Χαλυβουργοί
Αρνούνται το “θάνατο” της πείνας και των απολύσεων
Η στάση του αφεντικού Μάνεση, αποθρασυνόμενου από την καταδικαστική απόφαση που έκρινε «παράνομη και καταχρηστική» την απεργία στην Ελληνική Χαλυβουργία, δείχνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την ολοκληρωτική εξαφάνιση του όποιου πεδίου «συνεννόησης» θα μπορούσε δυνητικά να υπάρξει μεταξύ εργοδοτών κι εργατών σε μια πρότερη περίοδο.
Οι Χαλυβουργοί δεν αγωνίζονται ως κάποιοι «βολεμένοι» που αρνούνται να χάσουν τα προνόμια τους, όπως ευχαρίστως δηλώνουν για κάθε τμήμα του αγωνιζόμενου προλεταριάτου τα ΜΜΕ, αλλά γιατί αρνούνται να συμβιβαστούν με την πείνα και την ανέχεια των 500 ευρώ, με τα οποία θα πρέπει να ζήσουν οι οικογένειες τους. Αρνούνται να δεχτούν τον «θάνατο» που επιβλήθηκε στους 119 συναδέλφους τους που απολύθηκαν, κι αιωρείται σαν απειλή πάνω από τα κεφάλια και των ίδιων. Ο Μάνεσης, από την άλλη, αρνείται να δεχτεί πως το ένα εργοστάσιο του παραμένει 8 μήνες κλειστό βυθίζοντας τα κέρδη του, ιδιαίτερα σε ένα εντελώς αφιλόξενο για την «επιχειρηματικότητα» υφεσιακό περιβάλλον που έχει ρίξει την παγκόσμια ζήτηση του χάλυβα από το 2008 ως σήμερα 85% κάτω, λόγω της κατάρρευσης των κατασκευών.
Χρυσή τομή σε αυτή την σύγκρουση συμφερόντων με τις υπάρχουσες συνθήκες είναι δύσκολο να υπάρξει. Όσο ο Μάνεσης τηρεί την ίδια αδιάλλακτη στάση, οι Χαλυβουργοί είναι «καταδικασμένοι» να τραβούν μπροστά με τον αγώνα τους την τιμή και την αξιοπρέπεια ολόκληρης της εργατικής τάξης.
Αλλά νοιώθοντας κι επίσημα πλέον την στήριξη του κράτους δίπλα του, ο εργοδότης αρνείται κάθε συζήτηση και κάθε υποχώρηση, από την έκδοση της απόφασης κι έπειτα. Βασίζει την στάση του σε μια έωλη καταδικαστική απόφαση που έχει ήδη ανατραπεί από τα πράγματα: η υποτιθέμενη «μειοψηφία» των απεργών που αφαιρούσε το δικαίωμα στην εργασία από τους απεργοσπάστες, ήταν παράνομη διότι έπαιρνε τις αποφάσεις της με ανοιχτή ψηφοφορία κι όχι με κάλπη. Αυτό ήταν το σκεπτικό του δικαστηρίου, το οποίο όμως από την Γενική Συνέλευση της προηγουμένης της δίκης είχε ξεπεραστεί, διότι η ψηφοφορία πραγματοποιήθηκε με κάλπη κι ήταν συντριπτικά υπέρ της απεργίας (204 έναντι 42). Ακόμα και το βασικό στήριγμα πάνω στο οποίο εμμένει ο Μάνεσης λοιπόν, στο οποίο βασίζει όλη του την πολεμική, όλη του την αδιαλλαξία κι όλες τις προβοκάτσιες που στήνει, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Στο πλάι του ο μηχανισμός των απεργοσπαστών, που γεμίζει πλέον σε καθημερινή βάση το πρόγραμμα των καναλιών, αραδιάζει ψέμματα, απειλές ενώ δημιουργεί