Α) Πρόσφατα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας επισκέφτηκε, ως συνομιλητής, το ίδρυμα «Αμπροσέττι» στο Κόμο της Ιταλίας όπου συνδιαλέχτηκε με εκπροσώπους της νοτιοευρωπαϊκής ολιγαρχίας. Στην συνέχεια, επισκέφτηκε τον Πάπα Φραγκίσκο στην Ρώμη, συνομίλησε μετ’ αυτού και κατέληξαν αμφότεροι σε «κοινά συμπεράσματα». Αυτές οι ταξιδιωτικές πρωτοβουλίες του Τσίπρα επαινέθησαν δεόντως απ’ τα δημοσιογραφικά όργανα του αστικού Τύπου που έσπευσαν, ταυτοχρόνως, να τον καλέσουν να «δαμάσει τον λαϊκισμό» στο εσωτερικό του Κόμματός του (Καθημερινή), να μην αφήσει (την Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ) «να παραμείνει περίκλειστη στον δικό της κόσμο» (ηλεκτρονική έκδοση του Βήματος) και να τον διαβεβαιώσουν (Έθνος), αμφίσημα, ότι «έξω πάει καλά». Απ’ τις αναθυμιάσεις αυτού του αστικού αποστακτήρα επευφημιών, μάλλον ζαλίστηκαν και ορισμένα αριστερά έντυπα, σαν τον «Δρόμο της Αριστεράς» που έσπευσαν ασθμαίνοντα να συμβάλλουν με τον θεωρητικό οβολό τους στην ατμόσφαιρα επινίκειας δεξίωσης του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, ο Βασίλης Ξυδιάς, θεωρεί την (κατ’ αυτόν) σύμπτωση απόψεων μεταξύ του Τσίπρα και του Πάπα, ως «πρώτη ίσως μεγάλη επιτυχία της στρατηγικής που ακολουθεί σε διεθνές επίπεδο ο ΣΥΡΙΖΑ», κακίζει τους Αριστερούς «που αρνούνται να ξεμυτίσουν από τα ιδεολογικά τους σύνορα» και αξιολογεί την προαναφερόμενη συνάντηση όχι «ως μέρος ψηφοθηρικής προσπάθειας» του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ως απαρχή «ενός στρατηγικού σχεδίου πολιτικής ανατροπής και κοινωνικής χειραφέτησης» (βλ. «Δρόμος της Αριστεράς», 20-9-2014 σελ. 12). Ο Δημήτρης Ουλής, επίσης στον «Δρόμο της Αριστεράς» της 27-9-2014 σελ. 11 τονίζει πως η «Αριστερά (δεν έχει) κέρατα», πως πρέπει «να πάψει να θεωρείται η θρησκεία αποκλειστική ιδιοκτησία της Δεξιάς» και πως οι επισκέψεις του Τσίπρα στον Άθωνα και στο Βατικανό «συνιστούν μάλλον το πρώτο επεισόδιο ενός τολμηρού, απαιτητικού και μακροχρόνιου εγχειρήματος» προκειμένου «να τεθούν καινούργια κριτήρια και νέες δυνατότητες πολιτικής αυτοσυνειδησίας και έκφρασης της Εκκλησίας, να αναζητηθεί ένας κοινός παρονομαστής επιδιώξεων και σκοποθεσιών, κάτω απ’ τον οποίο το Κράτος και η Εκκλησία θα μπορούσαν, ενδεχομένως, να συστεγασθούν». Τέλος, ο Γιώργος Ι. Βοϊκλής, ωσαύτως στον «Δρόμο της Αριστεράς» της 4-10-2014 σελ. 7, έχοντας, προφανώς, κατά νουν τις προαναφερθείσες ταξιδιωτικές πρωτοβουλίες του Τσίπρα, εκτιμά πως το «πρόσθετο κύρος από την διεθνή αναγνώρισή του ΣΥΡΙΖΑ, μας έδωσε άλλες οκτώ μονάδες στα γκάλοπ και ενόψει των επικείμενων εκλογών».
Β) Τα εν τάχει προπαρατεθέντα θα μπορούσε να τα εκλάβει κανείς (και ευλόγως) ως απλές φραστικές κατασκευές χωρίς λογικό νόημα, ως αξιοχλεύαστες ιδέες που παρεισέφρυσαν λάθρα στον Γαλαξία της λογικής. Αλλά η σύγχυση και η αποδιοργανωμένη σκέψη κάποιων αρθρογράφων αριστερών εντύπων, δεν είναι αυτό που μας απασχολεί. Είναι κάτι άλλο, ουσιαστικότερο και βαθύτερο που διακρίνεται ευχερώς ως κρηπίδωμα των πιο πάνω ηχηρών θεωρητικών ανοησιών. Πρόκειται για έναν άτοπο, για έναν δεισιδαιμονικό σεβασμό απέναντι στο πλάσμα της νομιμότητας (εγχώριας και διεθνούς), που με την σειρά του έχει ως έρεισμα (φιλοσοφικό, ηθικό και πολιτικό) ένα απύθμενο σύμπλεγμα κατωτερότητας της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην αστική τάξη μ’ όλα τα συννοούμενά της. Το ότι οι εκπρόσωποι της νοτιοευπωπαϊκής ολιγαρχίας δέχτηκαν, έστω με υπολανθάνοντα μειδιάματα οίκτου και ειρωνείας, τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ως «συνομιλητή» τους, εκλαμβάνεται ως επιτυχία. Το ότι συνομίλησε με τον Πάπα της Ρώμης, ερμηνεύεται ως θρίαμβος. Πλήρης υποκατάσταση του σημαντικού από το ευδιάκριτο που οφείλεται στην θεωρητική στειρότητα και αναλυτική ανεπάρκεια της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Τι αναμένει η τελευταία από παρόμοιες συμπεριφορές του αρχηγού της Τσίπρα; Να «πείσει» την ευρωπαϊκή και ελληνική ολιγαρχία ότι, καίτοι Αριστερά, δεν αποτελεί κίνδυνο για τα ταξικά της συμφέροντα, ότι αποτελεί πολιτική δύναμη «ρεαλισμού» και «ορθοφροσύνης», ότι είναι «innoxie popularis» δηλαδή « ευμενώς διακείμενη προς τον απλό λαό, αλλά χωρίς κίνδυνο» [Έτσι αξιολογούσε ο Πλίνιος ο Νεώτερος, με χαρακτηριστική ρωμαϊκή δολιότητα και αλάνθαστο ταξικό ένστικτο -τίποτα δεν είναι πιο άνισο απ’ την ισότητα, έλεγε-, κάποιον εξέχοντα πολίτη της Εφέσου, τον Κλαύδιο Αριστίωνα. Ειρήσθω εν παρόδω ότι, κατά τον E.Z Bickermann, «η αξία των αναλογιών δεν είναι αποδεικτική αλλά διαφωτιστική και, συνακόλουθα, ευρετική», γι’ αυτό και την παραθέσαμε. (βλ. ΤΖ.Ε.Μ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ ΚΡΟΥΑ, Ο ταξικός αγώνας στον Αρχαίο Ελληνικό Κόσμο, απ’ την Αρχαϊκή Εποχή ως την Αραβική Κατάκτηση, εκδόσεις ΡΑΠΠΑ, σελ. 390-393 και 719)]. Τελικά, θα μπορέσει να την «πείσει»; Προσωρινά και κάτω από εξαιρετικά δυσμενείς γι’ αυτήν (την ολιγαρχία) κοινωνικές και πολιτικές συγκυρίες, ναι. Μόνο που τότε εκείνη η Αριστερά θάχει αντιστραφεί στο αντίθετό της, σε πολιτική δύναμη καταπίεσης και καταστολής του χειμαζόμενου λαού. Οι αστοί, εν αντιθέσει, με την αμνήμονα ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ήσαν και είναι ρεαλιστές: δεν χάνουν ποτέ απ’ τα μάτια τους την ιδιοκτησία τους. Αποδέχονται οποιαδήποτε πολιτική δύναμη τους διασφαλίζει την παραγωγική αξιοποίηση του πλούτου τους εντελώς ανεξάρτητα απ’ την πολιτική της αμφίεση και τα ιδεολογικά της σύμβολα. Σε εξαιρετικά κρίσιμες στιγμές, δεν δίστασαν να εμπιστευθούν την γερμανική «Αριστερή» σοσιαλδημοκρατία (Σάιντεμαν, Έμπερτ, Νόσκε) προκειμένου να αιματοκυλήσουν τους εξεγερμένους Σπαρτακιστές και να πνίξουν στο αίμα την Συμβουλιακή (Σοβιετική) Δημοκρατία της Βαυαρίας. (βλ. το αποκαλυπτικό βιβλίο του Πήτερ Γκαίυ, Η πνευματική ζωή στην Δημοκρατία της Βαϊμάρης (Γερμανία 1919-1933), εκδόσεις Νησίδες). Μια τέτοια «Αριστερά», αποτελεί το ULTIMUM REFUGIUM (ύστατο καταφύγιο) της διαχρονικής Όλιγαρχίας η οποία, όμως, ΠΟΤΕ της δεν λησμονεί ότι «κοντά είναι το πουκάμισό μου, μα πιο κοντά το δέρμα μου». Όταν, λοιπόν, οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες βελτιωθούν προς όφελός της, θα εκδιώξει την ανυπόληπτη, πλέον, Αριστερά και θα επιστρέψει στους γνήσιους πολιτικούς εκφραστές της, στα μαύρα μορφώματα της «Νέας Δημοκρατίας», της «Χρυσής Αυγής» και του φθίνοντος, αξιοχλεύαστου φαντάσματος του «ΠΑΣΟΚ».
Και τούτο θα το κάνει όχι προεχόντως για λόγους πολιτικής μνησικακίας, αλλά για λόγους διαφύλαξης εν τω μέλλοντι της ιδιοκτησίας της που ενδέχεται να τεθεί σε κίνδυνο από αυθόρμητες κοινωνικές ταραχές και εξεγέρσεις που ίσως πυροδοτηθούν απ’ την ύπαρξη και μόνον της πολιτικής αμφίεσης και των ιδεολογικών συμβόλων αυτής, έστω, της εξωνημένης Αριστεράς που δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί πάντοτε να τις ποδηγετήσει
Γ) Ποιος είναι ο Πάπας; Το διαχρονικό εξαιρετικό του γόητρο και η μεγάλη επιρροή του δεν οφείλεται μόνο στο πνευματικό patrimonium (κληρονομιά) του Αγίου Πέτρου. Προεχόντως οφείλεται αλλού: Μετά τον πέμπτο αιώνα, ο Πάπας ΔΕΝ είχε κοντά του ένα τόσον ισχυρόν αυτοκρατορικόν αυθέντη όσο τα υπόλοιπα (Πρεσβυγενή) Πατριαρχεία της Ανατολής. (Βλ. ΣΑΙΝΤ ΚΡΟΥΑ, πιο πάνω σελ. 502). Τί εκπροσωπεί; Την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία με την συμπαγή δογματική και διοικητική παγκόσμια μονολιθικότητά της. Ποια η ιστορική του πορεία; Έσφιξε περισσότερο τους κρίκους των αλυσίδων γύρω απ’ τα πόδια των δούλων, τους έκανε ευάγωγους και πειθήνιους. Το δόγμα του έπαιξε ένα πολύ ενεργό ρόλο στο δουλεμπόριο ανάμεσα στους δέκατο πέμπτο (15ο) και δέκατο όγδοο (18ο) αιώνες. Ο δουλοκτήτης του Αμερικανικού Νότου έβλεπε τον Χριστιανισμό σαν ανεκτίμητο μέσο κοινωνικού ελέγχου. Η Βίβλος ετέθη στην υπηρεσία της δουλείας (στο ίδιο, πιο πάνω, σελ. 520, 524-5) [Και οι προϋπάρχουσες θρησκείες την αυτήν αποστολή είχαν: Ο Πολύβιος τον δεύτερο αιώνα π.