Την Κυριακή 16 Ιούλη τα αφεντικά και η κυβέρνηση είχαν διαμορφώσει ένα κλίμα σχεδόν τρομοκρατικό. Τα μαγαζιά έπρεπε αυτή τη φορά να είναι ανοιχτά. Η αγορά να κινηθεί. H συμφωνία για τις περίφημες 32 Κυριακές της κυβέρνησης με το κουαρτέτο των τοκογλύφων δανειστών έπρεπε να τεθεί σε εφαρμογή.
Όμως για άλλη μια φορά, και με βάση τα στατιστικά στοιχεία των ίδιων των εμπόρων, η 16 Ιούλη ήταν μια πραγματική αποτυχία.
Οι μνήμες που έχουν τα αφεντικά από προηγούμενους αποκλεισμούς καταστημάτων, οδήγησε πολλά από αυτά να κλείσουν εθελουσίως τα καταστήματά τους προκειμένου να αποφύγουν συγκρούσεις.
Η κινητοποίηση για άλλη μια φορά σωματείων, εργατικών σχημάτων και οργανώσεων, είχε το αποτέλεσμά της.
Και φυσικά η αγοραστική αδυναμία των ίδιων των ανθρώπων που υποτίθεται πως αδημονούσαν να ξαμοληθούν την Κυριακή να αγοράσουν.
Το Ε.Ε.Κ. συμμετείχε όπως πάντα στην κινητοποίηση στην Ερμού την Κυριακή το πρωί. Στην προκήρυξή του ανάμεσα στα άλλα ανέφερε: «Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ διοικεί περίφημα για λογαριασμό των καπιταλιστών. Για λογαριασμό των εργοδοτών ο κλάδος του εμπορίου μετατρέπεται σε ζώνη πλήρους εργασιακού κάτεργου. Μαύροι, ανασφάλιστοι κι απλήρωτοι επί μήνες εργαζόμενοι, υποχρεωνόμαστε τώρα να δουλεύουμε Κυριακές -χωρίς καν προσαυξήσεις- γινόμενοι βορά στις ορέξεις των εργοδοτών και της κυβέρνησής τους. Την ίδια ώρα, οι περισσότεροι απολυμένοι συνάδελφοι είναι ήδη μακροχρόνια άνεργοι και έχουν να αντιμετωπίσουν την κοροϊδία επιδομάτων και κοινωφελών προγραμμάτων.
Είναι αστείο να μιλάει η κυβέρνηση για «τόνωση της αγοράς από τα κυριακάτικα ανοίγματα» όταν παραδίπλα βαράνε αδιάλειπτα κανόνια χρεοκοπίας σε μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις, όπως στην περίπτωση του τύπου. Η κρίση τους βαραίνει τις δικές μας πλάτες με την πραγματική ανεργία να βρίσκεται στο 30%, τις μαζικές απολύσεις, τη φορολεηλασία, τη διάλυση νοσοκομείων και σχολείων, τη διεύρυνση της ελαστικής εργασίας, την κατάργηση/απαξίωση συλλογικών συμβάσεων εργασίας, τις ιδιωτικοποιήσεις.
Ας μην ξεχνάμε τις εργατικές δολοφονίες συναδέλφων μας, τους δύο συμβασιούχους ΠΟΕ-ΟΤΑ, τους μετανάστες εργάτες κ.ά. που πέθαναν από εξόντωση πάνω στη δουλειά. Ήταν «αναγκαίες θυσίες» για ένα σύστημα που παρακμάζει!
[…] Σε ένα σύστημα που η μόνη πολιτική είναι αυτή των απολύσεων και της διάλυσης κάθε πτυχής της ζωής μας. ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ
– Να οργανωθούμε στα σωματεία μας
– Όπου τα σωματεία μας είναι εργοδοτικά, γραφειοκρατικά ή σφραγίδες να οργανώσουμε επιτροπές αγώνα που θα λειτουργούν με συνέλευση.
– Να απαιτήσουμε από τα ξεπουλημένα εργατικά κέντρα και τον ΟΑΕΔ τα μητρώα των άνεργων συνάδελφων μας.
– Να συστήσουμε απεργιακές επιτροπές αιρετές κι ανακλητές από τις γενικές μας συνελεύσεις, με καθήκον τους την οργάνωση των απεργιών μας.
– Να παλέψουμε για την οργάνωση μιας Πανελλαδικής Συνέλευσης όλων των μαχόμενων δυνάμεων του εργατικού κινήματος. Ανοιχτής σε όλους αλλά ανεξάρτητης από κράτος και γραφειοκράτες. Για να ρυθμίζουμε τη δράση μας στα ζητήματα επιβίωσης της εργατικής τάξης με τα μάτια συνεχώς στραμμένα στο μέλλον των αγώνων μας. Για να προετοιμάσουμε γενική πολιτική απεργία διαρκείας, δηλαδή τη νίκη της εξέγερσης μέχρι να πέσει αυτή η κυβέρνηση και να μην σηκώσει κεφάλι καμιά επόμενη. Για τη διαγραφή του χρέους και την εθνικοποίηση των βασικών τομέων παραγωγής, ιδιαίτερα του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Με τη στήριξη του φτωχού λαού, οι εργάτες μπορούμε να τσακίσουμε τα αφεντικά, τους γραφειοκράτες, τους φασίστες κι όλο τον αστικό κρατικό μηχανισμό.
ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ! ΛΙΓΟΤΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ!
N. Πελεκούδας
