Παρέμβαση στο Πανελλαδικό Συντονιστικό των σχημάτων της ΕΑΑΚ 22-23/3/2019
To φετινό εαρινό πανελλαδικό συντονιστικό διήμερο των σχημάτων της ΕΑΑΚ συντελείται μέσα σε συνθήκες προεκλογικής πολιτικής κρίσης.
Από τη μία μεριά, ο ψευτο-αριστερός ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να μπορεί να αποφύγει την πτώση από την κυβερνητική εξουσία μετά τις επικείμενες αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις (Τοπικές, ευρωπαϊκές, εθνικές) οι οποίες θα αναδείξουν τις απώλειες της επιρροής του κυρίως μετά την ποδοπάτηση του “Όχι” στο Δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015 αλλά και τα απανωτά Μνημόνια που υπέγραψε-εφάρμοσε. Και αυτό παρά την “έξοδο” από αυτά….
Από την άλλη μεριά, η νεοφιλελεύθερη – ακροδεξιά ΝΔ δεν έχει διασφαλίσει την πολιτική ορμή που να της επιτρέψει μία άνετη πρωτιά στα συντρίμμια του ΣΥΡΙΖΑ.
Προκειμένου ο ΣΥΡΙΖΑ να αποφύγει την εκλογική- πολιτική συντριβή, έχει ήδη ξεκινήσει να εφαρμόσει ένα πακέτο “κοινωνικών” παρεμβάσεων. Αρχής γενομένης με την ακύρωση των περικοπών που ο ίδιος προηγούμενα ψήφισε στις συντάξεις, την αύξηση των δαπανών για κοινωνικά επιδόματα και την αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 11%. Ετοιμάζει παράλληλα, μία ρύθμιση των ασφαλιστικών και φορολογικών χρεών, την καταβολή μέρους τουλάχιστον των αναδρομικών των συνταξιούχων και των δημοσίων υπαλλήλων και επιπλέον προσλήψεις προσωρινού προσωπικού στο δημόσιο.
Την ίδια ώρα, η ΝΔ, αν και διαφωνεί με όλα τα παραπάνω μέτρα, σέρνεται πίσω από την “κοινωνική” στροφή του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς δεν τολμά να διατυπώσει τη θέση της ανοιχτά ενάντια της, υπό το φόβο απώλειας μέρους της λαϊκής υποστήριξης την οποία διεκδικεί, ποντάροντας -από εκεί και πέρα- ουσιαστικά μόνο στο χαρτί του εθνικισμού και του ”νόμου και της τάξης” ενάντια στον “εσωτερικό εχθρό” δηλαδή το εργατικό – λαϊκό κίνημα και την αριστερά συλλήβδην.
Κανένας “νέος διπολισμός” δεν έχει εγκαθιδρυθεί στην Ελλάδα
Και οι δύο επίδοξοι πόλοι του αστικού πολιτικού συστήματος είναι ασταθείς και ανίκανοι να συγκροτήσουν ένα ”νέο δικομματισμό” ή ένα “νέο διπολισμό”, ο οποίος να μπορεί να διαχειρισθεί τη μεταμνημονιακή κατάσταση στη χώρα, η οποία κάθε άλλο παρά χαρακτηρίζεται από το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής χρεοκοπίας, αλλά και το ξεπέρασμα της ρήξης μεταξύ του λαού και του αστικού πολιτικού συστήματος εξουσίας.
Η έξοδος από τα Μνημόνια τον Αύγουστο του 2018 και, έπειτα, η κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών το Φεβρουάριο του 2019 – η οποία έδωσε το εισιτήριο στη Μακεδονία για το ΝΑΤΟ και την ΕΕ – προσέφεραν μόνο ένα προσωρινό εξωτερικό (από πλευράς ιμπεριαλισμού ) οικονομικό και γεωπολιτικό στήριγμα στον ελληνικό καπιταλισμό, χωρίς όμως να οδηγήσουν στην πλήρη επανασυγκόλληση του ως οικονομικού και πολιτικού κρίκου στη διεθνή και ιδίως την ευρωπαϊκή ιμπεριαλιστική αλυσίδα.
Η ΕΕ ταλανίζεται από μία συστημική οικονομική και πολιτική κρίση. Οι φυγόκεντρες πολιτικές -κυρίως από τα ακροδεξιά- πολιτικές τάσεις ενδυναμώνονται ολοένα και περισσότερο, την ίδια ώρα, όμως, που νέα κινήματα από τα κάτω ξεσπάνε ενάντια στις κυβερνήσεις της, από τα “Κίτρινα Γιλέκα” στη Γαλλία του καταρρέοντος “Κεντρώου” φιλο-Ευρωπαϊστή’ Μακρόν μέχρι τις κινητοποιήσεις ενάντια στο “νόμο της σκλαβιάς” στην Ουγγαρία του ακροδεξιού, ευρωσκεπτικιστή ρατσιστή Όρμπαν.
