μέσα στην ίδια την καπιταλιστική Αμερική της παρακμής, την πολυδιασπασμένη κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά.
Παρόλο που ο Τραμπ και το συσπειρωμένο πια γύρω του Ρεπουμπλικανικό Κόμμα ελέγχουν τους κεντρικούς θεσμούς τής εκτελεστικής, νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας –κυβέρνηση, Κογκρέσο και Ανώτατο Δικαστήριο- προχωρούν ποδοπατώντας βάναυσα όλη την υπάρχουσα συνταγματική και νομική φιλελεύθερη τάξη σε μια βίαιη καθεστωτική αλλαγή, σε ένα ιδιότυπο “καισαρισμό”, όπως απροσχημάτιστα τον ονομάζουν, με έκδηλα φασιστικά χαρακτηριστικά.
Ο υποκινημένος από τον Τραμπ όχλος των φασιστών πραξικοπηματιών που κατέλαβαν το Καπιτώλιο στις 6 Ιανουαρίου 2021 απελευθερώνεται από τις φυλακές και αποζημιώνεται, ενώ διώκονται οι διώκτες τους ομοσπονδιακοί πράκτορες, αστυνομικοί και δικαστές.
Καταπατάται το άρθρο 14 του αμερικανικού συντάγματος που δίνει την ιδιότητα του πολίτη σε όποιο παιδί γεννηθεί στην Αμερική καθώς αυτή αφαιρείται, με έκτακτη προεδρική διαταγή, στα πλαίσια της βίαιης επιχείρησης εκδίωξης από τη χώρα 11 εκατομμυρίων προσφύγων-μεταναστών που αλυσοδεμένοι απελαύνονται σαν “λαθραίοι”, σαν “εγκληματίες” και “τρομοκράτες”, στέλνονται σε φυλακές, μαζί και στις φυλακές του πρόθυμου φασίστα Προέδρου του Σαλβαδόρ ή σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στο περιβόητο κολαστήριο του Γκουαντάναμο.
Ο ρατσισμός κλιμακώνεται καταργώντας τα δικαιώματα διαφοράς φύλου, φυλής, σεξουαλικού προσανατολισμού.
Οι πραιτοριανοί του Προέδρου και μπράβοι του Μασκ που διορίστηκαν σαν DOGE (Department of Governmental Efficiency – Υπουργείο Κυβερνητικής Αποτελεσματικότητας) επιχείρησαν να εισβάλουν σε όλους τους ομοσπονδιακούς λογαριασμούς, προωθώντας μαζικές απολύσεις αντιφρονούντων και περικοπές τρισεκατομμυρίων, ακόμα κι αν οι δαπάνες εγκρίθηκαν οριστικά από το Κογκρέσο σύμφωνα με το Σύνταγμα προκαλώντας συνταγματική κρίση. Ισχυρίσθηκαν ότι τα πάντα, οι αποφάσεις της νομοθετικής εξουσίας, πρέπει να υποταχτούν στις “προεδρικές προτεραιότητες”(!) – μια αμερικανική εκδοχή του ναζιστικού Führerprinzip. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι ο Μασκ χαιρέτισε με τον ναζιστικό χαιρετισμό τούς παρευρισκόμενους στην ενθρόνιση του Προέδρου, επεμβαίνει στις εκλογές της Γερμανίας υποστηρίζοντας φανατικά το Ναζιστικό Κόμμα AfD και καλεί σε συγκρότηση μιας μαύρης “Διεθνούς” των υπερεθνικιστών φασιστών στην Ευρώπη και τις άλλες ηπείρους. Δεν ήταν μόνο συμβολικό το γεγονός ότι μεταξύ των επισήμων καλεσμένων στην ενθρόνιση ήταν αστέρες του διεθνούς φασισμού όπως η Μελόνι, ο Ζεμούρ, ή ο Μιλέι. Ούτε ήταν τυχαίος ο ενθουσιασμός, στη συνέχεια, των Ευρωπαίων ηγετών του φασισμού στη σύναξη στη Μαδρίτη που κάλεσε η ισπανική, κραυγαλέα φασιστική, VOX, κι όπου ζήτησαν από την ΕΕ να εφαρμόσει την αντεπαναστατική πολιτική Τραμπ σε όλα τα πεδία. Ακόμα και μέσα στη Ρωσία, ο πατριάρχης τού πιο μαύρου φασισμού Αλεξάντερ Ντούγκιν χαιρέτισε τη νίκη και έπλεξε τον ύμνο του Αμερικανού ομοϊδεάτη του στο Λευκό Οίκο.
Η εθελοτυφλούσα άρνηση της επιταχυνόμενης κλιματικής καταστροφής και η κατάργηση των (ελάχιστων) μέτρων αντιμετώπισής της, ο διορισμός σαν Υπουργού Υγείας του “ψεκασμένου” αντι-εμβολιαστή Κένεντι κι η εμμονή στην αντι-εμβολιακή πολιτική που θέρισε πάνω από 3 εκατομμύρια ζωές Αμερικανών στην πανδημία Covid επί της πρώτης προεδρίας Τραμπ, η συνολική εκστρατεία κατά της λεγόμενης “γουόκ κουλτούρας”, έχουν στόχο την καλλιέργεια των πιο σκοταδιστικών προλήψεων, τον ανορθολογικό αποπροσανατολισμό και την αντεπαναστατική κινητοποίηση σε πόλεμο των φτωχών κατά των πιο φτωχών προς όφελος της μοντέρνας τεχνο-χρηματιστικής καπιταλιστικής ολιγαρχίας.
Το ετερόκλητο, αντιφατικό μίγμα των μεγιστάνων τής προχωρημένης τεχνολογίας και των πιο καθυστερημένων πληβειακών υποστηρικτών του τραμπισμού, των θυμάτων της κρίσης τού καπιταλισμού που προσδοκούν σαν μόνη σωτηρία την MAGA, παραπέμπει σε ανάλογα φαινόμενα του φασισμού του 20ου αιώνα. Για να σωθεί το γερασμένο σύστημα, στους σπασμούς του, αναμιγνύει το μοντέρνο με το προμοντέρνο και το αντιμοντέρνο, κινητοποιώντας ό,τι πιο αντιδραστικό και βάρβαρο. Όλα “τα αποθέματα σκοταδισμού, άγνοιας και αγριότητας”, επεσήμαινε ο Τρότσκυ το 1933, όλα τα περιττώματα που δεν αποβλήθηκαν από τον κοινωνικό οργανισμό στη μακρά διάρκεια της ταξικής κοινωνίας, η καπιταλιστική κοινωνία, τον καιρό της κρίσης και στην εποχή της παρακμή της, τα ξερνάει: “ξερνάει όλη την άπεπτη βαρβαρότητα. Αυτή είναι η φυσιολογία του εθνικοσοσιαλισμού”.
Σήμερα, ο συρφετός που κινητοποιεί ο Τραμπ συνδυάζει όλον τον συσσωρευμένο από το παρελθόν “σκοταδισμό, άγνοια και αγριότητα”, την φαντασίωση της επιστροφής σε περασμένα κι ανύπαρκτα μεγαλεία, μαζί με τον τεχνολογικό φετιχισμό και την ανοικτή επίθεση στον πολιτισμό.
Οι ψευτοθεωρητικολογούντες του Τραμπισμού μιλούν για “νεο-αντιδραστικό κίνημα, neo-reactionary movement – NRx” ή και για “Σκοτεινό Διαφωτισμό – Dark Enlightenment” με την εφιαλτική δυστοπία μιας ανελεύθερης κοινωνίας που θα έχει μετατραπεί σε Big Business, μια Μεγάλη Εταιρεία με ένα Μονάρχη CEO, Διευθύνοντα Σύμβουλο – Δικτάτορα! (Βλ. Rana Foroohar, Η παράξενη πολιτική φιλοσοφία που κινεί τον Μασκ, Financial Times 10/2/2025)
Παρόλα τα κοινά γνωρίσματα, τις αναλογίες και τις οφθαλμοφανείς διαφορές από τον ευρωπαϊκό φασισμό του προηγούμενου αιώνα, το αμερικανικό τραμπικό συνονθύλευμα έχει να αντιμετωπίσει όχι μόνο την έλλειψη εσωτερικής συνοχής αλλά και μιαν εντελώς αλλαγμένη πραγματικότητα στον κόσμο και στην ίδια την Αμερική στα τέλη του πρώτου τέταρτου του 21ου αιώνα. Την πραγματικότητα ενός παγκόσμιου καπιταλισμού στο προχωρημένο λυκόφως του που συγκρούεται και κάνει ανέφικτη την δυστοπική φαντασίωση της MAGA.
