του Salah Musa
Είδα την ταινία “Δονήσεις από τη Γάζα” της Παλαιστίνιας σκηνοθέτριας Δρ. Ριχάμπ Ναζάλ και εξεπλάγην που τα κωφά παιδιά στη Λωρίδα της Γάζας, με τα οποία έζησε η σκηνοθέτρια και παρακολούθησε τη συμπεριφορά τους κατά τη διάρκεια των διαδοχικών πολέμων που εξαπέλυσε το Ισραήλ, είχαν αρχίσει να ακούν τον τρόμο των εκρήξεων και των δονήσεων και τη βουή της καταστροφής. Ακούνε με τα τρομαγμένα κορμιά τους, με τα έκπληκτα βλέμματά τους, ακούνε τις κραυγές και τις εκκλήσεις για βοήθεια, ακούνε με τα τρομοκρατημένα χαρακτηριστικά τους, με τις δονήσεις των μελών τους. Ακούνε όσα λένε τα πρόσωπα των πανικόβλητων ανθρώπων που τρέχουν να ξεφύγουν από τους βομβαρδισμούς και τον θάνατο. Ακούνε τις τελευταίες λέξεις που πρόφεραν τα αποκομμένα κεφάλια και την τελευταία θύελλα από διαμελισμένα ανθρώπινα μέλη. Ακούνε όσα συμβαίνουν πάνω και κάτω από τη γη σε αυτή την σιωνιστική-αμερικανική κόλαση και όσα λένε οι μάρτυρες στα υπερπλήρη νεκροταφεία.
Οι κωφοί στη Γάζα είναι οι μόνοι που άκουσαν τη φωνή του θανάτου να θερίζει ψυχές κάθε στιγμή. Άκουσαν τις φωνές των παιδιών και των γυναικών που έπεφταν κατά μόνας ή κατά ομάδες, την ολοκληρωτική εκκαθάριση σπιτιών και οικογενειών, τις πυρκαγιές στις σκηνές, στα σχολεία και στα νοσοκομεία, τον ήχο των βομβών που ξύπνησαν μέσα τους όλες τις ανενεργές αισθήσεις: στα αυτιά, στο μυαλό, στον εγκέφαλο. Ο ήχος κάτω από τα πόδια τους, πάνω και γύρω τους: ο ήχος της πείνας, των ασθενειών και των άφωνων συναισθημάτων.
Οι κωφοί άρχισαν να ακούν, ενώ ο κόσμος έπεσε σε κώφωση. Η διεθνής κοινότητα πάγωσε, όλα τα συναισθήματα πέθαναν μέσα της. Ούτε νόμοι ούτε δικαιοσύνη, ούτε ανάσα ούτε προστασία, ούτε φάρμακο ούτε νερό ούτε αέρας. Κανείς δεν ακούει και κανείς δεν βλέπει, σαν να μην συμβαίνει τίποτα στη Γάζα, ενώ το μάτι βλέπει, το μάτι του κόσμου τυφλώθηκε.
Κάθε μέλος των σωμάτων των κωφών κινήθηκε και παραπονέθηκε, κάθε παλμός και νεύρο, ενώ τα μέλη της διεθνούς κοινότητας και οι οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και οι φύλακες της ανθρώπινης αξιοπρέπειας δεν ταράχθηκαν ούτε ξαγρύπνησαν.
Ο ήχος των drones διαπέρασε τα σώματα, βόμβοι και εκρήξεις μέρα και νύχτα, σφυρίγματα, καπνός και ψημένα ανθρώπινα κορμιά. Ούτε ύπνος ούτε ξύπνιο. Η αναπηρία της κώφωσης δεν τους χάρισε γαλήνη. Ζωγράφισαν τη φωνή του θανάτου στα τετράδια και στα σώματά τους. Εφιάλτες που μιλούν και φωνάζουν. Όταν όλα ήταν κλειστά, η ανθρώπινη συνείδηση κλειστή, τους είδα να πηγαίνουν στη θάλασσα για να ξυπνήσουν τα κύματα με τη γλώσσα της νοηματικής. Η θάλασσα κουβαλάει αίμα, πτώματα και δονήσεις. Η θάλασσα της Γάζας δεν είναι ένας άλαλος δαίμονας.
