Πού είναι η δικαιοσύνη; Πού είναι η δημοκρατία;
Είμαι η Σαχάρ, ένα κορίτσι από το Αφγανιστάν που στην παρούσα στιγμή είμαι πρόσφυγας. Έχω έρθει από μια χώρα την οποία όλες οι υπόλοιπες χώρες έχουν αφήσει μόνη και μιλάνε για απελάσεις Αφγανών πίσω στο Αφγανισάν. Έχω έρθει από το Αφγανιστάν με το κουτσό μου πόδι, με πόνους παντού, με πικρές μνήμες, με τρομερούς εφιάλτες. Όλα αυτά τα έχω συνεχώς. Εγώ κι η οικογένειά μου ήμασταν καταπιεσμένοι· γίνονταν εγκλήματα σε βάρος μας. Ήλθαμε σε ένα μέρος που λένε πως υπάρχει δικαιοσύνη και δημοκρατία. Ένα μέρος όπου μπορούμε να εκφράσουμε την οδύνη μας και κάποιος θα έρθει να μας σκουπίσει τα δάκρυα και να γιατρέψει τις πληγές μας -αυτό όμως δεν έχει γίνει.
Η δικαιοσύνη της Ευρώπης ήταν να κλείσει τα σύνορα της πάνω μου. Στις σκέψεις μου φανταζόμουν ένα σπίτι όπου θα μπορούσα να ζω εγώ κι η οικογένειά μου με ασφάλεια και γαλήνη, όμως σπίτι μου ήταν μια σκηνή μες στη λάσπη, κάτω από τον ήλιο ή τη βροχή και τώρα είναι ένα σιδερένιο κουτί που το αποκαλούν κοντέινερ.
Κάποιος που πέρασε από δίπλα μου, μου χαμογέλασε και τράβηξε μια αναμνηστική φωτογραφία μαζί μου ρωτώντας με να του εξιστορήσω τη μοίρα μου. Τότε εκείνος απλώς άκουσε την πικρή μου ιστορία, κούνησε το κεφάλι, ένιωσε θλίψη κι έφυγε. Μπορεί το χαμόγελό του να μου θεραπεύσει τις πληγές; Πού είναι η δικαιοσύνη για την οποία μας μιλούσαν;
Αυτή είναι η δικαιοσύνη στην Ευρώπη που τη διαφοροποιούν και τη διακρίνουν ανάμεσα στους ανθρώπους από το Αφγανιστάν, το Ιράκ και τη Συρία;
Οι άνθρωποι στη χώρα μου δέχονται επίθεση, θάνατο. Γίνονται εγκλήματα και υπάρχουν αποκρουστικές αναφορές για βασανιστήρια από εχθρούς. Όμως κανένας δε νοιάζεται γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Χιλιάδες άνθρωποι βασανίζονται σε κάποια μέρη του Αφγανιστάν και κανένας δε γνωρίζει για την κατάστασή τους.
Εγώ, η Σαχάρ, το κορίτσι από το Αφγανιστάν που τώρα ως πρόσφυγας έχω χάσει την ελπίδα μου για τους Ευρωπαίους και τους Αμερικάνους· που πια δε νοιάζομαι για το αν θα με εξορίσουν, αν θα με απελάσουν στην κόλαση από την οποία ήρθα κι όπου ήμουν καταπιεσμένη, λέω σ’ εσάς -τους φύλακες της δικαιοσύνης- που μιλάτε για τη δικαιοσύνη, που έχετε κλείσει τα μάτια σας απέναντί μου και απλά μου χαμογελάτε και έχετε τραβήξει μια αναμνηστική φωτογραφία κι έχετε περάσει από δίπλα μου: να θυμάστε ότι περνάω τα βράδια μου και τα όνειρά μου μόνο με δάκρυα και θλίψη και ξυπνώ μες στη νύχτα με εφιάλτες και κακές μνήμες όσων μου έχουν συμβεί. Κρατώ τον εαυτό μου όρθιο με το ζόρι και δείχνω ένα χαμογελαστό πρόσωπο αλλά μέσα το σώμα μου είναι μουχλιασμένο και σαπισμένο.
Είμαι 15 χρονών αλλά νιώθω πως είμαι 100 με πολλή οδύνη. Από την άλλη, όχι απλά δεν υπάρχει ιατρική περίθαλψη αν και έχω δεχτεί κάποιες χειρουργικές επεμβάσεις στο σώμα μου, αλλά έχω υποστεί βασανιστήρια στο Αφγανιστάν κι έχω περάσει πολλές δυσκολίες στη διαδρομή όπου υπήρχε μόνο θάνατος, οπότε έχω γράψει αυτό το γράμμα για να νιώσετε λύπηση για μένα και για να με ξεχάσετε και να κλείσετε τα μάτια σας. Aλλά ένα πράγμα σας λέω, να προσέχετε γιατί η ίδια μοίρα ίσως τύχει και σε εσάς κάποια μέρα. Ίσως κάποια μέρα τα δάκρυά μου γίνουν καταιγίδα και η κραυγή μου ταράξει το σύμπαν και να φοβάστε αυτή τη μέρα.
Το γράφω για τελευταία φορά για να ξυπνήσω την συνείδησή σας και δεν έχω πια τίποτα να πω.
Ίσως υπάρχει κάποιο κορίτσι να το λένε Σαχάρ σαν κι εμένα. Ναι, είμαι η ΣΑΧΑΡ που ποτέ δεν την έχει δει κανείς πουθενά και που καμία φωτογραφία δεν έχει τη δύναμη να περιγράψει την πραγματικότητα ως έχει.
Σαχάρ Ρεζάι
7 Oκτωβρίου 2016