Ο Τραμπ δεν είναι παρά το προϊόν, η εκπροσώπηση, ο προάγγελος και ο επιταχυντής της κατάρρευσης της διεθνούς καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων, όπως αυτή υπήρξε στις δεκαετίες της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής παγκόσμιας ηγεμονίας, μετά το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.
3. Ο Τρότσκυ, αναλύοντας σε βάθος και έγκαιρα την άνοδο του αμερικανικού καπιταλισμού στην παγκόσμια ηγεμονία στην ιμπεριαλιστική εποχή, παίρνοντας την θέση της Βρετανίας, έδειξε ότι η Αμερική, από την ίδια την ιστορική της διαμόρφωση, είναι υποχρεωμένη να στηρίζει την εσωτερική της ισορροπία σε μια διεθνή ισορροπία. Κάθε ανατροπή της δεύτερης ανατρέπει την πρώτη. Με την καθεστωτική κρίση που εξελίσσεται τώρα στην Αμερική, φαίνεται να αντιστρέφεται η πορεία: η πολιτική MAGA αντί Να Κάνει την Αμερική Μεγάλη Ξανά, όπως υπόσχεται στους μεν και απειλεί τους δε, γκρεμίζει κάθε ισορροπία διεθνώς και ταυτόχρονα στο εσωτερικό της χώρας, με μια ξέφρενη φυγή προς τα εμπρός – και στο χάος.
το 1971
Από την αρχή, παρά το ιστορικό πλεονέκτημα και το οικονομικό προβάδισμα απέναντι στην γερασμένη και διασπασμένη σε εθνικά κράτη καπιταλιστική Ευρώπη, την διαπερνούσε πάντα η ιστορική αντίφαση: ενώ η Βρετανία απέκτησε παγκόσμια ηγεμονία την εποχή της ανόδου τού καπιταλισμού, η Αμερική την κατέκτησε στην ιμπεριαλιστική εποχή της καπιταλιστικής παρακμής. Έτσι ήταν και παραμένει το υψηλότερο σημείο ανάπτυξης που έφτασε ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής και συνάμα, κάθε φορά που η διεθνής ισορροπία του συστήματος ανατρέπεται, το κέντρο τής παγκόσμιας κρίσης του.
Δύο είναι οι πολιτικο-οικονομικές στρατηγικές που παρουσιάστηκαν στην εποχή της καπιταλιστικής παρακμής για να αποτρέψουν θύελλες σαν αυτές του μεσοπολέμου: ο κεϋνσιανισμός και ο νεοφιλελευθερισμός, σε όλες τις παραλλαγές τους. Η αμερικανική ηγεμονία στηρίχθηκε και στις δύο. Μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η ανοικοδόμηση και επέκταση του καπιταλισμού αλλά και του Ψυχρού Πολέμου στηρίχθηκε στο κεϋνσιανό οικοδόμημα των Συμφωνιών του Μπρέττον Γουντς που κατέρρευσε το 1971 και συνοδεύτηκε από την “κόκκινη δεκαετία” διεθνών επαναστατικών αγώνων. Ενάντιά τους και για την σταθεροποίηση του κλονισμένου συστήματος, τον χρεοκοπημένο κεϋνσιανισμό διαδέχεται, από το 1980 και για δεκαετίες, η αντεπίθεση με τον νεοφιλελευθερισμό και την παγκοσμιοποίηση του χρηματιστικού κεφαλαίου.
Το υψηλότερο σημείο της αντεπίθεσης ήταν η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η πηγή του γενικευμένου αποπροσανατολισμού. Γέννησε την εφήμερη φενάκη τού “τέλους της Ιστορίας”, της “τελικής νίκης του φιλελεύθερου καπιταλισμού” και της “μονοπολικής στιγμής” των ΗΠΑ, της αμερικανικής μονοκρατορίας στον πλανήτη.
Την Ύβρη, ακολούθησε η Άτη των πολέμων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και των “προθύμων συμμάχων” του σε Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν και Ιράκ, μέχρι να χτυπήσει η συστημική Νέμεση: το παγκόσμιο Κραχ του 2008 και η παγκόσμια κρίση που με όλα τα ζιγκ ζαγκ και τα αλλεπάλληλα σοκ συνεχίζεται μέχρι τώρα άλυτη και επιδεινούμενη. Μετά τον κεϋνσιανισμό και ο νεοφιλελευθερισμός ναυάγησε στα βράχια των αντιφάσεων και της παρακμής του κεφαλαιοκρατικού συστήματος.
Το κενό στρατηγικής ήρθαν να το καλύψουν βραχυπρόθεσμες τακτικές με “ετερόδοξα” μέτρα δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής (“ποσοτική χαλάρωση”, πακέτα ρευστότητας κ.λπ.) που σύντομα γυρίζανε πίσω μπούμερανγκ, όπως με την επιστροφή του πληθωρισμού και της ακρίβειας μετά την πανδημία.
Μέσα από αυτό το στρατηγικό αδιέξοδο προέκυψαν ο Τραμπ, ο προάγγελος, οπαδός κι εκπρόσωπός του στην Αργεντινή Μιλέι με το αλυσσοπρίονο, μαζί και το κακέκτυπο “στρατηγικής” με την ταμπέλα “libertarianism” ή “αναρχοκαπιταλισμός”. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά το ψευδώνυμο του ίδιου χρεοκοπημένου νεοφιλελευθερισμού που τρέχει σαν τρελό, αποκεφαλισμένο κοκόρι. Το στρατηγικό κενό παραμένει ακόμα πιο επικίνδυνο, σαν “μαύρη τρύπα” που καταπίνει τα πάντα – μαζί και την ίδια την Αμερική του Τραμπ και του Μασκ. Για την απειλή αυτή ανησυχούν ήδη ακόμα και οι πιο ισχυροί υποστηρικτές του Τραμπισμού στην αμερικανική χρηματιστική ολιγαρχία. Το φερέφωνό τους, η Wall Street Journal, αποκάλεσε τον παγκόσμιο οικονομικό-εμπορικό πόλεμο των δασμών που κήρυξε ο Τραμπ σαν τον “πιο βλακώδη εμπορικό πόλεμο της Ιστορίας”. Χωρίς να αντιμετωπίζει τα δομικά αίτια του γιγαντιαίου αμερικανικού εμπορικού ελλείμματος θα ενισχύσει τις πληθωριστικές τάσεις και την ακρίβεια, την άνοδο του κόστους ζωής των λαϊκών στρωμάτων που έδωσαν την εκλογική πλειοψηφία στον Τραμπ τον Νοέμβριο του 2024.
Το χάσμα της κοινωνικής ανισότητας γίνεται ήδη αβυσσαλέο και μαζί του η πολυδιάσπαση στην κοινωνία, καθώς εντείνονται οι φυγόκεντρες διαλυτικές τάσεις και η πόλωση, κλιμακώνεται η απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος και η κρίση διακυβερνησιμότητας. Αν στην πρώτη θητεία του και παρά τις συνθήκες πανδημίας, ο Τραμπ βρέθηκε αντιμέτωπος με το τεράστιο σε μαζικότητα και πάθος πολυφυλετικό κίνημα Black Lives Matter, τώρα αναπόφευκτα θα συγκρουστεί με έναν γιγάντιο κόσμο της εργασίας και νεόφτωχων, μαζί κι εκείνων που τον ψήφισαν και στους οποίους δεν έχει τα περιθώρια να προσφέρει έστω πρόσκαιρα την σχετική οικονομική σταθεροποίηση των πρώτων χρόνων μετά το 1933 που έδωσε ο Χίτλερ κι ο γερμανικός Ναζισμός.
Ο πλούτος των δισεκατομμυριούχων αυξήθηκε τρεις φορές γρηγορότερα το 2024 σε σχέση με το 2023, κατά 2 τρισεκατομμύρια δολάρια, ενώ οι μισθοί των εργατών μένουν χρόνια στάσιμοι, σε επίπεδα πριν την κρίση, με ελάχιστο ωρομίσθιο σήμερα τα 7,25 δολάρια και τα βασικά αγαθά πανάκριβα. Η υπερσυγκέντρωση πλούτου μεταφέρεται κατά κύριο λόγο κληρονομικά κι όχι χάρη στη λεγόμενη “επιχειρηματικότητα” στη μυθική χώρα “του αμερικανικού ονείρου των απεριόριστων ευκαιριών”. Από αυτήν την προνομιούχα θέση κατακτά ισχύ στη διαπλοκή με το κράτος και τα μονοπώλια στην οικονομία. Είναι έκδηλος ο παρασιτισμός της ισχυρότερης μερίδας της ισχυρότερης αστικής τάξης του κόσμου και συνεπώς η ίδια η παρακμή τού συστήματός της στην Αμερική και παγκόσμια.
