της Ελεάνας Χατζάκη
[Ο δαίμων του ανθρώπου, είναι ένα από τα παραμύθια της Ελεάνας Χατζάκη, που αφηγήθηκε στην πλατεία Εξαρχείων, το Σάββατο 10 Οκτωβρίου, στην εκδήλωση που οργάνωσε το Δίκτυο Κοινωνικών Ιατρείων με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ψυχικής υγείας. ]
Ήτανε μια φορά ένας άνθρωπος. Ζούσε μόνος του σε ένα καλύβι στην κορυφή του βουνού, μέσα στο δάσος. Ζούσε για χρόνια μόνος του σε ένα σπίτι κλειστό. Πότε να κάθεται δίπλα στο τζάκι, πότε να ξαπλώνει στο κρεββάτι του. Τόσο που πια οι πλάτες του άρχισαν να γέρνουν. Άλλο πέρα από τους τοίχους του σπιτιού του δεν έβλεπε, και έτσι το βλέμμα του όλο και περισσότερο έκλεινε. Μόνος του ζούσε. Άλλο αυτί να τον ακούσει δεν είχε και έτσι πια δεν μίλαγε. Άλλο χέρι να πιάσει να νιώσει τη ζεστασιά δεν είχε κι έτσι με τα χρόνια ξέχασε και να αγγίζει. Μόνος του ήτανε. Κάποιον να νοιαστεί και να τον νοιάζεται δεν είχε και έτσι πέρναγαν οι μέρες και τα χρόνια του ίδια κι απαράλλαχτα. Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές σκέφτηκε να ανοίξει την πόρτα και να βγει από το δάσος. Να πάει να βρει τον κόσμο. Να μιλήσει, να αγγίξει, να νοιαστεί. Όμως κάθε φορά που ετοιμαζόταν να το κάνει μια παγωνιά του έσφιγγε την καρδιά και τον έριχνε στο κρεβάτι.
Μια μέρα σκέφτηκε: ή τώρα ή ποτέ! Σηκώθηκε, έπιασε σφιχτά το χερούλι της πόρτας, πήρε ανάσα βαθιά και την άνοιξε. Όμως εκεί στο κατώφλι στεκόταν ένας Δαίμονας και του έκλεινε τον δρόμο. Ο Δαίμονας είπε: «Σκέφτεσαι ή τώρα ή ποτέ!» Και ο άνθρωπος σκέφτηκε: «Ωχ ήρθε για να με εμποδίσει». Ο Δαίμονας είπε: «Σκέφτεσαι ότι ήρθα για να σε εμποδίσω». Και ο άνθρωπος σκέφτηκε: «Αν ορμήσω θα με κάνει χίλια κομμάτια». Και ο δαίμονας είπε: «Σκέφτεσαι ότι αν ορμήσεις θα σε κάνω χίλια κομμάτια». Και ο άνθρωπος σκέφτηκε: «Σκέφτεται ό,τι σκέφτομαι». Και ο δαίμονας είπε: «Σκέφτεσαι ότι σκέφτομαι ό,τι σκέφτεσαι». Και τότε ο άνθρωπος σταμάτησε να σκέφτεται. Πήρε ένα αναμμένο κούτσουρο από το τζάκι και το έριξε στον δαίμονα. Οι δαίμονες φοβούνται τη φωτιά και έτσι κι αυτός έκανε ένα παφ και εξαφανίστηκε. Ο άνθρωπος έκανε το πρώτο βήμα και δρασκέλισε το κατώφλι του, το πόδι του πάτησε το υγρό χώμα του δάσους και στα ρουθούνια του έφτασε η μυρωδιά της πρωινής δροσιάς. Τώρα περπατά κάτω απ’ τα έλατα, οι πλάτες του ήρθαν στα ίσια τους, το χέρι του άγγιξε ξανά τα ζωντανά τα φύλλα, το βλέμμα του άνοιξε να βρει τον δρόμο μέσα από το δάσος, τον δρόμο κατά την πολιτεία που απλώνονταν κάτω απ’ το βουνό, τον δρόμο κατά τους ανθρώπους.
Ο δαίμονας τώρα στέκεται στην κορφή ενός δέντρου και κοιτά τον άνθρωπο να ανοίγει δρόμο στη ζωή του. Να συναντά ξανά ανθρώπους που θα τους πει γείτονες, φίλους και αγαπημένους, να παίρνει και να δίνει αγκαλιές, να κάνει λάθη και να ζητάει συγχώρεση, να νιώθει και να νοιάζεται. Κι ο δαίμονας, μόνος του πια, απ’ την κορφή του δέντρου έπιασε να μονολογεί: «Πωπωπω και εγώ τώρα τι θα απογίνω; Αυτός ο άνθρωπος σταμάτησε να σκέφτεται και άρχισε να πράττει».
***
Η Ελεάνα Χατζάκη είναι φιλόλογος-παιδαγωγός και αφηγήτρια ιστοριών, μύθων και παραμυθιών. Θα τη βρείτε σε χώρους πολιτισμού, εντός και εκτός των τοίχων, σε σχολεία, πλατείες, βιβλιοθήκες, σε αυλές και σε σκηνές και οπουδήποτε υπάρχει η μαγιά για τη μαγεία του μοιράσματος μιας –τουλάχιστον- ιστορίας. Παραμύθια που έχει επεξεργαστεί αφηγηματικά κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Απόπειρα στις συλλογές Από το στόμα στο χαρτί κι απ’ το χαρτί στο στόμα 2013, Παραμύθια των Ευχών 2014, Παραμύθια με Δυνατές Γυναίκες 2015.
