Πρώτος γύρος των Προεδρικών Εκλογών στη Γαλλία
ΠPOMHNYMA
ΘYEΛΛAΣ
στην Ευρώπη
Την Κυριακή 23 Απριλίου διεξάγονται στην Γαλλία οι πιο κρίσιμες Προεδρικές εκλογές στην χώρα από το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, αναμφίβολα θα έχει τεράστιο αντίκτυπο και πέρα από τα γαλλικά σύνορα, στην κλυδωνιζόμενη Ευρωπαϊκή Ένωση και διεθνώς.
Την ώρα που η Νέα Προοπτική ετοιμάζεται να τυπωθεί, οι τελευταίες δημοσκοπήσεις (πριν από την επίθεση ενόπλου τζιχαντιστή(;), την Πέμπτη 20/4, κατά αστυνομικών στο κέντρο του Παρισιού, στα Ηλύσια Πεδία, με νεκρό αστυνομικό αλλά και τον δράστη) δείχνουν ότι και οι τέσσερις προπορευόμενοι υποψήφιοι έχουν ίσες πιθανότητες, στα όρια του στατιστικού λάθους, να βρεθούν στον δεύτερο γύρο της 7ης Μαΐου.
Ο νεοφιλελεύθερος τραπεζίτης και πρώην υπουργός του Ολάντ Μακρόν που παριστάνει τον εξωκομματικό “πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς” -βασική επιλογή της γαλλικής αστικής τάξης και της ΕΕ- φτάνει στο 23%. Η Μαρίν Λεπέν, υποψήφια του φασιστοειδούς ακροδεξιού “Εθνικού Μετώπου”, κι η οποία θεωρούσε ότι είχε την πρωτιά στην τσέπη της, υποχωρεί τώρα στο 21%. Τρίτος, εκτινάσεται στο 20% η έκπληξη των τελευταίων εβδομάδων, ο Μελανσόν του κινήματος “Ανυπότακτη Γαλλία”, πρώην ηγετικό στέλεχος του Σοσιαλιστικού Κόμματος (παλιότερα πρώην τροτσκιστής) που (κακώς) ο αστικός τύπος τον τοποθετεί στην άκρα Αριστερά. Τέταρτος, ο επίσημος εκπρόσωπος της παραδοσιακής Δεξιάς, ο ακραία νεοφιλελεύθερος, “θεοφοβούμενος” και βουτηγμένος στα σκάνδαλα Φιγιόν με 18%.
Μια δημοσκόπηση είναι απλώς μια δημοσκόπηση. Είδαμε πόσο διαψεύδονται την τελευταία χρονιά. Πάντως, από μόνη της, η ενδεικτική αυτή δημοσκοπική εικόνα φανερώνει την δραματική κρίση στην οποία βρίσκεται συνολικά το αστικό πολιτικό σύστημα της Γαλλίας. Κρίση όλων ανεξαιρέτως των παραδοσιακών κομμάτων που την κυβέρνησαν μεταπολεμικά, κρίση καθεστωτική, κρίση διακυβέρνησης και εξουσίας.
Κρίση μιας χώρας-κλειδί στην ΕΕ, στον ίδιο τον σκληρό της πυρήνα, στον κεντρικό άξονα, μαζί με την Γερμανία, της αποτυχημένης “οικοδόμησής” της. Από τους τέσσερις προπορευόμενους υποψηφίους, οι δύο υπόσχονται “διαπραγμάτευση” κι αποχώρηση από την ΕΕ και το ευρώ (η ακροδεξιά Λεπέν, ο αριστερός σοσιαλπατριώτης Μελανσόν), κι ένας ακόμη, ο καραμπινάτος δεξιός Φιγιόν, είναι κι αυτός γνωστός “ευρωσκεπτικιστής”. Δεν είναι παράδοξο ότι η πλειοψηφία της γαλλικής άρχουσας τάξης, το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες δίνουν την προτίμησή τους στον Μακρόν, μοναδικό πιστό υποστηρικτή της ΕΕ που δεν έχει εγκαταλείψει ακόμα το καράβι που βουλιάζει. Οι ίδιες όμως δυνάμεις της γαλλικής και ευρωπαϊκής αστικής αντίδρασης δεν κρύβουν την ανησυχία τους για το κατα πόσον ο άπειρος Μακρόν, ακόμα και εάν εκλεγεί Πρόεδρος, θα μπορούσε να ανταπεξέλθει στην τρικυμία της καπιταλιστικής κρίσης, στις φυγόκεντρες διαλυτικές τάσεις τής μετά το Brexit EE και προπαντός στις επερχόμενες καταιγίδες της ταξικής πάλης.