Οι νέες φοροαπαλλαγές που υπόσχεται και ετοιμάζει η παρούσα κυβέρνηση Τραμπ θα μεγαλώσουν το δημοσιονομικό έλλειμμα και προπαντός το γιγάντιο αμερικανικό ομοσπονδιακό χρέος που έχει φτάσει τα 36 τρισεκατομμύρια δολάρια και απειλεί με ένα νέο τρισχειρότερο παγκόσμιο κραχ.
Ουσιαστικά ο αμερικανικός καπιταλισμός παρασιτεί απομυζώντας την παγκόσμια οικονομία κυρίως χάρη στο ιστορικό προνόμιο να είναι παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα το εθνικό του νόμισμα, το δολάριο, και να κυριαρχεί στις παγκόσμιες συναλλαγές, ενώ τα αμερικανικά κρατικά χρεόγραφα παραμένουν το έσχατο καταφύγιο στην κρίση.
Η εμμονή του Τραμ στα κρυπτονομίσματα και στη δημιουργία μάλιστα μεγάλου αποθεματικού μ’ αυτό το πλασματικό “νόμισμα”, όπως έχουν δείξει και προηγούμενες καταρρεύσεις του bitcoin, δεν είναι παρά συνταγή καταστροφής. Εξάλλου, στις αρχές του χρόνου, η εσπευσμένη και μαζική μεταφορά ράβδων χρυσού ύψους 82 δισεκατομμυρίων δολαρίων από το Λονδίνο στη Νέα Υόρκη δείχνουν το χάσμα που χωρίζει την πραγματική αξία που ενσωματώνει ο χρυσός με τα σύμβολά του όπως είναι το νόμισμα ή οι ψηφιακές φούσκες σαν τα “κρυπτονομίσματα”.
Οι απειλητικές εξαγγελίες τής κυβέρνησης Τραμπ ότι θα προχωρήσει εκβιαστικά σε μια νέα Συμφωνία Plaza, σαν εκείνη του 1985, αναγκάζοντας τις άλλες αναπτυγμένες καπιταλιστικές οικονομίες να ανατιμήσουν τα νομίσματά τους, όπως τότε η Ιαπωνία το γιεν, κι έτσι να υποτιμηθεί το δολάριο προς όφελος των αμερικανικών εξαγωγών, προσκρούει κι αυτή, στην αλλαγμένη πραγματικότητα, όπως και οι άλλοι φανφαρονισμοί της πολιτικής Τραμπ 2.0. Όχι μόνο καμιά χώρα στον Παγκόσμιο Βορρά δεν θέλει να πέσει στον βάλτο και τον αποπληθωρισμό που βούλιαξε για δεκαετίες η Ιαπωνία, όχι μόνο η σημερινή Αμερική έχει σαν πρώτο της οικονομικό ανταγωνιστή την Κίνα κι όχι την Ιαπωνία ή την Ευρώπη, αλλά και η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση δεν βρίσκεται πια στο 1985, στα πρώτα χρόνια της ορμητικής της εφόδου επί Ρέιγκαν με το λεγόμενο “σοκ Βόλκερ” που είχε επιφέρει ο τότε Πρόεδρος της Αμερικανικής Κεντρικής Τράπεζας. Βρισκόμαστε στην οξύτατη κρίση της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης μετά το κραχ το 2008 και την “Τρίτη” ή “Παρατεταμένη” Μεγάλη Ύφεση (την Third ή Long Great Depression) και τους φραγμούς στην διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου.
Οι καπιταλιστικές πρακτικές, ιδεολογικές αντιλήψεις και θριαμβολογίες περί παγκοσμιοποίησης στη δεκαετία του 1990 έχουν δεχτεί καταλυτικά πλήγματα μετά το 2008. Αυτό δεν σημαίνει ότι εξαφανίστηκαν η διεθνής αλληλοσύνδεση της παγκόσμιας οικονομίας κι ο παγκόσμιος χαρακτήρας του καταμερισμού εργασίας που έφτασαν στα ακραία όρια τα 40 χρόνια. Η χρηματοικονομική παγκοσμιοποίηση συγκρούεται με τα όρια του κεφαλαίου ως κοινωνικής σχέσης και βυθίζεται σε κρίση.
Ο τραμπικός διεθνής γκανγκστερισμός που εκβιάζει και απειλεί όλο τον κόσμο, που διαλύει τις σχέσεις με τους εταίρους των ΗΠΑ στη Βόρεια Αμερική και τινάζει στον αέρα την μέχρι τώρα “συλλογική” Δύση, ο ακραίος οικονομικός εθνικισμός αλλά και οι προγενέστερες απόπειρες για αποσύνδεση (decoupling) ή επαναπατρισμό (home-shoring) των κεφαλαίων δεν μπορούν να καταργήσουν τον παγκόσμιο χαρακτήρα τής κοινωνικής οικονομικής ζωής των παραγωγικών δυνάμεων, του καταμερισμού της εργασίας. Δίπλα στον Πρόεδρο-Κτηματομεσίτη ο “συμπρόεδρος της τεχνολογικής ολιγαρχίας Μασκ δεν θα ήθελε ποτέ να κλείσει το εργοστάσιό του έξω από την Σαγκάη…
4. Η σχετική αναθέρμανση και το προβάδισμα της οικονομίας των ΗΠΑ απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μετά το σοκ της πανδημίας, δεν οφείλεται στη λεγόμενη “αμερικανική εξαίρεση” αλλά στην πολύ χειρότερη κατάσταση και αδυναμία τής καπιταλιστικής Ευρώπης. Το χάσμα με την Αμερική διευρύνεται από τις αρχές του 21ου αιώνα και προπαντός μετά το παγκόσμιο κραχ του 2008. Επιδεινώθηκε με το πανδημικό σοκ και ιδιαίτερα το ενεργειακό πλήγμα στη βιομηχανική καρδιά της ΕΕ, την Γερμανία, μετά το ΝΑΤΟϊκό πόλεμο στην Ουκρανία, το σαμποτάζ στο Nord Stream και την ρήξη με την Ρωσία. Τα πλήγματα έρχονται σε ένα ήδη ευάλωτο οικονομικά ευρωπαϊκό έδαφος καθώς ο καπιταλισμός αδυνατεί να υπερβεί τους εθνικούς κρατικούς φραγμούς και να προχωρήσει ακόμα και στην ενοποίηση της κεφαλαιαγοράς.
Τα δομικά αίτια του χάσματος με την Αμερική την περίοδο 2009-2019 τα επισημαίνει ο Μάριο Ντράγκι στην έκθεσή του τον Σεπτέμβριο του 2024, για “Το Μέλλον της ευρωπαϊκής ανταγωνιστικότητας”. Τα επανέλαβε στην ομιλία του στις 15 Δεκεμβρίου 2024: “Η παραγωγικότητα, τα εισοδήματα, η κατανάλωση και οι επενδύσεις υπήρξανε δομικά αδύναμες στην Ευρώπη από την στροφή της χιλιετίας και απέκλιναν σημαντικά από τις ΗΠΑ” […]. Και εάν κοιτάξουμε στα πρωτογενή ελλείμματα σε απόλυτους όρους, μετρημένους σε ευρώ του 2023, η αμερικανική κυβέρνηση έριξε 14 φορές μεγαλύτερα ποσά στην οικονομία, 7,8 τρισεκατομμύρια στις ΗΠΑ, σε σχέση με τα 560 δισεκατομμύρια που ρίχτηκαν στην ευρωζώνη”. Παρά την ανεπάρκεια των μισθολογικών αυξήσεων στις ΗΠΑ, σε σχέση με τις ανάγκες, δεν συγκρίνονται με εκείνες στη ΕΕ. Τα μέτρα άγριας λιτότητας, τα μνημόνια, η συμπίεση των μισθών σαν μέσο αύξησης της ευρωπαϊκής ανταγωνιστικότητας “έκαναν την πραγματική μέση αύξηση των μισθών στην Αμερική 14 φορές υψηλότερη από ό,τι στην ευρωζώνη”. Και το άμεσο μέλλον της ΕΕ γίνεται ακόμα πιο δυσοίωνο τώρα που θεωρείται βαρίδι στα πόδια της Αμερικής και το εμπορικό ισοζύγιο ΕΕ-ΗΠΑ μια ¨φρικαλεότητα”, “atrocity” κατά τον Τραμπ, που απαιτεί και αύξηση των πολεμικών δαπανών των κρατών-μελών του ΝΑΤΟ στο 5% του ΑΕΠ….
