Η πάλη ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό
είναι το πρώτο καθήκον σε Eλλάδα και Eυρώπη
Κάθε μέρα που περνάει, όλο και πιο ασφυκτικές και χωρίς προοπτική διεξόδου γίνονται οι συνθήκες εγκλωβισμού των προσφύγων στην Ελλάδα, την ίδια στιγμή που επιχειρούν να ανακάμψουν οι ξενόφοβες και ρατσιστικές αντιδράσεις, ως επί το πλείστον οργανωμένες από το νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής.
Την ίδια στιγμή που κλιμακώνονται οι οργανωμένες ρατσιστικές επιθέσεις στους μετανάστες που εργάζονται στην περιοχή του Ασπρόπυργου (σε αγροτικές καλλιέργειες, βιομηχανίες και αλλού), οργανωμένα «τάγματα εφόδου» κάνουν την επανεμφάνισή τους στο πολύπαθο νησί της Λέρου, όπου, επί τρεις συνεχείς μέρες (στις 2, 3 και 4 Μαΐου) έκαναν, με πλήρη αστυνομική κάλυψη, διαδοχικές επιθέσεις.
Την πρώτη φορά επιτέθηκαν τη νύχτα και τραυμάτισαν σοβαρά, με ρόπαλα και μαχαίρια, πρόσφυγες που επέστρεφαν στο hotspot (τρεις εκ των οποίων αρκετά σοβαρά, ώστε να χρειαστεί να παραμείνουν για νοσηλεία στο νοσοκομείο). Την επόμενη μέρα σε δυο πρόσφυγες τρανς που γυρνούσαν στο διαμέρισμα στο οποίο τις φιλοξενεί η Ύπατη Αρμοστεία, μια εκ των οποίων φέρει ένα τραύμα κατακόρυφο σε όλη την πλάτη της. Και την επόμενη, πάλι στη νύχτα, σε πρόσφυγες που ήταν σε παραλία, από τους οποίους, εκτός των σοβαρών τραυματισμών που τους προκάλεσαν (με αποτέλεσμα να χρειαστεί τέσσερις από αυτούς να νοσηλευτούν), τους έκλεψαν τα χρήματα, την κάρτα αναβολής απέλασης κ.λπ.
Σε σχετική ανακοίνωσή του, το Δίκτυο Ομάδων Αλληλεγγύης Δωδεκανήσου δηλώνει ότι «πρόκειται για τα ίδια χέρια που χτύπησαν πέρσι τον Ιούλιο στη Λέρο, που στοχοποίησαν αλληλέγγυους, που έσπειραν το ρατσιστικό τους μίσος και σε άλλα νησιά της Δωδεκανήσου… τέτοιες ενέργειες δεν θα γίνουν ανεκτές. Καλούμε τους νησιώτες ν’ απομονώσουν τις ρατσιστικές, ξενοφοβικές, φασιστικές, χρυσαυγίτικες φωνές, που επιδιώκουν να δηλητηριάζουν συνειδήσεις και να μπολιάζουν ιδιαίτερα τη νέα γενιά με άγρια ένστικτα ανθρωποφαγίας και βαρβαρότητας»
Η αστυνομία, ως συνήθως σκόπιμα αδρανής, εδέησε, μετά δύο μέρες, να κάνει 8 συλλήψεις, για τα συμβάντα της πρώτης μέρας, όταν είχε παρέλθει τα αυτόφωρο και, καθώς οι πρόσφυγες φοβούνταν να υποβάλλουν μηνύσεις, οι συλληφθέντες αφέθηκαν ελεύθεροι, χωρίς, στο υλικό που συντάχθηκε να υπάρξει η παραμικρή αναφορά στο «ρατσιστικό κίνητρο». Για τις επιθέσεις των επόμενων ημερών… ουδέν.
