Στην εφημερίδα «εργαζόμενοι σε κίνηση» της γραμματείας αστικών συγκοινωνιών του ΠΑΜΕ και σε άρθρο του συντρόφου Γιάννη Κιούση, μέλους της γραμματείας και του Δ.Σ. του συνδικάτου ΟΑΣΑ, πληροφορούμαστε ότι «οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ από τα τέλη του 2009 ξεκίνησαν να δημιουργούν Επιτροπές Αγώνα στα αμαξοστάσια». Μέχρι σήμερα έχουν δημιουργηθεί τουλάχιστον έξι τέτοιες επιτροπές στα μπλε λεωφορεία, στα τρόλεϊ και στο μετρό με σκοπό να συσπειρώσουν, κόντρα στις «συνδικαλιστικές πλειοψηφίες», εργαζόμενους στις συγκοινωνίες σε συμμαχία με λαϊκές επιτροπές κατοίκων των περιοχών των αμαξοστασίων. Η λειτουργία των επιτροπών αγώνα στις συγκοινωνίες, αποτελεί πιλοτική εφαρμογή της γενικευμένης τακτικής του ΠΑΜΕ από εδώ και μπρός, σε κάθε χώρο δουλειάς. Αν υποθέσουμε ότι το ΠΑΜΕ αντιλαμβάνεται την σημερινή κρίση σαν μια τομή στην παγκόσμια κατάσταση που συμπαρασύρει θεσμούς, δομές, ιεραρχίες, κόμματα, τότε θα συμφωνήσουμε στην ανάγκη νέων μορφών οργάνωσης της τάξης στα εργοστάσια και στις περιοχές. Νέων μορφών που θα συμπεριλαμβάνουν τα συνδικάτα και θα τα υπερβαίνουν στο πρόγραμμα και στη λειτουργία. Όμως:
Μορφές οργάνωσης που συμπεριλαμβάνουν εργαζόμενους και κατοίκους περιοχών, σε οργανική σύνδεση με συνδικάτα εργοστασίων των περιοχών, μπορούν να αποτελέσουν μορφές εργατικού ελέγχου της παραγωγής με απώτερο σκοπό το χτύπημα της ανεργίας, τον έλεγχο των τιμών, τον έλεγχο της παραγωγής και κυρίως της διανομής των αγαθών. Είναι μορφές που προσιδιάζουν σ’ εκείνες των εργατικών συμβουλίων που μοιραία θα θέσουν τελικά τα αιτήματα της αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρησης των εργοστασίων ως μεταβατικά αιτήματα για την εργατική εξουσία και μια σοσιαλιστική κοινωνία. Τέτοιες μορφές δεν προκύπτουν ως εγκεφαλική σύλληψη κάποιου φωστήρα αλλά από την ανάγκη να ξεπεραστούν και να αντικατασταθούν οργανωτικές μορφές αντίστασης που δημιουργήθηκαν, όμως, εντός του αστικού κράτους και εντός της αστικής νομιμότητας ακόμη και αν διακηρύσσουν το αντίθετο. Kινούμενες μέσα στα όρια της αστικής νομιμότητας και μη αμφισβητώντας την αστική εξουσία, αυτού του είδους οι επιτροπές γίνονται όργανα συν-διαχείρισης (όπως π.χ. στη Γερμανία) και συνεπώς ενσωμάτωσης και στραγγαλισμού της ανεξαρτησίας της εργατικής τάξης μέσω της “συναίνεσης”.
Η εργατική τάξη υφιστάμενη πρώτη το φορτίο της κατάρρευσης της παραγωγής και κάτω από το εντελώς υλικό κίνητρο της αδυναμίας επιβίωσης, σπρώχνεται στη δημιουργία νέων μορφών πάλης για να ξαναβάλει μπρος τα εργοστάσια, να παράγει και πάλι πλούτο, να ξαναδώσει ζωή. Αυτό χρειάζεται την καταστροφή όλων των σχέσεων παραγωγής και διανομής μαζί με κάθε νομική και εκτελεστική μορφή. Τα συνδικάτα είναι οργανώσεις διαπραγμάτευσης του εμπορεύματος εργατική δύναμη. Η διαπραγμάτευση των συνδικάτων για την τιμή του εμπορεύματος εργατική δύναμη παγιδεύεται στα όρια του φετιχισμού της εμπορευματικής μορφής άρα στο επίπεδο των παραγωγικών σχέσεων, στην σφαίρα της παραγωγής, στην ιστορική-υλική βάση που αντιστρέφει τη σχέση υποκειμένου /αντικειμένου, και δεν ξεφεύγει από τα όρια της αστικής δημοκρατίας ως εποικοδόμημα. Εξάλλου ο κάθε άλλο παρά αστικοδημοκρατικός περονισμός είχε και στηρίζονταν σε (γραφειοκρατικά) συνδικάτα που υποτίθεται διαπραγματεύονταν με την εργοδοσία με προστάτη το περονικό κράτος. Από αυτό προκύπτει ότι τα συνδικάτα σε ό,τι αφορά τη δομή και τη λειτουργία τους δεν ξεπερνούν και δεν θα μπορούσαν να ξεπεράσουν τα όρια που επιτρέπει η αστική κυριαρχία. Η γραμματεία του ΠΑΜΕ κάνει ένα βήμα μπροστά προς την δημιουργία ενός ενιαίου ταξικού μετώπου μάχης προτείνοντας επιτροπές αγώνα, όμως επιστρέφει κατά πολλά βήματα πίσω θέτοντας σαν διεκδικητικό maximum των επιτροπών του, την επιστροφή στις συμβάσεις εργασίας του 2009 ή τον ρόλο της αντιπολίτευσης στις «συνδικαλιστικές πλειοψηφίες». Αποδεικνύει έτσι ότι δεν κατανοεί τον επαναστατικό ρόλο των επιτροπών αγώνα αλλά κυρίως δεν κατανοεί την επαναστατική φύση της εποχής.
Στην πραγματικότητα, οι “Επιτροπές Αγώνα” του ΠΑΜΕ είναι όργανα φτιαγμένα από τα πάνω από την σταλινική γραφειοκρατία και ελεγχόμενα από αυτήν σαν χώρος αυτόνομος μεν, αλλά συγχρόνως και χώρος πίεσης και διαπραγματεύσεων με την κυβερνητική, εργοδοτική και συνδικαλιστική γραφειοκρατία στα συνδικάτα και την ΓΣΕΕ. Το αστικοσυνδικαλιστικό τους πρόγραμμα εκφράζει και υποτάσσεται στη συνολική πολιτική του ΚΚΕ. Είναι επιτροπές αγώνα όσο ήταν… σοβιέτ τα “κόκκινα σοβιέτ” της τρίτης περιόδου μόνο που τότε δίνανε ηρωικούς αγώνες ενώ τώρα, περιορίζονται σε διαπραγματευτικά όργανα με την αστική εξουσία και τους γραφειοκράτες της.
Παρά τις διαβεβαιώσεις του συντρόφου Γ. Κιούση για το αντίθετο η δράση των επιτροπών αγώνα του ΠΑΜΕ έχει περάσει στους εργαζόμενους των συγκοινωνιών σχεδόν απαρατήρητη. Ο λόγος είναι ο τρόπος οικοδόμησης που ακολουθεί τις διαδικασίες οικοδόμησης και του ίδιου του ΠΑΜΕ. Το ΠΑΜΕ έχει ξεχάσει στα βάθη του χρόνου ότι υποκείμενο της ιστορίας είναι η τάξη ή αντικαθιστώντας αυθαίρετα την τάξη με τον εαυτό του μιλά στο όνομά της και αποφασίζει για λογαριασμό της. Όμως, η εργατική τάξη από τάξη καθεαυτή γίνεται επαναστατικό υποκείμενο αλλαγής του κόσμου μέσα στην ταξική πάλη και προπαντός μέσα από την καθοριστική πάλη στο εσωτερικό της ανάμεσα στην πρωτοπορία οργανωμένη σε επανασατικό Κόμμα και όλες τις άλλες δυνάμεις υποταγής ή προσαρμογής στον καπιταλισμό. Tο ΠAME θέτει ως όρο για την συμμετοχή στις επιτροπές αγώνα, την αποδοχή του «πολιτικού σχεδίου» που εκπόνησαν φωστήρες του Περισσού, σίγουρο ότι η επαναστατική γοητεία του θα κερδίσει την εργατική τάξη. Όμως η εργατική τάξη, η Περσεφόνη ως φεύγουσα κόρη δεν ανταποκρίνεται στη γοητεία του Άδη. Δεν αποδέχεται πολιτικούς σχεδιασμούς άνωθεν χωρίς τη συμμετοχή της και δεν προβληματίζεται για την αμηχανία και την κατάθλιψη που προκαλεί η άρνησή της.
Παναγιώτης Αλεξόπουλος
συνδικαλιστής στο Mετρό