Η καπιταλιστική Ευρώπη, με ένα πόλεμο να μαίνεται στην καρδιά της αλλά και στην πύλη της στη Μέση Ανατολή, συμπιεσμένη στις Συμπληγάδες Αμερικής – Κίνας, παραμένει ο ασθενέστερος μεγα-κρίκος στην αλυσίδα των μητροπόλεων του ιμπεριαλιστικού Παγκόσμιου Βορρά: με σπασμένο πια τον γαλλογερμανικό άξονα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, με απαξιωμένα τα κόμματα “εξουσίας” του αστικού πολιτικού συστήματος και άνοδο του φασισμού, με την κοινωνική δυσαρέσκεια να φουντώνει, και τις κρίσιμες πολιτικές ταξικές αναμετρήσεις να βρίσκονται μπροστά κι όχι πίσω.
Το δείχνουν οι μεγάλες εργατικές και λαϊκές κινητοποιήσεις στις χώρες του πάλαι ποτέ γαλλογερμανικού άξονα της ΕΕ: στη Γαλλία ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική του Βοναπαρτίσκου Μακρόν που στηρίζεται πλέον ανοικτά μόνο στους φασίστες της Λεπέν και στη σκιά της σοσιαλδημοκρατίας· στη Γερμανία πριν τις εκλογές της 23ης Φεβρουαρίου, την απειλητική άνοδο της ναζιστικής AfD και τη διαφαινόμενη σύγκλιση με την χριστιανοδημοκρατική Δεξιά που πυροδοτεί τη διαδήλωση πάνω από 300 χιλιάδων αντιφασιστών μέσα στο ίδιο το Μόναχο, την πρωτεύουσα της συντηρητικής Βαυαρίας.
5. Η ιστορική παρακμή δεν περιορίζεται στη γηραιά ήπειρο ή την Αμερική. Αφορά τον παγκόσμιο καπιταλισμό συνολικά, τον ιμπεριαλισμό όχι απλώς σαν μια σειρά γνωρισμάτων του ενός ή του άλλου κράτους-έθνους και του ανταγωνισμού τους αλλά ως εποχή. Δεν είναι απλώς η αμερικανική παγκόσμια ηγεμονία που έχει παρακμάσει κι ανέλαβε η μαφία του Τραμπ να την αποκαταστήσει δια της βίας και να κάνει την Αμερική μεγάλη ξανά. Παρακμάζει η παγκόσμια ηγεμονία του κεφαλαίου ως κυρίαρχης κοινωνικής σχέσης.
- Το εκδηλώνει η άλυτη μετά το 2007-08 παγκόσμια οικονομική κρίση και το κενό στρατηγικής για την αντιμετώπισή της μέσα στο σύστημα από τις άρχουσες τάξεις.
- Το δείχνει η απειλή της κλιματικής καταστροφής. Η “επιδημία επιδημιών” μετά το 1980 και τις δεκαετίες της αχαλίνωτης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, η διαρκής καταστροφή οικοσυστημάτων και της βιοποικιλότητας, η ίδια η πανδημία του Covid 19, το λιώσιμο των πάγων στην Αρκτική και Ανταρκτική, οι πυρκαγιές από την Καλιφόρνια ως τον Αμαζόνιο, τον πνεύμονα του πλανήτη, η ερήμωση της υποσαχάριας Αφρικής, η μεγαλύτερη στην Ιστορία ετήσια αύξηση της θερμοκρασίας στον πλανήτη το 2024. Μπορεί να την αρνείται και να την χλευάζει ο Τραμπ και κάθε σκοταδιστής, να σαμποτάρουν οι καπιταλιστές κάθε μέτρο αποτροπής της, αλλά η κλιματική καταστροφή επέρχεται κι απειλεί κάθε ζωή. Εκδηλώνει με τον πιο δραματικό τρόπο την εξάντληση της καπιταλιστικής μορφής κοινωνικού μεταβολισμού ανθρώπου και Φύσης, την ανάγκη της υπέρβασής της και μετάβασης στον παγκόσμιο σοσιαλισμό, για την κομμουνιστική “φυσικοποίηση του ανθρώπου και εξανθρωπισμού της Φύσης”, που ζητούσε ο Καρλ Μαρξ.
- Το πιο έκδηλο γνώρισμα συστημικής παρακμής του καπιταλισμού είναι ο παρασιτισμός της κυρίαρχης χρηματιστικής ολιγαρχίας στην ιμπεριαλιστική εποχή της σήψης, όπως τόνιζε ο Λένιν. Το 2023-24, το 1% των μεγιστάνων του κεφαλαίου στον ιμπεριαλιστικό Βορρά, απομύζησε, μέσω του χρηματοοικονομικού συστήματος, περίπου 1 τρισεκατομμύριο δολάρια ΗΠΑ από τον Παγκόσμιο Νότο, όπου ζουν τα 3/4 της ανθρωπότητας, με ρυθμό 30 εκατομμύρια δολάρια την ώρα! (Oxfam, Takers not Makers, Ιανουάριος 2025). Την ίδια στιγμή το διεθνές χρέος των φτωχών χωρών του Παγκόσμιου Νότου έχει γίνει συντριπτικό και σε πλήρη αδυναμία αποπληρωμής, απειλώντας να συμπαρασύρουν στην πτώση και τους διεθνείς τοκογλύφους των εθνών.
Και σ’ αυτό το σημείο επιβεβαιώνεται η ανάλυση του Λένιν για τον μοντέρνο ιμπεριαλισμό: ανεξίτηλο γνώρισμά του είναι ο αγεφύρωτος διαχωρισμός ανάμεσα σε καταπιεστικά και καταπιεσμένα έθνη. Καμιά επαναστατική δύναμη δεν μπορεί να κρατάει ίσες αποστάσεις. Το χάσμα τούτο που διαρκώς διευρύνεται, το καθιστά την απαραίτητη βάση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης και ευέλικτης τακτικής ενάντια στον κοινό εχθρό, με στόχο την συγκρότηση ενός Ενιαίου Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου, στις γραμμές που χάραξε το 4ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς: με την πολιτική ανεξαρτησία και πάλη να κερδηθεί η ηγεμονία της εργατικής τάξης και της διεθνιστικής επαναστατικής μαρξιστικής εμπροσθοφυλακής της, με οδηγό την θεωρία, προοπτική, στρατηγική και οργάνωση της παγκόσμιας Διαρκούς Επανάστασης.
6. Μπορεί να ξεπεράσει το παρόν αδιέξοδό του ο καπιταλισμός με τις δυνατότητες που δείχνει η αλματώδης πρόοδος της υψηλής τεχνολογίας της Τεχνητής Νοημοσύνης;
Μια έμπρακτη απάντηση και ισχυρή γροθιά κατά πρόσωπο στην αλαζονεία των Magnificent 7 – των “7 Υπέροχων” κολοσσών της αμερικανικής τεχνοοικονομικής ολιγαρχίας, έδωσε ο υπ’ αριθμόν 1 στρατηγικός αντίπαλος της Αμερικής, η Κίνα. Λίγες μέρες μετά τις κακόγουστες τελετές ενθρονισμού του Τραμπ ενώπιον των μεγιστάνων της Silicon Valley, η Κίνα παρουσιάζοντας το πάμφθηνο μοντέλο προωθημένης τεχνητής νοημοσύνης R1, της νεοφανούς μικρής επιχείρησης DeepSeek, προκάλεσε της κατάρρευση των μετοχών τους στη Wall Street, κάνοντας να χάσουν για πρώτη φορά στην ιστορία πάνω από ένα τρισεκατομμύριο δολάρια σε μια μέρα!
Ενώ δεν είχε κλείσει εβδομάδα από τότε που ο Λευκός Οίκος ανάγγειλε με φανφάρες το σχέδιο Stargate, μια επένδυση μισού τρισεκατομμυρίου δολαρίων της OpenAI, της Oracle και της Softbank που θα έφερνε σε λίγα χρόνια την Αμερική στην παγκόσμια ηγεμονία της τεχνολογίας Τεχνητής Νοημοσύνης κι ενώ το 2022 η OpenAI είχε παρουσιάσει το πανάκριβο μοντέλο ChatGTP, το 2025 η κινεζική DeepSeek παρουσίασε το αντίστοιχο αλλά καλύτερο μοντέλο τεχνητής νοημοσύνης LLM (Large Language Model) που κόστισε μόλις 5,6 δισεκατομμύρια δολάρια και ήταν δωρεάν δημόσιας πρόσβασης (open source)…
Ακόμα και o Μαρκ Αντρίσεν (Mark Andreesen), μεγιστάνας της τεχνο-ολιγαρχίας, συγγραφέας του “Τεχνολογικού Αισιόδοξου Μανιφέστου” το 2023 και υποστηρικτής – χρηματοδότης του Τραμπ στη δεύτερη θητεία, αποκάλεσε έκπληκτος κι ανήσυχος το γεγονός ως μια νέα “Στιγμή Σπούτνικ” για την Αμερική, ανάλογη με εκείνη του 1957, όταν η Σοβιετική Ένωση πήρε το προβάδισμα στην κούρσα του διαστήματος αποστέλλοντας τον πρώτο τεχνητό δορυφόρο Σπούτνικ!