Ο Δήμαρχος του νησιού Μ. Κόλιας, που έχει εκφράσει επανειλημμένα την ξενόφοβη και ρατσιστική του πολιτική στάση (κάνοντας, μάλιστα, πρόπερσι έκκληση για δημιουργία στη Λέρο μιας Αμυγδαλέζας με «ανθρώπινο πρόσωπο»), έσπευσε να καταδικάσει, λεκτικά, τα συμβάντα, καλώντας, ταυτόχρονα, τους δράστες «να παρουσιαστούν αμέσως προκειμένου να υπάρξει επιείκεια στις προβλεπόμενες από το νόμο ποινές»!
Οι «ομάδες εφόδου» στη Λέρο υπάρχουν από πέρσι το καλοκαίρι όταν, μέχρι το τέλος του 2016, έκαναν με τα μηχανάκια τους περιπολία τα βράδυα και χτυπούσαν πρόσφυγες που κυκλοφορούσαν έξω από το hotpot, ή επέστρεφαν σε αυτό. Κανείς δεν έκανε απολύτως τίποτα. Ήταν σαν το «κρυφό μυστικό» του νησιού, περίπου όπως παλιότερα το ψυχιατρείο. Ανθρωποι που είχαν εκφράσει τη έμπρακτη αλληλεγγύη τους στους πρόσφυγες ήταν και είναι, υπό άμεση ή έμμεση απειλή.
Η επανεμφάνισή τους δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από την προσπάθεια της Χρυσής Αυγής, μετά την απλώς τακτική υποχώρηση των ορατών περιστατικών ρατσιστικής βίας, λόγω των δικαστικών διώξεων, να επανέλθει στο προσκήνιο με αυτό που την συνιστά ως οντότητα, την εξοντωτική βία κατά όλων των «διαφορετικών», των «ξένων», των καταπιεσμένων κοινωνικών στρωμάτων, προς όφελος των ταξικών συμφερόντων (εφοπλιστών, μεγάλου κεφαλαίου, μεγαλοαγροτών και άλλων) των οποίων αποτελεί εκτελεστικό όργανο.
Είναι γνωστοί ποιοι είναι οι 15-20 με τα μηχανάκια, ο ένας γιος παλιού υπαλλήλου του ΚΘΛ (με γνωστό ιστορικό ακραίας βίας κατά των ασθενών), άλλοι που δουλεύουν στα μαγαζιά των γονιών τους κ.λπ. Είναι μικρό το νησί και όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Μόνο η αστυνομία του Τόσκα κάνει ότι… «δεν ξέρει». Και μάλιστα, την ίδια στιγμή που ηγετικά στελέχη της Χρυσής Αυγής έχουν επανειλημμένα επισκεφθεί τη Λέρο για να οργανώσουν και να κατευθύνουν συγκεκριμένα αυτούς που κατάφεραν να χειραγωγήσουν και να στρατολογήσουν. Τώρα, η όποια πιθανότητα ποινικής δίωξης των χρυσαυγίτικων ομάδων στη Λέρο επαφίεται σε δικηγόρο της Εθνικής Επιτροπής Δικαιωμάτων του Ανθρώπου που πήγε επιτόπου για να πάρει εξουσιοδοτήσεις από τους πρόσφυγες που δέχτηκαν τις επιθέσεις και φοβούνται να καταθέσουν οι ίδιοι μηνύσεις, μήπως και προχωρήσει η όλη υπόθεση.
