Οι εκλογές στις ΗΠΑ «τελείωσαν», αν και όχι τα προβλήματα και τα καθήκοντα που άφησαν. Η ταξική πόλωση είναι υπαρκτή και εμφανής με μια σειρά ερωτημάτων να μας βασανίζουν. Ένα από αυτά είναι γιατί σχεδόν 73 εκατομμύρια ψήφισαν τον Τραμπ, αν λάβουμε υπόψη το πόσο «αποτελεσματικά» αντιμετώπισε την πανδημία και την οικονομική κατάρρευση της χώρας.
Μια επιφανειακή απάντηση θα μπορούσε να είναι ότι όλα οφείλονται στο ρατσισμό που κυριαρχεί στην Αμερικάνικη κοινωνία. Φυσικά ο ρατσισμός είναι υπαρκτός. Άλλωστε μιλάμε για μια χώρα που στηρίζεται στην ιδέα της λευκής υπεροχής, από την εποχή της δουλείας και τη γενοκτονία των ινδιάνων, τις μαζικές φυλακίσεις μαύρων και λατίνων καθώς και των υπόλοιπων φυλών και στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Οπότε δεν εκπλήσσει ότι ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού υποστηρίζει τον «πορτοκαλί» υποψήφιο που ασπάζεται ανοιχτά λευκές ρατσιστικές απόψεις. Οι ψηφοφόροι του Τραμπ ήταν συντριπτικά λευκοί και ξεπερνούν όλες τις ταξικές γραμμές, προερχόμενοι από την άρχουσα τάξη, τη μικροαστική τάξη αλλά και την εργατική και αγροτική τάξη. Επίσης σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία οι δυνάμεις κρατικής καταστολής (αστυνομία και συνοριοφύλακες) ψήφισαν συντριπτικά υπέρ των Ρεπουμπλικάνων.
Ωστόσο, μεταξύ όλων των ψηφοφόρων, συμπεριλαμβανομένων και των λευκών ψηφοφόρων από την άλλη, η πλειοψηφία των ΛΟΑΤΚΙ+ ψήφων πήγαν βασικά υπέρ του Μπάιντεν. Από την άλλη ακόμη και μεταξύ των λευκών εργατών, ένας σημαντικός αριθμός υποστήριξε τον Τραμπ. Το ζητούμενο που τέθηκε από αρκετούς στην αριστερά είναι πως είναι λογικό να αναμένουμε ένα κομμάτι της άρχουσας τάξης, των καπιταλιστών, των δυνάμεων κρατικής καταστολής ακόμα και της μικροαστικής τάξης να ψηφίζει Ρεπουμπλικάνους, καθώς ιστορικά αποτελούν και τη βάση για ακροδεξιά κινήματα. Ωστόσο, γιατί τόσοι πολλοί λευκοί εργάτες υποστήριξαν τον Τραμπ, δεδομένου του ανοιχτά αντι-εργατικού προγράμματός του. Αυτό είναι ένα πιο πολύπλοκο ζήτημα που δεν μπορεί να εξετασθεί με επιφανειακές και εύκολες απαντήσεις.
Η υποστήριξη της ιδέας της λευκής υπεροχής μεταξύ του λευκού προλεταριάτου δεν είναι ένα νέο φαινόμενο στις ΗΠΑ και έχει τόσο ιδεολογική, «θεωρητική» όσο και υλική βάση. Οι λευκοί εργάτες βρίσκονται σε μια αντιφατική θέση σε σχέση με το καπιταλιστικό σύστημα. Από τη μία πλευρά, απολαμβάνουν σίγουρα σημαντικά υψηλότερο βιοτικό επίπεδο από άλλους, περισσότερα δημοκρατικά δικαιώματα, πιο θετική πολιτιστική εκπροσώπηση στα Μ.Μ.Ε. και γενικά καλύτερες θέσεις εργασίας από τους «μη λευκούς». Με λίγα λόγια, η άρχουσα τάξη εξαγοράζει τους λευκούς εργάτες πετώντας τους μερικά ψίχουλα από τα τεράστια κέρδη που αποκομίζουν τόσο από την ντόπια όσο και από τη διεθνή εργατική τάξη.
Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι βρίσκονται σε ιδιαίτερα προνομιακή θέση. Και αυτοί συνεχίζουν να αποτελούν αντικείμενο εκμετάλλευσης και καταπίεσης ως εργάτες. Η άρχουσα τάξη συνεχίζει να αποσπά και από αυτούς υπεραξία από την εργασία τους αν και ίσως σε μικρότερο ποσοστό από τους υπόλοιπους καταπιεσμένους εργάτες. Αυτό σημαίνει ότι η πίστη τους στην υποτιθέμενη λευκή υπεροχή τους στην πραγματικότητα διευκολύνει τη δική τους εκμετάλλευση περιορίζοντας την πιθανότητα ενός ενιαίου ταξικού αγώνα με τους υπόλοιπους καταπιεσμένους εργάτες ενάντια στον καπιταλισμό. Έτσι, υπάρχει η ακλόνητη αντίφαση μεταξύ της «λευκής» πλευράς τους, θεωρώντας ότι έχουν κοινά συμφέροντα με τους «λευκούς» καπιταλιστές και της ταξικής εργατικής πλευράς τους, που τους οδηγεί να καταλάβουν ότι έχουν κοινά συμφέροντα με την καθολική εργατική τάξη, ανεξαρτήτου χρώματος.
Επίσης όπως έχει ειπωθεί πολλές φορές στο παρελθόν στο πεδίο των ιδεών, οι ιδέες της άρχουσας τάξης είναι πάντα σε κάθε εποχή οι κυρίαρχες ιδέες της κοινωνίας (Μαρξ). Αυτό σήμερα και με τον αναπτυγμένο μηχανισμό προπαγάνδας της αστικής τάξης δεν είναι καθόλου δύσκολο να το κατανοήσουμε. Η καπιταλιστική τάξη χρησιμοποιεί αυτό το μηχανισμό για να περνά ως «φυσική» και «λογική» κάθε ιδέα που επιθυμεί να περάσει, όπως να εξασφαλίσει ότι η πλειοψηφία των λευκών εργατών να θεωρεί ότι είναι περισσότερο «λευκοί» παρά εργάτες.
Αυτό δε σημαίνει βέβαια, όπως έδειξαν οι πρόσφατες εξεγέρσεις, ότι μπορούν να περάσουν τα πάντα, ή ότι οι από κάτω θα ακολουθούν πάντα τις ιδέες της άρχουσας τάξης. Η ταξική πάλη και οι εργατικοί και ταξικοί αγώνες μπορούν να έχουν τεράστια επιρροή πάνω στη συνείδηση ακόμα και των «καθυστερημένων» μαζών, που αρκετές φορές μας έχουν δείξει πόσο μπροστά μπορούν να πάνε. Έτσι, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, οι εξεγέρσεις του καλοκαιριού μετά την απροκάλυπτα ρατσιστική δολοφονία του Φλόιντ από την αστυνομία και το κίνημα οι «Μαύρες Ζωές Αξίζουν» υποστηρίχθηκαν από το 67% των ενηλίκων στις ΗΠΑ τον Ιούνιο. Ωστόσο, μέχρι τον Σεπτέμβριο, η υποστήριξη είχε πέσει στο 55%. Μάλιστα τον Ιούνιο το 37% των λευκών Ρεπουμπλικάνων υποστήριξε το «μαύρο» κίνημα. Ωστόσο, το Σεπτέμβριο μόλις το 16% υποστήριζε το κίνημα αυτό.
Αυτό με λίγο λόγια σημαίνει πως εκατομμύρια λευκοί εργάτες, ακόμη και «αντιδραστικοί» Ρεπουμπλικάνοι που ψήφισαν υπέρ του λευκού ρατσιστή Τραμπ, είχαν υποστηρίξει άμεσα ή έμμεσα το αντιρατσιστικό κίνημα λίγους μήνες πριν. Τι θα μπορούσε να εξηγήσει αυτή την αντίφαση και την αλλαγή; Οι ταξικοί αγώνες και ο αγώνας ενάντια στο ρατσισμό που αναγκαστικά είναι ταξικός. Τον Ιούνιο είμασταν στο απόγειο της εξέγερσης αλλά μέχρι τον Σεπτέμβριο τα ποσοστά είχαν μειωθεί λόγω και των συνεχών ιδεολογικών επιθέσεων κατά του κινήματος προερχόμενων τόσο από τους Ρεπουμπλικάνους όσο και από τους Δημοκρατικούς. Στο αποκορύφωμά τους, οι εξεγέρσεις κατάφεραν να επηρεάσουν την ταξική συνείδηση εκατομμυρίων ανθρώπων στις ΗΠΑ, κάτι που προφανώς έχει μείνει. Αν το εργατικό κίνημα ήταν πιο δυνατό και δεν ακολουθούσε τους Δημοκρατικούς, τόσο το κίνημα όσο και η ταξική συνείδηση ολόκληρης της κοινωνίας θα μπορούσε να ήταν διαφορετική καθώς και ολόκληρη η κοινωνία.
Μια και μιλάμε όμως για τους Δημοκρατικούς, το εργατικό κίνημα και ένα μεγάλο κομμάτι της αριστεράς μπορεί να τους ακολουθεί αλλά οι τελευταίοι έχουν εγκαταλείψει κάθε πρόσχημα υπεράσπισης των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων, πέρα από κάποια αφηρημένα συνθήματα περί «ενότητας». Αυτό ενισχύει την πλευρά της λευκής υπεροχής και καλλιεργεί μια σειρά αντιδραστικών ιδεών και προκαταλήψεων. Αυτό δεν προκαλεί εντύπωση. Άλλωστε και ο Μπάιντεν είναι επίσης ρατσιστής. Αρκεί να δούμε το ιστορικό τόσο της εσωτερικής πολιτική του με ρατσιστικές αιχμές όσο και την εξωτερική πολιτική του με την οργάνωση ιμπεριαλιστικών πραξικοπημάτων στην Ονδούρα, τη Λιβύη και αλλού καθώς και την απέλαση χιλιάδων όταν ήταν αντιπρόεδρος υπό τον Ομπάμα.
