του DIP (Τουρκία)
Τον Απρίλη του 1870, πριν από ακριβώς 155 χρόνια, γεννήθηκε ο Βλαντίμιρ Ίλιτς Λένιν, ηγετική μορφή της μεγαλύτερης επανάστασης του 20ού αιώνα –της Οκτωβριανής Επανάστασης– και ιδρυτής του μεγαλύτερου εργατικού κράτους που γνώρισε η Ιστορία. Από τη γέννησή του ως τον θάνατό του, η επαναστατική ζωή τού Λένιν υπήρξε γεμάτη θεωρητικά και πρακτικά μαθήματα ανεκτίμητης αξίας για τον διεθνή αγώνα της εργατικής τάξης και των λαών. Να κατανοήσουμε τον Λένιν, να πορευτούμε στον δρόμο που χάραξε, να υπερασπιστούμε την κληρονομιά του – αυτό είναι σήμερα καθήκον για την εργατική τάξη, για τους φτωχούς και τους καταπιεσμένους του κόσμου.
Ένας ιδιοφυής πολιτικός, ένας ατρόμητος ηγέτης
Η Ιστορία είναι γεμάτη από σκηνές ταξικών συγκρούσεων κάτω από ποικίλα καθεστώτα καταπίεσης. Στον εικοστό αιώνα –τον αιώνα που γνώρισε δύο παγκόσμιους πολέμους, φασισμούς και ασύλληπτες κοινωνικές αναταράξεις– η κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη δεν ήταν δυνατόν να επιτευχθεί παρά μόνο μέσω της εξαιρετικά προσεκτικής, δημιουργικής εφαρμογής μιας στρατηγικής, βαθιά ριζωμένης στη μαρξιστική θεωρία. Πάνω στο οικοδόμημα που έθεσαν ο Καρλ Μαρξ και ο Φρίντριχ Ένγκελς, ο Λένιν πρόσθεσε νέα θεμέλια: ανέλυσε πώς οργανώνεται η εργατική τάξη, τί σημαίνει για την τάξη αυτή ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, πώς λειτουργεί το αστικό κράτος, πώς αναπαράγεται ο καπιταλισμός – και όλα αυτά τα προσέγγισε με την οξύνοια και την ακρίβεια που απαιτούσε η εποχή του. Η μεγαλοφυής του θεωρητική κατανόηση συνδυάστηκε με σπάνια οργανωτική δεινότητα και ασίγαστο θάρρος. Αυτά τα χαρακτηριστικά τον έκαναν φυσικό ηγέτη της Οκτωβριανής Επανάστασης – και της νικηφόρας Επανάστασης.
Η ανεξαρτησία της εργατικής τάξης είναι προϋπόθεση της νίκης
Ίσως το σπουδαιότερο μάθημα που άφησε ο Λένιν στο διεθνές εργατικό κίνημα είναι η ανάγκη για πολιτική και οργανωτική ανεξαρτησία της εργατικής τάξης. Στις αρχές του 20ού αιώνα, όταν οι εργάτες σφαγιάζονταν για τα συμφέροντα των καπιταλιστικών κρατών και δεν υπήρχε κανένας ανεξάρτητος πόλος έκφρασής τους, ο Λένιν επέμεινε, με πείσμα, στην ανάγκη συγκρότησης επαναστατικού εργατικού κόμματος. Αυτό το πολιτικό πείσμα, η σταθερότητα στην αρχή της ανεξαρτησίας, ήταν που μετέτρεψε μία τάξη φαινομενικά «ακατάλληλη» για εξουσία σε επαναστατικό υποκείμενο, ικανό να την κατακτήσει. Το Μπολσεβίκικο Κόμμα, που ίδρυσε και καθοδήγησε ο Λένιν, δεν παρέμεινε θεωρητικό σχήμα: μέσα στην κόλαση του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, με πολιτικές διώξεις, πολιορκίες και φτώχεια, ηγήθηκε εκατομμυρίων εργατών και έφερε σε πέρας όχι μόνο την Οκτωβριανή Επανάσταση αλλά και το τέλος του ίδιου του πολέμου.
Το κλειδί της ειρήνης είναι η συντριβή του ιμπεριαλισμού
Μετά τη νικηφόρα Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917, ο Λένιν έγινε η κεφαλή ενός κράτους που οικοδομήθηκε από την ίδια την εργατική τάξη. Όμως ο Λένιν δεν περιορίστηκε στην υπεράσπιση του σοβιετικού κράτους· αντιθέτως, έθεσε ως στόχο την παγκόσμια νίκη της εργατικής τάξης, την καθολική ήττα του ιμπεριαλισμού. Για τον Λένιν, η σταθερή ειρήνη και η αληθινή απελευθέρωση των λαών μπορούσαν να επιτευχθούν μόνο με την επέκταση της επανάστασης και την ανατροπή της καπιταλιστικής κυριαρχίας σε διεθνή κλίμακα. Η ίδρυση της Γ΄ Διεθνούς –της Κομμουνιστικής Διεθνούς– ήταν η πολιτική απάντηση σ’ αυτή την ανάγκη. Η παρακαταθήκη του Λένιν, λοιπόν, δεν είναι απλώς σοβιετική· είναι παγκόσμια, διεθνιστική, στρατηγική.
Στο δρόμο του Λένιν – για τη νίκη της εργατικής τάξης!
Εργάτες, εργαζόμενοι, νέοι και νέες· ας κρατήσουμε ζωντανή τη μεγάλη παρακαταθήκη του Λένιν σε κάθε στιγμή του αγώνα μας. Σήμερα, που η εργατική τάξη συνθλίβεται ξανά από τα γρανάζια του καπιταλιστικού συστήματος, σήμερα που οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι αναζωπυρώνονται και οι λαοί στέλνονται ξανά στα σφαγεία, ο Λένιν στέκει και πάλι στην αρχή του δρόμου. Μας δείχνει τη διέξοδο – τον δρόμο της οργάνωσης, της εξέγερσης, της επανάστασης.
Χρόνια σου πολλά, Λένιν – μεγάλε ηγέτη όλων των εργατών του κόσμου!