Σε σύνδεση με αυτό να σημειωθεί ότι πέρσι, οι φωνές κάποιων (όχι της πλειονότητας) «κατοίκων» (από κοινού με τη διεύθυνση ενός σχολείου) απέτρεψαν την είσοδο των προσφυγόπουλων στα σχολεία, ακόμα τις απογευματινές ώρες, ενώ φέτος, άρκεσαν οι φωνές μόλις πέντε «κατοίκων» για να δεχτεί ο εκπρόσωπος του Υπουργείου Παιδείας, που είχε μεταβεί επί τούτου στη Λέρο, ότι και φέτος δεν θα γίνουν δεκτά τα προσφυγόπουλα στα σχολεία («για να μην τα χαλάσουμε με τους ντόπιους») – ενώ, αυτή τη φορά, ο διευθυντής ενός άλλου σχολείου, του Δημοτικού στο Λακκί, ήταν θετικός στην υποδοχή τους. Ομοίως αρνητική για τα προσφυγόπουλα ήταν, πέρσι και φέτος, η κατάσταση στην Κω.
Και ενώ αυτό το κράτος -το οποίο απλώς διαχειρίζεται και στο οποίο συγκυβερνά η «πρώτη φορά αριστερά»- δείχνει καθαρά πώς υποθάλπει, καλύπτει και δομικά συνεργεί με τους φασίστες, η Ευρώπη-φρούριο, στην υπηρεσία της οποίας λειτουργεί η κυβέρνηση Σύριζα-Ανελ, γίνεται κάθε μέρα και πιο απορριπτική για τους πρόσφυγες. Από τη μια, καθώς με την -προς το παρόν- λειτουργία της (κατάπτυστης) συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας, έχει μειωθεί αισθητά η ροή μέσω του διαδρόμου από τα ελληνικά νησιά, υπήρξε, όπως ήταν αναμενόμενο, μεγάλη αύξηση των προσφυγικών ροών από την Αφρική, μέσω Λιβύης προς Ιταλία – περίπου 10.000 περισσότερες αφίξεις σε σχέση με πέρσι. Με τα ναυάγια και τους πνιγμούς να συνεχίζονται αμείωτα και να έχουν φτάσει, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, τους 1300 μέσα στους πρώτους τέσσερις μήνες της φετινής χρονιάς. Στην πραγματικότητα, είναι πολύ περισσότεροι.
Μια ενέργεια άκρως αποκαλυπτική για την, ξεκάθαρα πλέον, αντιπροσφυγική/ αντιμεταναστευτική πολιτική της «πρώτης φοράς αριστεράς» είναι το αίτημα που υπέβαλαν οι Μουζάλας και Τόσκας στον Επίτροπο της ΕΕ Δ. Αβραμόπουλο να δημιουργηθεί ευρωπαϊκός μηχανισμός απελάσεων από την ελληνική επικράτεια στις χώρες προέλευσης και να ασκηθεί πίεση στις χώρες αυτές, ώστε να επισπευστούν οι διαδικασίες απέλασης των πολιτών τους που βρίσκονται στην Ελλάδα. Και, ταυτόχρονα, ο Αβραμόπουλος τους ζήτησε να δημιουργηθούν άμεσα κέντρα κράτησης προσφύγων στη Χίο και στη Σάμο (στην Κω ήδη υπάρχει), πράγμα που οι Συριζαίοι υπουργοί δέχτηκαν αμέσως και υποσχέθηκαν την ταχεία ίδρυσή τους. Με την ίδια ευκολία αποδέχτηκαν την επανενεργοποίηση του μηχανισμού του Κανονισμού του Δουβλίνου βάσει του οποίου θα επιστρέφονται στην Ελλάδα οι πρόσφυγες που προσπάθησαν να εγκατασταθούν σε άλλες χώρες-μέλη της ΕΕ παρόλο που είχαν υποβάλει αίτημα ασύλου εδώ.
Οπως και στο τέταρτο μνημόνιο, έτσι και εδώ, ο Σύριζα λέει «ναι σε όλα».
Τη ίδια στιγμή, η Γερμανία αλλάζει με γοργούς ρυθμούς ρότα, ενόψει και των εκλογών, στις οποίες η Μέρκελ πρέπει να δείξει σκληρό αντιπροσφυγικό προφίλ για να τραβήξει ψήφους από την ακροδεξιά, πρωτίστως, όμως, γιατί πέρασε και ολοκληρώθηκε η (αρχική) φάση αξιοποίησης των όποιων προσφύγων, ιδιαίτερα από Συρία, είχαν τις δέουσες εργασιακές δεξιότητες για την ένταξή τους (ή τον εγκλωβισμό τους) στις διαδικασίες της κερδοφορίας του Γερμανικού κεφαλαίου (αυτό κρυβόταν πίσω από το εντέχνως προβαλλόμενο τότε φιλοπροσφυγικό προφίλ της Μέρκελ).
Πιο πρόσφατη εξέλιξη είναι οι φραγμοί στην ίδια την διαδικασία της επανένωσης οικογενειών, που από τον Απρίλιο (και για το προσεχές μέλλον), άρχισαν να είναι το πολύ για 70 άτομα το μήνα (από 370 τον Φεβρουάριο και 540 το Μάρτιο). Τη στιγμή που υπάρχουν, ήδη από το Νοέμβριο 2016, 2400 πρόσφυγες των οποίων έχει εγκριθεί η επανένωση με την οικογένειά τους στη Γερμανία, με το ρυθμό των 70, αντί για το μάξιμουμ των 6 μηνών αναμονής για τα ταξίδι, που προβλέπουν οι ισχύοντες κανονισμοί, κάποιοι θα χρειαστεί να περιμένουν έως και τρία χρόνια, παραμένοντας εγκλωβισμένοι στα στρατόπεδα, ή στην αβεβαιότητα των ξενοδοχείων και των σπιτιών της Υπατης Αρμοστείας – που κανείς δεν ξέρει πόσο θα διαρκέσουν ως προγράμματα. Ηδη από πέρσι, η Γερμανία έχει θεσμοθετήσει την υποχρέωση καθενός/μιάς που αιτείται επανένωση με την οικογένειά του/της να έχει, ως προϋπόθεση, τουλάχιστον δυο χρόνια στη Γερμανία, να έχει άσυλο και να αποδείξει ότι «μπορεί να ζήσει την οικογένεια με την οποία θέλει να επανενωθεί»! – δηλαδή, «να έχει δουλειά και σπίτι». Για τους ασυνόδευτους ανήλικους, που, σε κάθε περίπτωση, δεν μπορούν να τα έχουν όλα αυτά, είναι σαφές ότι οικογενειακή επανένωση δεν υφίσταται.
Οσο για την περιβόητη επανεγκατάσταση (relocation) συνεχίζει να είναι απολύτως ισχνή, με πολλές χώρες της ΕΕ (Ουγγαρία, Αυστρία, Πολωνία κ.λπ.) να την αρνούνται πλήρως και τις υπόλοιπες να δέχονται περιστασιακά μικρούς αριθμούς, απλώς για το θεαθήναι.
Ετσι, ο εγκλωβισμός στην Ελλάδα (όπως, αντίστοιχα, στην Ιταλία) αποχτά μόνιμο χαρακτήρα, μιας εσαεί στρατοπεδικής διαχείρισης, με πλήρη στέρηση δικαιωμάτων, αφόρητες συνθήκες καθημερινότητας, έλλειψη πόρων για την επιβίωση, κατοικίας και εργασίας, προσχηματική πρόσβαση στην Παιδεία και την Υγεία – ένας θεσμικός ρατσισμός που εκτρέφει τον χρυσαυγίτικο ρατσισμό μέσα σε κονιορτοποιημένα, απελπισμένα και χωρίς ορατή διέξοδο από την κρίση, κοινωνικά στρώματα.
Είναι γι’ αυτό που η πάλη ενάντια στο ρατσισμό και στο φασισμό, από κοινού με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, αποτελεί μια πρώτη προτεραιότητα, αναπόσπαστο στοιχείο της πάλης ενάντια στον καπιταλισμό που γεννά την κρίση και την εξαθλίωση.