Αν το Δημοκρατικό Κόμμα προσπαθεί να εμφανιστεί ως μια «προοδευτική» τάση αυτό οφείλεται στο ότι προσπαθεί να αιχμαλωτίσει και να συγκρατήσει κάθε λαϊκό και ταξικό κίνημα εντός των ορίων τού αποσυντιθέμενου αμερικάνικου καπιταλισμού. Άλλωστε η μετεκλογική εχθρότητα που έχει επιδείξει σε «αριστερούς» όπως την Κορτέζ και τον Σάντερς το αποδεικνύει περίτρανα. Το εργατικό κίνημα λοιπόν και η ηγεσία του προσδενόμενοι στο Δημοκρατικό Κόμμα απορρίπτουν ουσιαστικά την ανεξάρτητη εργατική δράση και δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά την ιδέα της λευκής υπεροχής και τα ακροδεξιά κινήματα. Από την άλλη, αξίζει να σημειωθεί, το περασμένο καλοκαίρι πολλά συνδικάτα εξέδωσαν δηλώσεις ζητώντας την ανάληψη δράσης από την εργατική τάξη κατά του ρατσισμού και της αστυνομικής καταστολής. Η δυναμική του εργατικού κινήματος είναι τεράστια αν κινηθεί μπροστά.
Αυτές οι καταστάσεις και συνθήκες εξηγούν σε μεγάλο βαθμό την ψήφο της λευκής εργατικής τάξης και τη δύναμη υποστήριξης του Τραμπ. Τελικά, οι λευκοί εργάτες μπορούν να αναπτύξουν επαναστατική συνείδηση ή είναι δια βίου ρατσιστές; Η απάντηση νομίζουμε μπορεί να είναι μόνο καταφατική. Οι μάζες έχουν εξεγερθεί πολλές φορές στο παρελθόν. Ωστόσο αυτό που ξεχωρίζει ποιοτικά τις εξεγέρσεις του 2020 από όλες τις προηγούμενες είναι η ενεργός συμμετοχή εκατομμυρίων λευκών νέων οι οποίοι ακολούθησαν πολλές φορές ηγεσίες των καταπιεσμένων και «φυλετικών μειονοτήτων».
Αυτή η ριζοσπαστική εξέλιξη είναι το αποτέλεσμα της παρακμής και αποσύνθεσης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Τα ψίχουλα με τα οποία η άρχουσα τάξη εξαγόραζε τους λευκούς εργάτες και προέρχονταν από την εργασία των υπερ-εκμεταλλευμένων καταπιεσμένων εργατών, τόσο εντός των ΗΠΑ όσο και σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο λιγοστεύουν καθώς η κρίση ενός μη βιώσιμου καπιταλιστικού συστήματος βαθαίνει.
Αυτό οδηγεί σε δύο ουσιαστικά αντιφατικές απαντήσεις μεταξύ του λευκού προλεταριάτου. Κάποιοι, ανήσυχοι για την απώλεια των προνομίων τους σε σύγκριση με τους καταπιεσμένους μαύρους, Λατίνους, Ασιάτες εργάτες κλίνουν προς ρατσιστικές, αντι-μεταναστευτικές ακροδεξιές θέσεις. Άλλοι, βλέποντας το μέλλον τους παρόμοιο με αυτό των καταπιεσμένων μη λευκών εργατών, κινούνται προς την αλληλεγγύη με αυτούς. Η παρακμή του αμερικανικού ιμπεριαλισμού δημιουργεί ταξική πόλωση, πολύ μεγαλύτερη αντίδραση και πολύ μεγαλύτερη βάση για την ταξική αλληλεγγύη.
Τα επαναστατικά στρώματα θα πρέπει να οξύνουν και να εμβαθύνουν την αντιρατσιστική ταξική συνείδηση των λευκών εργατών. Χωρίς την παρέμβαση τους ο ιδεολογικός μηχανισμός της άρχουσας τάξης θα εμποδίζει πάντα την ανάπτυξη της επαναστατικής, αντιρατσιστικής ταξικής ενότητας της εργατικής τάξης. Βλέποντας σήμερα τις Η.Π.Α. θα πρέπει να θυμόμαστε ότι όλα είναι δυνατά. Άλλωστε επαναστάτες σε χώρες τόσο απέραντες και γεμάτες αντιφάσεις όσο η Τσαρική Αυτοκρατορία ήταν σε θέση να οικοδομήσουν μια απίστευτη επαναστατική ενότητα και να ανατρέψουν τις τάξεις που τους καταπίεζαν και να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν ένα νέο κόσμο. Όλα είναι πιθανά.
Αρ.Μα.