Η ίδια η εργατική τάξη της Γαλλίας έδειξε ήδη από το 2016 με τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις ενάντια στον αντεργατικό νόμο Ελ Κομρί ότι είναι ο πιο ανυπότακτος αντίπαλος, ο άξιος κληρονόμος των επαναστατών του 1848, της Κομμούνας του Παρισιού και του Μάη του ’68. Και στις τρεις αυτές ιστορικές καμπές -1848, 1871, 1968- ο “γαλατικός αλέκτορας”, για να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση του Μαρξ, αναγγέλει την ώρα της κοινωνικής Επανάστασης στην Ευρώπη. Μόνο που αυτήν την φορά, ο θρυλικός “κόκορας” δεν είναι πια απλώς “γαλατικός”: είναι και μαγκρεμπίνος και αφρικανός των προαστείων και πρόσφυγας των στρατόπεδων συγκέντρωσης, όλο το νομαδικό προλεταριάτο που αν και διασπασμένο μέχρι τώρα μπορεί και πρέπει να ενωθεί κάτω από την κόκκινη σημαία μιας νέας Κομμούνας.
Η θυγατέρα του βασανιστή της Αλγερίας και αρνητή του Άουσβιτς Λεπέν βλέπει, για λογαριασμό των αφεντικών, τον κίνδυνο. Γι’ αυτό στην τελική φάση της προεκλογικής της καμπάνιας παράτησε τα μελιστάλαχτα και γαύγισε τα χρυσαυγουλίτικα ναζιστικά, με άναρθρες κραυγές και απειλές ενάντια σε μουσουλμάνους, Εβραίους, πρόσφυγες, συνδικάτα και κομμουνιστές.
Όσα βέλη κι αν ρίχνονται κατά του Μελανσόν δεν είναι αυτός ο κίνδυνος. Το ρεφορμιστικό του πρόγραμμα δεν βγαίνει έξω από τα όρια του καπιταλιστικού συστήματος και σε συνθήκες κρίσης θα εγκαταλειφθούν οι όποιες υποσχέσεις. Μπορεί ο Μελανσόν να είπε ότι “η Γαλλία δεν είναι Ελλάδα κι ο ίδιος δεν είναι Τσίπρας” (τον οποίο μέχρι πρότινος στήριζε). Η αλήθεια είναι ότι η γαλλική εκδοχή δεν θα είναι καλύτερη από τον τάχα ριζοσπαστικό Συριζαίο που θα “έσκιζε τα μνημόνια”.
Με όλη μας, όμως, την κριτική στον Μελανσόν, πρέπει να δούμε ότι η μαζική στροφή των τελευταίων εβδομάδων προς αυτόν, ιδιαίτερα της νεολαίας (24% είναι άνεργη), υποδηλώνει μια στροφή των ίδιων των εργατικών-λαϊκών μαζών προς τα αριστερά. Είναι προμήνυμα των νέων ταξικών αγώνων που έρχονται στην Γαλλία, στην Ευρώπη, στην ίδια την Ελλάδα.
Πρώτος όρος για την νίκη τους είναι η πολιτική ανεξαρτησία της εργατικής τάξης από όλους τους εκπροσώπους του κεφαλαίου και της ΕΕ, η αναγέννηση μια εργατικής επαναστατικής κομμουνιστικής οργάνωσης. Το ΕΕΚ δεν μένει, όμως, ουδέτερο στην κρισιμότατη εκλογική μάχη ούτε καλεί σε αποχή στον πρώτο γύρο. Στηρίζουμε, παρόλες τις διαφορές μας, τους τροτσκιστές υποψήφιους, την αγωνίστρια Ναταλί Αρτώ της Lutte Ouvrière και κατά δεύτερο λόγο τον εργάτη Φιλίπ Πουτού του ΝΡΑ. Η πρώτη, η Αρτώ, είναι και η μόνη υποψήφια που στο μεταβατικό πρόγραμμά της θέτει ενάντια στην ΕΕ και τον καπιταλισμό την εναλλακτική των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης και την εργατική εξουσία.
Η τωρινή μάχη δεν σταματάει στις κάλπες κι ούτε στον δεύτερο γύρο. Οι πρωτοπόρες μαχητικές δυνάμεις των προλεταρίων και των καταπιεσμένων πρέπει να προετοιμαστούν επειγόντως για τις μεγάλες αναμετρήσεις που έρχονται. Σ’ αυτόν τον σκοπό θέλει να συμβάλλει και η Επείγουσα 4η Ευρω-Μεσογειακή Εργατική Συνδιάσκεψη που οργανώνει το Βαλκανικό Κέντρο “Κριστιάν Ρακόφσκυ” στην Αθήνα στις 26-28 Μαΐου.
