O Άρης στο θέατρο

 

Βράδυ Κυριακής, οι θεατές περιμένουν να μπουν στην αίθουσα. Μαύροι τοίχοι, μαύρες καρέκλες, λιτό σκηνικό: μια ντουλάπα παλιά, ξύλινη, ένα γραφείο με μια λάμπα, δύο μπουκάλια τσίπουρο, ένα ποτήρι, μια κορνίζα… από την άλλη μεριά ντάνες από εφημερίδες παλιές, κιτρινισμένες, ένα ραδιόφωνο, ένα μικρόφωνο, μια καρέκλα.

Γεμάτο το θέατρο. Ο κόσμος ακόμα αγαπάει τον Άρη, σκέφτομαι. Ακόμα διψά να μάθει, διψά να τον δει. Τα φώτα κλείνουν και πάνω στην ξύλινη ντουλάπα προβάλλεται βίντεο με τον Άρη να περιδιαβαίνει τους δρόμους της σύγχρονης πόλης. Ανάμεσα σε άστεγους, περαστικούς, βιαστικούς ανθρώπους που προχωράνε να πάνε που; …ανάμεσα σε βιβλιοπωλεία… εκεί που στέκει μια αφίσα από το βιβλίο του, βιβλίο γραμμένο για εκείνον… κι αναρωτιέσαι τί θα σκεφτόταν άραγε αν περπατούσε στη σημερινή Αθήνα… δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς άλλο… ανοίγει η πόρτα και στέκει εκεί… Αγέρωχος ο μαυροσκούφης…

Δέος στη θέα κι ας ξέρεις ότι δεν είναι ο ίδιος… αλλά και είναι…

Κι ένα παιδί μιλάει… τον ξέρει λέει… αλλά δεν τον έχει δει ποτέ…

Τη σκυτάλη παίρνει ο ίδιος… ο Άρης μιλάει για τον Άρη… ΕΛΑΣίτης, αντάρτης, μιζέριας, όπως τον αποκαλούσανε… (αν και ο ίδιος θα προτιμούσε να τον αποκαλούν ο αισιόδοξος, όπως αναφέρεται στο έργο) αλλά και Γοργοπόταμος, βουνά, ομιλίες… ακολουθείς τα βήματά του… εκεί που πήγε, εκεί που έδρασε… Εκείνος, ακροβατεί ανάμεσα στο τότε και στο σήμερα… σήμερα που δεν ζει, αλλά υπάρχει… μιλά στη μάνα του  και σπάει, κλαίει, εκείνη ξέρει ότι τον καταλαβαίνει, μάνα του είναι άλλωστε… μιλά για τον πατέρα του, μιλά στους συντρόφους του… μιλά για το στρατό και το Καλπάκι, την φυλάκισή του, την υπογραφή της δήλωσης, την αποκήρυξή του από το κόμμα, δείχνει τη δύναμή του, την αποφασιστικότητά του, την πίστη του και τα ιδανικά του… έντονος μα και με μια ευαισθησία… αγκαλιάζει το κεφάλι του Τζαβέλα, μαζί στη ζωή, μαζί στο θάνατο (τα κομμένα κεφάλια τους κρεμάστηκαν μαζί στο φανοστάτη στα Τρίκαλα για παραδειγματισμό)… μαζί και στο τώρα, σύντροφοι παντοτινοί…. Κλαίει, τον κερνά τσιγάρο, τσίπουρο… τα πίνουνε «μαζί»… του εξομολογείται τις σκέψεις του… κοιτάει κατάματα τους δαίμονές του, τους εσωτερικούς του δαίμονες, τους μιλάει, θέλει να τους ξορκίσει…

Η Σοφία Αδαμίδου έγραψε έναν μονόλογο για τον Άρη, προσπάθησε να σκιαγραφήσει τον άνθρωπο Άρη. Ένας εκπληκτικός μονόλογος, που διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Ο σκηνοθέτης Βασίλης Μπισμπίκης δίνει ένταση και ρυθμό στο έργο. Η προβολή σκηνών από τη ζωή του Άρη, τη ζωή των ανταρτών, φωτογραφίες από τη ζωή στα βουνά και στις πόλεις που περπάτησαν δίνει μια κινηματογραφική άποψη στο θεατρικό. Η μουσική των Villagers of Ioannina City – VIC επενδύει ιδανικά το έργο, ξεσηκώνει τον ήρωα και το κοινό, εξίσου. Ο Τάσος Σωτηράκης, δίνει σάρκα και οστά στον Άρη. Είναι συγκλονιστικός στην ερμηνεία του. Έχει εμφανώς, μελετήσει τον Άρη, τη ζωή του, έγινε «ένα» με τον ήρωά του. Και αυτό φαίνεται τόσο στο παρουσιαστικό του όσο και στην ερμηνευτική του προσέγγιση.

Δεν γράφουμε κείμενα με την ιδιότητα του ειδικού, ούτε με σκοπό να γράψουμε κριτική. Κάποιες φορές, τις λέξεις στο χαρτί οδηγεί το συναίσθημα και η ανάγκη να μοιραστείς αυτό που έζησες και είδες με ανθρώπους που νιώθουν όπως εσύ, που κατανοούν.

 Ο Άρης είναι σύμβολο. Σύμβολο αγώνα, στάση ζωής, συνέπεια ιδεολογίας και πράξης. Στην παράσταση αυτή διαφάνηκε και μια πιο ανθρώπινη πλευρά του,  που δεν την ξέρουμε, αλλά υποθέτουμε πώς μπορεί να ήταν ή ίσως, πώς θα θέλαμε να ήταν. Ανθρώπινος με τρωτά σημεία και αδυναμίες. Για να μπει σε ακόμα ψηλότερη θέση στην καρδιά μας και στην ψυχή μας. Όχι εν είδει αγιογραφίας, δεν είναι αυτός ο σκοπός. Δεν ήταν αλάνθαστος, εξάλλου το αναφέρει και «ο ίδιος» στον μονόλογό του. Αλλά ως έναν άνθρωπο με υψηλά ιδανικά, με ηθική και συνέπεια, εμπνευστή όλων μας στον αγώνα, σε κάθε αγώνα για μια ζωή, όπως τη θέλουμε και όπως μας αρμόζει, οριζόμενη από μας τους ίδιους κι όχι από κάποια – όποια αστική εξουσία και διακυβέρνηση.

…και το οχτάχρονο παιδί που ήξερε, μα δεν είχε δει τον Άρη… τώρα πια ΚΑΙ τον ξέρει ΚΑΙ τον είδε…

Πληροφορίες παράστασης:

ΤΕΧΝΟΧΩΡΟΣ CARTEL

Συγγραφέας: Σοφία Αδαμίδου

Σκηνοθέτης: Βασίλης Μπισμπίκης

Σκηνικά/ Κοστούμια: Ομάδα Cartel

Φωτισμοί: Λάμπρος Παπούλιας

Μουσική: Villagers of Ioannina City (VIC)

Ερμηνεύουν: Τάσος Σωτηράκης

Σύλβια Ιωάννου