Στον αιματηρό και φρικτό πόλεμο εξόντωσης στη Γάζα, υπάρχουν αυτοί που ακούν και δεν μιλούν και αυτοί που μιλούν και δεν ακούν. Υπάρχουν και αυτοί που έκλεισαν τα μάτια και ενώθηκαν με τους νεκρούς.
Στον πόλεμο εξόντωσης της Γάζας είδα τους κωφούς και τους βωβούς –και είναι πολλοί γύρω μας, μαζί μας, μέσα μας– αδύναμους, αδιάφορους, απολιθωμένους, να υψώνουν μια γλώσσα αντίθετη με το παλαιστινιακό πνεύμα στη μάχη για την εξαφάνιση των Παλαιστινίων. Μιλούν λόγια μέσα στα λόγια, έκλεισαν τα αυτιά τους με πηλό και χώμα, λες και πέθαναν ηθικά και εθνικά, χωρίς δόξα και χωρίς τραγωδία. Μακάρι να είχαν μείνει σιωπηλοί.
Τα σφαγιασμένα και απανθρακωμένα παιδιά της Γάζας λένε: “Ακούμε με την καρδιά, όχι με τη φιλοσοφία και τα σοφίσματα”. Όποιος έχει προσβληθεί από τη νόσο της σιωπής έχει χαθεί μέσα στην καταστροφή, και όποιος δέχτηκε να καταπιεί τη γλώσσα του και να περιμένει να εξαφανιστεί η Γάζα, έχει πεθάνει μέσα στον θάνατο και τον κατάπιε η λήθη. Ο ήχος είναι κίνηση, αντίσταση, ζωή. Ο ήχος είναι σκέψη, πολιτισμός, διάστημα μέσα στο διάστημα. Πώς είναι δυνατόν τόσοι πολλοί να έχουν απαρνηθεί την ανθρωπιά τους και να έχουν κλείσει αυτιά και στόματα, μετατρεπόμενοι σε άψυχα μηχανήματα;
Μην λέτε: “Δεν ακούσαμε.” Μην λέτε: “Δεν έτρεμαν τα κορμιά μας κάτω από καταιγισμό οβίδων και πυρών”. Μην λέτε: “Δεν ταπεινωθήκαμε και δεν βασανιστήκαμε, δεν μας απέσπασαν την ανθρώπινη υπόσταση στις φυλακές και τα στρατόπεδα”. Μην λέτε: “Δεν βιάστηκαν οι γυναίκες και οι νέοι μας στα κέντρα ανάκρισης και δεν πετάχτηκαν τα πτώματά τους στα ψυγεία ή στα κοντέινερ”. Μην λέτε: “Δεν ακούσαμε τις εφόδους, τις συλλήψεις, τις κατεδαφίσεις σπιτιών και καταυλισμών, τις βιαιοπραγίες των εποίκων και τις επιθέσεις”. Μην λέτε: “Δεν ραγίσαμε μπροστά στις εικόνες των σφαγών και των διαμελισμένων σωμάτων”.
Τα σιωνιστικά εγκλήματα χτυπούν την ακοή, τα όνειρα και την ύπαρξή σας τόσο βαθιά που ο θάνατος και οι δολοφονίες φτάνουν μέχρι τις πόρτες σας στη Ράφα και στη Ραμάλα. Έχει ξεχειλίσει τόσο πολύ ο θάνατος ώστε να σωπάσουν μέσα σας οι πηγές της ζωής; Έγινε η πατρίδα, από τη μια άκρη της θάλασσας ως την άλλη, τόπος θανάτου και μαρτύρων;
Τα κωφά παιδιά στη Γάζα ακούν τώρα, αλλά ο νέος άνθρωπος της γενοκτονίας –που σφυρηλατήθηκε από τις φωτιές και διαμορφώθηκε ψυχικά, συναισθηματικά, σωματικά και πολιτικά από αυτόν τον πόλεμο– έχει βυθιστεί από άκρη σε άκρη στην αναισθησία. Αν ο άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος με την ακοή και τη φωνή του, δεν θα είναι ελεύθερος και στις θέσεις του. Είναι μια γενοκτονία της ακοής, της όρασης και του σώματος, γενοκτονία πατρίδας, ταυτότητας, θέλησης, πίστης και ψυχής.