ανενόχλητος σκηνικά τραμπουκισμών κι έντασης στην πύλη. Η «κυρία Ελένη», φερέφωνο του Μάνεση και σταθερή τρόφιμος τηλεοπτικών εκπομπών, έχει αναλάβει εργολαβικά να εκπροσωπήσει τους απεργοσπάστες, στάζοντας χολή για την απεργία. Λιγοστοί μόνο εργάτες έχουν πειστεί από τις χυδαιότητες, στους οποίους απευθύνεται το σωματείο με την τελευταία του ανακοίνωση: «Μιλάμε για αυτούς τους συνάδελφους Χαλυβουργούς που αύριο θα είμαστε ξανά μαζί μέσα στη φωτιά του χαλυβουργείου, στις παγίδες του ελασματουργείου, αντιμέτωποι καθημερινά με τον κίνδυνο, με το θάνατο. Η θέση τους και το συμφέρον τους είναι μαζί μας, με τους απεργούς, μαζί με όλους τους άλλους που εκφράζουν τη στήριξη και την αλληλεγγύη τους στο δίκαιο αγώνα μας. Σας καλούμε για άλλη μια φορά να έρθετε με την πλευρά των εργατών, εδώ που ανήκετε. Είναι κρίμα να καθοδηγείστε από τη γνωστή Ελένη Καταβάτη, το φερέφωνο του Σαμαρά και των τηλεοράσεων, που όταν ικανοποιηθούν τα αιτήματα μας και λήξει η απεργία θα ξανακαθίσει στ’ ωραίο της τηλέφωνο, ενώ εσείς θα έρθετε μαζί μας στη φωτιά και το σίδερο».
Παρά την απόφαση του δικαστηρίου, το κράτος κι η εργοδοσία φοβούνται μια κλιμάκωση της επίθεσης τους ενάντια στην απεργία και λήξη με κατασταλτικά μέσα. Φοβούνται την αντίδραση της εργατικής τάξης που θα σπεύσει να υπερασπιστεί τον αγώνα-ορόσημο. Παρ’ όλ’ αυτά, δεν εμποδίζονται να την στήνουν κάθε μέρα έξω από το εργοστάσιο, διευθυντές, απεργοσπάτες, μπάτσοι και σεκιούριτι, δημιουργώντας εντάσεις. Πρόσφατα, αποπειράθηκαν να συλλάβουν τον Γ. Πέρρο, Γραμματέα του ΠΑΜΕ, επειδή συνόδευε φορτηγό με τρόφιμα στο εργοστάσιο, αλλά η σύλληψη απετράπη από την παρέμβαση των παρευρισκόμενων απεργών. Προσπαθούν να απομονώσουν την απεργία από την αλληλεγγύη, θέλουν να σπάσουν τον αγώνα αφήνοντας τους εργάτες και τα παιδιά τους να λιμοκτονήσουν, και θα μεταχειριστούν κάθε μέσο για να πετύχουν τους σκοπούς τους. Με την νίκη Σαμαρά στις εκλογές, που προεκλογικά είχε ως βασική του υπόσχεση την «τάξη κι ασφάλεια» στη χώρα, δηλαδή μεγαλύτερη καταστολή σε ό,τι κινείται, θα ενταθεί η πίεση στην απεργία.
Μόνος τρόπος προστασίας και νίκης της απεργίας, όπως έχει ξανατονιστεί, είναι το εξάπλωμα του αγώνα σε όλα τα εργοστάσια και σε όλες τις επιχειρήσεις. Η πρακτική συνεννόηση των εργαζομένων τους σε κοινή δράση ενάντια στις επιθέσεις του κεφαλαίου, η δημιουργία νέων, μαζικών και ταξικών οργάνων μάχης συσπείρωσης εργαζόμενων κι ανέργων σε μια κατεύθυνση συντριβής της καπιταλιστικής εξουσίας.
Κ. Αποστολόπουλος
Νέα Προοπτική τεύχος #529# Σάββατο 23 Ιουνίου 2012