Το κόστος των ενεργοβόρων επενδύσεων στην υψηλή τεχνολογία τεχνητής νοημοσύνης στις ΗΠΑ είναι τεράστιο, ασύγκριτο με εκείνο το εξαιρετικά χαμηλότερο στην Κίνα αλλά και δυσανάλογα γιγάντιο σε σχέση με το αναμενόμενο ποσοστό κέρδους.
Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση του Διεθνούς Πρακτορείου Ενέργειας, η κατανάλωση ηλεκτρισμού για την ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης, πρώτα-πρώτα για τις τράπεζες δεδομένων (data centers) θα πρέπει να αυξηθεί από τις 160 τεραβατώρες το 2022 στις 560 το 2026 [μία τεραβατώρα ισοδυναμεί με ένα δισεκατομμύριο κιλοβατώρες]. Στις ΗΠΑ τα επόμενα πέντε χρόνια πρέπει να διπλασιαστεί. Τα ποσά που πρέπει να επενδυθούν στον τομέα ήδη ξεπερνούν εκείνα στο αέριο και το πετρέλαιο. Για το 2025, μόνο για την κατανάλωση ηλεκτρισμού στα data centers θα χρειαστούν 300 δισεκατομμύρια δολάρια. (Mediapart 9-2-2025)
Από την μεριά του, ο καθηγητής στο αμερικανικό MIT και οικονομολόγος νομπελίστας του 2024 Νταρόν Ατζέμογλου (Daron Acemoglu, The Real Threat to American Prosperity, Financial Times 8-9 /2/2025) προβλέπει, ανάμεσα στα άλλα δυσοίωνα για την αμερικανική οικονομία μετά την επανεκλογή Τραμπ, ότι “η Ύβρη της βιομηχανίας υψηλής τεχνολογίας”, με το συντριπτικό βάρος του κόστους, σχετικά με την αναμενόμενη απόδοση της επένδυσης, και με την κολοσσιαία κερδοσκοπική φούσκα που την συνοδεύει αναγκαία στη χρηματιστική σφαίρα, θα οδηγήσει στο μεγαλύτερο και καταστροφικότερο κραχ της Ιστορίας.
Η λεγόμενη “ψηφιακή επανάσταση” του διαδικτύου έδωσε, την δεκαετία του 1990, μια σχετική ώθηση στην παραγωγικότητα σε ορισμένους κλάδους της οικονομίας. Στη συνέχεια, όμως, η παραγωγικότητα της εργασίας βάλτωσε και οι πολλές αυταπάτες και κερδοσκοπικές “φούσκες” που δημιουργήθηκαν δεν απέφυγαν την κατάρρευση της “dot. com economy” το 2001, προμήνυμα του επερχόμενου παγκόσμιου χρηματιστικού κραχ του 2008.
Και το σημερινό άλμα στην τεχνολογία της τεχνητής νοημοσύνης δεν μπορεί να αποφύγει τη “Νέμεση¨του κεφαλαίου όπως ο Μαρξ αποκαλεί το νόμο της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους. Αυτή η τάση εκδηλώνεται στο διευρυνόμενο χάσμα ανάμεσα στις τεράστιες επενδύσεις σε σταθερό κεφάλαιο από τους κολοσσούς της αμερικανικής τεχνολογικής βιομηχανίας και το προσδοκώμενο κέρδος – καθιστώντας αδύνατη μια “τεχνολογική” διέξοδο από την παρακμή και κρίση του αμερικανικού και παγκόσμιου καπιταλισμού.
Η πρόγνωση του Μαρξ, στο περίφημο κεφάλαιο των Grundrisse για το General Intellect, ότι η τάση άμεσης ενσωμάτωσης της επιστημονικής γνώσης στις κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις επιφέρει την ιστορική εξάντληση του εργασιακού νόμου της αξίας ως ρυθμιστικής αρχής των ανταλλαγών στον καπιταλισμό επιβεβαιώνεται. Αυτή η ιστορική εξάντληση εκδηλώνεται στην ιμπεριαλιστική εποχή της καπιταλιστικής παρακμής.
Ο τεχνολογικός φετιχισμός αποσπά την επιστημονική-τεχνολογική πρόοδο από το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων και προπαντός τις κοινωνικές σχέσεις παραγωγής, το υλικό έδαφός τους στην Ιστορία. Η υπεροχή της Κίνας και η “στιγμή Σπούτνικ” δείχνουν την υπεροχή διαφορετικών κοινωνικών σχέσεων και μεθόδων που ισχύουν στην τεχνολογική ανάπτυξη στις δύο μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου. Στην περίπτωση της Κίνας, ιδιαίτερα με την πίεση που δέχτηκε από το κραχ του 2008 και την Μεγάλη Ύφεση αλλά και από τα μέτρα δασμών και απαγορεύσεων εξαγωγών υψηλής τεχνολογίας που ελέγχει η Αμερική, υπήρξε μια ισχυρή κεντρική κρατική σχεδιασμένη παρέμβαση με επικέντρωση στη βιομηχανική καινοτομία, την εκπαίδευση και κινητοποίηση μιας πανστρατιάς επιστημονικού δυναμικού νεανικής ηλικίας και μιας γιγάντιας δύναμης ειδικευμένης εργατικής τάξης.
Προπαντός ας μην ξεχνάμε την Ιστορία: ο υβριδικός μεταβατικός κοινωνικός σχηματισμός της Κίνας, με όλες τις γραφειοκρατικές του στρεβλώσεις, τις ιστορικές περιπέτειες και αναστατώσεις μέσα από τις οποίες πέρασε, παρόλα τα παλινορθωτικά ανοίγματα στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά, δεν θα είχε ποτέ την δυνατότητα να φτάσει στο σημείο που έχει φτάσει, παράγοντας το 30% του παγκόσμιου ΑΕΠ, ενώ οι ΗΠΑ μόνο το 15%, δεν θα είχε κατακτήσει τέτοιους ρυθμούς αλματώδους τεχνολογικής ανάπτυξης, εάν προηγουμένως δεν είχε αποτινάξει τον μισοαποικιακό ζυγό των ιμπεριαλιστών, τον κατακερματισμό της αχανούς αγροτικής αυτής χώρας και την αστική εξουσία του Κουομιντάνγκ.
Κι αυτό οφείλεται στη νίκη της Κινέζικης Επανάστασης το 1949, τη δεύτερη μεγάλη και νικηφόρα στιγμή της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης, μετά την απαρχή της με την νίκη των Σοβιέτ στην Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία το 1917.
7. Ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός και, κάτω από τον ζυγό του, όλη η καταπιεσμένη ανθρωπότητα, βρίσκονται σε ένα οριακό σημείο, ένα ιστορικό αδιέξοδο. Το ίδιο το αδιέξοδο, η ακραία όξυνση όλων των αντιφάσεων γίνεται κινητήρια δύναμη. Από την μια ωθεί τον καπιταλισμό να διαρρήξει το αδιέξοδο manu militari, σε μια πυρετώδη, μανιασμένη πορεία στο χείλος της αβύσσου ενός παγκόσμιου πολέμου. Από την άλλη, το ιστορικό αδιέξοδο ωθεί την καταπιεσμένη ανθρωπότητα, προλετάριους και λαούς, μέσα από αλλεπάλληλα σοκ στη ζωή και την συνείδησή τους, στην αναμέτρηση με την απειλή καταστροφής. Μπαίνουν σε μια ανισόμετρη αλλά συνδυασμένη παγκόσμια ιστορική διαδικασία: στην αρένα της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης, εκεί που θα κριθούν τα πάντα. Αφανισμός ή καθολική ανθρώπινη χειραφέτηση – ο πανανθρώπινος κομμουνισμός. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.