Ο Προφήτης (ειρήνη σε αυτόν) είπε: “Όποιος δει κάτι κακό, ας το αλλάξει με το χέρι του. Αν δεν μπορεί, τότε με τη γλώσσα του. Αν δεν μπορεί ούτε αυτό, τότε με την καρδιά του – κι αυτό είναι το ελάχιστο της πίστης”.
Λοιπόν, άνθρωποι: ακούστε, μιλήστε, κινηθείτε. Βγείτε από τις κηδείες που δεν είναι πια μόνο για τους νεκρούς, αλλά και για τους ζωντανούς. Η αυτοκαταστροφή και η πνευματική εξόντωση είναι οι πιο επικίνδυνες μορφές γενοκτονίας.
Εμείς, ως λαός, δεν ζητάμε τίποτα άλλο παρά ζωή και ελευθερία. Και η ελευθερία έχει μάτια, αυτιά, γλώσσα και όπλο. Ό,τι δεν μας συγκινεί, μας σκοτώνει και μας αποσπά την ψυχή από τον τόπο.
Τα κωφά παιδιά στη Γάζα ακούν. Ο πόλεμος και τα σοκ θεραπεύουν τις ψυχές. Το αυτί βλέπει πριν το μάτι μερικές φορές. Αυτοί ακούν περισσότερα απ’ όσα ακούμε, βλέπουν περισσότερα απ’ όσα βλέπουμε. Βλέπουν τα ισραηλινά τανκς, τα αεροπλάνα, τις μπουλντόζες, που δεν στοχεύουν μόνο τη Γάζα, αλλά προσπαθούν να καταστρέψουν την αφήγησή μας και την ιστορία μας.
Τα ναζιστικά κρεματόρια έγιναν πρόφαση για να καίνε και να καταστρέφουν τη ζωή μας, να φιμώνουν τη φωνή μας από τη γη, την ιστορία και τη μνήμη.
Δεν θα πιστέψουμε ότι το θύμα μετατρέπεται σε θύτη. Η ιστορία λέει ψέματα. Αυτό που αποκαλείται “ισραηλινή τραγωδία” δεν επιλύεται με τη διάπραξη μιας νέας παλαιστινιακής τραγωδίας, μιας πρωτοφανούς ανθρωπιστικής καταστροφής στη σύγχρονη εποχή. Η ιστορία λέει ψέματα. Η Γάζα είναι το ζωντανό και ειλικρινές μαρτύριο και η αλήθεια.
Δεν είναι δική μας αρμοδιότητα ως Παλαιστίνιοι να λύσουμε το σύνδρομο ασφάλειας των κατακτητών και των ισραηλινών εγκληματιών πολέμου. Η πατρίδα μας είναι δική μας. Αν θέλουν, ας βρουν άλλη γη μακριά από τη δική μας ζωντανή ζωή.
Τα κωφά παιδιά στη Γάζα ακούν και ο κόσμος είναι κουφός. Εσείς που ακούτε, μην διαχωρίζετε τον ήχο από το φως, μην διαχωρίζετε το σώμα της Γάζας από την Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη. Μην αφήνετε τη Χάιφα μόνη της. Μιλήστε για την ενωμένη εθνική ταυτότητα. Μην κάνετε τον διχασμό ταυτότητα, όπως είπε ο μάρτυρας κρατούμενος Ουαλίντ Ντάκα. Μην χωρίζετε τη σάρκα από το κόκκαλο και την εικόνα από την πραγματικότητα.
Σας παρακαλώ, μην μιλάτε με γλώσσα καταρρεύσεως και μην γράφετε με νεκρά δάχτυλα.