Έτσι, η ευρωπαϊκή ιμπεριαλιστική “αλυσίδα” παραμένει ραγισμένη όχι μόνο λόγω συνεχιζόμενης ελληνικής καπιταλιστικής κρίσης (βλέπε υψηλό δημόσιο χρέος και μη εξυπηρετήσιμο ιδιωτικό χρέος), αλλά προπαντός λόγω της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και των σπασμών που αυτή δημιουργεί στην “καρδιά” του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, αλλά και στην περιοχή της Ανατολικής και νοτιο-ανατολικής Ευρώπης και Μεσογείου…
Οι ίδιες, εξάλλου, αυτές οι συμφωνίες (εξόδου από τα Μνημόνια και εισόδου της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ) ήδη εντείνουν τις φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό πολιτικό τοπίο της Ελλάδας και έτσι φέρνουν πιο κοντά μία παραπέρα πολιτική και οικονομική αποσταθεροποίηση.
Η αποτυχία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να πάρει τη δόση των 970 εκατ. ευρώ στο Εurogroup της 12/3 (στα πλαίσια του Προγράμματος της Ενισχυμένης Μετα-Μνημονιακής Εποπτείας) λόγω της καθυστέρησης που επέδειξε στην αλλαγή του πλαισίου διαχείρισης για κόκκινα δάνεια, οι αντιδράσεις των διεθνών δανειστών στην ”σοκαριστική” για τους ίδιους αύξηση του κατώτατου και στο ενδεχόμενο εκτίναξης των δαπανών λόγω των αναδρομικών, αλλά οι αυξανόμενες πιέσεις του εθνικισμού όχι μόνο προς το ΣΥΡΙΖΑ αλλά και προς τη ΝΔ δείχνουν το δύσβατο δρόμο που μένει να διαβούν τα δύο αυτά κόμματα κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου και, κυρίως, μετά από αυτήν…
Σε κάθε περίπτωση, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί -αν και πολύ το επιθυμεί…- να γίνει ο νέος “προοδευτικός” πόλος (δηλαδή ένα ”νέο ΠΑΣΟΚ”), μοιράζοντας επιδόματα – ψίχουλα στους πάμπτωχους και προσωρινές θέσεις απασχόλησης στο δημόσιο ή ακόμα επιστρέφοντας κάποιο μέρος των περικοπών των Μνημονίων.
Ούτε, όμως, η ΝΔ μπορεί να γίνει εκείνο που ήταν (προ του 2010) έχοντας πίσω της μία οριστικά τσακισμένη “μεσαία” αστική τάξη σε συνθήκες παρατεταμένης πιστωτικής ασφυξίας, επενδυτικής ανομβρίας και εμπορικών διενέξεων διεθνώς.
Εξάλλου, αποδεχόμενοι και οι δύο επίδοξοι νέοι πόλοι το μόνιμο μεταμνημονιακό καθεστώς της ατελείωτης λιτότητας, μαζί και το ασφυκτικό πλαίσιο πολιτικής της ΕΕ και Ευρωζώνης είναι υποχρεωμένοι να έλθουν είτε αργότερα (με το ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση), είτε νωρίτερα (με τη ΝΔ στην κυβέρνηση) ξανά σε σύγκρουση με το λαό, οδηγούμενοι σε πολιτική αποσύνθεση. Το ενδεχόμενο αυτό θα γίνει ακόμα πιο αναπόφευκτο, καθώς ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός βουλιάζει στην οικονομική, πολιτική και θεσμική κρίση υπό το βάρος της οξυμένης παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και του διεθνούς εμπορικού πολέμου.
Σπασμένος εκπαιδευτικός “κρίκος” στην διαλυμένη ελληνική καπιταλιστική “αλυσίδα”
Υπό αυτές τις συνθήκες βαθέματος της κρίσης του ελληνικού αστικού Κράτους, κάθε άλλο μπορεί να αποτελέσει εξαίρεση η ελληνική κρατική τριτοβάθμια εκπαίδευση. Είναι γι’ αυτό τα ελληνικά ΑΕΙ και ΤΕΙ, όσο ποτέ στο παρελθόν, αναντίστοιχα σε σχέση με τις τις απαιτήσεις του κεφαλαίου.