Μπορεί ακόμα ο επαναστατικός δρόμος να σκεπάζεται στις συνειδήσεις των καταπιεσμένων από την ομίχλη των αλλεπάλληλων διαψεύσεων, το βάρος των ηττών, προπαντός από την κυρίαρχη ακόμα γενικευμένη σύγχυση μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991. Αλλά οι ιαχές θριάμβου των υποτιθέμενων “νικητών του Ψυχρού Πολέμου” έχουν προ πολλού σβήσει, μετά την “τέλεια καταιγίδα” της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, και το βίαιο τέλος της “μονοπολικής στιγμής” της αμερικανικής παγκόσμιας ηγεμονίας, ένα γεγονός που τώρα το παραδέχεται δημόσια με δήλωσή του ακόμα κι ο ακροδεξιός και φανατικός αντικομμουνιστής Υπουργός Εξωτερικών της νέας κυβέρνησης Τραμπ, ο Μάρκο Ρούμπιο. Εξάλλου το ίδιο το τραμπικό κεντρικό σύνθημα της MAGA (Make America Great Again) τι άλλο είναι παρά παραδοχή ότι έπαψε πια η Αμερική να είναι “Μεγάλη” και πρέπει να γίνει ξανά;
Αναμφίβολα, το πιο δραματικό σημείο καμπής των καιρών, το περίφημοZeitenwende, όπως το ονόμασε τότε ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς, ήταν το 2022, η ανοικτή πολεμική σύρραξη στην καρδιά της Ευρώπης, στην Ουκρανία, με τον αμερικανο-ΝΑΤΟϊκό πόλεμο δια πληρεξουσίου με την μετασοβιετική Ρωσία.
Ήδη από πριν, καθώς έφτανε το τέλος της αμερικανικής ηγεμονικής “μονοπολικής στιγμής”, οξύνονταν οι σχέσεις με την Ρωσία, με την προώθησή του ΝΑΤΟ στα σύνορά της και αναδύονταν στην Ανατολή ως παγκόσμια δύναμη η Κίνα, το μεγάλο και βασανιστικό ερώτημα των ιμπεριαλιστών ήταν, όπως δημόσια οι ίδιοι το διατύπωσαν: Γιατί οι νικητές του Ψυχρού Πολέμου χάσανε την ειρήνη;
Παρά τις αυταπάτες που σπέρνανε οι ιμπεριαλιστές στο πέρασμα από τον 20ό στον 21ο αιώνα, τον καιρό της ξέφρενης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, παρά τις ψευδαισθήσεις που τρέφανε οι ίδιοι για την δεδομένη κι ανεμπόδιστη πλέον ενσωμάτωση στον παγκόσμιο καπιταλισμό τής Ρωσίας και της Κίνας, η πορεία καπιταλιστικής παλινόρθωσης προσέκρουσε στα όρια, τις αρρώστιες και τις εκρηκτικές αντιφάσεις του ίδιου του γηραλέου πια κεφαλαιοκρατικού συστήματος.
Η Ρωσία και προπαντός η Κίνα αναγορεύτηκαν στους κύριους στρατηγικούς αντίπαλους των ΗΠΑ. Τα επιτελεία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού αναγνωρίζουν πια ότι η διάλυση της ΕΣΣΔ το 1991 δεν ήταν ένα τετελεσμένο γεγονός, μία και τελική στιγμή αλλά η απαρχή μιας πολύπλοκης και εκρηκτικής διαδικασίας, σύμφωνα και με την διατύπωση του Σερχέι Πρόχυι, του Ουκρανού αντισοβιετικού και ρωσόφοβου ιστορικού που εγκαταστάθηκε σαν καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Το γεωπολιτικό δόγμα Μπρεζίνσκι για την ανάγκη κατακερματισμού της μετασοβιετικής Ρωσίας σε πολλά αδύναμα κράτη υποτελή στην Αμερική και την Δύση, διατυπωμένο και δημόσια το 1997 στο βιβλίο του Η Μεγάλη Σκακιέρα, μπήκε από νωρίς σε λειτουργία, με τις “έγχρωμες” αντεπαναστάσεις στον πρώην σοβιετικό χώρο, την προώθηση του ΝΑΤΟ έως τα ρωσικά σύνορα με κορύφωση την σύρραξη στην Ουκρανία.
Το ΕΕΚ τόνισε επανειλημμένα και πρόσφατα στην 3η Διεθνή Συνάντηση Τρότσκι στο Μπουένος Άιρες τον Οκτώβριο του 2024 (3er Evento Internacional León Trotsky ΒΒΑΑ):
“Το 1929, ο Τρότσκι είχε κάνει μια προειδοποίηση πιο επίκαιρη από ποτέ: η διαδικασία της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην πρώην Σοβιετική Ένωση δεν μπορεί να είναι μια επιστροφή στις συνθήκες του ρωσικού καπιταλισμού πριν το 1917 με ή χωρίς Τσάρο. Θα ολοκληρωνόταν με τον κατακερματισμό της, την αποικιοποίηση από τον δυτικό ιμπεριαλισμό και την κυριαρχία από ένα ημι-φασιστικό καθεστώς ανδρεικέλων. Μια προειδοποίηση που δεν ισχύει μόνο για την Ουκρανία τού Ζελένσκι που εξυμνεί τον συνεργάτη των Ναζί Στέπαν Μπαντέρα, κι ούτε μόνο για ολόκληρο τον πρώην Σοβιετικό χώρο αλλά και για την ίδια την Κίνα.
Το κεντρικό ιστορικό δίλημμα που τέθηκε στον πόλεμο δια πληρεξουσίου του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία είναι: είτε ολοκλήρωση της καταστροφής του 1991 είτε επαναστατική ανατροπή της, και αναγέννηση της γνήσιας σοβιετικής εξουσίας. Το τελευταίο θεωρείται ως η κύρια κοινή απειλή τόσο για τον ιμπεριαλισμό, όσο και για το ρωσικό βοναπαρτιστικό καθεστώς της ολιγαρχικής καπιταλιστικής παλινόρθωσης.”
Πάνω σ’ αυτήν τη βάση το ΕΕΚ χάραξε την γραμμή του, πάλεψε και παλεύει για την ήττα του ΝΑΤΟ στον πόλεμο στην Ουκρανία και την επαναστατική ανατροπή της καταστροφής του 1991. Για την επαναστατική αναγέννηση μιας γνήσιας σοβιετικής εξουσίας στη χώρα του Κόκκινου Οκτώβρη και σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο, από την Λισαβόνα ως το Βλαδιβοστόκ, χωρίς ολιγάρχες, καπιταλιστές, και γραφειοκράτες.
Αυτή είναι η δική μας κόκκινη διαχωριστική γραμμή από την πλειοψηφία της διεθνούς (και ντόπιας) Αριστεράς που είτε ανοικτά στέκεται στο πλευρό του ιμπεριαλισμού κατά της Ρωσίας, στο όνομα της “εθνικής ανεξαρτησίας” της Ουκρανίας (που έχει μετατραπεί σε καταστραμμένη αποικία και πολεμικό ορμητήριο του αμερικανονατοϊκού ιμπεριαλισμού) είτε κρατά ανύπαρκτες “ίσες αποστάσεις”.
Την ίδια στιγμή διατηρούμε την πολιτική μας ανεξαρτησία από οποιαδήποτε πολιτική ουράς στο Κρεμλίνο που αναζητά πάντα έναν επωφελή συμβιβασμό με τον ιμπεριαλισμό σε μια “Συμφωνία Μινσκ 3”. Στεκόμαστε, επίσης, ασυμφιλίωτα αντίπαλοι των μεγαλορώσων σωβινιστών και φασιστών τύπου Αλεξάντερ Ντούγκιν και των μαύρων ομοϊδεατών τους στην Ευρώπη και διεθνώς. Καμιά παραχώρηση ή προσέγγιση στις υποκριτικές “αντιπολεμικές”, “φιλειρηνικές” κορώνες σαν αυτές της ναζιστικής AfD, ή την λυκοφιλία τού κάθε Όρμπαν ή την δημαγωγία του Τραμπ.
Η επανεκλογή Τραμπ προκάλεσε πολλές αποπροσανατολιστικές αυταπάτες και επικίνδυνη ευπιστία στις προεκλογικές υποσχέσεις του φανφαρόνου Προέδρου των Αμερικανών δισεκατομμυριούχων ότι “θα τελειώσει τον πόλεμο στην Ουκρανία σε μια μέρα”.
