Η φωτιά έκαψε τους… εμπρηστές
“Κάηκε” η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου από τη “φωτιά” που άναψε, αποτυγχάνοντας να εκλέξει τον Πρόεδρο Δημοκρατίας της επιλογής της, το νεοδημοκράτη Σταύρο Δήμα την Δευτέρα 29/12.
Η κυβέρνηση που αναδείχτηκε από τις εθνικές εκλογές του Ιουνίου του 2012, λέγοντας κατάμουτρα ψέματα στον ελληνικό λαό ότι δεν θα υπάρξουν άλλες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις (ενώ έκανε στάχτη λίγο αργότερα τη 13η και 14η σύνταξη και το 13ο και 14ο μισθό στο δημόσιο) κατέρρευσε δυόμισι χρόνια μετά, αποτυγχάνοντας να περάσει χωρίς λαϊκή αντίδραση διαρθρωτικά μέτρα που προέβλεπε το δεύτερο Μνημόνιο (Φεβρουάριος 2012) και όλες οι μετέπειτα επικαιροποιήσεις του.
Η αποτυχία της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου οφείλεται προπαντός στην μη – επαλήθευση του σεναρίου της περί ανάκαμψης του ελληνικού καπιταλισμού το 2014 – 2015, την οποία υποτίθεται θα έφερνε η “επιτυχημένη” δημοσιονομική και οικονομική προσαρμογή λόγω του μηδενισμού των “δίδυμων ελλειμμάτων” (σ.σ. έλλειμμα γενικής κυβέρνησης και έλλειμμα ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών). Οι “επιτυχίες” αυτές οφείλονται στην οικονομική καταστροφή που έφερε η εξαετής ύφεση (μιας και έτσι καταποντίστηκαν οι εισαγωγές) και λιτότητα (τσακίζοντας τις δαπάνες) και όχι σε κάποια ανασυγκρότηση του ελληνικού καπιταλισμού, του κράτους και των θεσμών του. Ο ελληνικός κοινωνικο – οικονομικός σχηματισμός βρίσκεται όσο ποτέ σε ιστορική αποσύνθεση.
Η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου είναι η τρίτη μνημονιακή κυβέρνηση που πέφτει υπό το βάρος των συνεπειών τής αποτυχίας να επανέλθει η ελληνική οικονομία σε τροχιά “ανάπτυξης” με τα κανιβαλικά μνημονιακά μέσα που επέλεξε η ελληνική αστική τάξη μαζί με τους διεθνείς πάτρονές της στην Τρόικα, για να μειώσει τα “δίδυμα ελλείμματα” και να αποφευχθούν νέα επώδυνα μέτρα σε βάρος του λαού, όπως περικοπές στις συντάξεις και στους μισθούς. Η πρώτη κυβέρνηση που κατέρρευσε ήταν εκείνη του Παπανδρέου (Οκτώβριος 2009 – Νοέμβριος 2011) και η δεύτερη εκείνη του Παπαδήμου (Νοέμβριος 2011 – Μάιος 2012). Επί κυβέρνησης Σαμαρά αναχαιτίστηκε μεν η ύφεση, μιας και αυτή τη στιγμή το ΑΕΠ μεταβάλλεται με θετικό πρόσημο, αλλά δεν κατέστη δυνατό να φανεί “βιώσιμη” αυτή η αναχαίτιση στα πλαίσια ενός αποδεκατισμένου από την κρίση και την παρακμή ελληνικού καπιταλισμού σε ένα διεθνές περιβάλλον οικονομικής αναταραχής.
Με μερική εξαίρεση τον τουρισμό και παρά την “επιτυχημένη” ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, κανένας άλλος κλάδος της εγχώριας οικονομίας δεν ανέκαμψε φέτος μετά από έξι χρόνια πρωτοφανούς στα χρονικά του παγκόσμιου καπιταλισμού ύφεσης. Πρώτα απ’ όλα, η ελληνική βιομηχανία και ο οικοδομικός – κατασκευαστικός κλάδος συνέχισαν να κατρακυλούν. Η επιβράδυνση στις βασικές οικονομίες στις οποίες εξάγει η Ελλάδα (σ.σ. Ε.Ε., Τουρκία), η συνέχιση της κρίσης στην αγορά ακινήτων, η συνεχιζόμενη πιστωτική ασφυξία στην Ελλάδα και το χρηματοδοτικό “κενό” ανάμεσα στο παλιό και το νέο ΕΣΠΑ από το οποίο αναμένονταν επενδυτικά κεφάλαια στη χώρα συντείνουν στο ότι δεν πρόκειται να ανακάμψει η οικονομία το 2015. Υπό αυτούς τους όρους καμία ξένη ιδιωτική επενδυτική “εισβολή” δεν είναι δυνατή, όπως έλπιζαν στην κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, η οποία θα δημιουργούσε νέες θέσεις εργασίας, θα αύξανε το εισόδημα της κοινωνίας και θα άρχιζε να ξαναγεμίζει τα ταμεία του κράτους, των ασφαλιστικών ταμείων και των τραπεζών ώστε να σταματήσει η πάσης φύσεως λιτότητα την οποία έχει υποστεί ο λαός για να εξοφλεί ένα μη – βιώσιμο δημόσιο χρέος.
Παράλληλα με το βάλτωμα της οικονομίας και την εκτίναξη του δημοσίου χρέους σαν ποσοστό του ΑΕΠ (λόγω του συνεχιζόμενου βαλτώματός του) έχει συσσωρευτεί ένα ληξιπρόθεσμο ιδιωτικό χρέος προς τις εφορίες, τα ασφαλιστικά ταμεία και τις τράπεζες που αγγίζει ολοένα και περισσότερο το 100% του Ακαθάριστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ). Τι σημαίνει αυτό; Πως ό,τι παράγει η ελληνική οικονομία βρίσκεται εν δυνάμει υπό… κατάσχεση από το κράτος, τα ασφαλιστικά ταμεία και τις τράπεζες. Την ίδια στιγμή η παραγωγική δυνατότητα της οικονομίας -από άποψη διείσδυσης της τεχνολογίας στην παραγωγή- έχει επίσης καταρρεύσει, μιας και από το 2007 έχουν μειωθεί κατά 70% οι ιδιωτικές και δημόσιες δαπάνες για επενδύσεις.
Η πτώση της τρίτης κατά σειρά μνημονιακής κυβέρνησης αφήνει πίσω της ένα γιγάντιο δημόσιο χρέος, ένα γιγάντιο ληξιπρόθεσμο ιδιωτικό χρέος και ένα γιγάντιο χρηματοδοτικό και επενδυτικό “κενό” στην ελληνική οικονομία.
Η μνημονιακή διαδικασία για να καταστεί βιώσιμο το ελληνικό δημόσιο χρέος γέννησε ένα μη – βιώσιμο ιδιωτικό χρέος και την πλήρη αδυναμία της κοινωνίας να εξυπηρετήσει και τα δύο αυτά χρέη. Ο μόνος τρόπος για την επιβίωση του λαού είναι η ανατροπή των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων και η διαγραφή του δημοσίου χρέους και του ιδιωτικού χρέους των φτωχών, αλλά και η απαλλοτρίωση της περιουσίας των μεγαλοκαπιταλιστών. Μόνο μια εργατική κυβέρνηση στα πλαίσια της εργατικής εξουσίας μπορεί να φέρει σε πέρας ένα πρόγραμμα σωτηρίας του λαού.
Δ.Κ.