Η αποφυγή, από πλευράς κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, μίας ριζικής αντιδραστικής τομής στην κρατική εκπαίδευση σαν και εκείνης που συνέχισε (μετά το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ) στο υπόλοιπο κράτος (στα πλαίσια των Μνημονίων και του μετα-Μνημονίου) καθιστά, πλέον, την κρατική τριτοβάθμια εκπαίδευση πιο χρεοκοπημένη σε σχέση με το υπόλοιπο, ευρύτερο δημόσιο.
Η χρεοκοπία αυτή πηγάζει προπαντός από τη στροφή του ελληνικού κεφαλαίου, τα τελευταία 3 -4 χρόνια, σε κλάδους ανειδίκευτης και πάμφθηνης εργασίας και στις εξαιρετικά μικρές επιχειρήσεις. Η στροφή αυτή στερεί κάθε έδαφος απορρόφησης των υψηλά ειδικευμένων αποφοίτων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης από την εγχώρια οικονομία .
Από εκεί και πέρα η χρεοκοπία της εκπαίδευσης αφορά τις παρωχημένες δομές στο εσωτερικό της, τις οποίες δεν τόλμησε – υπό το φόβο μιας φοιτητικής εξέγερσης σαν εκείνης του 2006 -07- καν να αλλάξει στα ίσια ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις μελέτες που ετοίμασε σχέση με την “ανομία” και την “παραβατικότητα”.
Η κυβέρνηση επιχειρεί , όμως, μία έμμεση παρέμβαση στα ΑΕΙ -ΤΕΙ μέσω του νόμου για το νέο Λύκειο.
Μ΄άλλα λόγια, μέσω του ξεσκαρταρίσματος/πειθάρχησης του πλήθους των νέων που θα μπουν στα πανεπιστήμια και τα τεχνολογικά ιδρύματα, αναμένει πως θα μπορέσει να προχωρήσουν οι εκκρεμείς αντιδραστιικές αναδιαρθρώσεις σ΄αυτά. Και αυτός ο σχεδιασμός, όμως, θα αποτύχει, εντείνοντας τα αμετάκλητα, εντός του καπιταλισμού, αδιέξοδα της νέας γενιάς που είναι καταδικασμένη, αν δεν ανατρέψει το σύστημα, να ζήσει τρισχειρότερα σε σχέση με την προηγούμενη.
Το μέλλον αυτό ετοιμάζει να φέρει πιο… γρήγορα, η ΝΔ του Μητσοτάκη η οποία, παρά το φιάσκο του νόμου – πλαίσιου της Γιαννάκου και την αποτυχία αναθεώρησης του άρθρου 16, ονειρεύεται να κάνει πάλι τα ίδια ή παρόμοια “πειράματα”, εφόσον ανέλθει στην εξουσία στο τέλος του τρέχοντος έτους.
Η ΕΑΑΚ πρέπει να ετοιμασθεί από τώρα για την επόμενη προσπάθεια της αστικής τάξης και της επόμενης κυβέρνησης να επανασυγκολλήσει το σπασμένο (εκπαιδευτικό) κρίκο της ελληνικής καπιταλιστικής αλυσίδας που ακούει στο όνομα “ΑΕΙ-ΤΕΙ”.
Ο κρίκος αυτός έσπασε από το φοιτητικό κίνημα το 2006 -2007 και θρυμματίστηκε παραπέρα από την εμβληματική και αξεπέραστη Εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008. Η αστική τάξη ζητά εδώ και χρόνια τη ρεβάνς για αυτά τα πλήγματα.
Η επαναστατική αριστερά πρέπει να ετοιμασθεί για μία νέα νεολαιΐστικη εξέγερση, ανώτερη από εκείνη του Δεκέμβρη του 2008. Γι’ αυτό πρέπει να κόψει κάθε δεσμό με τον ρεφορισμό – ειδικά μετά την προδοσία και αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ . Παράλληλα, πρέπει να πολεμήσει και να συντρίψει τον εθνικισμό, τον ρατσισμό και φασισμό και το σύστημα του καπιταλισμού που στην κρίση και παρακμή του γεννάει αυτά τα τέρατα.Χρειάζεται ρήξη με τον εθνικοπατριωτισμό και ανάληψη εκ μέρους του κινήματος και του του φοιτητικού κινήματος της πάλης κατά του φασισμού.
Μόνος δρόμος για τη νεολαία, μαζί και τη σπουδάζουσα, είναι η πάλη για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη, η ανατροπή του καπιταλισμού, ο παγκόσμιος σοσιαλισμός, η οικοδόμηση μίας νέας επαναστατικής Διεθνούς, της επανιδρυμένης 4ης Διεθνούς! Eμπρός σύντροφοι!
Οργάνωσης Επαναστατικής Νεολαίας