Η πραγματικότητα είναι ότι η αμερικανονατοϊκή εκστρατεία στην Ουκρανία, ιδιαίτερα μετά την ήττα της περιβόητης “ουκρανικής αντεπίθεσης” του 2023 έχει γνωρίσει το δικό της Βατερλό. Η Ρωσία έχει επικρατήσει στα πεδία των μαχών στο Ντονμπάς και παρά τις κυρώσεις η ρωσική οικονομία άντεξε, ιδίως με την στήριξη της Κίνας και τις οικονομικές σχέσεις με τις χώρες των BRICS. Ο τριετής μέχρι τώρα πόλεμος έχει βουλιάξει σε έναν απέραντο βάλτο αίματος σε μια Ουκρανία ερειπίων, εκατομμυρίων εκτοπισμένων και μεταναστών, εξαντλημένων εφεδρειών. Η ΕΕ και προπαντός η Γερμανία έχουν πληρώσει βαρύτατο τίμημα με συντριπτικά πλήγματα στην κλυδωνιζόμενη οικονομία τους. Στην ίδια την Αμερική εξαπλώνονται η δυσαρέσκεια και η κόπωση από το Ουκρανικό και τους “χωρίς τέλος πολέμους”. Ο Τραμπ δεν κρύβει ότι θέλει να ξεφορτωθεί το βάρος στις πλάτες των Ευρωπαίων “συμμάχων” στο ΝΑΤΟ. Μια προσωρινή ανάπαυλα και απαρχή διαπραγματεύσεων για κατάπαυση του πυρός, με εδαφικές παραχωρήσεις στη Ρωσία, αποδεκτές τώρα δημόσια ακόμα κι από το ανδρείκελο Ζελένσκι, βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Οποιοσδήποτε, όμως, ελιγμός θα είναι πρόσκαιρης διάρκειας.
Μια “ειρήνη” à la Trump δεν θα είναι παρά η συνέχεια του πολέμου με άλλα μέσα. Προσκρούει σε κάθε βήμα στις στρατηγικές ανάγκες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού να αντιστρέψει την παρακμή της ηγεμονίας του εξαπολύοντας την βία προς κάθε κατεύθυνση και προπαντός, όπως υπενθύμισε ο Ρούμπιο, νικώντας και υποτάσσοντας τους δύο κύριους στρατηγικούς ανταγωνιστές της Αμερικής, την Ρωσία και την Κίνα.
8. Ο Τραμπ θα είναι τόσο “ειρηνοποιός” στη σύρραξη στην Ευρώπη και στις πολεμικές προετοιμασίες στον Ινδο-Ειρηνικό και την θάλασσα της Νότιας Κίνας αλλά και στον Αρκτικό και την Λατινική Αμερική, όσο το έδειξε και το απέδειξε στη Μέση Ανατολή απέναντι στην γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού. Προώθησε το εξωφρενικό σχέδιο εθνοκάθαρσης στην Γάζα, εκτοπισμού του λαού της από τις εστίες του και μετατροπής τού τόπου μαρτυρίου και ηρωικής αντίστασης σε κερδοφόρο real estate, “Ριβιέρα της Μεσογείου”. Ενθάρρυνε με κάθε μέσο τον δολοφόνο Νετανιάχου, τους φασίστες εποίκους, το σιωνιστικό καθεστώς κατοχής και απαρτχάιντ, στηρίζοντας την σχεδιαζόμενη προσάρτηση της Δυτικής Όχθης κλιμακώνοντας τους εξοπλισμούς με όπλα μαζικής καταστροφής και απειλώντας ότι θα εξαπολύσει την κόλαση πάνω σε όλη την Μέση Ανατολή, εάν οι λαοί δεν υποταχθούν στις εντολές του.
Μόνο που οι καταπιεσμένοι λαοί δεν δέχονται να αυτοκτονήσουν. Ο Παλαιστινιακός λαός το απέδειξε ξανά. Ιδιαίτερα από τον Οκτώβριο του 2023 και μέχρι τώρα με την ακλόνητη αντίσταση και τις θυσίες του, στάθηκε και στέκεται ο κύριος φραγμός ενάντια στους ιμπεριαλιστές που σχεδιάζανε την εξαφάνιση του Παλαιστινιακού, την “εξομάλυνση” των σχέσεων Σαουδικής Αραβίας – Ισραήλ, σαν το κρίσιμο επιστέγασμα των ψευδώνυμων “Συμφωνιών του Αβραάμ” των σιωνιστών με τις αραβικές ολιγαρχίες, και τη δημιουργία μιας “Νέας Μέσης Ανατολής”, ζωτικής σημασίας για τα διεθνή ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και το σιωνιστικό τους στρατοκρατικό προπύργιο.
Η υποταγμένη “Νέα Μέση Ανατολή” θα έβαζε υπό ιμπεριαλιστικό έλεγχο τις διεθνείς οδούς διασύνδεσης του Ινδο-Ειρηνικού με την Μεσόγειο και την Ευρώπη, αποκόβοντας έτσι τις προσβάσεις της Κίνας και του “Νέου Δρόμου του Μεταξιού” τόσο στην πετρελαιοφόρα Μέση Ανατολή όσο, προπαντός, προς την Μεσόγειο, την Ευρώπη και την Αφρική.
Αποδείχτηκε ότι το Παλαιστινιακό δεν είναι μόνο το κέντρο του προβλήματος της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής. Βρίσκεται στο κέντρο των παγκόσμιων εξελίξεων.
Έχει κεντρική στρατηγική σημασία στην παγκόσμια πολεμική εκστρατεία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ακόμα και σε βάρος τών μέχρι τώρα συμμάχων του στο ΝΑΤΟ, να ξεπεράσει την παρακμή του παγκόσμιου συστήματος και να επιβάλλει με νέους όρους την κλονισμένη ηγεμονία του. Κυνηγάει την φενάκη της MAGA φέρνοντας την ανθρωπότητα στο χείλος της αβύσσου και του πυρηνικού – κλιματικού αφανισμού. Δεν μπορείς να αποτρέψεις τον παγκόσμιο Αρμαγεδδώνα και να παλέψεις για ειρήνη στην Ουκρανία ή οπουδήποτε αλλού σήμερα χωρίς ταυτόχρονα να παλεύεις για Δικαιοσύνη και Λευτεριά στην Παλαιστίνη.
Η φενάκη-παγίδα “των δύο κρατών” βούλιαξε προ πολλού στο αίμα. Η απελευθερωτική προοπτική πρέπει να είναι μια Παλαιστίνη ενιαία από τον Ιορδάνη Ποταμό ως την Μεσόγειο θάλασσα, χωρίς θρησκευτικές, εθνοτικές ή κοινωνικές διακρίσεις, σοσιαλιστική, στα πλαίσια μιας Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας των ελεύθερων λαών της Μέσης Ανατολής.
Δεν είναι τυχαίο ότι και οι διεθνείς μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στην γενοκτονία στην Γάζα, ιδιαίτερα οι κινητοποιήσεις της νεολαίας – μαζί και μεγάλης μερίδας της εβραϊκής νεολαίας και διανόησης στην Αμερική αλλά και στην Ευρώπη που διατρανώνει “Όχι στο όνομά μας” – αντιμετωπίζονται με την αγριότερη καταστολή από το Κράτος και τους κρατούντες. Οι άρχουσες τάξεις με το ταξικό τους αισθητήριο αναγνωρίζουν ότι δεν πρόκειται απλώς για εκδηλώσεις συμπαράστασης αλλά για απειλή στην κυριαρχία τους.
Όπως στο κίνημα κατά του πολέμου στο Βιετνάμ και στον διεθνή επαναστατικό Μάη του ’68, υψώνονταν οι σημαίες των Βιετκόνγκ μαζί με τις κόκκινες και μαύρες σημαίες σαν σημαίες της παγκόσμιας επανάστασης, έτσι και σήμερα βλέπουμε την παλαιστινιακή σημαία να υψώνεται παντού όχι μόνο σαν σημαία δίκαιης διεκδίκησης της εθνικής απελευθέρωσης αλλά και σαν σημαία καθολικής ανθρώπινης χειραφέτησης, σύμβολο της παγκόσμιας επανάστασης.
Η ηρωική, παρατεταμένη και ανυπότακτη παρά την γενοκτονία πάλη του Παλαιστινιακού λαού, που βγαίνει όρθιος και μαχητικός μέσα από τα ερείπια της Γάζας ή και της Δυτικής Όχθης, ξεπερνάει τα όρια μιας αντίστασης σε δυνάμεις εισβολής και κατοχής ή και μιας εξέγερσης. Είναι ένας παρατεταμένος λαϊκός επαναστατικός πόλεμος – η Παλαιστινιακή Επανάσταση.
Μπορεί πολλές φορές η Παλαιστινιακή Επανάσταση να πολεμάει μόνη της, χωρίς στήριξη από τις αραβικές χώρες ή και προδομένη. Μπορεί ο Άξονας της Αντίστασης να έχει πληγεί το 2024 στον Λίβανο, στη Συρία, το Ιράκ, με το Ιράν να είναι στο στόχαστρο του πολέμου, και μόνο οι ηρωικοί Χούτι της Υεμένης να παραμένουν έμπρακτα στο πλευρό των Παλαιστινίων. Το δυναμικό μιας επαναστατικής λαϊκής έκρηξης στην περιοχή παραμένει. Γι’ αυτό και φοβούνται ντόπιοι βασιλιάδες, εμίρηδες και δικτάτορες να αποδεχτούν εύκολα τις χαοτικές διαταγές του Τραμπ. Και δεν είναι μόνον αυτοί που ανησυχούν από τις λαϊκές εκρήξεις συσσωρευμένης οργής. Είναι και οι κρατούντες στις ιμπεριαλιστικές Μητροπόλεις που φοβούνται.