Χ, είχε τονίσει την χρησιμοποίηση της θρησκείας στην υπηρεσία της πολιτικής και της κυβέρνησης. Γι’ αυτό και ήταν υπέρ της δεισιδαιμονίας (superstitio) πράγμα που ο Κικέρων θεώρησε «ευνόητη αναγκαιότητα» (στο ίδιο, πιο πάνω, σελ. 429). Ο Κικέρων, εκείνη η διεστραμμένη ευφυία, υποστήριξε ότι οι Νόμοι (Leges) Aelia et Fufia (που διευκόλυναν την χρήση και την κατάχρηση των οιωνών προς το συμφέρον της άρχουσας τάξης) ήσαν «νόμοι υψίστης ιερότητας» (στο ίδιο πιο πάνω, σελ. 430)]. Ποια είναι τα πνευματικά κρηπιδώματά του; Εκείνο το ολέθριο κήρυγμα του Αποστόλου Παύλου «αι δε ούσαι εξουσίαι υπό του Θεού τεταγμέναι εισίν» που οι διαχρονικοί Δυνάστες έσπευσαν να το εισπράξουν ως λευκή επιταγή μια και συνέστησε αυστηρή υπακοή στις δημόσιες αρχές και εξίσωνε την αντίσταση σ’ αυτές με την αντίσταση κατά της επιταγής του Θεού πράγμα που κατ’ ανάγκην συνεπαγόταν καταδίκη (στο ίδιο, πιο πάνω, σελ. 542, 535, 544 με περαιτέρω παραπομπές σε πρωτογενείς πηγές). Πάνω σ’ αυτήν την πνευματική έδρα στηρίζεται το consensus (συναίνεση) των απανταχού εξουσιαζομένων, εδώ εδράζεται η πνευματική καταγωγή του βούρδουλα της κάθε Αστυνομίας, από εδώ κατάγεται ο τρόμος της Κόλασης για τις λαϊκές μάζες «χρειάστηκε ωστόσο να καταστήσουμε την θρησκεία, προς χάριν της κοινωνικής τάξης, ένα είδος αστυνομίας: εξ ου και η Κόλαση….» «η κόλαση, αυτή η υπερβατική αστυνομία» λέει ο αισθαντικός Miguel de UNAMUNO, (Το τραγικό αίσθημα της ζωής, εκδόσεις PRINTA, σελ. 98 και 158.)
Το να επιζητεί ένα κόμμα της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ) την αποδοχή, πολλώ δε μάλλον, την ευλογία του Πάπα, είναι φαινόμενο πάρα πολύ νοσηρό.
Σημείωση: Κατά τον δέκατο τρίτο (13ο) αιώνα ο ισπανοεβραίος καβαλιστής Abraham Ben Samuel Abulafia επεχείρησε να προσηλυτίσει τον Πάπα Νικόλαο τον Γ΄, στον ιουδαϊσμό. Δεν το πέτυχε. (βλ. Michael Löwy, Λύτρωση και Ουτοπία, εκδόσεις Ψυχογιός, σελ. 107). Το ιστορικό προηγούμενο, λοιπόν, υπάρχει. Γιατί δεν επιχείρησε και ο Τσίπρας να εγγράψει τον Πάπα Φραγκίσκο ως μέλος στον ΣΥΡΙΖΑ; Κάτι τέτοιο θα βοηθούσε σημαντικά το σχέδιο «πολιτικής ανατροπής και κοινωνικής χειραφέτησης» με την βοήθεια της Εκκλησίας. Ας το ξαναδεί.
9-Χ-2014
Πέτρος Πέτκας
