Η συγκρότηση της ιταλικής κυβέρνησης με τα δύο κόμματα 5S (πέντε αστέρια) και την Λέγκα του Βορρά, βάζει το οικοδόμημα της Ευρωζώνης και του ευρώ από τώρα μέσα στον εφιάλτη που οι καρεκλοκένταυροι του ευρωπαϊκού κεφαλαίου φοβούνταν ότι μπορεί να βρεθούν μετά τις ευρωεκλογές του Μάη του 2019.
Η αντιδραστική και γεμάτη φασιστοειδή υποκείμενα κυβέρνηση του (μάλλον απαιτεώνα) δικηγόρου Κόντε, που επιλέχθηκε για νέος πρωθυπουργός, έχει στο συμφωνημένο πρόγραμμά της, όλα όσα απορρίπτει ως μη συμβατά με το ευρώ και την Ευρωζώνη ο γαλλογερμανικός άξονας…
Ούτε λίγο ούτε πολύ, πριν καν ξεκινήσει η ουσιαστική διαδικασία του Brexit, η Ευρωζώνη και το ευρώ βρίσκονται μπροστά στο ενδεχόμενο να σπάσει η Ευρωζώνη με την “έξοδο” της τρίτης μεγαλύτερης οικονομίας της Ευρώπης, της ιταλικής.
Ήδη τα σενάρια που έχουν αρχίσει να διατυπώνονται στις Βρυξέλλες αναφέρουν σαν σοβαρό πλέον ενδεχόμενο το να προκληθεί είτε από τις αγορές είτε σκόπιμα από την ίδια την κυβέρνηση της Ιταλίας, ενα χρηματοοικονομικό “ατύχημα”, με το οποίο θα υποχρεωθεί (η Ιταλία) να προχωρήσει σε capital controls και σαν άμεση αντίδραση από την κυβέρνηση της Ρώμης, να εκδόσει ένα τοπικό εθνικό νομισμα (αυτό που είχαν απαγορεύσει στον Βαρουφάκη), σαν πρώτο βήμα για την έξοδο της χώρας από το ευρώ.
Το ενδεχόμενο αυτό έχει ήδη πυροδοτήσει την ανησυχία των αγορών κεφαλαίου με αποτέλεσμα να αυξάνονται με ταχύτητα τα ιταλικά spreads και να παρασύρουν μαζί τους τα spreads των χωρών που είχαν βγει από το πρόγραμμα…
Όπως παραδέχονται στην Κομισιόν, η Ιταλία όντας η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης, με δημόσιο χρέος που ξεπερνά τα 2 τρισ. ευρώ και με “κοκκινα δάνεια” που πριν το ξέσπασμα της τρέχουσα κρίσης ξεπερνούν τα 300 δισ. ευρώ (δηλαδή όσο το συνολικό χρέος της Ελλάδας), είναι αδύνατο να αντιμετωπισθεί με τα “εργαλεία” που αντιμετωπίσθηκε η Ελλάδα, δηλαδή με μνημονιακά “δάνεια”.
Η Ευρωζώνη στην ιταλική παγίδα
Για να αναχαιτισθεί έστω και προσωρινά το τσουνάμι της κρίσης που έρχεται με τον σχηματισμό της ιταλικής κυβέρνησης, δεν… φτάνουν τα λεφτά του ESM.
Για να γίνει οτιδήποτε που θα μπορούσε να απορροφήσει έστω και μερικώς τους κραδασμούς από τις εξελίξεις στην Ιταλία θα πρέπει να αλλάξουν οι όροι λειτουργίας της ΕΚΤ και του ESM.
Με άλλα λόγια δεν αρκεί το “what ever it takes” (θα κάνουμε ό,τι και αν χρειασθεί) που είχε πει (και είχε ακολούθως υλοποιήσει) ο Ντράγκι το 2012, γιατί αυτό που θα χρειασθεί με την Ιταλία είναι πολύ πέρα από τα όρια των καταστατικών δυνατοτήτων της ΕΚΤ και του ESM. Για να σταθεί ο Ντράγκι απέναντι στο ιταλικό τσουνάμι πρέπει να αποκτήσει “δυνατότητες” που έχει η γιαπωνέζικη κεντρική τράπεζα ή η Fed, οι οποίες για να ανακόψουν τις συνέπειες της κρίσης του 2008 είχε χρειαστεί να “αγοράσουν” μία και δύο φορές τα χρέη των χωρών τους, κρατικά και ιδιωτικά.
Μια τέτοια ριζική και εκ βάθρων ανατροπή είναι αδύνατο να περάσει από τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια. Και ειδικά την γερμανική Βουλή του κ. Σόιμπλε που εδώ και μερικά χρόνια περιμένει στη γωνία για την “μικρή” Ευρωζώνη, ενάντια σε Iταλούς και… Γάλλους.
Πρόκειται για ένα πολιτικό και οικονομικό τοίχο-αδιέξοδο πάνω στον οποίο τώρα σκάει η ιταλική κρίση.
Πίσω από τον τοίχο αυτό φυλάσσονται τα ιερά και τα όσια του “Μάαστριχτ” του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και της πτώσης της ΕΣΣΔ. Και η κατάρρευση αυτού του “τοίχου” θα σημάνει την βίαιη αντιστροφή των διαδικασιών που οδήγησαν στο 1992 και την απόφαση νομισματικής και τραπεζικής ένωσης της Ευρωζώνης. Με όλες τις πολιτικές συνέπειες που αυτό σημαίνει για τα θεμέλια του καπιταλισμού στην Ευρώπη και την Ρωσία.
Μέσα σ’ αυτό το “περιβάλλον” πρόκειται να… βγεί ή για την ακρίβεια να ενσωματωθεί και πάλι ο ελληνικός καπιταλισμός μετά τις 20 Αυγούστου.
Γ. Aγγ.