Δεν φοβούνται μόνο τις συνέπειες του γεωπολιτικού σεισμού στη Μέση Ανατολή. Μαζί με την Παλαιστινιακή Επανάσταση, όπως άλλοτε με το Βιετνάμ και την Κουβανέζικη Επανάσταση, είναι η διεθνής Επανάσταση που προβάλει ξανά στον ιστορικό ορίζοντα όσο κι αν νομίζανε οι άρχουσες τάξεις ότι ξεμπέρδεψαν μια για πάντα με δαύτη το 1991.
9. Ο παγκόσμιος ιστορικός κύκλος που άνοιξε με την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση του 1917 δεν έκλεισε. Ο καπιταλισμός στην ιμπεριαλιστική εποχή της παρακμής του αδυνατεί να την ξεπεράσει πάνω από έναν αιώνα τώρα. Προχωρά διαρκώς, με διαλείμματα προσωρινής εύθραυστης ισορροπίας σε νέους καταστροφικότερους γύρους μιας σπείρας κρίσεων, πολέμων και βαρβαρότητας.
Η παρακμή ενός κοινωνικού σχηματισμού, όμως, όπως έδειξε και ο διαλεκτικός Χέγκελ, είναι η αρνητική έκφραση της ανάδυσης μιας νέας αρχής κοινωνικής οργάνωσης. Η ιστορική υλιστική διαλεκτική του Μαρξ έφερε στο φως τις αντιφάσεις, τα όρια και τον μεταβατικό χαρακτήρα τού ίδιου του καπιταλισμού, ως της τελευταίας ανταγωνιστικής μορφής ταξικής κοινωνίας στην μετάβαση στην αταξική κοινωνία του κομμουνισμού, το άλμα από την μέχρι τώρα Προϊστορία στην αληθινή ανθρώπινη Ιστορία, το βασίλειο της ελευθερίας.
Η ιμπεριαλιστική εποχή της καπιταλιστικής παρακμής είναι όπως έδειξαν οι μπολσεβίκοι πρωτεργάτες του Οκτώβρη 1917, ο Λένιν και ο Τρότσκυ, η κατεξοχήν μεταβατική εποχή. Η έκβασή της δε είναι προκαθορισμένη από καμιά μεταφυσική τελεολογία ή μηχανικό, οικονομικό ή τεχνολογικό ντετερμινισμό. Θα εξαρτηθεί από παρατεταμένες συγκρούσεις ζωντανών κοινωνικών δυνάμεων στην εθνική και προπαντός στη διεθνή αρένα. Ακριβώς λόγω του χαρακτήρα της ως της μεταβατικής εποχής προς τον παγκόσμιο ελευθεριακό κομμουνισμό, ο ρόλος της επαναστατικής υποκειμενικότητας στη θεωρία, την πράξη, την οργάνωση είναι ασύγκριτα πιο καθοριστικός από ό,τι σε προηγούμενες ιστορικές μεταβάσεις και επαναστάσεις στην ταξική κοινωνία.
Η Διαρκής Επανάσταση δεν ανάγεται απλώς σε ένα πρόγραμμα και μάλιστα αποκλειστικά για τις χώρες με ανολοκλήρωτα καθήκοντα αστικοδημοκρατικής επανάστασης, όπως την περιορίζουν. Είναι η διαλεκτική αντανάκλαση των αντιφάσεων της εποχής μέσα στον ίδιο τον εαυτό της για την επαναστατική τους υπέρβαση.
Έτσι έγινε οδηγός στη νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης αλλά και των προβλημάτων που αντιμετώπισε στη συνέχεια για την σοσιαλιστική οικοδόμηση και την επέκτασή της παγκόσμια· η πυξίδα στην πλοήγηση στις τρικυμίες της μεταβατικής εποχής, σε νίκες και ήττες μέσα στην παρατεταμένη κρίση της μετάβασης· το αναντικατάστατο θεμέλιο του επαναστατικού κινήματος που πήρε το όνομα του Τρότσκυ και του τροτσκισμού.
Ο Τρότσκυ, ως ο κατεξοχήν θεωρητικός τής Διαρκούς Επανάστασης, ηγέτης μαζί με τον Λένιν στη νίκη του Οκτώβρη, έγινε η ηγεσία της πάλης για την συνέχεια και επέκτασή του μέχρι την ολοκλήρωση της νίκης σε παγκόσμια κλίμακα, ενάντια στην ιμπεριαλιστική περικύκλωση και απομόνωση, τον γραφειοκρατικό εκφυλισμό, τον σταλινισμό και το δόγμα του “σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα”.
Στη δεκαετία του 1930 και μετά την κατάρρευση της Τρίτης Κομμουνιστικής Διεθνούς μετά την νίκη του Ναζισμού το 1933 και την κατολίσθηση προς ένα Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τόνισε ότι “δεν μπορείς να οικοδομήσεις ένα επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης σε μία μόνο χώρα χωρίς να οικοδομήσεις την επαναστατική Διεθνή, όπως δεν είναι δυνατός ο σοσιαλισμός σε μια μόνο χώρα”. Γι’ αυτό, παρά τις ήττες και τις αντίξοες συνθήκες, μαζί με μια κυνηγημένη από παντού, διεθνιστική, επαναστατική πρωτοπορία, ο Τρότσκυ ίδρυσε την Τέταρτη Διεθνή τις παραμονές του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου.
Το ΕΕΚ υποστηρίζει και στο 19ο Συνέδριό του την θέση που ψήφισε στο 17ο Συνέδριο ότι η ίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς ήταν ιστορικά αναγκαία, ιστορικά δικαιωμένη αλλά ιστορικά ανολοκλήρωτη, όπως δείχνουν και οι μεταπολεμικές εξελίξεις και διασπάσεις.
Συνεχίζουμε στην πάλη για την επαναστατική Διεθνή, με δικό μας σταθερό στόχο την Τέταρτη Διεθνή. Όχι με σεχταριστική εσωστρέφεια, απομονωτισμό κι αυτοανακήρυξη, ούτε με την καιροσκοπική κι εφήμερη σύναξη ετερόκλιτων ομάδων. Χωρίς ιστορική αμνησία κι αναπαραγωγή της σύγχυσης, αντλώντας από όλες τις επαναστατικές εμπειρίες παλιές και νέες, αναδεικνύουμε το ζήτημα της Διεθνούς με ιδεολογική – θεωρητική πάλη αλλά και προχωρώντας μέσα από συντροφικό, υπομονετικό διάλογο, κοινές δράσεις και εμπειρίες κοινών αγώνων στα μικρά και τα μεγάλα ζητήματα της ταξικής πάλης της εποχής μας μαζί με ανατρεπτικές δυνάμεις από άλλες παραδόσεις του εργατικού και χειρααφετητικού κινήματος.
Αξιοποιούμε και αναπτύσσουμε την συνολική εμπειρία ενός τέταρτου του αιώνα του Διεθνούς Σοσιαλιστικού Κέντρου “Κριστιάν Ρακόφσκυ”, των δράσεών του και Διεθνών Συνδιασκέψεων, από τον πόλεμο του ΝΑΤΟ στην Γιουγκοσλαβία, στις παρεμβάσεις στον πρώην σοβιετικό χώρο, την Παλαιστίνη, την Μέση Ανατολή και την Λατινική Αμερική. Χωρίς να είναι υποκατάστατο της Τέταρτης Διεθνούς, είναι ένα πολύτιμο μεταβατικό όργανο διεθνιστικής πάλης, στην πορεία προς την Τέταρτη Διεθνή, τον αμετάθετο στόχο μας.
Τώρα περισσότερο παρά ποτέ. Σε ένα πλανήτη σε φλόγες, ενάντια στο πυρηνικό ολοκαύτωμα ενός παγκοσμίου πολέμου, ενάντια στον φασισμό, την πείνα, την ανεργία, την εξαθλίωση, την εκμετάλλευση, την καταπίεση, την ταπείνωση ανθρώπου από άνθρωπο, ενάντια στο βούλιαγμα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, την καταστροφή της Φύσης και της ζωής, παλεύουμε για την ανατροπή του καπιταλισμού, την καθολική ανθρώπινη χειραφέτηση, τον πανανθρώπινο ελευθεριακό κομμουνισμό, με οδηγό την Διαρκή Επανάσταση στη θεωρία και την πράξη και οργανώνοντας την Τέταρτη Διεθνή!
Η Κεντρική Επιτροπή του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος
