Ο Ζακ, η καθαρίστρια και η ντουλάπα

Ο Ζακ, η καθαρίστρια και η ντουλάπα

Σ’ ένδοξων χώρα προγόνων

Με εμφύλιο χίλιων χρόνων

Μια γυναίκα κι ένα αγόρι

Δούλευαν σαν αχθοφόροι

Το αγόρι μες στους δρόμους

Σήκωνε πάνω στους ώμους

Την ψευτιά και την αηδία

Που έκρυβε η Κοινωνία

Η γυναίκα τους σπουδαίους

Βόηθαγε νοικοκυραίους

Τη βρωμιά πού’χαν γεμίσει

Να τους την εξαφανίσει

Μα έκαναν το μέγα λάθος

Να πιστεύουν κατά βάθος

Πως ξεχνούσαν οι φατρίες

Τις μικρές τους αμαρτίες

Το αγόρι κάποια βράδια

Έβγαινε με κοκκινάδια

Και αρρώστια κουβαλούσε

Που τους Κύριους ενοχλούσε

Η γυναίκα απ’το σχολείο

Δεν απέκτησε πτυχίο

Κι αν και χρόνια οικονόμος

Λειτουργούσε παρανόμως…

Κάθειρξη για τη γυναίκα

Εκδικάσαν, χρόνια δέκα!

Και το αγόρι σένα δρόμο

Ξέκαναν με λαιμητόμο

Χριστιανοί και Φαρισαίοι

Πού κρατείται αυτός που λέει

“Τον πλησίον σου αγάπα”;

Σε σταυρό ή σε ντουλάπα;

Κόκκινη κλωστή δεμένη

Στους λαιμούς μας τυλιγμένη
Ποιός κλωτσιά πρώτος θα δώσει

Να’ρθει ο Μύθος να τελειώσει…;

Χαράλαμπος Βαρούτης

31/01/2019